“ἀνάστηθι καί πορεύθητι εἰς Νινευή

τήν πόλιν τήν μεγάλην καί κήρυξον ἐν αὐτῆ...”

Ιωνᾶς 1,2

Άπειρες φορές μέσα στην Αγία Γραφή, ο Θεός απευθύνει πατρικά κελεύσματα στο ανθρώπινο πλάσμα του. Στο βάθος των εν λόγω εντολών εδράζεται μία δοκιμασία προς τον ασκούμενο άνθρωπο, μέσα στην οποία αναζητάται η υπακοή, αλλά και η εν γένει εμπιστοσύνη αυτού προς τον δημιουργό του. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ιστάμενος έμπροσθεν μιας μοναδικής πρόκλησης, καλείται να αποδείξει, ότι αποτελεί πιστό και γνήσιο αντίγραφο του αιωνίου πρωτοτύπου. Για την ακρίβεια, εικόνα του Θεού!

Μία τοιαύτη εντολή, ένα θεϊκό διάταγμα, ανεκοινώθη στους πρωτοπλάστους, μέσω της απαγόρευσης προσέγγισης στο “ξύλον του γινώσκειν καλόν και πονηρόν”. Τα πάντα μέσα στον Παράδεισο παραχωρήθηκαν στους πρωτοπλάστους. Μόνο ένα δέντρο ο Δημιουργός κράτησε για τον εαυτό του. Αλλά η ανθρώπινη απληστία το απαίτησε και αυτό, οπότε επισύροντας την ανταρσία, απεκόμισε την πνευματική χρεωκοπία και την εκδίωξη. Αποτέλεσμα, ο πνευματικός εξοστρακισμός από την θεϊκή πολιτεία.

Κάποια στιγμή αργότερα ο Θεός, πρόσταξε τον Νώε να κατασκευάσει κιβωτό για να διασώσει την οικογένεια του και ένα ζεύγος από κάθε είδος ζώων και πτηνών, καθότι θα κατέστρεφε την ζωή πάνω στη γη δια κατακλυσμού, λόγω ανθρώπινης παθολογικής σαρκολατρείας. Λόγω ηθικού εκτραχηλισμού.

Ο Νώε εν προκειμένω, ο άνθρωπος του Θεού, πειθάρχησε πάραυτα και εποίησε ως διετάχθη. Με πλήρη πίστη και άκαμπτο φρόνημα έναντι στις ειρωνείες του αθέου περιβάλλοντος, κήρυττε μετάνοια επί 100 χρόνια με ένα μοναδικό τρόπο. Κατασκευάζοντας την κιβωτό. Δηλαδή, πειθαρχώντας στην εντολή του Θεού και προαναγγέλοντας την επερχόμενη καταστροφή.

Στη συνέχεια, ο Αβραάμ υποτασσόμενος στο θεϊκό θέλημα, προθύμως βάδισε “εἰς τήν γῆν τήν ὑψηλήν”, για να θυσιάσει τον μονάκριβο γιό του Ισαάκ, γιατί έτσι προσέταξε ο Θεός. Με αυτό τον τρόπο κατεγράφη ο πρόλογος ενός μεγάλου πνευματικού κεφαλαίου, του οποίου την κύρια εισήγηση μετέπειτα εκλήθη να πραγματευθεί, βιώνοντάς την παράλληλα, ο Ιώβ. Θέμα: “Κύριος ἔδωκεν, Κύριος ἀφείλατο”.

Μη αναλωνόμενοι όμως περαιτέρω, στην παράθεση της πληθύος των θεϊκών εντολών προς τον άνθρωπο, ας προσάξουμε επί του παρόντος το ιερό ενδιαφέρον μας σε ένα κατεπείγον σήμα που εστάλη από το θεϊκό αρχηγείο, σε ένα επιτελή του. Τον Ιωνά!

