«Ἄνθρωπος γάρ ἐστιν, οὐχ ὅστις ἁπλῶς,

χεῖρας καί πόδας ἔχει ἀνθρώπου,

οὐδ’ ὅστις ἐστί λογικός μόνον,

ἀλλ’ ὅστις εὐσέβειαν καί ἀρετήν

μετά παρρησίας ἀσκεῖ»

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Τι είναι άνθρωπος; Τον ακριβέστερο ορισμό του ανθρώπου τον έχει προσδώσει ο ίδιος ο δημιουργός του. Άνθρωπος, είναι η εικόνα και η ομοίωση του ίδιου του Θεού. (Γεν. 1,26). Τουλάχιστον έτσι τον σχεδίασε ο μέγας αρχιτέκτων Θεός. Έτσι τον έπλασε ο πλάστης του. Με αυτή την προϋπόθεση ο μέγας γλύπτης, ενεπνεύσθη και λάξευσε αριστοτεχνικά το μοναδικό γλυπτό του.

Όμως τι συνέβη μετέπειτα; Ο άνθρωπος καταχρώμενος εγωιστικά της υπεροχής του, «εξηφανίσθη» από προσώπου του Θεού λόγω απωλείας της ανθρωπιάς του. Έκτοτε, με μόνο εφόδιο την γύμνια του, σωματική προπάντων δε ψυχική, ξενιτεύτηκε σε χώρα μακράν, πλανώμενος και διωκόμενος από την συνείδησή του και μη βρίσκοντας πλέον μόνιμο καταφύγιο, έβλεπε τον χαμένο παράδεισο μακρόθεν. Το προσωρινό στοιχείο, το εφήμερο και άκρως αβέβαιο, συνέθετε πλέον το μόνιμο σκηνικό του ξέφρενου παραλογισμού του.

Ο δε δημιουργός από πλευράς του τι απέγινε; Ρίχτηκε λυπημένος, αλλά και με πατρικό ενδιαφέρον στην αναζήτηση του παιδιού του. «Ἀδάμ ποῦ εἶ;» Μία ερώτηση που κατ’ ουσίαν επιβεβαίωνε την απώλεια της «ανθρωπιάς». Της απότομης κατάπτωσης και της συνεχόμενης κατρακύλας. Κι όμως η ερώτηση αποτελούσε και ένα ισχυρό κέντρισμα προς τον άνθρωπο, για δήλωση στίγματος μετανοίας, με στόχο την άμεση επέμβαση του Θεού και την εν τέλει σωτηρία του. Αλλά ο Αδάμ τότε και ο Αδάμ σήμερα, επέλεξαν τον κοινό δρόμο. Την απουσία του Θεού σαν τόπο εγκατάστασής τους. Η αποστροφή προς τον δημιουργό, από το ίδιο το δημιούργημά του, αποτελεί πλέον το αυτονόητο της ίδιας της ζωής του. Αυτό εκφράζεται καθαρότατα από την γενικευμένη σύγχρονη αδιαφορία, που χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα της εποχής μας στο θρησκευτικό τομέα. Τόση αδιαφορία, που πλέον έχει χάσει το νόημά της κάθε αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Ο Διάβολος στα χρόνια μας εγκαταβιοί ηγεμονικά μέσα σε όλες τις τηλεοπτικές οθόνες και προστάζει μέσω των παντοειδών ιστοσελίδων, έχοντας καταστεί ένας άθλιος επιβήτορας της ανθρώπινης σκέψης και ένας στυγνός τύραννος, θρονιασμένος πάνω και μέσα στις ρυπαρές ανθρώπινες συνειδήσεις.

Αυτές είναι οι κακές συνέπειες της τεχνοκρατούμενης εποχής μας, που συνέβαλαν, ώστε η εργασία πλέον να μη κουράζει το ανθρώπινο σώμα, καθότι όλα επιτελούνται μηχανικά. Έτσι ο άνθρωπος ξεκούραστος σωματικά, κουράζεται πλέον διανοητικά, λόγω της παράφορης άστατης ζωής του. Το κυνήγι της αμαρτίας είναι το πιο ελκυστικό, αλλά και επικίνδυνο παιχνίδι. Αυτό έχει ως συνέπεια, το θήραμα που αποκαλείται ανθρώπινη ψυχολογία, να καταπονείται υπέρμετρα λόγω ισχυρού ερεθισμού του νευρικού συστήματος και να ξεσπάει απρόσμενα μέσω ποικίλων εκφράσεων βίας.

