«Ἀργυραῖς λόγχαις μάχου καί πάντων κρατήσεις».

(Πυθία προς Φίλιππον, βασιλέα της Μακεδονίας)

Αργύρια! Τι εκθαμβωτικό θέαμα! Τι ευφραντικό μεταλλικό άκουσμα! Οποία «θερμαντική» ισχύς! Ο κάτοχός τους θεωρεί τον εαυτό του αυτόνομο, πανίσχυρο, θεό. Ο λόγος; Έχει πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά. Ως εκ τούτου καθημερινό σύνθημά του· «ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12,91).

Αργύρια! Οποία δύναμη κατέχουν; Αγοράζουν και πουλούν· αντικείμενα, αγαθά, κτήματα, περιουσίες, πατρίδες, αλλά και συνειδήσεις. Ο Πίνδαρος ισχυρίζεται, ότι προ των αργυρίων και αυτή η σοφία ακόμη κάμπτεται. Καμπτομένη δε η σοφία, διαλύονται έθνη, εξαφανίζονται λαοί, σπέρνεται διχόνοια, η οποία αποδεκατίζει τον πολύτιμο πυρήνα της κοινωνίας· την οικογένεια!

Αργύρια! Ποίοι τα απομυζούν; Οι αργυρώνητοι, οι δωροδοκούμενοι, οι λαμβάνοντες δώρα για παράβαση καθήκοντος, οι αγορασμένοι προς διαστροφή της αληθείας και του δικαίου, οι πληρωμένοι, οι πουλημένοι, όπως τους αποκαλεί καθοριστικά ο λαός. Οι ψευδομάρτυρες και οι λησμονούντες την αλήθεια και ηθική τάξη. Οι Εφιάλτες που οδηγούν τον εχθρό στα μετόπισθεν των φιλίων τμημάτων και μετέπειτα επιφέροντες εφιαλτικές μέρες στην κοινωνία. Οι Πηλιογούσηδες με τα χρυσά φλουριά και τις μαύρες-κατασκότεινες καρδιές. Οι Νενέκηδες με τα πουγκιά της προδοσίας για την αγορά του μελλοντικού τάφου τους. Της κρεμάλας τους. Οι ανοίγοντες «μεγαλόπνοους» τραπεζικούς λογαριασμούς, αφού πρώτα έχουν ανοίξει διάπλατα τις φονικές κερκόπορτες. «Οἱ ἀγαθά Κιλίκων ἔχοντες», δηλαδή, οι ανεντίμως πλουτούντες.

Αργύρια! Ποιοι τα λαχταρούν; Οι προδίδοντες την φιλία, οι αγνώμονες, οι καταδότες, οι χαρίζοντες ευκόλως και αδαπάνως φιλήματα. Υποκριτικούς ασπασμούς. Οι συνδράμοντες τους αγοραστές του αγρού του κεραμέως. Οι δούλοι και δόλιοι. Οι Ιούδες…

Οι «ἀργοί», οι διαβιούντες άνευ βιοποριστικού επαγγέλματος ή άλλης περιουσίας, παρά μόνο με αθέμιτα εισοδήματα εις βάρος της κοινωνίας. Οι μαυραγορίτες, οι καταδότες, οι γλείφοντες την άνομη εξουσία, οι κοινοί «ρουφιάνοι», τα παντοειδή παράσιτα και οι πολυσύχναστοι τεμπέληδες. Εν τέλει όλα τα ρεμάλια και το κηφηναριό της νέας τάξης πραγμάτων. Όλα τα αρνητικά στοιχεία της κοινωνίας και ουδόλως παραγωγικά. Αυτούς στην αρχαιότητα, βάσει νόμου, τους θανάτωναν. Τους σκότωναν. Τους καθάριζαν, για να καθαρίσει η κοινωνία. Να απολυμανθεί η επικράτεια. Στις μέρες μας τους επιβραβεύουν, τους αναβαθμίζουν, τοποθετώντας τους σε ανώτατες θέσεις, σε θέσεις κλειδιά, προσδίδοντάς τους πηχυαίους τίτλους ένεκα του «αδιαφθόρου» της υποστάσεώς τους, άσχετα αν κατ’ ουσίαν είναι οι πλέον διεφθαρμένοι της κοινωνίας.

