«Ώσπερ το απλώς κατακρίνειν αύθαδες,
ούτω και το μη ενόχους ελέγχειν λοιμώδες,
εις πολλούς την νόσον επεκτείνον…»
(Άγ. Ιω. Χρυσόστομος)

  Εκείνη η παλιά σπαρταριστή ταινία με τη Βουγιουκλάκη πρωταγωνίστρια, «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», στριφογυρίζει επίμονα για πολύ καιρό μέσα στο παραζαλισμένο μου κεφάλι.

  Διαβάζω άρθρα, ακούω διαλέξεις, παρακολουθώ συζητήσεις και όλα αυτά μια διαπίστωση και έναν παρονομαστή έχουν· Μήπως η Ελλάδα «μας τελείωσε»; Πιάσαμε τον πάτο; Διαφθορά συνειδήσεων, έκπτωση αξιών, ανηθικότητα αβάσταχτη, τρομοκρατία ασύλληπτη, παιδεία παραβατική και αγράμματη, πολιτική ανίκανη και προδοτική, Εκκλησία «κουσουριασμένη» και φιλοχρήματη. Κινούμαστε όλοι στα όρια της εκτροπής και της παρεκτροπής. Και όλα αυτά τα «ευχάριστα» μένουν ατιμώρητα.

  Αν όμως για όλους αυτούς τους κοσμικούς εκτρεπόμενους θεσμούς υπάρχει έστω και μία μικρή επιείκεια για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, για την εκτρεπόμενη Εκκλησία και τους μεγαλόβαθμους εκφραστές της δεν μπορεί να υπάρξει καμιά. Γιατί όμως φθάσαμε σ’ αυτό το ανεπίτρεπτο και ίσως μη αναστρέψιμο κατάντημα, ανθρωπίνως τουλάχιστον; Γιατί, ξεχάσαμε, όσο κι αν απλοϊκό φαίνεται, ότι «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»; Ναι από κει ξεκινάει η παραβατικότητα και η φθορά των συνειδήσεων μαζί και το αντίδοτο, το φάρμακο θεραπείας· η τιμωρία. Ο Θεός δεν αμνήστευσε τους πρωτοπλάστους παραβάτες, τους τιμώρησε παιδαγωγικά δίδοντας τους και την δυνατότητα να ξαναγυρίσουν από κει που τους έδιωξε. Αρκεί να μετανοήσουν. Να αλλάξουν νουν!!

  Αυτά φυσικά που συνέβησαν τότε, συμβαίνουν και σήμερα με μια ξεχωριστή διαφορά· την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού που ήλθε για να διδάξει τον πεπτωκότα και να σώσει τον παραβάτη. Παρά ταύτα ο παραβάτης παραμένει ο ίδιος και τα σαπρόφυτα κλινικά ευρήματα είναι πολλά και διάσπαρτα στο χώρο της Εκκλησίας ώστε μας αναγκάζουν να διαπιστώνουμε σε καθημερινή απογοητευτική βίωση ότι, αυτός ο Θεοσύστατος Οργανισμός, που κατέχει την αποκλειστικότητα να κρατεί στα χέρια του την σωτηρία του παραβατικού και μεταπτωτικού ανθρώπου, γίνεται ανακόλουθος υποκριτικός και σκανδαλοποιός…

  Με λίγα λόγια, φίλοι αναγνώστες, οι παραβατούντες υψηλόβαθμοι και χαμηλόβαθμοι ρασοφόροι και εμείς οι «συνένοχοι» λαϊκοί, δεν τιμωρούνται θεραπευτικά και τελεσίδικα για τα ανομήματά τους και τα στραβοπατήματα. Απεναντίας ενώ η Εκκλησία χρέος έχει να διδάσκει τον «πεπτωκότα» άνθρωπο, ο οποίος χρήζει θεραπευτικών κανόνων για να μεταμορφωθεί σε αναγεννημένο και «θεούμενον» πρόσωπο, αυτή με την ανερυθρίαστη ατιμωρησία των λειτουργών της, την ανύπαρκτη και μεροληπτική «δικαιοσύνη» της, αναπαράγει και ενθαρρύνει τα κάποια ρασοφορούντα σαπρόφυτα μέλη της, εκθέτοντας την συντριπτική πλειοψηφία των καλών ποιμένων, μολύνοντας στη συνέχεια ιερές κοινότητες και ό,τι άλλο σχετίζεται με τον εκκλησιαστικό χώρο.

  Όποιος έχει την ψυχική αντοχή να παρακολουθεί, όχι το αστυνομικό δελτίο κακοποιών, αλλά το χαιρέκακο «δελτίο» σκανδαλοποιών ρασοφόρων από τα Μ.Μ.Ε. γραπτό, προφορικό, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, αισθάνεται ωσάν να ευρίσκεται σε ειδωλολατρική εποχή όπου μέρος του ιερατείου μεταμφιέζεται σε λατρευτικό προσκύνημα των σκοτεινών δυνάμεων του εωσφόρου. Σκάνδαλα επί σκανδάλων, πάσης φύσεως παραβατικότητες σε αφήνουν άφωνο και εμβρόντητο. Είναι αδύνατον να συμβιβαστείς, παρά την αυτομεμψία της δικής σου αμαρτωλότητας, με το εύρος των παραβάσεων «ανθρώπων» της Εκκλησίας. Γίνεσαι «εκτός εαυτού» και σε «κολάζουν» οι ατιμώρητοι «ακόλαστοι».