Συν τοις άλλοις, εκεί που ήταν έτοιμος να πανηγυρίσει ο σύγχρονος Αδάμ για την αθανασία του, λόγω παράτασης του ορίου ζωής που του χάρισε η επιστήμη του, εκεί που οι απόμαχοι της βιοτικής πάλης ετοιμάζονταν να κρεμάσουν τα όπλα της ζωής για να χαρούν την περίοδο ειρήνης, ξάφνου κατέφθασε ένας νέος κατακτητής προ των πυλών. Εν μια νυκτί, ένας κοροϊδοϊός, περιγελώντας όλους μας ανέτρεψε την αίσθηση της επιτυχίας μας και της επίπλαστης ευτυχίας μας, ξανατονίζοντάς μας ότι «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύση» (Γεν. 3,19). Έτσι απροσδόκητα ο ειδωλολατρικός πολιτισμός μας έχασε την πρότερη στεγανότητά του ως προς το αόρατο, γιατί ο αόρατος ιός γκρέμισε αυτοστιγμεί, ένα τείχος διαφορετικού «αίσχους». Αυτό του διαχωρισμού του πνεύματος από την ύλη. Τώρα πλέον η ύλη παρακαλάει απεγνωσμένα για υγεία. Το διαβρωμένο σώμα από μία ύπουλη ασθένεια έρχεται από μόνο του να γκρεμίσει τους υπεροπτικούς πύργους της νέας Βαβυλώνος και μέσα στην καταστροφή, μέσα στον σατανικό πανικό, η αυτοκτονία προβάλλει σαν ένας πειρασμός. Απ’ αυτούς τους πειρασμούς που ο ίδιος ο Διάβολος προέταξε στον ίδιο τον Χριστό. Αλλά εκείνος τότε νήστευε και προσευχόταν σαράντα μέρες, γενόμενος ο ίδιος ένας άγιος πειρασμός για ψυχές φιλόδοξες στην αγιότητα. Εμείς όμως εμμανώς, κόντρα σε καθετί ιερό και όσιο, «νηστεύουμε» με τον τρόπο μας, όπως ο ίδιος ο Σατανάς. Συμμετέχοντες στην «άσκηση» της ψυχανάλυσης των ηρεμιστικών, των ναρκωτικών, οδηγούμαστε στην υπνοβασία της ευτυχίας. Όμως όλα τα πρότερα αποτελούν ένα προσωπείο της αγωνίας. Αλλά τα ποικίλα προσωπεία στις μέρες μας, είναι της μόδας. Στόχο έχουν κατά κύριο λόγο να κρύβουν την αλήθεια μέσω της μουτσούνας του ψεύδους. Στόχο έχουν να ωραιοποιούν την ανθρώπινη ασχήμια μέσα στην ξενιτιά εις χώραν μακράν του Θεού. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ένα· «ἔγνωσαν ὅτι γυμνοί ἦσαν» (Γεν. 3,7). Ο άνθρωπος παραμένει γυμνός και κρυώνει, γιατί περιφρόνησε την σκέπη του Θεού. Το αίσθημα φυγής του τον έριξε μέσα στον ωκεανό του κόσμου. Εκεί μέσα όμως καπετάνιος είναι ο «καίσαρας». Αφού ο αχάριστος άνθρωπος δεν ήθελε να αποδώσει στον Θεό αυτά που δικαιούνταν, ας αποδίδει τώρα ολοκληρωτικά τα πάντα στον καίσαρα. Και δυστυχώς είναι άπληστος ο εν λόγω. Δεν θέλει μόνο τα λεφτά μας, αλλά θέλει και την υγειά μας. Προπάντων όμως την ψυχή μας. Με σχέδιο ο πρότερος πονηρά ξεκίνησε πριν χρόνια, διακηρύσσοντας ότι «το κράτος είμαι εγώ». Σιγά-σιγά όμως προχώρησε διεισδύοντας επικίνδυνα στα αφύλακτα σύνορα των ψυχικών μας εκτάσεων και μας κατέλαβε πλήρως διακηρύσσοντας πλέον την θεοποίησή του. Τώρα πια φανερά διαλαλεί· «Ο Θεός, είμαι εγώ». Όλοι οι σκλάβοι από κάτω δοξάστε με και υποταχθείτε στην βούλησή μου. Όποια και αν είναι αυτή. Ένας τέτοιος σχιζοφρενής Θεός ήταν και ο Νέρωνας. Πόσους τέτοιους αλήθεια παρανοϊκούς υποθάλπει το ένοχο σύστημά μας;

