«Ἰδού ἤγγικεν ἡ ὥρα»

(Ματ. 26,45)

Γεθσημανή! Μία λέξη αραμαϊκή που σημαίνει ελαιοτριβείο. Ελαιοτριβείο υλικό, όπου συνθλίβονται οι ελιές για να παραχθεί το πολύτιμο ελαιόλαδο. Αλλά με το πέρασμα του Χριστού κατέστη και ελαιοτριβείο πνευματικό, εντός του οποίου συνεθλίβη μυστηριωδώς ο Θεάνθρωπος, για να παραχθεί το ιερό «ελαιόλαδο» της σωτηρίας της ανθρωπότητος.

Ελαιόλαδο φυσικό! Ένα δώρο μοναδικό του Θεού στον άνθρωπο για την υγιεινή σίτισή του. Αλλά και «ελαιόλαδο» πνευματικό, για την ψυχική του ανάπλαση, που παρήχθη εν μέσω υπερτάτης αγωνίας του Ιησού και εκδηλώθηκε με την μορφή ιδρώτος «ὡσεί θρόμβοι αἵματος» (Λουκ. 22,44). Γιατί ο Χριστός εκεί μέσα, λούστηκε σε αιμάτινο ιδρώτα.

Στην αρχή της ιστορίας του ανθρώπου ο Θεός παρήγγειλε στον πεσόντα Αδάμ «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῆ τόν ἄρτον σου» (Γεν. 3,19). Τώρα, ο δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός, πιστός, υπάκοος, πειθαρχών στον Θεό πατέρα και όχι αποστάτης όπως ο αναιδής άνθρωπος, σηκώνει τις αμαρτίες της ανθρωπότητος και, λόγω του υπερβολικού βάρους, ιδρώνει περισσότερο από τον πρώτο Αδάμ· ματώνει, αιμορραγεί και ως μέγας αιμοδότης προσφέρει όλο του το αίμα στον ψυχορραγούντα άνθρωπο για να τον επαναφέρει στη ζωή. Επιπροσθέτως προσφέρει και το σώμα του αυτούσιο, προς αναστήλωση του ετοιμόρροπου ανθρωπίνου ναού.

Γεθσημανή! Τόπος αγωνίας! Τόπος αγωνιώδους προσευχής, θερμής και επίμονης. «Μετά κραυγῆς ἰσχυρᾶς καί δακρύων» (Εβρ. 5,7). Προπάντων πέφτοντας με το πρόσωπο στη γη, μπρούμυτα. Ακριβώς έτσι, πρέπει να τελείται η επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Με κραυγή για να μας ακούει ο Θεός· να ενοχλείται, να μας «βαριέται» και να μας… δίδει. Ας γίνουμε ιεροί επαίτες όπως οι τυφλοί του ευαγγελίου. «οἱ δέ μεῖζον ἔκραζον λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε υἱός Δαυΐδ» (Ματ. 20,31).

Όμως εκείνη την δύσκολη ώρα ο Χριστός, σαν άνθρωπος, ψάχνει για συμπαράσταση, για άνθρωπο. Όμως οι συνάνθρωποί του, οι μαθητές του… καθεύδουν.

Πόσες φορές οι μεγάλοι ηγέτες στην πορεία τους επί γης, σε στιγμές εξαιρετικού κινδύνου, εγκατελείφθησαν ολομόναχοι από τους δειλούς ή και πολλές φορές ανίκανους επιτελείς τους και αναγκάστηκαν μόνοι τους να αντιμετωπίσουν την έκρυθμη κατάσταση;

Οπότε η μόνη ελπίδα που απομένει είναι η επιστροφή στον ουράνιο πατέρα και οι ικεσίες με κραυγές ισχυρές και δάκρυα.

Όμως η διαδικασία της σύνθλιψης, έλαβε τέλος. Το θεϊκό απόσταγμα διαυγέστατο και έτοιμο. Μετά την οδυνηρή επικοινωνία με τον Θεό, η απόφαση λαμβάνεται. Επίθεση!

