“Καί σύ τέκνον Βροῦτε;”

Ιούλιος Καίσαρ

Ο Ιούλιος Καίσαρας (100-44 π.Χ.), εκτιμών τις ικανότητες και τον χρηστό χαρακτήρα του Μάρκου Βρούτου, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Τον θεωρούσε έμπιστο και τον αγαπούσε σαν γιο του. Λεγόταν μάλιστα, ότι ήταν πράγματι νόθος γιος του. Ο εν λόγω όμως, ευεργετηθείς και πολλά τιμηθείς, ήλθε στιγμή που συνωμότησε και δολοφόνησε τον Ιούλιο (44 π.Χ.) μέσα στο Βουλευτήριο. Εκείνη την ώρα αργοπεθαίνοντας ο Καίσαρας, με βαθιά πικρία ανεφώνησε· “και συ τέκνον Βρούτε;” Δηλαδή και σύ, αχάριστος, αγνώμων, αρνητής μου και εκτελεστής μου; Το αποτέλεσμα! Ήλθε στιγμή συντόμως το 42 π.Χ., ο ανωτέρω επιβουλευτής αυτοκτόνησε, καθότι ηττήθηκε σε μάχη στους Φιλίππους από τους εκδικητές του φόνου του Καίσαρα, τον Οκταβιανό Αύγουστο και τον Μάρκο Αντώνιο, οι οποίοι εξεστράτευσαν από την Ρώμη προκειμένου να τιμωρήσουν τους στασιαστές. Νωρίτερα όμως ο Βρούτος είδε στον ύπνο του, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ένα φάντασμα που του εμήνυσε· “ὄψει δέ με εἰς Φιλίππους”. Με λίγα λόγια θα ξαναϊδωθούμε, θα τα ξαναπούμε. Πράγματι τα ξαναείπαν, ξεκαθαρίζοντας τους απλήρωτους λογαριασμούς.

Όπως βλέπουμε κάποια στιγμή και οι φίλοι, αποστατούντες, καθίστανται εχθροί του μέχρι πρότινος επευφημιζομένου βασιλέως τους.

Ας επιδιώξουμε όμως την προσέγγιση μιας μονόπλευρης ρήξης σχέσης, ανάμεσα σε ένα καθαρόαιμο βασιλέα και ένα ποταπό και αχάριστο υπήκοο, υπαιτιότητι του τελευταίου. Ένα “ζαγάρι” κατά την λαϊκή φράση, που δάγκωσε τα χέρια του αφεντικού που το τάιζε. Ένα βδελυρό προδότη, ένα κοινό χαφιέ, ένα σπιούνο, που το μόνο που τον ενέπνεε ήταν τα αργύρια. Διερευνώντας την ιστορία, θα εντοπίσουμε ότι κύριο στοιχείο του χαφιεδισμού ήταν ανέκαθεν το χρήμα. Οι σπιούνοι δελεάζονταν από το κροτάλισμα των αργυρίων, οπότε “λαδώνονταν” για να ξεπουλήσουν αισχρά, ό,τι ιερώτερο υπήρχε και υπάρχει πάνω στη γη.

Ας ρίξουμε μία ματιά στην τάλαινα πατρίδα μας και ειδικά στις μέρες μας. Μια στρατιά πουλημένων και εξαγορασμένων συνειδήσεων, αρχόντων και λαού, για την ακρίβεια φαρισαίων και τιποτένιου όχλου, σύρουν την σταυροφόρα Ελλάδα στον Γολγοθά της εξόντωσης για πολλοστή φορά. Ρυπαρός πόθος των ανωτέρω το άκουσμα του οριστικού “τετέλεσται”.

Επάνοδος όμως στο κεντρικό νόημα του θέματος μας· στη μία και επαναλαμβανόμενη αποστασία του αχάριστου ανθρώπου απέναντι στον πλάστη του. Κηλιδωμένος πρωτοστάτης, ο Ιούδας. Αλλά γιατί να εκκινήσουμε από λανθασμένο σημείο, αθωώνοντας ή αγιοποιώντας το παρελθόν;

Ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος επί γης, ο ευεργετηθείς από τον Θεό κατά μοναδικό τρόπο, προκλητικό θα λέγαμε, τελικά κατήντησε ένας κοινός προδότης. Πρόδωσε την αγάπη, την τιμή, την εμπιστοσύνη που του έδωσε ο Θεός, πουλώντας τα ιερά πρωτοτόκια του στον Διάβολο προκειμένου να αποσπάσει την θέση του Δημιουργού. Να γίνει ο ίδιος Θεός.