Είπε ο Θεός στον προφήτη‧ “Σήκω και πήγαινε στη Νινευΐ, την μεγάλη πολιτεία και κήρυξε σ' αυτήν, γιατί η κακία των κατοίκων της ανέβηκε σαν κραυγή μέχρις εμένα”.

Πάντοτε ο Θεός, ως ζηλωτής διασώστης της ανθρώπινης τιμής, προστρέχει παντί τρόπω να διαφυλάξει τον άνθρωπο από την εκούσια κατάπτωσή του, ξεθάβοντάς τον από τα ερείπια της ψυχικής κατάντιας, στην οποία επισύρεται από τις διαβολικές μεθοδείες.

Εν προκειμένω όμως, ο ίδιος ο αξιωματικός του Θεού λιποτάκτησε, καταντώντας ένας κοινός δραπέτης. Αντί να εκτελέσει πιστά την θεϊκή αποστολή, χάθηκε από το πρόσωπο του Θεού. Έκανε το παν να φύγει μακριά, για να μη τον “βλέπει” ο Θεός. Όμως‧ “Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός σου; Καί ἀπό τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;” (ψαλ. 138,7). Τάχιστα λοιπόν ναύλωσε πλοίο αποπλέοντας στην πόλη Θαρσίς. Αντί να προστρέξει στην ανατολική περιοχή της Ιουδαίας, την μακρινή Νινευΐ, εκτελώντας το χρέος του, κατευθύνθηκε δυτικά, στην επίσης απόμακρη Θαρσίς, καταντώντας ένας ευτελής ρίψασπις.

Ο Θεός του υπέδειξε την Ανατολή, αλλά αυτός κατέφυγε στην Δύση. Ανεζήτησε τον θάνατο! Το ακάματο όμως θεϊκό πνεύμα τον κατεδίωξε μέσα στο πλοίο, το οποίο κλυδωνιζόταν δεινώς, λόγω σημαδιακής τρικυμίας. Η φύση επιζητούσε να καταδείξει τον ένοχο και η θάλασσα ανέλαβε να τον τιμωρήσει. Οι ειδωλολάτρες ναύτες αντελήφθησαν άμεσα το έκρυθμο της κατάστασης, την στιγμή που ο υπόλογος κοιμόταν αμέριμνος στα αμπάρια του πλοίου σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

“Τί σύ ρέγχεις;” Τα λόγια αυτά ενός ναύτη, ήταν κατ' ουσίαν η απαγγελία της κατηγορίας του. Πιο βαθειά, ήταν η έκρηξη της φιμωμένης συνείδησής του. Επί τω ακριβεστέρω, τα πρότερα λόγια συνέθεταν ένα ιδιότυπο έλεγχο μιας πρωτοφανούς αναισθησίας. Μάλλον μιας ιεροσυλίας, καθότι ο πρωτότυπος θεϊκός πίνακας, η έμψυχη και λογική ανθρώπινη εικόνα, είχε καταπέσει στα πόδια του αγιογδύτου και δεινού παραχαράκτου Διαβόλου. Ο τελευταίος ήταν έτοιμος να την εξαφανίσει ολοτελώς, αλλά το θεϊκό σχέδιο επέτασσε την αναστήλωσή της. Στη συνέχεια λοιπόν, ο υπόλογος του χαλασμού ερίφθη στη θάλασσα από τους ναύτες, κατ' εντολή του ιδίου και άμεσα εφιμώθη η θαλασσοταραχή. Αργότερα, ο ίδιος ο Χριστός θα επέφερε την γαλήνη, επιβαίνων ο ίδιος με τους μαθητές του σε πλοιάριο με δύο λέξεις: “σιώπα, πεφίμωσο” (Μαρκ. 4,39) και υπετάγησαν άνεμος και ύδωρ στον δημιουργό τους. Μόνο ο άνθρωπος συνεχίζει και παραμένει ανυπότακτος στον ευεργέτη Θεό.