Όρθιος και πάλι Εκείνος, εξέρχεται «νικῶν καί ἵνα νικήση». Όπως και τότε μέσα στην έρημο 40 ημέρες, στο πνευματικό αυτό δοκιμαστήριο, μέσω μιας διαφορετικής σύνθλιψης εν μέσω πάλι προσευχής και νηστείας, κατετρόπωσε τον Σατανά, έτσι και τώρα νικώντας τους πειρασμούς του Σατανά και πάλι, απόλυτα δε υποταγμένος στο θεϊκό πρόσταγμα, εξέρχεται σαν ηγέτης πραγματικός, δίδοντας παράγγελμα νίκης. «Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν!» (Ματ. 26,46).

Προστάζει στους ξαπλωμένους και ζαλισμένους από τον ύπνο του θανάτου, τους τρεις μαθητές του, αυτούς που είχε και στο Θαβώρ μαζί του. «Σηκωθείτε από κάτω. Δεν είναι στάση ζωής αυτή για τους αγωνιστές και τους καθαρόαιμους μαχητές. Όρθιοι! Πάμε!» Πού όμως; Μα φυσικά όταν ένας ΗΓΕΤΗΣ δίνει παράγγελμα, αυτό κατά κύριο λόγο προμηνύει την νίκη μέσω της θυσίας. Συνάντηση λοιπόν με τον εχθρό. Σώμα με σώμα.

Ο λογισμός απόκρυψης, η φυγή, η υποχώρηση, πολύ περαιτέρω η λιποταξία, αποτελούν έννοιες που καταδεικνύουν τους κίβδηλους ηγέτες, που αυτοχρίσθηκαν ετσιθελικά χωρίς να το δικαιούνται. Ένεκα φιλοδοξίας, αρχομανίας και δωροδοκίας. Οι πράξεις τους όμως κάποια στιγμή τους αποκαλύπτουν…

Αλλά τι εγκλείει η πολυσύχναστη αλλά κατά βάση άγνωστη έννοια του ηγέτου; Ηγέτης πολύ ξερά και ανούσια είναι αυτός που ασκεί διοίκηση πολιτική ή θρησκευτική. Όπως… την ασκεί. Ευρύτερα, ηγέτης είναι ο ηγήτωρ, ο ηγητήρ, ο ηγητής, ο αρχηγός, ο οδηγός, ο άρχων, ο διοικητής, ο μπροστάρης. Ειδικώτερα όμως, ηγέτης είναι ο καθοδηγητής, ο καλώς παραδειγματίζων, ο θυόμενος υπέρ του λαού, το καλό υπόδειγμα…, ο ποιμήν ο καλός. «Ἡγήτορες ἠδέ μέδοντες». Δηλαδή αρχηγοί, πρώτοι εν πολέμω και εν τη συνελεύσει. Μέδοντες σαν μετοχικό ουσιαστικό σημαίνει και φύλαξ! Προστάτης! Άρα εν κατακλείδι, ηγέτης σημαίνει φύλακας του λαού.

Έτσι λοιπόν επί του παρόντος, ο γνήσιος ηγέτης, το ιερόν απόσταγμα από το πνευματικό ελαιοτριβείο, ο φύλακας της ανθρωπότητος, προχωρεί μόνος του να «παραδοθεί» στον εχθρό για να ανταλλάξει την ελευθερία όλων των ανθρώπων. Να διαπραγματευθεί παλικαρίσια, με έντιμους όρους, την απελευθέρωση της οικουμένης από τον ζυγό του προπατορικού αμαρτήματος, θέτοντας ως ενέχυρο την ψυχοσωματική του υπόσταση. Την σταύρωσή του.

Αφού ήλθε η ώρα του λοιπόν, διευκολύνει τους εχθρούς του για να τον συλλάβουν. Ας μη κουραστούν οι ερχόμενοι επ’ αυτόν να βαδίσουν ακόμη μερικά βήματα. Ας υπάγωμεν εμείς προς συνάντησή τους. Οποίον θείον μεγαλείον! Οποία ανέκφραστη αγιότης και ψυχική γαλήνη. Μα Κύριε, οι εχθροί σου πλησιάζουν μανιασμένοι, με φονικές διαθέσεις, και συ πηγαίνεις προς συνάντησή τους; Αυτοί έχουν ρητές εντολές να σε συλλάβουν και να σε θανατώσουν και συ προτρέπεις τους μαθητές και τους λέγεις «ἐγείρεσθε ἄγωμεν»; Πάλι προβάλλει δειλά και απεγνωσμένα στην ευλαβή ανθρώπινη συνείδηση εκείνο το· «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι».

