“Εἰπάτωσαν οἱ λελυτρωμένοι ὑπό Κυρίου,

οὕς ἐλυτρώσατο ἐκ χειρός ἐχθροῦ”

Ψαλ. 106,2

Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια από “τότε”, κατ' ουσίαν ολόκληρη ζωή, εξακολουθεί και παραμένει βαθειά χαραγμένο στη μνήμη μου, ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Ο βαθύς σεβασμός και η εκτίμηση σε έναν αδελφικό μου φίλο, υπό των “αλλοτρίων”. Για να καταστώ πιο σαφής, αναφέρομαι στην μαθητική του περίοδο, ως μαθητού του εξαταξίου γυμνασίου πριν 50 χρόνια περίπου, αλλά και μετέπειτα στην πορεία του, ως στελέχους των ενόπλων δυνάμεων, κατά την στρατιωτική του θητεία. Αναφέρομαι δε επί τούτοις, γιατί ο εν λόγω φίλος μου, προσπαθούσε το κατά δύναμιν να βαδίζει στα χνάρια που άφησε αναλλοίωτα, ο μέγας ανιχνευτής Χριστός. Δεν εξέλειπαν φυσικά οι ψυχικές αδυναμίες από μέρους του, αυτές που στοιχειοθετούν τον άνθρωπο που “ἐν ανομίαις συνελήφθη”, αλλά τελικά μετρούσε η ίαση του “ὕπαγε καί μηκέτι ἁμάρτανε”.

Αυτή η πορεία όμως του “ὕπαγε”, εντυπωσίαζε τους καθηγητές του, αλλά και πολλούς συναδέλφους του μετέπειτα στο στράτευμα και κάποια στιγμή εξεδήλωναν μία ιδιάζουσα εκτίμηση και έναν ξέχωρο σεβασμό στο άτομό του. Μάλλον στις πεποιθήσεις του. Το περίεργο όμως είναι, ότι όλοι αυτοί που εφρόνουν τοιούτως, ανήκαν στο στρατόπεδο των “αλλοτρίων”. Δηλαδή των αδιαφόρων ως προς τα πνευματικά, ίσως και απίστων, αλλά και των ανηθίκων. Ειδικά κάποια στιγμή στο στράτευμα, εξερχόμενος από την αίθουσα συνεντεύξεων, όπου παρίσταντο ανώτατοι αξ/κοί, μετά την κατάθεσή του–ομολογία του, τον πλησίασε ένας χαμηλόβαθμος αξ/κός, που έτυχε παρών στην εν λόγω διαδικασία, και, αφού τον συνεχάρη, για το ποιόν του, του συνέστησε να κρατήσει κάποια απόκρυψη–παραλλαγή, κατά την στρατιωτική ορολογία, στο υπόλοιπο της θητείας του, προκειμένου να παραμείνει απόλυτα “αξιόμαχος”.

Ίσως ο πρότερος, ως γνώστης της πεζοδρομιακής αντιμετώπισης που επικρατούσε μετέπειτα στις μονάδες του στρατού, ήθελε να τον διαφυλάξει από υποβόσκοντες εμπαθείς “εικονομάχους”. Αυτό που με είχε προβληματίσει από την εν λόγω αφήγηση του φίλου μου, ήταν ποιός ο λόγος που ωθούσε τους προϊσταμένους του να επικροτήσουν αυτό που ποδοπατούσαν;

Αναλογιζόμενος αυτήν την κατάσταση δεκαετίες τώρα, έφτασα στο συμπέρασμα, ότι μάλλον ο φίλος μου, είτε συνειδητά είτε όχι, λάμβανε μέρος σε έναν περίεργο, αόρατο αγώνα και, χωρίς να το καταλάβει, έβγαινε νικητής, οπότε οι παριστάμενοι συναγωνιστές–αντίπαλοί του, καθότι ετύγχαναν έντιμοι στη σκέψη και λοιπή φρόνηση, αναγνωρίζοντας την δική τους έλλειψη και ήττα, τον συνέχαιραν για την δική του υπεροχή. Όλα τα πρότερα εν ολίγοις αποτελούν στην πράξη την αποδοχή του νικητού από τον ηττημένο.