Αν περιφέρουμε εν τάχει το βλέμμα μας στο στερέωμα της ανθρώπινης στέπας, θα διαπιστώσουμε ότι όλοι οι ανόμως χρηματισθέντες σε ποικίλα οικονομικά επιτελεία, όλες οι πουλημένες συνειδήσεις, τελικώς «απελύθησαν» των θέσεών τους, για να προωθηθούν ταχύτατα σε ανώτατες διοικητικές, όπου εκεί συγκλίνοντες με τους μεγαλοκαρχαρίες του οικονομικού πελάγους, της κλεψιάς και της απάτης, της μίζας και της προκλητικής επιχορήγησης, μεθοδεύουν συμμοριακά τα παιχνίδια της οικονομικής παλίρροιας, προς ίδιον όφελος.

Αργύρια! «Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καί ἐγώ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;» (Ματ. 26,15). Απάντηση· «Τριάκοντα…»

Οι ευσεβείς πρόγονοί μας έλεγαν συχνά· «Το χρήμα σταύρωσε και τον Χριστό». Και κάτι άλλο· «Με τον σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά». Φυσικά εδώ εννοούσαν καθαρά την οικονομική «εξέλιξη» (;) .

Όμως· «Ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου…». Οι άρχοντες των Ιουδαίων στο μέγαρο του αρχιερέως Καϊάφα, έκαναν σύσκεψη και πήραν απόφαση να πιάσουν τον «πλάνο» με δόλο και να τον φονεύσουν. Παρόμοιες συσκέψεις γίνονται πάμπολλες στις μέρες μας. Ειδικά την νύχτα που κοιμούνται οι κουρασμένοι βιοπαλαιστές με ήρεμη την συνείδησή τους, οι πουλημένες συνειδήσεις αγρυπνούν. Μεθοδεύουν προδοσίες. Ακάματοι συνεργοί τους, οι κατακλυσμιαία ψηφιζόμενοι άνομοι νόμοι.

Όλες οι πρότερες «έντιμες» μέθοδοι συλλήψεως του Χριστού, δεν απέδωσαν. Καταφυγή λοιπόν στην ατιμία, στον δόλο, στην επικήρυξη, στην αισχρή δωροδοκία. Όπλο τους πανίσχυρο «οἱ ἀργυρές λόγχες», το χρήμα που εξαγοράζει και διαφθείρει πάμπολλους. Αυτούς που βλέπουν, αυτά που δεν έχουν.

Ως εκ τούτου, απευθύνονται στους φιλάργυρους. Τους δούλους και δόλιους. Δούλους των αψύχων μετάλλων και δόλιους όσον αφορά τον τρόπο ικανοποίησης του φοβερού πάθους τους. Οι φιλάργυροι είναι τυφλοί. Δεν έχουν καρδιά μέσα στα στήθη τους. Μοιάζουν με απέραντα νταμάρια, όπου συνθλίβεται αποτρόπαια και η τελευταία υποθάλπουσα αρετή τους. Γι’ αυτό δεν πιστεύουν, δεν αγαπούν, δεν συγκινούνται, δεν συμμερίζονται τα ιερά αισθήματα και δεν εκτιμούν τις υψηλές πράξεις ευγενών και εκλεκτών υπάρξεων. Τα θεωρούν όλα αυτά ανοησίες εξοργιστικές. Γραφικές καταστάσεις. Έτσι, δούλοι και δόλιοι, τυφλοί και αναίσθητοι, σκοτεινοί και πωρωμένοι, διεστραμμένοι και απαίσιοι Ιούδες, είναι όλοι οι σύγχρονοι υλιστές και μάλιστα αυτοί, που έκαναν τον υλισμό και την αθεΐα, ιδεολογία και ολοκληρωτικό καθεστώς, μισούντες θανάσιμα τον Χριστιανισμό, γιατί κήρυξε το πνεύμα και την αφοσίωση, στις επιταγές και τον ευγενή αγώνα του ακραιφνούς πνεύματος.