Έτσι λοιπόν, αυτός που ποθούσε να παραμείνει μακράν των θεϊκών βλεμμάτων, προγεύθηκε την άβυσσο μέσα στην κοιλιά ενός κήτους, έγκλειστος σε ένα ιδιότυπο πειθαρχείο, για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, προσευχόμενος στον Θεό και αναζητών απεγνωσμένα το έλεός του. Το μάθημα εμπεδώθηκε, οπότε ακολούθησε η ιδιότυπη αγόρευση του κηρύγματος της μετανοίας, στους αποδημήσαντες πνευματικά Νινευΐτες. Στόχος, ο επαναπατρισμός των φυγάδων.

Μόλις λοιπόν οι πρότεροι βρέθηκαν αντιμέτωποι με “το ξίφος της οργής” του προφήτου, έβγαλαν τους θώρακες και ντύθηκαν τον σάκκο‧ πέταξαν τις φαρέτρες και κατέφυγαν στις προσευχές‧ εγκατέλειψαν το ξίφος και ανεζήτησαν την πίστη‧ έσπασαν τα βέλη και κατέφυγαν στη νηστεία. Αυτά αναφέρει ο Εφραίμ ο Σύρος.

Πιο συγκεκριμένα, ο ίδιος ο βασιλιάς παράτησε τον θρόνο του, πέταξε την βασιλική στολή του και ρίχοντας στάχτη στο κεφάλη του, φόρεσε σάκκο. Δηλαδή πένθιμη ενδυμασία. Στη συνέχεια κατέβηκε στους δρόμους σαν απλός πολίτης και μαζί με όλους τους πολίτες, μικρούς και μεγάλους, θρηνούσαν γοερά για τις αμαρτίες τους. Το σπουδαιότερο, επεβλήθη νηστεία τροφής και ύδατος, ακόμη και στα ζωντανά τους.

Ο νέος τρόπος ζωής και η αλλαγή πορείας, απετέλεσαν τα διαπιστευτήρια, μέσω των οποίων άνοιξαν οι πύλες της μετανοίας και επήλθε η ποθητή γαλήνη στον χώρο του πνεύματος. Ένα μοναδικό “σιώπα, πεφίμωσο” απηύθυναν εν μια φωνή οι Νινευΐτες προς την αμαρτία, που ταρακουνούσε απειλητικά το πλοίο της ζωής τους.

Ας επιχειρήσουμε όμως τώρα, να προσεγγίσουμε την έννοια της μετανοίας,

στην σύγχρονη αμετανόητη κοινωνία.

Κάνοντας χρήση της σύγχρονης λεκτικής ορολογίας, σαν ερμηνεία στην έννοια μετάνοια, θα προσδίδαμε το θεραπευτικό στάδιο της πνευματικής ανοίας. Όμως η παράνοια που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο αποστάτη άνθρωπο, τον αποτρέπει να δεχθεί την μετάνοια σαν αποτελεσματικό φάρμακο της ζωής, οπότε εμμένει πεισματικά στην αμαρτία, ανάγοντάς την ως κύριο τρόπο ζωής.

