«Τι και αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο,

που όμοιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα.

Είναι επειδή με του καιρού το πλήρωμα,

όμοια βαθύ μας μέλλεται ένα ανέβασμα

προς ύψη ουρανοφόρα»

Κ. Παλαμάς

Η πλάση ολόκληρη διέπεται ένεκα θεϊκής σοφίας και προνοίας από αναρίθμητους και ποικίλους νόμους. Νόμους που τους έθεσε ο Θεός για να διασφαλίζεται στο απειροελάχιστο η εύρυθμη και απόλυτα αρμονική λειτουργία των πάντων. Νόμους που τους εγκατέστησε για να τιθασεύονται οι απείθαρχες και καταστροφικές δυνάμεις. Όχι μόνο επί γης· αλλά και επί όλου του σύμπαντος, του αστρικού και πλανητικού συστήματος, όπως και σ’ όλη την επικράτεια του υγρού στοιχείου· των μυστηριωδών και ανεξερευνήτων ωκεανών. Ωκεανών που υποδηλώνουν από πλευράς τους το αδιερεύνητο και άκρως μυσταγωγικό γεγονός της θεϊκής υπάρξεως. Είναι πασιφανέστατο λοιπόν με απλή σκέψη και νόηση, ότι τα πάντα τριγύρω μας συνέχονται από σοφούς κανόνες. Από μία αρμονία και τάξη. Τάξη που εκφράζει κοσμιότητα, πειθαρχία, σεμνότητα, αρμονία, εγκράτεια, μέτρο, σεβασμό, δικαιοσύνη που οδηγούν στην πραγματική ευδαιμονία. «Ἡ μέν ἀταξία ἀναρχίας έστί γνώρισμα, ἡ δέ τάξις τόν ἡγεμονεύοντα δείκνυσι» (Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Μόνο ο άνθρωπος πολλές φορές αναστατώνει και απορυθμίζει την τάξη, επαναστατώντας και παραβιάζοντάς την, λόγω αλαζονείας, καταντώντας έτσι ένα απείθαρχο και άσωτο όν. Ένα υποκατάστατο απωλείας. Την ίδια στιγμή που όλα τριγύρω μας πειθαρχούν στον νομοθέτη. Στον δημιουργό.

Ένας βασικός λοιπόν νόμος, στον οποίο υπόκειται πληθώρα λειτουργιών, είναι ο νόμος της βαρύτητος των σωμάτων. Είναι ο νόμος ο οποίος εξηγεί την πτώση των διαφόρων σωμάτων προς την γη, λόγω βαρύτητος. Λόγω του βάρους των. Πιο συγκεκριμένα και ειδικευμένα ο Νεύτων ονομάζει αυτό το φαινόμενο ερμηνεύοντάς το, έλξη της γης. Όλοι οι περίοικοι λοιπόν ας προσεγγίσουν… Η γη, η άπληστη αυτή αυτοκράτειρα, απαιτεί τα πάντα πέριξ της, να τα έχει υποτελή στην εξουσία της και στην απόλυτη επικράτειά της, προπάντων δε ελεγχόμενα. Γιατί… είναι η μάνα γη! Αυτή που γέννησε και συνεχίζει να γεννάει…

Ο νόμος όμως της βαρύτητος, πέρα από την επιβολή του στα υλικά πράγματα και όντα, έχει μία μυστηριώδη επέκταση, επιβουλευόμενος και τα πνευματικά. Ίσως η ύλη πολλές φορές, λόγω απληστίας διεκδικεί προσάρτηση «εδαφών» του πνεύματος, στα υπόλοιπα εδάφη της. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που πολλές φορές ο άνθρωπος έλκεται προς την γη μυστηριωδώς σαν ψυχική υπόσταση. Σιμώνει στα γήινα, στα χοϊκά με τάση και κατεύθυνση κατιούσα· προς το χώμα. Αλλά υπάρχει μία εξήγηση. Το χώμα απετέλεσε στοιχείο και συστατικό δημιουργίας της ανθρωπίνης υπάρξεως, καθότι ο Θεός έλαβε «χοῦν ἐκ τῆς γῆς» και ενεφύσησε πνοή ζωής, δημιουργώντας διά «χειρῶν» του τον έμψυχο άνθρωπο.