Πού κατήντησε ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος αυτός ο ξέχωρος δημιουργός και δοτήρ των συγχρόνων αξιών; Γιατί αλήθεια είναι ό,τι αυτός θα ανακηρύξει σαν αλήθεια. Νόημα της ζωής είναι αυτό που θα προτάξει ο ίδιος σαν νόημα. Καλό ή κακό επίσης είναι εκείνο, που νομίζει ο ίδιος ο άνθρωπος. Άνθρωπος, αυτός ο εξελιγμένος Θεός.

Άραγε ποια δόξα τον περιμένει;

Η θεϊκή του ιδιότητα, έλκει μυστηριωδώς όλες τις άψυχες ψυχές, μέσω της επιστήμης του, της τεχνικής του, της φιλοσοφίας του, της πολιτικής του, της τέχνης του, της μόδας του. Ένας θεός «πυρομανής», θεός του πολέμου. Ένας θεός ανθρωποφάγος. Ένας θεός που έχει ξεπεράσει ηγετικά όλους τους πρότερους θεούς που ενεπνεύσθη μέχρι σήμερα και εκπληρούσαν τους αμαρτωλούς πόθους του και εξέφραζαν τα ζωικά πάθη του. Αλλά φτάνουν και αυτά. Ξεπεράστηκαν πια. Τώρα πήρε την απόφαση ο ίδιος ο άνθρωπος και χρίσθηκε από μόνος του Θεός. Ένας Θεός όμως, που μοιάζει με ποντικό κλεισμένο στην φάκα του σύμπαντος. Αλλά η προσποίηση, η υποκρισία, το θέατρο, είναι στοιχεία του ηθοποιού ανθρώπου που θέλει να περάσει ένα σύνθημα. Αυτό της θεοποίησής του. Μάλλον της κενότητάς του και του συνεχόμενου ξεπεσμού του. Του ξεπεσμού του που στις μέρες μας τον έκανε ένα φτηνό καραγκιόζη. Έτσι λοιπόν ο φίλος της ύλης, λόγω ανικανότητος, δεν κατόρθωσε να την μεταμορφώσει. Ενώ πολεμάει αιώνες τώρα πλάι–πλάι, συντροφικά, δεν μπόρεσε να την προσεταιρισθεί ανθρωποποιώντας την. Αντιθέτως εκείνη θεοποιήθηκε από τον άνθρωπο. Αφού η ύλη σαν χταπόδι έσφιξε ισχυρά μέσα της τον τελευταίο, τον αιχμαλώτισε δεινά και τον μετέτρεψε σε μία ξέχωρη ύλη. Να ένας θεός, δούλος του πολιτισμού που έκτισε ο ίδιος. Να ένας θεός που έχει καταστεί δούλος των γύρω πραγμάτων του. Να ένας θεός που προσκυνάει τα είδωλα που δημιούργησε και τα οποία δεν μπορεί επ’ ουδενί να αποχωρισθεί. Κινητά, υπολογιστές, πλοηγήσεις σκέψεων, φαντασίας, πόθων, ονείρων μέσα στον λαβύρινθο του διαδικτύου και έπεται η άψυχη επικοινωνία με τους συνανθρώπους του, μέσω μηνυμάτων. Εμπόλεμη κατάσταση θυμίζουν τα πρότερα μέσα στην οποία απαγορεύεται η επικοινωνία διά ζώσης, μήπως και ο εχθρός αντιληφθεί τα σχέδιά μας. Τώρα όμως έφτασε και η σιγή ασυρμάτου, όπως λέμε στην στρατιωτική ορολογία. Παντού βουβά στόματα, βουβές υπάρξεις, βουβές συνειδήσεις, νεκρές ψυχές, άψυχα ρομπότ που αναμένουν τον προγραμματισμό τους παθητικά από τον μέγα προγραμματιστή Διάβολο.

