«Δεν υπάρχει πιο αγαθό, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό,

πιο λογικό, πιο αντρίκιο και πιο τέλειο από τον Χριστό»

Ντοστογιέφσκυ

Θα αναφερθώ στη γενιά που σιγά-σιγά οδεύει πλέον προς … τα δυτικά. Στην γενιά την δική μας. Στον καθένα από εμάς ξέχωρα, αλλά και όλους μαζί σαν κοινωνία. Μιας κοινωνίας μεταμορφωμένης σ’ ένα περήφανο και αλαζονικό άρμα του παρελθόντος, που έτρεχε αφηνιασμένο με εμφανή τον καταστροφικό τερματισμό και του οποίου τα ηνία απλά τα κρατούσαμε εμείς.

Έτσι λοιπόν σαν προνομιούχα γενιά, παρελάβαμε από τους προγόνους μας μία Ελλάδα, ευγενές απόσταγμα των εθνικών αγώνων του παρελθόντος και μία πίστη που αποτελούσε τον πολικό αστέρα της ελληνικής ψυχής. Έναν πλούτο πνευματικό ανεκτιμήτου αξίας, που μας χάριζε ένα σημαντικό προβάδισμα στην υπεροχή της πορείας μας σαν πιστός λαός και έθνος φιλόθεο. Αποτελούσαμε το σημείο αναφοράς σε κάθε άλλο έθνος. Υπόδειγμα και δίδαγμα! Απόρροια της πλουσίας ευλογίας του Θεού στον περιούσιο λαό του. Όμως τα τάλαντα, που μας χάρισε ο Θεός μέσω των προπατόρων μας, τα κατασπαταλήσαμε μέσα στην εξορία της ανομίας και της κραιπάλης, που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε. Μέσα στην μοναξιά μας, μακριά από τον Θεό, φτηνές, χλιαρές καρδιές, που μόνιμα γυρίζαμε την πλάτη στον μόνο ευεργέτη και πραγματικό φίλο. Στη μόνη αλήθεια. Αυτό που συνεχίζουμε και κάνουμε και στις μέρες μας. Την άνοιξη της ζωής μας την χρησιμοποιήσαμε στις πιο έξαλλες και αντίθεες αναζητήσεις, χάνοντας τον δρόμο για το καλοκαίρι, οπότε φτάσαμε ξαφνικά στο μελαγχολικό φθινόπωρο των ημερών μας, με την ψυχική παγωνιά του σκοτεινού χειμώνα να πλησιάζει απειλητικά.

Κι όμως μια στιγμή στην ασταμάτητη και ξέφρενη αυτή κούρσα, δεν σταματήσαμε για λίγο, ούτε για υποτυπώδη ξεκούραση–περίσκεψη, αλλά ούτε για τον αναγκαίο ανεφοδιασμό. Έπρεπε να φτάσουμε στις μέρες μας για να μας ξυπνήσουν, συνετίσουν, αλλά και ελέγξουν τα γεγονότα, αλλά προπάντων τα μελαγχολικά και άκρως σκεπτικά βλέμματα των παιδιών μας. Τα παιδιά μας, που είναι οι απόγονοί μας. Οι κληρονόμοι μας. Το αίμα μας. Το μέλλον αυτού του μαρτυρικού τόπου, που άλλοτε μαρτυρεί εξ’ αιτίας αλλοτρίων και άλλοτε υπαιτιότητι μας. Του αγιασμένου αυτού βήματος, που το μολύναμε εμείς με την ρυπαρή παρουσία μας και την κολασμένη διέλευσή μας. Εμείς οι ανάξιοι, οι δειλοί, οι καιροσκόποι, οι ασυνείδητοι, οι απνευμάτιστοι, οι προδότες που αφήσαμε πλήθος κερκόπορτες ορθάνοιχτες, για να αλωθούμε μία ώρα αρχύτερα.

Προδώσαμε αυτόν τον τόπο, την εθνική μας ταυτότητα, την ηρωική μας ιστορία, τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας, τα πνευματικά μας πρωτοτόκια για ευτελή και άκρως ταπεινά θέλγητρα, που όμως τώρα μας σύρουν δουλικά και εξευτελιστικά.

Έτσι φτάσαμε ταπεινωμένοι να υποστέλλουμε την σημαία μας, το αιώνιο έμβλημά μας από παντού. Την εγκαταλείψαμε στους άνανδρους, μασκοφόρους αναρχικούς να την ποδοπατούν και να την καίνε μπρος στις τηλεοπτικές κάμερες και κανείς εισαγγελέας να μην επεμβαίνει. Ποιο είναι το χρέος σας κύριοι και η ιερή αποστολή σας; Μα φυσικά … η καρέκλα σας. Την ίδια ώρα οι μασκοφόροι επικροτούνται και χειροκροτούνται από πλήθος «διανοουμένων».