Όμως και σ’ αυτόν τον τομέα ο Θεός, προνοώντας, έθεσε μία άριστη ισορροπία ανάμεσα στους δύο κυρίους· στο πνεύμα και στο σώμα, την ύλη. Να συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς καταπατήσεις και υπεξαιρέσεις πνευματικών δικαιωμάτων. Ενέπνευσε μία συνεργασία πρότυπη και ενεφύτευσε μία αλληλουχία ενεργειών, ώστε το ιερόν αυτό καθίδρυμα, το σώμα, όπως το έπλασε ο Θεός να αποτελεί ένα ιερό ναό. Ναό του Αγίου Πνεύματος. Ένα σώμα λοιπόν αγιασμένο μέσα στο οποίο εμφυλάσσεται σεμνά ο θρόνος του Θεού.

Όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή της παρουσίας του ανθρώπου επί γης, από την ώρα των πρωτοπλάστων, η ισορροπία αυτή τάχιστα διεταράχθη ανατρεπομένη και εδόθη ισχύς και έδαφος στην ύλη μέσω ενός πνεύματος υποκινουμένου από σατανική έπαρση και τελικά αλωμένου υπό του πονηρού. Έτσι ο νόμος της πνευματικής βαρύτητος επενέβη καταρρίπτοντας το ευτελές υποχείριο τον άνθρωπο και τιμωρώντας το δια της εξόδου από τον παράδεισο. Έκτοτε το ίδιο συνέβη και στον πύργο της Βαβέλ, οπότε τελικά ανοίχτηκαν «οι ασκοί του Αιόλου» με αποτέλεσμα το πνεύμα να υπεισέλθει σε μία στυγνή δυναστεία κάτω από την πνοή υλιστικών ανέμων. Γι’ αυτό ήλθε ο Χριστός στην γη προκειμένου να επιφέρει και πάλι ισορροπία, εξυψώνοντας το πνεύμα στην σφαίρα που ανήκει. Την επουράνιο. Ταπεινώνοντας τους υψηλοφρονούντες και ανυψώνοντας τους ταπεινούς. Να τονίσει, σ’ όσους νομίζουν ότι στέκονται, να προσέχουν, να μην πέσουν.

Έτσι πλέον ο άνθρωπος στερημένος από το απαραίτητο φως της έκφρασης της ψυχής και κατά συνέπεια στερημένος από ελεύθερη ψυχή, σκοντάφτει πιο βίαια στις δυσκολίες της ζωής γνωρίζοντας συνεχείς πτώσεις. Πτώσεις λόγω διττής βαρύτητος. Σώματος και άθεης ψυχής. Το πνεύμα, το πνέον εκ Θεού δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις και περιορισμούς φυσικούς, καθότι αποτελεί έκφραση θεϊκή, άυλη και αδέσμευτη. Ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Όμως διαφεύγον από την γνήσια και καθαρόαιμη ιδιότητά του, «βαρύνεται» και πέφτει. Μολυνόμενο από τον ιό της ύλης, καθίσταται πονηρό.

Ίσως η πτώση είναι πιο βολική στον άνθρωπο, γιατί επιτελείται άνευ προσπαθείας. Ενώ η ανάβαση είναι σκληρή, επίπονη, αιματηρή. Ειδικά η ανάβαση «εἰς Ἰεροσόλυμα». Πολύ περισσότερο η ανάβαση στην «ἄνω Ἰερουσαλήμ». Για όλα αυτά όμως απαιτείται πνεύμα απελεύθερο, υγιές, όπως το έθεσε ο Θεός. Πνοή ζώσα. Αυτό το πνεύμα μπορεί και μεταμορφώνει τα πάντα. Το άσχημο σε όμορφο. Το μωρό σε σοφό. Το νεκρό σε ζωντανό. Ένα πνεύμα που επιφέρει την λύτρωση τελικά αποζητώντας την σαν νοσταλγία. Ένα πνεύμα που ανεβάζει στα ύψη, καταρρίπτοντας τον νόμο της βαρύτητος. Όμως για την κατάσταση του πεπτωκότος πνεύματος, ευθύνεται η ολίγωρη φροντίδα του υπό του κατόχου του, του ανθρώπου. Έτσι με μία αφοπλιστική διάθεση και σε στιγμή κρίσεως αναφωνούμε. «Ὅ γάρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω· οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω· ἀλλά ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ» (Ρωμ. 7,15).