Κάπως έτσι η πρότερον Ορθόδοξη Ελλάς, κατήντησε αισχροτάτη ειδωλολατρική εστία. Ο “χρυσούς μόσχος”, αποτελεί το έμβλημα των μανιωδών χρυσοθηρών που έχουν καθυποτάξει τα πάντα στην προσκύνηση του αργυρίου. Πέραν τούτου οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, δαιμονισμένοι δεινώς, περιφέρονται όχι στα μνήματα των Γαδαρηνών, αλλά στις κατάμεστες ειδώλων συνοικίες. Έχοντες πετάξει από πάνω τους το ένδυμα της αιδούς, ημίγυμνοι, προστρέχουν στους ιδιότυπους βωμούς προκειμένου να θυσιάσουν. Η πιο προσφιλής θυσία, είναι η ανθρωποθυσία αγέννητων εμβρύων, μέσω της οποίας ευαρεστείται στο έπακρον ο Σατανάς. Την πρότερη παράσταση την συμπληρώνουν οι νεοσοδομιστές, αποθρασυνόμενοι και τιτλοφορούμενοι με νέα εύηχα επωνύμια. Προφανώς θίγονταν μέχρι τώρα με τα προσωνύμια που τους προσέδιδαν οι περιθωριακοί της αργκό. Κι όμως οι τελευταίοι, τελούν ευφυέστατοι και ακριβολόγοι στην ονοματοδοσία και χαρακτηρισμό ειδικά του ανωμάλου και ας κατηγορούνται ως χυδαίοι. Χυδαίοι κατά βάση τελούν όλοι οι νεοφανέντες παρδαλοί και προπάντων βλάσφημοι και ιερόσυλοι, καθότι παρελαύνουν ολόγυμνοι έξω από ιερούς ναούς προκλητικά, αναρριχώνται στον σταυρό πάνω με στόχο να προσβάλλουν το ιερό σύμβολο και καθυβρίζουν τις ιερές αξίες βάναυσα. Μη λησμονούμε επίσης, ότι οι περιθωριακοί ζούνε στο “πεζοδρόμιο” και αυτό γειτνιάζει με τις κακόφημες συνοικίες της υψηλής αριστοκρατίας, των τεμπέληδων παραλήδων. Ως εκ τούτου γνωρίζουν τους πρότερους εκ του σύνεγγυς. Οι τελευταίοι όμως, μη έχοντες να κάνουν κάτι εποικοδομητικό, σκοτώνουν την ώρα τους, διαφθείροντας την κοινωνία. Λίγο πιο πέρα σε άλλη κακόφημη συνοικία, σκοτώνουν την ηθική. Βάσει όμως του θεϊκού νόμου, οι φονιάδες της ηθικής είναι οι προστάτες των ανωμάλων. Άρα και αυτοί είναι ανώμαλοι τουλάχιστον στο πνεύμα, γιατί όχι και στο σώμα.

Αλλά το νέο Ισραήλ, η ειδωλολατρική Ελλάς, πέρα από τους κύριους πρωταγωνιστές στους οποίους αναφερθήκαμε, έχει και ένα μεγάλο αριθμό κομπάρσων με την ιδιότητα του φιλήδονου, του αλαζόνα, του φίλαυτου, του δοκησίσοφου, του λοίδορου κάθε ιερού και οσίου, του άθεου. Αυτός είναι ο δυσσεβής λαός‧ ο όχλος! Που σταύρωσε τον Χριστό. Όλα όμως τα πρότερα και ιδία η ανωμαλία, ανέρχονται στα ουράνια ως “ κραυγή”. Ο Θεός όπως είδαμε σε τοιαύτες περιπτώσεις κηρύσσει μέσω των προφητών του μετάνοια.

Πού όμως βρίσκονται οι σύγχρονοι Ιωνάδες; Πολύ απλά, έχουν ναυλώσει τα κρουαζιερόπλοια της χλιδής και της κραιπάλης και ποδοπατώντας οικτρά το θεϊκό πνεύμα, πλέουν στα πελάγη του υλισμού. Σύμμαχοι του αθέου καίσαρα, πριμοδοτούνται οικονομικά και επιπλέον, προς καθέλκυνση ιδιοτύπων τιτανικών για να προσκρούσουν σε νέα παγόβουνα. Ποιός θα τους ξυπνήσει από τον ρόγχο της βλάσφημης και προκλητικής βουβαμάρας τους και της ένοχης απραξίας τους; Ίσως η εξορία τους από τα πολυτελή μέγαρά τους και η μετεγκατάστασή τους στον ίσκιο κάποιας κολοκυθιάς.

