Είναι γεγονός ότι πάντοτε μετά από οποιαδήποτε δυσάρεστη κατάσταση θεομηνίας, ανθρώπινης τραγωδίας, περιπέτειας, πολεμικής καταστροφής και οιασδήποτε συμφοράς γίνεται ένας απολογισμός και μία καταγραφή απωλειών ζωής και υλικών καταστροφών. Απολογισμός θανάτων και οικονομικών ζημιών. Σ’ αυτούς τους τομείς επικεντρώνεται η γενική καταγραφή. Στον καθαρά χοϊκό χαρακτήρα. Φυσικά αυτό, πρέπει να γίνει. Αλλά καλό είναι να μη περιορίζεται ο άνθρωπος μόνο στην ύλη καθότι αποτελείται και από πνεύμα. Και αυτό σύμφωνα με τον Θεό έχει μεγαλύτερη αξία.

Μη κυριαρχεί πάντοτε το οικονομικό κριτήριο, ειδικά όταν δεν υπάρχουν και απώλειες ζωής. Τότε το μόνο που ακούγεται είναι οι μεγάλες οικονομικές επιπτώσεις στην αγορά την τοπική, την εθνική ή και την παγκόσμια.

Ακούμε για κατακόρυφη πτώση δεικτών χρηματιστηρίου, πτώσεις μετοχών, διολισθήσεις νομισμάτων, μειωμένη βιομηχανική παραγωγή, πτωτική αγοραστική δύναμη του κοινού κ.τ.λ..

Ότι η ζωή του ανθρώπου εδώ και πολλά χρόνια έγινε αντικείμενο στυγνού εμπορίου και εκμετάλλευσης, δεν το αμφισβητεί κανείς. Όσο όμως πλησιάζουμε προς το τέλος του κόσμου-πλάσης, τόσο αυτό εντείνεται. Ο άνθρωπος καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να καταστρέψει τον συνάνθρωπο του, δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό.

Επομένως όπως προανέφερα, καλό είναι να γίνει και μία μελέτη –κριτική– απολογισμός πάνω στο όφελος που κατασταλάζει μετά από μία δυσάρεστη κατάσταση, μετά από μία τραγωδία και φυσικά το όφελος πάντοτε εντοπίζεται στον ψυχικό τομέα.

Αυτό φυσικά μας το τονίζει πρώτος ο Κύριος μας λέγοντας, ότι τιποτένιο είναι το κέρδος του κόσμου εφ’ όσον ζημιωθεί η ψυχή.

Ψυχή, μία άγνωστη έννοια ειδικά στα σύγχρονα καθαρά υλιστικά χρόνια που διανύουμε. Το μόνο που ενδιαφέρει την συντριπτική ανθρώπινη πλειοψηφία είναι η ύλη, το σώμα. Άλλωστε στη δρομολόγηση αυτή βοήθησαν ακόμη και πολλά άσματα: «Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία….», «Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε…» κ.τ.λ.. Η βλασφημία απέναντι στο θείο δυστυχώς δεν εκφράζεται μόνο με ακατονόμαστες λεκτικές βρισιές, αλλά και με καρυκευμένα ποιητικά λόγια, οπότε γίνεται πιο ευχάριστη και «ανώδυνη» η αμαρτία ή μάλλον πιο γλυκόπιοτη.

Για την καθοδήγηση αποκλειστικά και μόνο στην ύλη από πλευράς πολιτείας και υποτιθέμενου κόσμου του πνεύματος δεν συζητώ, γιατί είναι το μόνο δεδομένο και στοχευμένο. Στόχος όλων των κυβερνήσεων η άνοδος του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Όχι η κατά κεφαλή εκπαίδευση, η καλλιέργεια, η αγιότητα. Η πλήρης ζωοποίηση του ανθρώπου. Η αποκτήνωση στο μεγαλείο της.

Έτσι λοιπόν αν και δεν έχει λήξει, ίσως ούτε καν αρχίσει η περιπέτεια του κορωνοϊού στην πατρίδα μας και όμως, αν παρατηρήσει κανείς με εξεταστικό βλέμμα, θ’ αντικρίσει πολλές ευεργετικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τον ατομικό, οικογενειακό, συλλογικό, κοινωνικό.