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ εκούσια πτωχεία και ακτημοσύνη ενώ πολλοί από τους ποιμένες της «θησαυρίζουν» θησαυρούς στη γη σκανδαλίζοντας τους πιστούς με τις καταθέσεις τους, τα χλιδάτα Μητροπολιτικά μέγαρα, τα πολυτελή χρυσά άμφια, τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τις αρπαχτικές οικονομικές δραστηριότητες και ό,τι άλλο σχετίζεται με επιχειρηματικές εταιρείες συσσώρευσης αγαθών και πλούτου. Ουδείς εξ όλων αυτών των «πλουτούντων», ενθυμείται ποίαν τιμωρίαν υπέστησαν τα παιδιά και ο ιερεύς πατέρας τους Ηλί από την προσοικίωση των «δώρων του θυσιαστηρίου» (βλέπε Βασιλειών Α΄, δ΄17-18) ούτε την τιμωρία του πλουσίου στην παραβολή του πτωχού Λαζάρου.

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ το θεμέλιο των αρετών η ταπείνωση και το ταπεινό φρόνημα, ενώ πολλοί καλλιεργούν την υπερφίαλη αλαζονεία, το υπεροπτικό ύφος, την ματαιόδοξη προβολή και την αυτοκρατορική υπεροψία, απωθώντας με αυτό τον ανάρμοστο ύφος ψυχές, που δεν είναι ανεκτικές στην φασιστική μεσαιωνική συμπεριφορά.

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ την υπακοή και πειθαρχία στις πνευματοφόρες διατάξεις των Συνόδων και των ιερών κανόνων ενώ πλήθος λειτουργών της πειθαρχούν περισσότερο στα ίδια πάθη και το ίδιον θέλημα, παρά στην υποταγή στο θέλημα του Θεού, Παρέχονται ή παραβλέπουν θεσπισμένες διατάξεις και ιερούς κανόνες υπήκοντες και ομιλούντες εκ καθέδρας ως μικροί παπίσκοι προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα και την συλλογική συνείδηση της Εκκλησίας.

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, άσκηση, νηστεία και λιτή ζωή αλλά πολλοί περίβλεπτοι ή όχι ρασοφόροι, προκαλούν με την πλαδαρότητα, μαλθακότητα, συχνή επίσκεψη σε ακριβά κέντρα φαγητού με συντροφιές «υψηλών» προσώπων, σε δεξιώσεις χλιδής σε ξενοδοχεία και σαλόνια που φιλοξενούνται μεγιστάνες του πλούτου και της ύποπτης διαμονής όπως και άλλα στέκια, που βέβαια καλό δεν θυμίζουν ούτε ποτέ άσκηση και αγιοπνευματική ζωή. Το ιερατείο προοδευτικά εκκοσμικεύεται και «συσχηματίζεται» άκριτα στον «αιώνα τον απατεώνα» της αποστασίας, ατιμώρητο. 

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ διάκριση, αγιότητα, θέωση και πλήρωση Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αλλά οι αρετές αυτές, όχι ολίγων ρασοφόρων και εκκλησιαστικών ανδρών, το τρέχον ήθος, ουδεμία ανταύγεια αντανακλά ή σχέση έχει με τις αρετές αυτές στο πρόσωπό τους. Απεναντίας η εγωιστική συμπεριφορά τους παραπέμπει σε συνειρμούς των φοβερών του Κυρίου «ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι»…

• ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ καταλλαγή, συγχωρητικότητα, μεγαλοψυχία, αγάπη άνευ όρων και χαρακωμάτων. Εδώ η πέννα τρέμει και η ψυχή σπαράσσει, όταν ο σημερινός πιστός αναλογίζεται αυτό που δυστυχώς έχει επισημανθεί ότι, «το μεγαλύτερο κακό στην Εκκλησία κάνει το ιερατείο…». Αυτό ακριβώς συμβαίνει, ως παράδειγμα απερίφραστο και χωρίς διπλωματική γλώσσα σήμερα, στην Εκκλησία των ιερών μεγιστάνων. Απουσιάζει η Αγάπη και πληθύνεται το ανακυκλούμενο μίσος εναντίον των δέκα μακαριστών αρχιερέων που η ανύσταχτη σπάθη του μακαρίτη αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα, αποκεφάλισε με οθωμανικό γιαταγάνι. Και το φρικιαστικό έγκλημα παραμένει ατιμώρητο, μεταμφιεσμένο επίμονα επί 36 ολόκληρα χρόνια, σε ισόβια «ακοινωνησία». Ο αδελφοκτόνος Κάιν είναι περιβεβλημένος «πορφύραν και βύσσον» συνεχίζοντας το έργο της αυτουργίας και κακουργίας χωρίς να υποπτεύεται το ιδικόν του τέλος, από τον δικαιοκρίτη Θεό! Κάποιος από αυτούς τους αδελφοκτόνους σαπίζει στο κρεβάτι…

  Ο Κύριος ας συγχωρήσει πρώτα εμάς που ελέγχουμε το «αύθαδες λοιμώδες» και δεύτερον εκείνους που την «νόσον επεκτείνουν» και αρνούνται να μετανοήσουν.

ΣΤΥΛ. ΛΑΓΟΥΡΟΣ

  Υ.Γ. Το κάτωθεν του τίτλου απόσπασμα, από τον Ιερό Χρυσόστομο, μας το έστειλε ευσεβής και αγωνιώσα ψυχή με την παράκληση να το χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα. Αίτημα που προσπαθήσαμε στο ελάχιστο να εκπληρώσουμε.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ» ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