Από εκείνη την στιγμή αντελήφθη ο Θεός, ότι το πλάσμα του “οὐκ οἶδε τί ποιεῖ”. Οπότε κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να κατέλθει αυτοπροσώπως στη γη. Την πρώτη φορά ο ίδιος ο Πατέρας “κατεβαίνει” στα Σόδομα και στην Γομόρρα αυτοπροσώπως, για να ίδει με τα μάτια του, αν αυτά που ακούει ψηλά στον ουρανό αληθεύουν. Αυτή τη φορά στόχος του ήταν η τιμωρία. Πριν καταδικάσει όμως, έπρεπε να κρίνει, λέγει ο Χρυσόστομος.

Την δεύτερη φορά όμως πήρε την μεγάλη απόφαση να στείλει κάτω στη γη τον μονάκριβο γιο του, μήπως και αλλάξει κάτι. Μήπως η ανθρωπόμορφη παρουσία του Θεού, χαρίσει μορφή και κάλλος στην ζωή του ανθρώπου.

Έτσι λοιπόν ο υιός του Θεού κατέρχεται στη γη προκειμένου να συμπορευθεί με τον άνθρωπο και να χαράξει το σωστό δρομολόγιο προς τον ΑΝΣΚ. Τον αντικειμενικό σκοπό. Την θέωση του ανθρώπου.

Αφήνει λοιπόν τον ουράνιο θρόνο του, ο βασιλεύς των όλων, βγαίνει έξω από το παλάτι του και χωρίς καμμία φρουρά και βασιλική ιδιότητα, πομπές και τυμπανοκρουσίες, πλησιάζει και περπατάει πλάι στους υπηκόους του. Σύστασή του και γνωριμία ενδότερη, μία απλή φράση, αλλά άκρως περιεκτική. “Ἀκολούθει μοι” Με άλλα λόγια “ἔρχου καί ἴδε”.

Πρώτοι συμπαραστεκόμενοί του επί γης οι μαθητές του. Οι επιτελείς του. Οι δώδεκα προνομιούχοι. Ένας εξ' αυτών ο Ιούδας! Προσκαλεσμένος από τον ίδιο τον Χριστό για να βρεθεί μαζί του. Ενταγμένος σε ένα όμιλο με ειδική φροντίδα. Του εμπιστεύθηκε ο αρχηγός Χριστός την διαχείριση των κοινών, παρ’ όλο που γνώριζε την αδυναμία του. Το σαράκι της κατάχρησης, της κλοπής και της λατρείας του χρυσίου. Ήθελε όμως να τον τιμήσει και να του δώσει την ευκαιρία να εκτιμήσει πόσο απατηλή είναι η λάμψη των αργυρίων. Γι΄ αυτό τον είχε μαζί του στο θαύμα των πεντακισχιλίων, χαρίζοντάς του ένα κατάμεστο καλάθι από τα 12 περισσεύσαντα. Στόχος του να του αποδείξει πόσο εύκολη είναι η αφθονία των υλικών, όταν υψώνουμε την καρδιά μας προς την βασιλεία του Θεού. Όταν επενδύουμε στην τράπεζα του Θεού, για να μιλήσουμε στη γλώσσα που γνώριζε ο Ιούδας.

