«Ποῦ ἦς ἐν τῶ θεμελιοῦν μέ

τήν γῆν; Ἀπάγγειλον δέ μοι,

εἰ ἐπίστασαι σύνεσιν»

(Ιώβ 38,4)

Αλήθεια! Πού βρισκόταν ο καθένας από εμάς, όταν ο Θεός έθετε τα θεμέλια της γης; Το σκεφθήκαμε ποτέ; Πού βρισκόμασταν, όταν γεννήθηκε ο Χριστός ή όταν σταυρώθηκε; Την απάντηση μας την δίδει ο ίδιος ο Θεός λέγοντάς μας: «Ἀπάγγειλον δέ μοι, εἰ ἐπίστασαι σύνεσιν». Απαντήστε μου, αν διακατέχεσθε από την υποτυπώδη σύνεση, από στοιχειώδη αυτογνωσία. Από ταπείνωση.

Κι όμως, θαύμα η γέννηση του Χριστού! Θαύμα θαυμάτων ο θάνατός του! Ένα θαύμα που οι τωρινοί σταυρωτές του δεν μπορούν να το συλλάβουν επ’ ουδενί. Μπορούν όμως ανώδυνα να το διακωμωδούν και να το αρνούνται επιδεικτικά και άκρως πεισματικά. Δυστυχώς τα αισθήματα κατωτερότητος, είναι η μόνη συντροφιά των αρνητών του Χριστού. Μέσα στην φρίκη της μοναξιάς τους, δέχονται με την σειρά τους και αυτοί το ερώτημα: «Πού ήσασταν εσείς, που τώρα εύκολα φλυαρείτε, όταν εγώ σταυρωνόμουν;». Μήπως η ανοχή του Χριστού, απέναντι στους βλασφημούντας το όνομά του, αποτελεί ένα ακόμη θαύμα;

Αλλά, πάντοτε, οι αφηνιασμένοι εικονοκλάστες υψηλών πνευματικών αξιών διαλέγουν τον εύκολο δρόμο της διαγραφής όσων δεν τους συμφέρουν. Έτσι απλά, με μία μονοκοντυλιά, χωρίς την υποτυπώδη έρευνα και εξέταση και επιλέγουν τον δρόμο της φυγής και της άνανδρης λιποταξίας. Μακριά από την παραδοχή και ταπεινή ομολογία. Πολύ πιο μακριά από την πίστη. Πού να την βρουν όμως, όταν διαρκώς νίπτουν τας χείρας των;

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι διακηρύξεις τους αποτελούν προϊόντα διανοητικής αναπηρίας ή μάλλον είναι αποτέλεσμα της ηθικής τους αποχαλίνωσης. Κατ’ ουσίαν όμως αποτελούν έργο δαιμονοπληξίας. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός «συλλυπούμενος ἐπί τῆ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν» (Μαρ. 3,5) συνεχίζει επιτακτικά το έργο της σωτηρίας του, καθότι οι πρότεροι «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34).

Το περίεργο όμως είναι ότι η φύση, η άψυχη και νεκρή φύση, το θαύμα της σταυρώσεως το διακηρύσσει με τον δικό της εξαιρετικό τρόπο. Το αναγγέλλει με την δική της γλώσσα. Το βεβαιώνουν οι ευαγγελιστές. Ο ήλιος για τρεις ώρες ανέστειλε και απέκρυψε τις ακτίνες του, μη δυνάμενος να βλέπει τον Θεό υβριζόμενο. Το καταπέτασμα του ναού σχίζεται σε δύο κομμάτια. Σεισμός φοβερός ταρακουνάει τα πάντα. Ακόμη και τα μνημεία ανοίγουν και οι νεκροί ανασταίνονται.

Η Γραφή το εξιστορεί σε πολλά σημεία ότι όταν οι άνθρωποι αδιαφορούν για την πρόσκληση της αγάπης του Θεού και στρέφουν τα νώτα τους προς αυτόν, τότε, ο Κύριος καλεί για μάρτυρές του την άψυχη φύση, προς την οποία εκθέτει και το παράπονό του για την σκληρότητα του ανθρώπου.