Στο ίδιο τραπέζι κάθονται οι φίλοι και συνομιλούν μέσω κινητού. Ω της μυστικοπαθείας! Το βιβλίο έπαυσε να διαβάζεται ολοτελώς, καθότι το μάνα καταφθάνει έτοιμο προς βρώσιν μέσω του κέτερινγκ της υπολογιστικής διαφώτισης. Ω της αμορφωσιάς! Αν αναθέσεις σε έναν σύγχρονο νέο να βρει ένα όνομα σε τηλεφωνικό κατάλογο, θα χρειασθεί πέντε λεπτά στην καλύτερη περίπτωση, γιατί δεν γνωρίζει να χειρίζεται το αλφάβητο. Ω του αναλφαβητισμού! Το ίδιο συμβαίνει αν του αναθέσεις να κάνει μία μαθηματική πράξη με το χαρτί και το μολύβι. Χάθηκε η οικονομία του κόσμου. Ω της χρεοκοπίας! Ώσπου να συνέλθουμε από το κραχ του πνεύματος, τώρα καταφθάνει και το κραχ της ύλης. Κάπως έτσι η όμορφη σύνθεση του Θεού διαλύεται εις «ἅ ἐξ’, ὧν συνετέθη». Πλήρης αποσύνθεση με την συνοδευόμενη δυσοσμία. Γιατί όμως;

Γιατί ο πόλεμος που κήρυξε ο άνθρωπος κατά του Θεού, ήταν πόλεμος κατ’ ουσίαν κατά του ουρανού, της ψυχής, της αθανασίας, της αιωνιότητος, του ζωντανού και αληθινού Θεού. Έτσι απέμεινε μόνος του, βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι αυτού του πλανήτη, ψάχνοντας όμως κι πάλι για έναν ψεύτικο θεό καθότι δεν άντεχε την αφόρητη μοναξιά του. Έτσι θεοποίησε τον εαυτό του μέσω της ιεροποίησης του απολίτιστου πολιτισμού του. Ένας πολιτισμός που πρόσφερε πληθώρα ειδώλων ανακαινίζοντας εκ νέου μία περίοδο πρωτότυπης ειδωλολατρίας. Προσκυνώντας ο θεός άνθρωπος τα δημιουργήματά του και τα προϊόντα του πολιτισμού του, προσκυνάει κατ’ ανάγκη το χώμα και έτσι ξαφνικά «ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμέν». Έτσι μέσα στην ηθελημένη εξορία του ο άνθρωπος φιλοξενεί όλα τα είδωλα που του πρόσφερε αδάπανα η επιστήμη του, οι ποικίλες θεωρίες του, η τεχνοκρατία του, οι εφευρέσεις του, οι πολιτικοί του, τα κόμματά του, η μόδα με τα πορνικά μοντέλα της, ακόμη και η θρησκεία η ίδια με τους ψευδοπροφήτες της. Μέσα σε αυτήν την πανσπερμία των ειδώλων εγκατεστάθη ο θεός άνθρωπος και αγωνίζεται στις μέρες μας να επιβιώσει μέσα στην θεϊκή απελπισία του. Βασικά επιδιώκει να αυτοσυντηρηθεί. Πώς όμως; Το διδάσκει η φύση μέσω του ύψιστου νόμου της αναγκαιότητος. Αυτός ο νόμος πλέον ποδηγετεί όλες τις ανθρώπινες σκέψεις, τα αισθήματα, τους πόθους, τις πράξεις. Αφού σύμφωνα με τον άνθρωπο δεν υπάρχει Θεός, τότε δεν υπάρχει ούτε αμαρτία, ούτε κακό, ούτε έγκλημα. Άρα επιτρέπονται τα πάντα και αυτή ακόμη η ανθρωποφαγία. Ο θάνατος σου η ζωή μου. Ο νόμος του ισχυροτέρου. Ο νόμος της ζούγκλας.