Όμως ο τελευταίος όλο και ξεμάκραινε... Και ο Χριστός θρηνούσε στον Πατέρα του. “Οὕς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καί οὐδείς ἐξ’ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μή ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας” (Ιω. 17, 12). Ο Χριστός παρ’ όλα αυτά δεν παραιτούνταν, έτρεχε ξοπίσω του. Γονάτισε μπροστά του να του πλύνει τα πόδια, χωρίς εκείνος να διαμαρτυρηθεί, όπως ο Πέτρος. Τουναντίον τ’ άπλωσε ψυχρός και ανάλγητος. Στον μυστικό δείπνο τον τίμησε και χωρίς να τον εκθέσει στους έντεκα, του συνέστησε “ποίησον τάχιον” (Ιω.13,27) αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Ικανοποίησε την έμμονη ιδέα σου. Πρόδωσέ με. Αυτό έκανε ο Ιούδας· Βιαστικά “λεηλάτησε” το ψωμί από τα χέρια του Κυρίου και ξεχύθηκε μες τη νυχτιά για εκτέλεση του σκοτεινού σχεδίου του. Στους σκοτεινούς ανθρώπους τα πάντα είναι μία νύχτα. Προσφιλή σοκάκια οι νυχτερινοί διάδρομοι. Μέσα σ’ αυτούς διαπρέπουν οι εν λόγω σκοταδιστές. Μοναδικό τους φως, οι φλόγες των πυρσών της σπείρας του Μάλχου. Μέσα στο εν λόγω κλίμα αποκτά περίσσιο θάρρος ο υιός της απωλείας και βαδίζει κατά μέτωπον στον Χριστό για να τον υποδείξει... Άλλωστε μόνο αυτός τον ήξερε τόσο καλά. Αλλά και μόνο από τους προδότες φίλους του ο Χριστός παραδίδεται πάντοτε στους εχθρούς του. Αυτοί που έζησαν μαζί του, μπορούν να τον διακρίνουν και μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Οι εχθροί –πιο “έντιμοι”– απλά εκτελούν την σταύρωση· τον αποτελειώνουν. Όμως προηγήθηκαν οι αποστάτες φίλοι. Οι κοινοί Βρούτοι.

Εκείνη την ώρα της συνάντησης, όπως το αγρίμι ορμάει πάνω στο θύμα να το κατασπαράξει, κάπως έτσι και το εν λόγω ανθρωπόμορφο τέρας ξεσχίζει τον Χριστό με μία αποτρόπαια κίνηση. Τον αγκαλιάζει και τον φιλά, γρυλλίζοντας “Χαῖρε ραββί”.

Ήταν προτιμώτερο εκείνη την ώρα να του καρφώσει ένα μαχαίρι πισώπλατα, παρά αυτό που έκανε. Γιατί εκείνη την ώρα μαζί με την προδοσία του διδασκάλου, πρόδιδε τις ιερότερες λέξεις και έννοιες, αλλά και τις πιο τρυφερές εκδηλώσεις.

“Χαῖρε ραββί καί κατεφίλησεν αὐτόν” (Μαρκ. 14,46).

Αλλά κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις μέρες μας.

Κάτω από τις πιο παρθένες λέξεις, κρύβουν οι μαστροποί άνθρωποι βρωμερούς σκοπούς και πίσω από τις πιο εγκάρδιες εκδηλώσεις ταπεινά πάθη. Κάπως έτσι η σκηνή του κήπου της Γεθσημανή θα επαναλαμβάνεται για πολύ ακόμη. Αλλά και η κατάπτωση η ανθρώπινη πάντοτε θα προσκρούει στον βράχο τον ασάλευτο της αγνής ειλικρίνειας· “Ἑταῖρε, ἐφ’ ὧ πάρει” (Ματ. 26,50). Πάντοτε ο Χριστός θα επιδιώκει εμάς τους σύγχρονους αποστάτες να μας συνεφέρει από τον ξεπεσμό μας με τρυφερότητα. Μπορεί κάποιος να συγκινηθεί τελικά και να μεταμεληθεί. Να ζητήσει να γίνει “μίσθιος” του Κυρίου. Οι άλλοι όμως, οι πολλοί, θα συνεχίσουν να διαμαρτύρονται, γιατί το μύρο χύνεται σπάταλα και δεν πωλείται αντί 300 δηναρίων για να ανακουφισθούν οι πτωχοί. Αυτοί οι άλλοι είναι οι σύγχρονοι αξιωματούχοι και λοιποί πλουτοκράτες, που φτωχοποιούν θρασύτατα όλη την ανθρωπότητα καταληστεύοντάς την υλικά και πνευματικά. Είναι οι σύγχρονοι ύπουλοι φαρισαίοι, οι λωποδύτες, οι δανειστές και τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι του πνεύματος. Είναι η έκφραση της χυδαίας υλοφροσύνης, που στοχεύει να παρασύρει και τους εναπομείναντες μαθητές του Κυρίου. Πόθος τους να φτάσουν τον λαό στο σημείο να αναφωνήσει το “Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καί ἐγώ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;” (Ματ. 26, 15).

Γι αυτό και φέτος ο Χριστός, βλέποντας την ως άνω θλιβερή κατάσταση με τα φρυγμένα από την οδύνη του σταυρού χείλη του, ικετεύει· “Διψῶ!”

Διψά για την σωτηρία μας, έστω και την έσχατη ώρα, για να προλάβουμε να γίνουμε πρώτοι.

Αρίσταρχος