Αυτό γίνεται και τώρα· η φύση, η ιερή συνήγορος του σταυρωμένου Χριστού, διακηρύσσει «φωνῆ μεγάλη» την αθωότητά του. Αλλά κοντά στην φύση, για να γίνει ακόμη πιο αντιληπτή η προς στιγμή τραγωδία της πλάσης, ανασταίνονται άγιοι νεκροί και τελούν επισκέψεις στους ζωντανούς.

Όμως, ό,τι και αν κάνει ο Θεός, αυτοί που δεν επιθυμούν να πιστεύσουν δεν πρόκειται ποτέ να πιστεύσουν.

Γι’ αυτό, ο Αβραάμ, ο πατριάρχης της πίστεώς μας, είπε στον άφρονα πλούσιο. Δεν χρειάζεται να στείλω κανένα Λάζαρο προκειμένου να ενημερώσει και διαφωτίσει για τα μετά θάνατον τεκταινόμενα, στους επί γης συγγενείς σου. Αφού αυτοί δεν υποτάσσονται στις ρήσεις του Μωϋσέως και των προφητών, δεν πρόκειται να συγκινηθούν ούτε από τον νεκρό που θα αναστηθεί» (Λουκ. 16,31).

Ας κλίνουμε όμως πνευματικό γόνυ,

μελετώντας εν τάχει τα πρότερα «σημεία».

Το σκότος εκείνο από έκτης έως ενάτης ώρας δεν ήταν φυσικό και σύνηθες, σαν αυτό που γνωρίζει ο άνθρωπος. Το σκοτάδι αυτό επέπεσε σε όλο τον κόσμο· «ἐπί πᾶσαν τήν γῆν» και δεν ήταν τοπικό, όπως εκείνο της Αιγύπτου. Ο λόγος; Σοβαρότατος! Η κτίση λυπάται και θρηνεί για το πάθος του κτίστου και Θεού. Το σπουδαιότερο! Αναχωρεί το φως από τους Εβραίους, για να φωτίσει πλέον όλους τους λαούς. Οι πρότεροι απέμειναν να ζητούν σημείο εξ’ ουρανού, λες και ο σκοτιζόμενος ήλιος δεν αποτελούσε σημείο.

Όμως εμείς οι άνθρωποι κάποια λόγια δεν τα εννοούμε στο βάθος τους και τα θέτουμε επιφανειακά, όπου και όπως μας συμφέρει. Η επιδερμική αντιμετώπιση, η επιπόλαιη θεώρηση και η ρηχότης της σκέψεως σημαδεύουν την απνευμάτιστη ζωή μας. Αποτελούν τα επιπλέοντα απομεινάρια του πνευματικού μας ναυαγίου. Έτσι την εγκατάλειψη για την οποία μιλά ο Χριστός «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες» (Ματ. 27,47), την θέτουμε καθαρά μόνο στο επίπεδο της κυριολεξίας, για να δηλώσουμε την ανθρώπινη φύση του Χριστού και την ως εκ τούτου αγωνία του θανάτου που ένιωθε ο ίδιος. Όμως ο Χριστός πάντοτε στην ζωή του, διά μέσου των λόγων του και των παραβολών του, προσπαθούσε να περάσει ένα βαθύτερο νόημα. Αλλά οι αγροίκοι και αμαθείς του νόμου, οι σκληρόπετσοι και ανάλγητοι άνθρωποι πάντοτε εμμένουν στο πάθος τους, στην εγκληματική διάθεση, στην φόνευση του Δικαίου, οπότε «δέν γινώσκουν ἅ ἀναγινώσκουν».

Γι’ αυτό στη συνέχεια ο Θεός επιτρέπει δεύτερο σημείο, συνταρακτικό. Το βαρύτιμο και πυκνά κεντημένο, το εξαιρετικής αντοχής ύφασμα, που χώριζε το ιερό από τον κυρίως ναό, το καταπέτασμα, σχίζεται από πάνω μέχρι κάτω. Γιατί; Διότι η χάρις του Θεού απέναντι στον ναό παύει και αποσύρεται. Γιατί ένας ασύγκριτος πνευματικός ναός ορθούται, αντικαθιστώντας τον πρότερο και είναι η εξιλαστήριος θυσία του Κυρίου. Ο τύπος αντικαθίσταται από την ουσία. Έτσι ο Θεός γκρεμίζει το μεσότοιχο ουρανού και γης, απελευθερώνοντας τον δρόμο προς τους ουρανούς για τους πιστούς.