Έτσι λοιπόν εν προκειμένω, οι επικηρύξεις με το όνομα του «κακούργου» Χριστού, καρφώθηκαν άμεσα στους «τοίχους» των πουλημένων συνειδήσεων. Προσέλευση μεγάλη δεν υπήρξε, γιατί «Εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης», μόλις αντίκρισε την επικήρυξη την «εξαφάνισε» από παντού, προκειμένου να αποσπάσει μόνος του, ο ίδιος, την «υψηλή» αμοιβή. Ο Ιούδας που επί τρία χρόνια έβλεπε τον Χριστό να κάνει θαύματα, τα μεγαλύτερα και καταπληκτικότερα, τώρα σκληρά ανταγωνιζόμενος τον πρότερο, «θαυματοποιεί» ο ίδιος, σπεύδοντας στους εχθρούς του διδασκάλου, για να συμφωνήσει την τιμή. Να διαπραγματευθεί την προδοσία με τα ανάλογα αργύρια. Για όσα–όσα. Για 30 αργύρια κατά την προφητεία. Τιμή εξευτελιστική. Τιμή ενός δούλου. Τόσα… άξιζε ο Χριστός. Ο «απόστολος» ρίχνει τα άγια στα σκυλιά τα μαύρα. Ο πολλαπλά ευεργετηθείς καρφώνει πισώπλατα τον ευεργέτη. Έκτοτε ανά τους αιώνες, εφαρμόζεται πιστά και απαρέγκλιτα η ως άνω νομική διάταξη.

ΙΟΥΔΑΣ! Ο Χριστός αγωνίσθηκε με επιμονή και αγάπη για τον Ιούδα. Πάλεψε στα αλήθεια για την σωτηρία του. «Οὕς δέκωκάς μοι, ἐφύλαξα, καί οὐδείς ἐξ’ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μή ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας» (Ιω. 17,12).

Καμιά άλλη ψυχή δεν απέρριψε με τέτοιο πείσμα όλες τις ευκαιρίες, όσο αυτός. Ο Ιούδας! Δεν είναι μόνον ότι βρέθηκε ένας από τους δώδεκα προνομιούχους της ιστορίας, αλλά έτυχε μέσα σ’ αυτούς ειδικής φροντίδος. Του ενεπιστεύθη ο Κύριος την διαχείριση των κοινών, γιατί τον θεώρησε τίμιο και ευσυνείδητο. Αλλά εκείνος «εποίησεν τάχιον» την ακριβοπληρωμένη προδοσία του.

Πάντοτε τον Χριστό τον παραδίδουν στους εχθρούς του οι προδότες φίλοι του. Οι αργυρώνητοι. Άνθρωποι που έζησαν μαζί του και μπορούν να τον διακρίνουν ακόμη και μέσα στο σκοτάδι. Σε κάποιο κήπο προσευχόμενο… Οι εχθροί του εκτελούν απλώς το έργο της σταυρώσεως. Εκείνοι όμως που τον προδίδουν είναι οι αποστάτες φίλοι του. Στις μέρες μας εμφανέστατοι και οι πλείστοι των μαθητών του. Να ευχηθούμε να μην είμαστε και εμείς εν μέσω αυτών.