Όμως ο εν λόγω θυόμενος… είναι υπουργός. Είναι υποκείμενος στο έργο του και στην ιερή αποστολή του. Είναι ανυποχώρητος και άκρως ασυμβίβαστος. Ήλθε στη γη γι’ αυτόν τον σκοπό. Να προσφέρει υπηρεσίες γενόμενος δούλος απάντων. Όχι να καταστεί κεχαγιάς της σάρωσης και καταστροφής του εναπομείναντος υγιούς πνεύματος, όπως «φιλότιμα» πράττουν οι νυν υπουργοί.

Αλλά «ἤγγικεν ἡ ὥρα». Ποια ώρα; Η ώρα της σύλληψης η οποία θα τον έφερνε τον Κύριο ενώπιον του σταυρού. Ήλθε «η ώρα του». Πόσες φορές δεν την είχε προαναφέρει στους μαθητές του αλλά και στους λοιπούς Ιουδαίους; Την περίμενε αυτήν την ώρα. Έρχεται όμως προς αυτήν, γιατί ο ίδιος το θέλει. Διότι αυτό απαιτεί το θέλημα του πατρός. Όσες φορές και αν προσπάθησαν στο παρελθόν οι εχθροί του να τον θανατώσουν, δεν τα κατάφεραν. Εκείνος πάντοτε διερχόμενος μέσω αυτών διέφευγε. Γιατί «οὔπω ἐληλύθει ἡ ὥρα αὐτοῦ» (Ιω. 7,30). Δεν είχε φτάσει η ώρα του ακόμη. Δεν είχε τελειώσει το λάδι μέσα στο καντήλι, όπως χαρακτηριστικά λέγει ο λαός μας. Να ένα δίδαγμα προς εμάς τους πιστεύοντας από τον ίδιο τον Κύριο. Την ζωή μας την κρατά στιβαρά μέσα στα τρυπημένα χέρια του ο Κύριος. Κανείς δεν μπορεί να την θίξει ή να την αφαιρέσει, αν δεν επιτρέψει ο ίδιος. Ας είμαστε λοιπόν ειρηνικοί ειδικά μέσα στις πονηρές μέρες που πορευόμαστε, χωρίς να καταλαμβανόμαστε από φόβους αστήρικτους και ανόητους για την ζωή μας και την υγεία μας. Οι «Ιουδαίοι» μπορεί να απειλούν, εμείς απλά να μην εκπειράζουμε τον Κύριό μας.

Αλλά «ἤγγικεν ἡ ὥρα» (Ματ. 26,45). Πολλά πράγματα πρόκειται να συμβούν «σήμερον».

Σήμερον ο «Ιούδας» εγκαταλείπει τον διδάσκαλο και λαμβάνει ως φίλο και οδηγό του τον Διάβολο.

Σήμερον ο «Ιούδας» δεικνύει υποκριτική θεοσέβεια και χάνει το χάρισμα να είναι μαθητής του Κυρίου.

Σήμερον ο «Ιούδας» μένει άγρυπνος για να παραδώσει τον Κύριο.

Σήμερον ο άνομος αρνείται τον διδάσκαλο και παραδίδει τον Κύριο στους σταυρωτές.

Σήμερον ο δεσπότης της κτίσεως παρίσταται «Πιλάτῳ».

Σήμερον οι «Ιουδαίοι» καρφώνουν στον σταυρό τον Κύριο.