Αυτοί είναι οι σύγχρονοι «ήρωες». Γι’ αυτό επιβάλλουν και στις μέρες μας σ’ όλο τον λαό την κεκρυμένη δειλή αμφίεση, για να γίνουμε όλοι ένα και να μην ξεχωρίζουμε ούτε από τους επίδοξους μασκοφόρους ληστές των τραπεζών. Πλήρης κάλυψη της ανομίας και της παλιανθρωπιάς. Ας δοξάσουμε λοιπόν σαν έθνος τους συγχρόνους ήρωές μας και ας τους μιμηθούμε. Πέντε άνθρωποι στους δρόμους και κρατούν ομήρους όλη την Ελλάδα. Αυτά είναι παλικάρια.

Η υποστολή όμως δεν σταμάτησε εδώ. Υποστείλαμε την σημαία των ιδανικών μας και σηκώσαμε το κουρελόπανο της ύλης, της καλοπέρασης και της ευζωίας. Υποστείλαμε την σημαία της εθνικής συνειδήσεως, της θυσίας και της αυτοθυσίας και ταμπουρωθήκαμε στο όρυγμα του φιλοτομαρισμού, της ευμαρείας και του οικτρού ωχαδερφισμού. Θέσαμε τέλος στους ηρωισμούς στις εθνικές και πατριωτικές εξάρσεις. Εμείς δώσαμε την άδεια να απαγορεύσουν τις εθνικές παρελάσεις και τις καταθέσεις στεφανιών στους ήρωες.

Έτσι εγκαταστάθηκαν τα σύγχρονα βδελύγματα της ερημώσεως στον ιερό ναό της πατρίδος μας και κουμαντάρουν τον όχλο.

«Έχουν αλλάξει μορφή τώρα οι εχθροί και πρέπει να τους πολεμήσουμε αμείλικτα». Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν αυτοί που δεν έχουν να μας πουν τίποτα για την προσφορά τους στο Έθνος, γιατί είναι ανύπαρκτη και οι ίδιοι δειλοί, καιροσκόποι και προπάντων αστράτευτοι.

Όμως την ιερότερη σημαία που υποστείλαμε εδώ και πολλά χρόνια, είναι της παιδείας. Βοηθήσαμε εμείς οι γονείς με την προδοτική αδιαφορία μας το ανθελληνικό υπουργείο παιδείας να ξεριζώσει από τα βιβλία, ό,τι ένθεο και πατριωτικό υπήρχε και κατόπιν να ξεριζώσει την ίδια την νεανική καρδιά…

Περίγελος οι ήρωες του 1821 και του 1940. Βλάκες τους ονόμαζε ο Βασίλης Ραφαηλίδης (1934-2000). Από ειρωνεία, σε ειρωνεία. Από ύβρη, σε ύβρη. Από βδελυγμό, σε βδελυγμό. Όταν θα έλθει η ώρα της θείας δίκης και θα κυνηγούνται οι ανωτέρω και οι οικογένειές τους (αν έχουν) από συγχρόνους επιδόξους κατακτητές βιαστές θα ’θελα τότε να σιμώσω την «παλικαροσύνη» τους. Εν μέσω δημοκρατικού πολιτεύματος (μη λησμονούμε το αρχαίο: «τοὔνομα ἦτο δημοκρατία») γινήκαμε οι χειρότεροι σκλάβοι με μία και μοναδική ελευθερία, εκείνη της επιλογής του νέου τυράννου.

Η υποστολή συνεχίστηκε και στην μάνα μας ορθοδοξία. Ξεσχίσαμε την σημαία της, μαχαιρώνοντας ανηλεώς την πίστη μας, ώστε να ζούμε φρενοβλαβικά ελεύθεροι. Είμαστε οι στυγνότεροι εγκληματίες, γιατί σκοτώσαμε τα παιδιά μας πριν καν δουν το φως της ημέρας και υπογράψαμε την καταδίκη της Ελλάδος λόγω ΑΠΑΙΔΙΑΣ. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! ΝΑΙ, από τους εχθρούς. Πεθαίνει όμως από τους ίδιους τους Έλληνες. Μόνοι μας την σκοτώνουμε. Δεν χρειάζονται εχθροί.

Έτσι η περήφανη Ελλάδα το μόνο που έχει να επιδείξει στις μέρες μας, είναι οι καταληψίες που καταστρέφουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανενόχλητοι στο όνομα της δημοκρατίας και του πανεπιστημιακού ασύλου. Την ίδια ώρα τιμωρούνται οι πιστοί μέσα στους ναούς λόγω απειθαρχίας στους νόμους του καίσαρος… Εκεί όμως ισχύει «τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ» κύριε καίσαρα.