Το βασικότερο-ουσιωδέστερο κατά την γνώμη μου που συνέβη είναι το σμίξιμο της οικογένειας. Η οικογένεια, αυτός ο πολύπαθος θεσμός και ο κατά κόρον κυνηγημένος στα χρόνια που ζούμε, ειδικά από την πολιτεία μας με βοηθητικούς νόμους αυτομάτου διαζυγίου, πολιτικού γάμου, υπερφορολόγησης των πολύτεκνων οικογενειών, συναντά λοιπόν μία απρόσμενη ανάπαυλα καθώς εξ’ ανάγκης επιστρέφουν τα μέλη της στο λιμάνι του σπιτιού.

Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς σ’ αυτό. Δυστυχώς η οικογένεια στις μέρες μας έχει άλλη ερμηνεία και προσδιορισμό. Είναι το επίκεντρο της διάλυσης και του ακραίου ατομισμού. Είναι ένα ιδιόρρυθμο ξενοδοχείο στο οποίο στεγάζονται συγγενικά άτομα αλλά πέρα απ’ αυτό δεν έχουν κανένα άλλο σύνδεσμο, υποχρέωση, παρά μόνο δικαιωματικές απαιτήσεις. Από το πρωί που ξεκινάει η μέρα, το σπίτι εκκενώνεται ακαριαίως. Πατέρας στην εργασία, μητέρα στην εργασία (πρέπει να καλύψουμε δαπάνες οικιακής βοηθού κ.τ.λ.), παιδιά στο σχολείο, στα φροντιστήρια, στις καφετέριες, στα μπαρ, στα ξενύχτια, στις ασωτίες χωρίς ευγενή οράματα, χωρίς μέλλον ανθρώπινο, προπάντων χωρίς μέλλον πνευματικό.

Ξαφνικά λοιπόν βρέθηκαν τα μέλη της οικογενείας συναγμένα επί το αυτό. Γέμισε το πρώην άδειο σπίτι. Οι πρώην απάτορες, αμήτορες και ανάδελφοι κατάλαβαν ότι έχουν τελικά πατέρα, μάνα, αδέλφια. Δηλαδή σπίτι! Όπως το εννοούσαν οι παλιοί.

Φυσικό βέβαια είναι να υπάρχει και η οδυνηρή πλευρά.

Επικρατεί μία σύγχυση, μια αγωνία, μία ατολμία έκφρασης, μία αδυναμία δράσης. Επόμενο γιατί άλλαξε ξαφνικά και ριζικά, ο ανθρώπινος τρόπος ζωής. Άδειασαν οι δρόμοι, τα καταστήματα, τα κέντρα διασκέδασης και ταυτόχρονα γέμισαν τα σπίτια.

Απαγόρευση κυκλοφορίας πεζών και αυτοκινήτων, απαγόρευση συναθροίσεων, περιορισμός στο σπίτι, στοιχεία παλαιών χρόνων της πατρίδος μας.

Τώρα νέα παράξενη κατοχή, πιο απειλητική πιο ύπουλη, καθότι αόρατη.

Δοκιμάζεται στις μέρες μας για άγνωστο χρονικό διάστημα η υπομονή μας, η ψυχική μας αντοχή. Αναδύονται τα ψυχικά μας αποθέματα –αν υπάρχουν– από τα άδυτα της καταπίεσης από τον υλιστικό τρόπο ζωής.