Σήμερον οι γοητείες της ζωής μας ζαλίζουν παράφορα το πνεύμα. Όμως έρχονται κάποιες ώρες, έρχεται «η ώρα μας» που η πραγματικότητα του θανάτου προβάλλει καταθλιπτική, γυμνή και υποβλητική, κόβοντάς μας την φλύαρη λαλιά μας και αμέσως μαυρίζει η ομορφιά του κόσμου. «Ανίβας προ των πυλών» Ένας ιός απειλεί…

Σήμερον «του ναού το καταπέτασμα» σχίζεται, για να ελέγξει με αυτόν τον θαυμαστό τρόπο τις ανομίες μας. Ένας αόρατος ιός πέταξε κάτω τις μάσκες των ανθρώπων και απεκάλυψε την σκληρή πραγματικότητα. Την κατερειπωμένη ύπαρξή μας.

Σήμερον οι άπειροι σωματικοί θάνατοι ξεσκεπάζουν τους άπειρους ζώντες, αλλά ψυχικά νεκρούς.

Σήμερον ας πικραθούμε με τα πάθη τα δικά μας που μας κατέκλυσαν βιαίως, αφού το πάθος του Χριστού δεν μας άγγιξε ποτέ.

Σήμερον ας γίνουμε θεατές του αίματός μας, αυτού που χύνεται λόγω ιών, λόγω ναρκωτικών, λόγω ατυχημάτων, αφού το αίμα του πλάνου μας προξενούσε αθυμία.

Σήμερον ας αγκαλιάσουμε επί τέλους το ξύλο του Εσταυρωμένου, γιατί μέσα σε αυτό αντικρίζουμε τον Γολγοθά που ανεβαίνει η σύγχρονη κοινωνία.

Σήμερον για πρώτη φορά η γλώσσα μας δεν θα στάξει χολή και όξος κατά του Χριστού, γιατί ήλθε η ώρα μας να πιούμε οι ίδιοι χολή και όξος.

Σήμερον δεν είναι παραδομένος μόνον ο Κύριος σε χέρια ανόμων. Δηλαδή στα δικά μας. Είμαστε και οι ίδιοι παραδομένοι σε πάμπολλα βρώμικα χέρια που ρυθμίζουν πλέον τις «τύχες» μας.

Σήμερον ο Κύριος και πάλι πορεύεται μέσα στην βδομάδα των παθών του. Αυτή όμως κάποια στιγμή τελειώνει. Ενώ η δική μας είναι χρονικά απροσδιόριστη.

Σήμερον έχουμε γίνει σκλάβοι, ενώ πρώτα ήμασταν ελεύθεροι.

Σήμερον ας κοιτάξουμε πλέον τις δικές μας πληγές γιατί του Χριστού έχουν γίνει πηγές από τις οποίες τρέχει αθάνατη δόξα.

Σήμερον η μοίρα μας είναι ο θάνατος, ενώ κάποιος άλλος προτάσσει την ανάσταση και την αθανασία.

Σήμερον αναπαύεται ο Χριστός στον τάφο του, ύστερα από τον μόχθο και την κόπωση που επεσώρευσαν πάνω του όλα τα έργα τα σχετικά με την σωτηρία των ανθρώπων.

Σε λίγο όμως…

Σήμερον ο άδης στενάζει και βοά, καθότι καταργήθηκε και αφανίστηκε οριστικά η εξουσία του.

Σήμερον πάσα κτίσις αγάλλεται και χαίρει ότι Χριστός ανέστη και άδης εσκυλεύθη (λαφυραγωγήθηκε).

Σήμερον άφθαρτος και αιώνιος ανεβαίνει προς την δόξα του, τραβώντας μαζί του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στην αθανασία.

Εμείς τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε στον αγιάτρευτο καημό του θανάτου; Αλλά απαρνηθήκαμε τον Θεό και μαζί με αυτόν και την αθανασία του. Μέσα στο μαύρο βρόχι του θανάτου απελπισμένος ο σημερινός κόσμος αγωνιά. Αυτή είναι η περιλάλητη, πρόοδός του.

Αλλά μία φωνή ακούγεται τίμια.

«Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν».

Ας την… ακολουθήσουμε.

Αναζητήσατε ηγέτες. Η Ελλάς κινδυνεύει.

Αρίσταρχος