Όμως υπάρχει και μία άλλη εξήγηση, πιο βατή στα ανθρώπινα. Οι Εβραίοι, όταν κάποιος βλασφημούσε τον Θεό, είχαν συνήθεια να σχίζουν τα ιμάτιά τους. Έτσι λοιπόν τώρα, ο ναός του Θεού, λυπούμενος για τον θάνατο του Θεού, ξεσχίζει το ιμάτιό του, το καταπέτασμα, ξεσκεπάζοντας παράλληλα το γράμμα του νόμου.

Αλλά και η γη σείεται. Η σεισμική δόνηση προξενεί την μετακίνηση και μετάθεση πολλών πραγμάτων. Έτσι μετατίθεται η επισκοπή του Θεού και η επιτήρηση από τους Εβραίους στα υπόλοιπα έθνη. Οι πέτρες σχίζονται, αλλά παράλληλα και οι λίθινες καρδιές των εθνών κομματιάζονται και οργωμένες πλέον από το θεϊκό αλέτρι δέχονται τον σπόρο της αληθείας, για να βλαστήσουν με την σειρά τους.

Το σπουδαιότερο όμως σημείο, είναι η ανάσταση αγίων νεκρών. Ανασταίνονται, γενόμενοι παράδειγμα εναρέτου πολιτείας και καλής επιστροφής, στους ζώντες. Προπάντων αυτό αποτελεί σημείο ισχυρό της απελευθέρωσης των ψυχών από τον άδη. Σημείο της αναστάσεως των νεκρών.

Έτσι λοιπόν ο Ρωμαίος εκατόνταρχος και οι στρατιώτες του με την ομολογία τους «ἀληθῶς Θεοῦ υιός ἦν οὗτος» (Μτ. 27,54) αποκαλύπτουν την εύρεση του θεϊκού δρόμου. Κι’ όμως οι Εβραίοι παρόλο που δέχτηκαν τα σημεία των προφητών, παρόλο που έγιναν ακροατές του νόμου… παραμένουν άπιστοι. Ο Μωυσής όμως θα είναι ο κατήγορός τους εκείνη την ημέρα, ένεκα πονηρίας και αχαριστίας τους. (Ιω. 5,46).

Έτσι λοιπόν η φύση συγκλονίζεται για τα γενόμενα, αλλά οι άπιστοι άνθρωποι παραμένουν απαθείς μες την εμπάθειά τους. Η άψυχη φύση αποκτά ψυχή και συμπονεί, ενώ οι έμψυχοι άνθρωποι καταντούν άψυχοι, καθότι είναι «νεκροί».

Η φύση υπέστη ένα συγκλονισμό τότε, αλλά ουδέποτε έπαυσε να συγκλονίζεται έκτοτε, λόγω της συνεχούς αρνήσεως του ανθρώπου έναντι στον Θεό. Η φύση διαρκώς συγκλονίζεται, για να θυμίζει διαρκώς το στυγερό έγκλημα της κοινωνίας κατά του δημιουργού. Τα σημεία ουδέποτε έπαυσαν, απλά οι άνθρωποι δεν τα αντιλαμβάνονται λόγω πνιγμού μέσα στον στείρο ορθολογισμό τους. Κι όμως ο Θεός συνεχίζει και μιλάει μέσω των προφητών. Ο Ησαΐας δεν έπαυσε να «ταρακουνάει» την οικουμένη με τα λόγια του. «Σεισθήσεται τά θεμέλια τῆς γῆς. Ταραχῆ ταραχθήσεται ἡ γῆ καί ἀπορία ἀπορηθήσεται ἡ γῆ» (Ησ. 24,18).

Τα θεμέλια της γης θα ταραχθούν και σε μεγάλη σύγχυση θα περιέλθουν οι κάτοικοί της. Όπως πάλλεται ο μεθυσμένος μέσα στην μέθη του και την κραιπάλη του, έτσι και η γη «μεθυσμένη» θα παραπατάει και θα τρικλίζει. Γιατί; «Ἡ γῆ ἠνόμησε … ἤλλαξαν (οι άνθρωποι) τά προστάγματα, διαθήκην αἰώνιον» (Ησ. 24,5). Η γη είναι γεμάτη ανομία και επειδή οι κάτοικοί της αμάρτησαν, παρέβησαν τον νόμο, άλλαξαν τα θεία προστάγματα, κατήργησαν νόμους αιωνίους, θα τιμωρηθούν.