Έχοντας εφαλτήριο λοιπόν την πρότερη αφήγηση,

έρχομαι να συγκρίνω τα στοιχεία του παρελθόντος

με την εμφαινόμενη κατάσταση του παρόντος.

Ένα παρόν που επικρατεί στο σύγχρονο στρατόπεδο των Φιλισταίων με όλες τις προκλητικές τάσεις και απειλητικές εξάρσεις. Ξεκινώντας λοιπόν την αναγνωριστική μου πορεία ανά τας κώμας και πόλεις της αλλοτριωμένης σκέψης και άψυχης συμπεριφοράς, προσπαθώ να συλλέξω στοιχεία προς επεξεργασία, από τα ιδιότυπα στρατόπεδα “αιχμαλώτων”, της κατά τ' άλλα “απελεύθερης” σύγχρονης κοινωνίας με στόχο την ανεύρεση της εξόδου κινδύνου.

Είναι γεγονός, ότι ο ερχομός του Χριστού στη γη είχε σαν σκοπό την προσφορά ενισχύσεων στον αδύναμο άνθρωπο και την υπόδειξη στρατηγικής, βάσει της οποίας θα εξασφαλιζόταν η αποτίναξη του ζυγού της αμαρτίας. Είναι επίσης γεγονός αναμφισβήτητο, ότι ποτέ μέχρι σήμερα, δεν έπαυσε η πολιορκία του κάστρου των λελυτρωμένων, υπό των αλλοτρίων. Ειδικά στις μέρες που βιούμε, είναι απόλυτα ορατό το σχέδιο εκπόρθησης του ιερού λείμματος από τα ξεβράσματα της στρατιάς των νυν Λιάπηδων. Αλλά για να είμαστε πιο ακριβείς, εδώ και δεκαετίες, άρχισε σιγά–σιγά η καυστική ειρωνεία προς τον κόσμο των ιδεών και η εμπαθής απαξίωση της Ορθοδοξίας, από τους συγχρόνους “ποιητές” και λοιπούς “πεζογράφους” των ρυπαρών εντύπων του εκδοτικού οίκου της άρνησης. Κάπως έτσι άρχισε μεθοδικά από τους εν λόγω η ανατροπή των εννοιών και η αλλαγή σήμανσης, ιδιαίτερα όμως η αντιστροφή των μακαρισμών του Κυρίου, άνοιξε τον δρόμο του προσεταιρισμού του γνησίου φωτός προς καρύκευση του σκότους.

Έτσι λοιπόν, οι νέοι μακαρισμοί των ψευδοπροφητών, καλοτυχίζουν και επικροτούν τους θρασείς, τους ανέντιμους, τους αγενείς, τους οπορτουνιστές, τους αριβιστές, τους σπουδαιοφανείς, τους απατεώνες, τους φαύλους, τους ανόμους, τους φίλαυτους, τους κενόδοξους, τους ραδιούργους, τους καταχθονίους, τους κόλακες, τους ασυνείδητους, τους δοκησίσοφους, τους ναρκισσιστές, τους χαιρέκακους, τους αδίστακτους, τους αγνώμονες και τους αιμοχαρείς. Ως εκ τούτου απαιτούν την αθώωση όλων των ανωτέρω, που “αδίκως” μέχρι σήμερον καταδιώχθηκαν και επί τέλους διεκδικούν την οριστική απόδοση χάριτος. Ο Βαρραβάς και πάλι αθώος.

Αντιστρόφως, εξακοντίζονται τα “οὐαί”, με στόχο να κάμψουν, οδηγώντας τους παράλληλα στο εκτελεστικό απόσπασμα μέσω της Πιλατείου απόφασης, όλους τους νομοταγείς, τους αθώους, τους ταπεινούς, τους φιλήσυχους, τους εντίμους, τους ηθικούς, τους αξιοπρεπείς, τους υποχωρητικούς, τους εργατικούς, τους ειλικρινείς, τους ικανούς και τους δημιουργικούς. Εκ νέου στην ερώτηση “τί οὖν ποιήσω αὐτοῖς;” η απαίτηση της οχλικής κοινωνίας είναι “σταυρωθήτω”. Η ιστορία συνεχίζεται με το κακότεχνο στήσιμο ενός απόλυτα διεστραμμένου σκηνικού, πάνω στο οποίο και πάλι σταυρώνεται η αλήθεια.