Μήπως όμως η οδύνη και η αμηχανία μας αυτή είναι ευκαιρία για ένα προβληματισμό, μία αυτοσυγκέντρωση, κάποια αλλαγή πλεύσης και τρόπου ζωής;

Μήπως τελικά αυτή η επί σειρά ετών πολυδιαφημιζόμενη και αθεμελίωτη κατά βάση ανθρώπινη πρόοδος–εξέλιξη, είναι μία απάτη, ένα ψεύδος που ξεσκεπάζεται στις μέρες μας, ένας σύγχρονος πύργος της Βαβέλ, που δεν πρόκειται ποτέ να δομηθεί;

Μήπως τελικά, αν όχι να επιστρέψουμε, καλό είναι να υιοθετήσουμε κάποιες καλές συνήθειες του προσγειωμένου τρόπου ζωής των προπατόρων μας; Την αυτάρκεια, την απλότητα, την καλοσύνη, την ψυχική ζεστασιά, την αγάπη; Περπάτησαν χρόνια με αναγκαία υλικά αγαθά αλλά με πληθώρα πνευματικών αγαθών. Γι’ αυτό και επιβίωσαν. Εμείς αντιθέτως περπατούμε με πληθώρα υλικών αγαθών –που σταδιακά τα χάνουμε όπως φαίνεται– και ανύπαρκτα πνευματικά αγαθά.

Άρα μήπως ένα άσχημο συμβάν στην ζωή μας ανοίγει δρόμο νέο για κάτι συμφερότερο; Πράγματι προς στιγμή πολλοί το εξετάζουν αυτό. Αλλά μόλις περάσει η καταιγίδα και το ύπουλο αεράκι της καλοπέρασης ξαναφυσάει, παγώνει την συνετή σκέψη και ξανά αρχίζει το πρότερο ποίημα.

Είναι μία καλή ευκαιρία τουλάχιστον στον οικογενειακό τομέα αυτή την φάση που διερχόμαστε να γίνει μία επανασύνταξη της οικογενείας σε βάση ανάλογη της γνήσιας ελληνικής θεώρησης του συγκεκριμένου θεσμού.

Μην αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία.

Ας μιλήσουμε μεταξύ μας. Ας δειπνήσουμε όλοι μαζί. Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί. Ας μελετήσουμε και ας συζητήσουμε κάτι όλοι μαζί. Ξεχάσαμε να μιλάμε. Είμαστε υποκείμενοι στην τεχνολογία και ακούμε και βλέπουμε χωρίς ν’ αντιδρούμε. Την όμορφη γλώσσα μας την μετατρέψαμε σε διάλεκτο μετρημένων, τυποποιημένων ασύντακτων λέξεων-προτάσεων που μας τις «πρόσφεραν» τα καθ’ υπερβολήν αμόρφωτα και αναλφάβητα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια.

Μη κλειστούμε στο σπίτι μας μέσα, ο καθένας στο δωμάτιο του, στον εαυτό του, στα ύποπτα διαδικτυακά μονοπάτια, στα βαρετά ακούσματα της κινητής τηλεφωνίας και γενικότερα στην πλήρη εξάρτηση της πνευματικής ναρκομανίας όπως αυτή και αν εμφανίζεται στις μέρες μας.

Θα ζημιώσουμε ακόμη περισσότερο και τότε σχολάσαμε.

Ήδη η φύση έξω μαρτυρεί την δική της αλλαγή. Το ξαναζωντάνεμα της. Ουρανοί καθαρότεροι με αισθητά μειωμένη διέλευση αεροσκαφών–μειωμένα καυσαέρια· θάλασσες πιο γαλάζιες επίσης· ξηρά με ελαχιστοποιημένη κίνηση οχημάτων. Όλα αυτά περιόρισαν κατά πολύ την μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος. Οι ανθρώπινοι πνεύμονες ας απολαύσουν προς στιγμήν.

Όλοι μιλούν για καθαρότερο πλανήτη, πάντοτε θεωρητικά. Στην πράξη αντιστρατεύονται. Καθαρός πλανήτης εξασφαλίζεται όταν υπάρχει καθαρό, ζωντανό πνεύμα. Καθαρή συνείδηση. Στις μέρες μας απαιτείται αναστημένο πνεύμα.

Οι δοκιμασίες εν τέλει στον άνθρωπο, που συμβαίνουν, κατά κανόνα από δική του ευθύνη, μήπως είναι και μία ευκαιρία για αναθεώρηση της μέχρι τώρα πορείας μας;

ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