Ποιος έχει το θράσος να αντιταχθεί στις ρήσεις των προφητών; Αυτών που μιλούν για λογαριασμό του Θεού; Σημεία θέλουμε. Τα είχαμε πάμπολλα στο διάβα των αιώνων, αλλά θα τα έχουμε πιο έντονα στις μέρες μας. Η κτίση συγκλονίζεται… Το κύκνειο άσμα της γης ακούγεται γύρω μας. Αστραπές φαίνονται, βροντές ακούγονται. Όλα αποτελούν προμήνυμα καταιγίδος που πρόκειται να ξεσπάσει.

Κάποτε ακούγαμε κάποια λόγια προφητών και δεν τα δίναμε σημασία. Γελούσαμε και λέγαμε αυτά είναι λόγια των παπάδων για να φοβίζουν τον κόσμο και να τον έχουν κοντά τους «αρμέγοντάς» τον. Κι’ όμως εκείνη την ώρα κάποιοι άλλοι επιτήδειοι, αρχιτσελιγγάδες της απάτης και της δολιοφθοράς, είχαν αρχίσει να μαζεύουν τα ανθρώπινα πρόβατα σε μία ιδιόρρυθμη στρούγκα. Μάλλον ο εγκλεισμός ολοκληρώθηκε στις μέρες μας και έπεται το παντοειδές άρμεγμα.

Η εποχή μας όμως πλέον, εξ’ ανάγκης, αναζητά εναγωνίως την θρησκευτική σημασία των σημείων. Οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν τις λέξεις των προφητών στα σοβαρά. Ο σεισμός και η ταραχή» της γης, έχει παύσει να αποτελεί μία ποιητική μεταφορά και έχει καταστεί πλέον σκληρή πραγματικότης. Είναι πλέον καταφανέστατο στις μέρες μας, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι Θεός. Είναι τόσο αδύνατος, που κάθε φορά που ισχυρίζεται ότι είναι σαν τον Θεό ξαναμπαίνει στην θέση του, στο καβούκι του· ή καταλήγει στην απελπισία του, πολύ χειρότερα δε στην αυτοκτονία του. Όταν δε αυτήν την αδυναμία του την υπενθυμίζει ένας μικροσκοπικός ιός, τότε πλέον παύει προς στιγμή να ζει με ψευδαισθήσεις. Παύει να ακούει τους ψευδοπροφήτες που επαγγέλλονται σωτηρία, ενώ δεν βλέπουν σωτηρία. Τότε αναζητά την αλήθεια, εξ’ ανάγκης όμως.

Αλλά για όλα τα προηγούμενα για την ψυχική κατάντια του ανθρώπου ευθύνεται η αυτάρκειά του.

Στηρίχτηκε ο ειδωλολάτρης άνθρωπος στην πολιτιστική του δύναμη, στην τεχνική του πρόοδο, στους πολιτικούς του θεσμούς, στα διαβρωμένα και ψευδή θρησκευτικά συστήματα. Έτσι όμως γκρεμίστηκε στο χάος και στην παντοειδή διάλυση. Έτσι κλονίστηκαν τα θεμέλια της προσωπικής του ζωής, της ζωικής του ζωής και της διανοητικής του ζωής.

Το θανάσιμο λάθος του και πάλι είναι, ότι δεν στηρίχτηκε στον Θεό. Κι’ όμως ο Χριστός αποτελεί το μεγαλύτερο σημείο των αιώνων. Μπορεί να αποτελεί σκάνδαλο για τους Εβραίους και μωρία για τους ειδωλολάτρες. Η ουσία όμως είναι μία. Κρατάει ηγετικά την σφαίρα της γης στα τρυπημένα χέρια του. Είναι το αγκωνάρι της ανθρωπότητος, όπως διεκήρυξε ο διαβόητος Ρενάν. Είναι ο κλειδοκράτορας ολοκλήρου του σύμπαντος. Είναι η μόνη ελπίδα της κοινωνίας. Όμως αυτό δεν συμφέρει να ακουσθεί ευρέως, γιατί οι σύγχρονοι ψευδοπροφήτες θα χάσουν το παιχνίδι από τα χέρια τους, την ώρα που το «κρατούν» ακόμη καλά. Ως πότε όμως;

Αρίσταρχος