Πού σταυρώθηκε όμως η αλήθεια για πρώτη φορά; Πάνω σε έναν λόφο. Πάνω σε αυτό το είδος του βουνού μπορεί ασυναίσθητα οι εγκληματίες να διέπραξαν το ειδεχθές έγκλημά τους, όμως για τον πνευματικά ζώντα άνθρωπο, πάνω στο ίδιο βουνό, έστω και αν αιμορραγεί το σώμα από τους ήλους της ατιμίας, επιτελείται μία ζωογόνα επίδραση επί του πνεύματος. Αυτή δε επί του παρόντος επιτάσσει. “Πρέπει να μιλήσουμε οπωσδήποτε, να νικήσουμε τη συστολή μας, τη ντροπή μας. Πρέπει να ξαναδώσουμε στους ανθρώπους το αίσθημα της ευτυχίας”. Αυτό το σύνθημα έριξε πριν χρόνια ο Φρανσουά Μωριάκ (1885-1950) και αυτό πρέπει να ξαναριφθεί και σήμερα. Και γιατί πρέπει να μιλήσουμε στις μέρες μας; Γιατί δεν μιλάει κανείς απ' αυτούς που υποχρεούνται να μιλήσουν. Γιατί δε, πρέπει να νικήσουμε την ντροπή μας; Γιατί δυστυχώς η κοινωνία έχασε τη δική της ντροπή, τη δημόσια αιδώ και πλανάται στους δρόμους ολόγυμνη, επιζητώντας απεγνωσμένα τον βιαστή της. Γιατί πάλι καταντήσαμε έτσι; Γιατί όλοι μας πρόδωσαν φοβερά, μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά και αυτός που ήταν το φως μας, ο πατέρας μας και ο αδελφός μας, απελάθηκε. Έτσι πλέον ως απών ο Χριστός, είναι πεθαμένος μέσα στον σύγχρονο άνθρωπο. Τον θανάτωσαν οι άνθρωποι “των γραμμάτων”, αλλά προπάντων τα πάθη μας. Δεν υπάρχει πλέον Ιησούς πάνω στη γη.

Και όμως, όπως περπατούμε στους Εμμαούς της απόγνωσής μας, κάποιος τελικά βρίσκεται εν μέσω ημών, των λελυτρωμένων. Είναι αυτός που μας διεφύλαξε “ἐκ χειρός ἐχθροῦ” και τώρα μας προστάζει, ότι πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να μιλήσουμε έμπροσθεν του Πιλάτου και να απαιτήσουμε λέγοντας‧ “Εμείς είμαστε η αλήθεια” και να τον πείσουμε αυτή τη φορά, ότι δεν επιτρέπεται άλλη νίψη χειρών. Διαπράττεται εμφανέστατα στις μέρες μας ένα έγκλημα το οποίο απαιτεί τιμωρία. Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει και να τιμωρηθούν παραδειγματικά αυτοί που επιβάλλουν τον σοδομισμό ετσιθελικά, επιθυμώντας να γυρίσουν την ανθρωπότητα στην ειδωλολατρία. Ο μόνος που επιβάλλεται να γυρίσει πίσω στις πηγές του, είναι ο Χριστιανισμός, κανείς άλλος. Μπορεί οι άλλοι να ζητούν να κάμουν προσηλύτους, όμως ο Χριστός κάνει αναστημένους και αναγεννημένους. Είναι ο Κύριος μου και ο Θεός μου!

Αυτός απαιτεί στις μέρες μας από μέρους των λελυτρωμένων, το αίσθημα του χρέους, την διάθεση της υπηρεσίας, αλλά και της θυσίας. Οι δούλοι της διαφθοράς δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι η περιγραφή της ζωής κακότεχνα μόνο από τη πλευρά του φτηνού, του ασήμαντου, του πρόστυχου, του ανώμαλου.