Η Ελλάδα επίσης έχει να επιδείξει τους περιθωριακούς που καίνε ανενόχλητα τις περιουσίες των φιλησύχων και νομοταγών πολιτών.

Έχει να επιδείξει το πλήθος των γλαφυρών και απόλυτα καταρτισμένων και εγγραμμάτων υπηρετών της δημοσιογραφίας και της άδολης ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Αλλά προπάντων έχει να επιδείξει όλους τους συγχρόνους πολιτικούς, που υπογράφουν όλους τους επαίσχυντους και αντεθνικούς νόμους κατόπιν εντολής έξωθεν.

Ήλθε όμως ο καιρός στις μέρες μας να γονατίσουμε εκ των πραγμάτων. Και αν δεν ξέρουμε να το κάνουμε μόνοι μας, θα μας βοηθήσει ο Θεός. Σαν ασθενείς που είμαστε θα μας χορηγήσει ο μέγας ιατρός ζωηφόρο φάρμακο για να ιαθούμε. Το φάρμακο είναι ο πόνος. Αυτόν που είχε αναφέρει παλιότερα ο τραγουδιστής Γρηγόρης Μπιθικώτσης ότι έχει εκλείψει από το ψυχικό απόθεμα του νεοέλληνα και θα πρέπει να το αναπληρώσει βιώνοντάς το ξανά. Ο πόνος που αναταράζει τα βάθη της ψυχής μας και τα ανεβάζει σε ύψη και μας κάνει να δούμε την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που η ευτυχία κρατώντας την χαμηλά, δεν μας αφήνει να την δούμε. Κι όμως «η αληθινή ευτυχία του ανθρώπου είναι να έχει μέσα του τον Θεό και η μοναδική συμφορά του να βρίσκεται μακριά του» (ΠΑΣΚΑΛ). Άλλωστε η επιστροφή στον Θεό έρχεται από μόνη της ακόμη και στον μεγαλύτερο άθεο ύστερα από μία πολυχρόνια ψυχική κρίση ή μετά το σάρωμα όλων των αξιών. Αυτό έρχεται και το επιβεβαιώνει απόλυτα ο ίδιος ο Σάρτρ λέγοντας: «έκπληκτο παράσιτο δίχως πίστη, δίχως νόμο, δίχως αιτία και ούτε σκοπό, ζητούσα τη χαρά στριφογυρίζοντας, τρέχοντας, πετώντας από απάτη σε απάτη…».

Καιρός λοιπόν εμείς οι αμαρτωλοί, ξενιτεμένοι γονείς, να παλιννοστήσουμε πνευματικά, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη πρώτα από τον Θεό και μετά από τα παιδιά μας. Να γονατίσουμε προσευχόμενοι ομολογώντας την ποταπότητά μας, «Θεέ μας, τα κάναμε θάλασσα. Αποτύχαμε παταγωδώς σ’ όλους τους τομείς, γιατί σε περιφρονήσαμε και σε βγάλαμε από τη ζωή μας. Πήγαμε και χτίσαμε πύργους, που έπεσαν και μας πλάκωσαν».

Όπως λέγει ο Φώτης Κόντογλου:

«Όλοι δουλέψαμε για να κάνουμε τον πύργο της Βαβέλ μέσα στον οποίο ζούμε σήμερα και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Αντί για πέτρες, βάλαμε τις πέτρινες καρδιές μας, και αντί για ασβέστη μεταχειριστήκαμε τον εγωισμό μας».

Ας αγωνιστούμε λοιπόν ν’ αναστηλώσουμε ό,τι έχουμε γκρεμίσει. Προπάντων την πατρίδα μας που δωρίζει όλα τα υπόλοιπα. Στην προσπάθεια αυτή χρειάζεται Θεός και μία αθάνατη ψυχή. Το αστραφτερό φως προς την Δαμασκό, ας αντικαταστήσει η αύρα της προσευχής και της λατρείας. Προπάντων της μετανοίας. Αυτά επιζητεί ο Θεός στις μέρες μας και μας τα γνωστοποιεί με τα ποικίλα μηνύματα που στέλνει.

Έτσι βλέποντας τα παιδιά μας αυτήν την ριζική μεταστροφή μας θα γαληνέψουν, θα πάρουν κουράγιο για τη ζωή. Θα αισθανθούν το χρέος και την αποστολή που αθέτησαν οι γονείς τους και θα διεκδικήσουν τα πνευματικά πρωτοτόκια που πούλησαν οι υλιστές γονείς αντί … πινακίου φακής. Οπότε θα ατενίσουν με περηφάνια την ουράνια γη της επαγγελίας σηκώνοντας ξανά το ιερό λάβαρο κατ’ εντολή του Θεού. «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ!

Αρίσταρχος