Και φτάνουμε στην απορία των ημερών μας. Αφού πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί δεν είμαστε; Απλούστατα γιατί είμαστε αμαρτωλοί στο βάθος του αίσχους μας, αμαρτωλοί τυραννισμένοι από τις τύψεις της συνειδήσεώς μας, ντροπιασμένοι από τις αδυναμίες μας. Μας λείπει η πίστη που οδηγεί στην εξιλέωση, στην λύτρωση, που είναι το ευτυχισμένο τέρμα της ανήσυχης και ταραγμένης καρδιάς μας.

Έτσι λοιπόν αυτά τα χρόνια που κατασπαταλήσαμε στην ευμάρεια και δεινή υποδούλωση στην ύλη και τον κόσμο, επέφεραν μία άνευ προηγουμένου απνευστία και ασφυξία στο θεϊκό πνεύμα. Ήλθε η ώρα όμως να πληρώσουμε ασφυκτιώντες εμείς οι ίδιοι, κάτω από το βάρος αυτής της ύλης, καταχρεωκοπημένοι απόλυτα από πλευράς πνευματικής.

Ήλθε η ώρα της θεϊκής υπομνήσεως. «Οὐδείς οἰκέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν… οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾶ» (Λουκ. 16,13).

Αλλά ούτως ή άλλως εμείς τόσα χρόνια δουλεύουμε για έναν κύριο. Σ’ αυτό είμαστε τίμιοι. Και ο κύριος αυτός είναι ο μαμωνάς. Όμως ανέκυψε ένα θέμα θεϊκής αγάπης και προνοίας να μας επιστήσει την προσοχή μας στον λαθεμένο δρόμο που επιλέξαμε. Επέτρεψε ο Θεός τον σύμβουλο ιό να μας τον υποδείξει με εύσχημο τρόπο. Γιατί ως τώρα η αναφορά μας στον Θεό ήταν συμφεροντολογική και σπανία. Η πίστη για τους περισσοτέρους από εμάς αποτελούσε μία ευχάριστη και ευάκουστη νότα μέσα στην κοσμική καθημερινότητά μας. Όμως ήλθε η ίδια η κοσμικότητα να επιτεθεί λυσσαλέα στην πνευματικότητα με στόχο να την εξαλείψει. Γιατί δημιουργεί πρόβλημα. «Χαλάει τους κανόνες της μαύρης αγοράς». Η λατρεία στον πραγματικό Θεό ενοχλεί. Ήλθε λοιπόν ο απρόσκλητος και απρόβλεπτος επισκέπτης, να μας υποδείξει κάποιες προτεραιότητες. Να επαναφέρει τους ασφαλείς κανόνες φιλοξενίας. Φιλοξενίας στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας, στις ψυχές μας. Να μας θέσει ένα δίλημμα. Τι θέλετε; Επισκέπτη ευγενή και διακριτικό κρούοντα την θύρα και ζητούντα άδεια εισόδου ή θέλετε εισβολέα αόρατο τύποις τηλεόρασης, διαδικτύου, κινητού τηλεφώνου και μισθοφορικού τύπου; Τι θέλετε αθανασία ψυχής ή συνέχιση ευδαιμονίας;