Φυσικά και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στον σύγχρονο βασιλέα και την βασιλική του αυλή. Το μόνο κοινό που έχουν με τον βασιλέα της Νινευΐ, είναι η στάχτη. Όμως ο πρώτος την έρριξε πάνω του εις ένδειξη πένθους, ενώ οι σύγχρονοι τα έκαναν όλα “στάχτη και μπούρμπερη” για να εμπνέονται στο καταστροφικό τους έργο. Τουλάχιστον ο Νέρων είχε σταθεί μόνο μέχρι... την φωτιά. Οι “ εγκάθετοι” όμως, καλά πληρωμένοι, κάθονται στην άκρη και χειροκροτούν. Με αυτό το αβαντάζ, βγαίνει και ο σύγχρονος Νέρων της Ελλάδος και επιθεωρεί, θαυμάζοντας την νέα “καιομένη Ρώμη” και παράλληλα εμπνεόμενος, περιμένει να αντικρύσει και την στάχτη και μετά να αποχωρήσει... Τελικά θα αποχωρήσει ή θα αναχωρήσει; Γνωρίζει ότι “εζυγίσθη εν τη πλάστιγγι και ευρέθη ελλιπής;” Του το γνωστοποιούν “ οι τρείς παίδες”, αλλά επειδή βρίσκονται οι εν λόγω στην κάμινο της ανήθικης Ελλάδος, ούτε μπορεί να τους δει, ούτε να τους ακούσει. Τους κρύβουν επιμελώς οι φίλοι του, που φορούν παντελόνια ενώ στην πραγματικότητα πρέπει να φορούν φουστάνια. Παρ' όλα αυτά ο πρότερος όμως, συνεχίζει και τιμά και τους φουστανελάδες. Τελικά είχε δίκιο ο Ξυλούρης‧ “Ζάβαρα κατρανέμια...” δηλαδή, λάβαρα μαύρα ανέμισαν... Επί του παρόντος τα λάβαρα μετετράπησαν σε ξόανα που τα κρατούν τα ξόανα οι πολιτικοί.

Αφήσαμε τελευταίους τους κομπάρσους. Τον όχλο. Στην διάλεκτό μας, τον δήμο. Δηλαδή τον λαό. Και μη λησμονούμε στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, Δήμος... κρατεί. Έχουμε δημοκρατία. Όταν λοιπόν στις 21 Απριλίου 1967 “επλήγη” η δημοκρατία κατά την γνώμη κάποιων, αμερικανός διπλωμάτης από Ουάσινγκτον έστειλε τηλεγράφημα τα ξημερώματα στην Αθήνα με τίτλο· “Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας”. Όμως ο τότε σταθμάρχης της CIA Τζακ Μόρι, είχε σχολιάσει ειρωνικά, μόλις το διάβασε‧ “Και πώς μπορείς να βιάσεις μία πόρνη;” (Αλέξη Παπαχελά, Ένα σκοτεινό δωμάτιο, 1967-1974, εκδ. Μεταίχμιο 2021, σελ. 52).

Εμείς συμπληρώνουμε, ότι ο λαός είναι πράγματι μία πόρνη που προάγεται όμως χρόνια επί χρήμασι, από αυτούς που τοποθετεί η ίδια στην εξουσία, για να την προσφέρουν δήθεν προστασία. Τους νταβατζήδες πολιτικούς. Μία πόρνη όμως για να σωθεί πρέπει να ακουλουθήσει τον δρόμο που ακολούθησε η Μαρία η Αιγυπτία. Τον δρόμο της μετανοίας. Αυτό θα συμβεί μόνο, όταν διακοπεί το “ἤπλωσεν Ἰούδας τάς χεῖρας τοῖς παρανόμοις... τοῦ λαβεῖν ἀργύρια”. Τότε θα μπορέσουμε να αναφωνήσουμε: “Οἱ φυγάδες κατίασιν” (οι εξόριστοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους).

Αρίσταρχος