Ζούγκλα μεγάλη και ατέλειωτη η κοινωνία μας με βασιλιά τον «ισχυρό» νέο Αδάμ. Τον υπεράνθρωπο.

Ας δούμε όμως τι λέει ο Χρυσόστομος γι’ αυτόν τον άνθρωπο.

Για τον άνθρωπο κάθε εποχής.

«Όταν γαρ ίδω σε αλόγως βιούντα, πώς σε καλέσω άνθρωπον, αλλ’ ουχί βουν; Όταν ίδω σε αρπάζοντα, πώς σε καλέσω άνθρωπον, αλλ’ ουχί λύκον; Όταν ίδω σε πορνεύοντα, πώς σε καλέσω άνθρωπον; αλλ’ ουχί χοίρον; Όταν ίδω σε δολερόν, πώς σε καλέσω άνθρωπον, αλλ’ ουχί όφιν… Όταν ίδω σε απειθή και ασύνετον, πώς σε καλέσω άνθρωπον, αλλ’ ουχί λίθον; Έλαβες ευγένειαν παρά Θεού, τι προδίδως την αρετήν της φύσεως; Τι ποιείς;»

Αυτή είναι η θεοποιημένη κοινωνία μας: Βόδια, λύκοι, χοίροι, φίδια κολοβά… Ένας δυσώδης στάβλος που αναμένει με πάθος την γέννηση του δυσωδεστάτου Αντιχρίστου.

Τα ανωτέρω βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στις μέρες μας, που έχουμε καταργήσει γκρεμίζοντάς τες όλες τις αιώνιες αξίες. Ζούμε την πλουσιότερη ζωή, χωρίς όμως ειρήνη και πληρότητα, χωρίς εσωτερική αρμονία, γιατί έχουμε σκοτώσει τους πραγματικούς και γνήσιους ήρωες του παρελθόντος και παίζουμε την παράσταση της σύγχρονης ζωής μας με «ήρωες» την μάζα και προπάντων τις μαριονέττες. Ειδικώτερα τα πολιτικά και θρησκευτικά ανδρείκελα. Αυτά που υπηρετούν με περηφάνια τις κοινωνίες των Σοδόμων και της Γομόρρας. Προπάντων δε όταν οι διακηρύξεις των ως άνω υπηρεσιών λαμβάνουν χώρα την ημέρα των Τριών Ιεραρχών. Αυτών που δίδαξαν την γνήσια ανθρωπιά μέσω της πνευματικής ανάβασης.

Ημέρα των Τριών Ιεραρχών και εμείς παραμένουμε ανιεράρχητοι και άκρως ανίεροι–βλάσφημοι. Αβάπτιστοι, αμύρωτοι, αντίχριστοι, βουτηγμένοι μέσα στο τέλμα των ποικίλων συμβιώσεων και συνυπάρξεων μέσα στο κοινωνικό χοιροστάσιο των κιναίδων, των γκέι, των τραβεστί, των ζιγκολό και της ποικίλης ομοφυλοφιλίας της ανθρώπινης σκέψης.

Μας ενοχλεί κάτι; Πιο πολύ όμως και δικαιωματικά ενοχλείται ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος πήρε απόφαση να κατεβεί στη γη για να αντικρύσει με τα μάτια του τα ανθρώπινα αίσχη.

Το επανέλαβε και στο παρελθόν τότε που «ἔβρεξεν ἐπί Σόδομα καί Γόμορρα θεῖον καί πῦρ παρά Κυρίου ἐξ’ οὐρανοῦ» (Γεν. 19,23).

Η αποστολή εκ Θεού του συγχρόνου προφήτου Ιωνά, μέσω του κορονοϊού, προς κήρυξη μετανοίας στην σύγχρονη Νινευί, δεν απέδωσε.

Άρα απομένει η τιμωρία και «ἡ ἀρχή ὠδίνων». (Ματ. 24,8).

Αρίσταρχος