Έτσι γνωρίσαμε απρόοπτες επισκέψεις στις μέρες μας από ανθρώπους του θεάματος, του τραγουδιού, της νύχτας χωρίς έντονη εκκλησιαστική ζωή να ομολογούν Χριστό, αψηφώντας λεκτικούς προπηλακισμούς και χλεύη από τις μετριότητες των εμμενόντων πεισματικά στην αντίπερα όχθη του συμφέροντος και της απάτης και από την άλλη πλευρά αναβλέψαμε «αστέρες» της πίστεώς μας να πέφτουν κατακόρυφα στη γη λόγω βαρύτητος ύλης και ελλείψεως πνεύματος Θείου. Αστέρες που απεδείχθησαν ολότελα ετερόφωτοι, κλεψίτυποι και ψευδεπίγραφοι. Κάπηλοι, μικροί και τιποτένιοι. Απηύλασαν χρόνια δόξες επί γης, χάριν του Ναζωραίου και έφτασε η ώρα και τον κάρφωσαν «πισώπλατα». Λύκοι βαρείς που δεν εφείσθησαν ούτε του ποιμνίου του Χριστού.

Πέρα όμως από το πρότερο δίλημμα, τίθεται και μία άλλη επιτακτική υπόμνηση. Υπόμνηση ιεράς ιστορικής μνήμης σαν έθνος, η οποία αποτελεί την αλάνθαστη πυξίδα της εθνικοθρησκευτικής πλοηγήσεώς μας. Η συγκεκριμένη μας υπερτονίζει αυτή την ώρα την λαθεμένη πορεία που ακολουθούμε εδώ και χρόνια σαν έθνος και σαν περιούσιος λαός. Οπότε επιτάσσει σαν άμεση λύση σωτηρίας την επιστροφή μας στον πολιτισμό με αξίες, αρετές και ιδανικά. Στις ρίζες μας, από τις οποίες τρεφόμαστε χρόνια χωρίς να παράγουμε κανένα αξιόλογο καρπό, εμείς οι νεώτεροι. Ο ποιητής Ιων. Σίλλερ είχε αναφωνήσει: «Έλληνα, όπου κι αν γυρίσω στην σκέψη μου, όπου και αν στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βρίσκω… Εσύ πάντα μπροστά μου, μπροστάρης κι’ αξεπέραστος». Είναι ντροπή να μιλούν οι ξένοι για εμάς έτσι ζηλότυπα τιμητικά και εμείς να επιλέγουμε τον δρόμο της άρνησης της καταγωγής μας και του πιθηκισμού των «βαρβάρων». Τον δρόμο της προδοσίας.

Μπορεί στις μέρες μας να προβάλλεται σαν κρίση η οικονομική τοιαύτη, όμως το γνωρίζουμε όλοι ότι η κρίση είναι πνευματική. Είναι κρίση του πολιτισμού. Γι’ αυτό ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πάου υποστηρίζει: «Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην Ελλάδα». Ποια Ελλάδα όμως εννοεί; ΟΧΙ φυσικά την παρούσα. ΟΧΙ την Ελλάδα που αντικρίζει κανείς στο πορνείο της τηλεοράσεως και στον αισχρό τύπο. Αλλά την Ελλάδα που αναβλέπεις στο πάνθεο των ηρώων του ’21 και του 1940. Και όλων των λοιπών μαρτύρων. Την Ελλάδα που αντιστέκεται· την Ελλάδα που ελπίζει. Την Ορθόδοξη Ελλάδα.

Την Ελλάδα του τραχέος μονοδρόμου της δόξης, της θυσίας, των ιδανικών, της πάλης και ας περικλείει και λάθη. Γιατί· «Όποιος παλεύει, λαθεύει» έλεγε ο Φάουστ.

Η γνήσια Ελλάδα παλεύει χρόνια με γενναιότητα όλους τους ορατούς προπάντων όμως τους αόρατους και απροσδιόριστους εχθρούς εκτός συνόρων, ιδίως όμως εντός. Δικαιούται λοιπόν να κάνει λάθη.

Ας ξεκινήσουμε τάχιστα και εμείς οι νεώτεροι τον δρόμο που χάραξαν οι προπάτορές μας και ας λαθέψουμε. Αρκεί να μην καθόμαστε άπραγοι. Αρκεί να μην είμαστε χλιαροί, γιατί «κάποιος» θα μας εμέσει… Μας επιθυμεί ή ζεστούς ή κρύους…

Αρίσταρχος