Ξεκίνησαν από χρόνια να ξυλεύονται παράνομα την δρυ της οικογενείας και τελικά την γκρέμισαν. Αυτόματο διαζύγιο, πολιτικός γάμος, ελεύθερη συμβίωση, ομοφυλοφιλική επικρότηση και τώρα επιβαλλόμενος σοδομισμός. Δεν αναφερόμαστε στο ειδεχθέστερο των εγκλημάτων, τις εκτρώσεις, έμπροσθεν του οποίου δεν μιλά κανείς εισαγγελεύς εν ενεργεία. Μόνο εν συντάξει. Μόνο όταν αφεθεί η “καρέκλα” και μείνει το σώμα μετέωρο.

Ο Χριστός όμως είχε τονίσει‧ “οὐ δύναται δένδρον ἀγαθόν καρπούς πονηρούς ποιεῖν”. Αυτοί όμως σήμερα οι του άστεος, έχουν καταστεί οι ίδιοι “κλεινοί”, λόγω της μεταλλαγμένης διαφθοράς τους και φυσικά οι καρποί τους είναι σάπιοι. Όσον αφορά το άστυ, αυτό έχει καταντήσει το καμπαρέ της Ευρώπης. Αυτοί οι του άστεος δε, είναι τυφλοί, καθοδηγούμενοι από ετέρους τυφλούς–σκοτεινούς εγκεφάλους, οπότε όλοι μαζί και οι πολίτες θα πέσουν στο χάος της αμαρτίας. Γιατί “τυφλός τυφλόν ἄν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται” και ο βόθυνος της κολάσεως είναι πολύ βαθύς μη επιτρέπων ανάσυρση του βυθιζομένου.

Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε τους τυφλούς μαστρωπούς να εγκλωβίσουν την ελληνική κοινότητα στο λημέρι των ενστίκτων. Ο άνθρωπος ακόμη και μέσα στην κατάπτωσή του δεν παύει να αποτελεί μία πνευματική οντότητα που απαρτίζεται από βούληση και λογική, που αμφότερα δέχονται επίδραση από τη θεϊκή χάρη. Η χάρη αυτή λοιπόν ανοίγει δρόμο και μονοπάτια που οδηγούν σ' εκείνον απ' όπου η ζωή εκπορεύεται. Στις ώρες αυτές αναζητείται ο πεπειραμένος ανιχνευτής για να ανοίξει αυτόν τον δρόμο. Αυτός ο ανιχνευτής είναι κάθε ένας που τελεί στρατευμένος στη δύναμη των λελυτρωμένων.

Επομένως στόχος μας ιερός είναι η διαφύλαξη του σώματός μας από τους σύγχρονους ιερόσυλους. Το σώμα του ανθρώπου είναι ο Ναός του πνεύματος που θα αναστηθεί την έσχατη μέρα. Είναι η σάρκινη Μητρόπολη, όπου αναπαύεται το σώμα του Κυρίου μας. Δεν πρέπει επομένως να επιτρέψουμε να γίνει οίκος ανοχής, γιατί το επιθυμεί η γριά τσατσά των Αθηνών.

Ευχόμαστε μία απότομη ανατολή φωτός να ρίξει χάμω, θαμπωμένο, τον διώκτη στον δρόμο της Δαμασκού. Όμως, ό,τι και να επιτρέψει ο Θεός να γίνει, αυτό που πρέπει να μείνει άσβεστο, είναι το φως των λελυτρωμένων. Αυτοί τελούν η μοναδική ελπίδα μέσα στις σκοτεινιασμένες μάζες των απίστων. Αυτοί αποτελούν τον μοναδικό δείκτη κατεύθυνσης στους παραστρατημένους. Ο λελυτρωμένος στην σημερινή εποχή αντιπροσωπεύει μία δυνατότητα γιατρειάς, συγνώμης, εξευγενισμού μία ενδεχόμενη αναγέννηση, μία τύχη εξαγνισμού.

Γι΄ αυτό λοιπόν‧ “Εἰπάτωσαν οἱ λελυτρωμένοι”!

Αρκεί να είναι 300! Αυτοί του Λεωνίδα!

ΟΧΙ κάποιοι άλλοι, που έχουν αρχηγό τον Εφιάλτη.

Αρίσταρχος