Το θέμα όμως δεν λήγει με μία απλή σύλληψη. Σίγουρα το πρώτο βήμα επετελέσθη. Ο κακούργος συνελήφθη, αλλά έπεται δίκη, έστω και αν αυτή αποτελεί ένα χυδαίο λαϊκό δικαστήριο με πουλημένους και προπάντων εμπαθείς κατήδες. Έτσι η δίκη προϋποθέτει δικαστές. Αυτούς που ονομάζει ο ίδιος ο Θεός, Θεούς. «Ἐγώ εἶπα· Θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81,6). Δηλαδή ως αντιπρόσωποί μου και ως διαχειριζόμενοι την εξουσία μου είσθε Θεοί. Οι δικαστές λοιπόν είναι μέρος των αρχόντων και αυτοί. Είναι όμως υπηρέτες Θεού κατά κύριο λόγο και επιβάλλουν τιμωρία σε κάθε κακοποιό όσο ψηλά βρίσκεται. Δεν υπάρχουν διακρίσεις και συγκαλύψεις λόγω συμφερόντων. Προπάντων· «Κρίνατε ὀρφανῷ καί πτωχῷ, ταπεινόν καί πένητα δικαιώσατε». Πρέπει οι εν λόγω, να ερευνούν επιμελώς τις υποθέσεις, με το χέρι στην καρδιά, ευρισκόμενοι δε ψηλά στα δικαστικά έδρανα, να βρίσκουν το δίκαιο και να το αποδίδουν. Ειδικά στα ορφανά, στους πτωχούς και τους καταπιεσμένους από την ίδια την άνομη εξουσία. Όταν όμως καταντήσουν και αυτοί αργυρώνητοι, εμπαθείς, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγοι, τότε όλα καταντούν ένα φτηνό θέατρο. Μία παρωδία. Την ίδια ώρα όμως οδηγείται στον θάνατο μία αθώα ψυχή. Κάποια στιγμή όμως θα σαλευθούν «πάντα τα θεμέλια της γης». Πέρα όμως από τις ανάγκες ύπαρξης δικαστών, απαιτούνται και μάρτυρες, οι οποίοι να μαρτυρήσουν, ότι ο Χριστός είπε ή έπραξε πράγματα σαφώς απαγορευμένα από τον νόμο. «ἐπί στόματος δύο μαρτύρων ἤ τριῶν σταθήσεται πᾶν ρῆμα» (Β´ Κορ. 13,1)

Τότε οι δικαστές θα απεφάσιζαν βάσει των μαρτυριών. Μάρτυρες όμως δεν προσέρχονται. Ο φτωχός λαός και ως εκ τούτου αδιάφθορος και με ηθική συνείδηση, δεν ενδίδει. Αποτελεί τον ισχυρότερο μάρτυρα υπεράσπισης του Χριστού! Του Δικαίου! Γνωρίζει την δικαιοσύνη χωρίς να «σπούδασε» δικαστής. Ακολουθεί το ψαλμικό «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς». Και την μαθαίνει, γιατί έχει θεϊκό ζήλο. Αυτό που δεν έχουν οι περιώνυμοι προστάτες της αδικίας. Αλλά και αυτό που δεν θέλουν οι ηγέτες του Ισραήλ, οι επόπτες της αυστηράς τηρήσεως του Νόμου, τα μέλη του ανωτάτου δικαστηρίου, μάλλον τα μέλη της σπείρας και οι αρχηγοί του όχλου.

Υπάρχει όμως πάντοτε η λύση. Πέρα από τους εξαγορασμένους δικαστές, υπάρχουν και οι ψευδομάρτυρες. Θα πληρωθούν και αυτοί «καλά», αρκεί να θανατωθεί η αλήθεια. «Ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν… καί πολλῶν ψευδομαρτύρων προσελθόντων, οὐχ εὗρον» (Ματ. 26,60).

Πάντοτε στη θέα του πλιάτσικου, της λεηλασίας, της λαφυραγώγησης, προστρέχουν πρόθυμα τα παντοειδή αρπακτικά και πετάνε επιθετικά όλα τα κοράκια και τα όρνεα, προκειμένου να κατασπαράξουν την λεία. Να πραγματοποιήσουν αφαίμαξη. Να γεμίσουν τις ήδη γεμάτες τσέπες τους. Τότε αντί του μάννα δίδουν χολή. Αντί του ύδατος, όξος. Αντί της αγάπης και της συμπόνιας, σταυρό. Διώξεις, φυλακίσεις, εκτελεστικά αποσπάσματα.

Όμως μέσα στα πανηγύρια τους και στην λαιμαργία της θανάτωσης του Δικαίου, κάποιοι οπισθοχωρούν, λόγω ελέγχου συνειδήσεως. Οι πλείστοι όμως προχωρούν αδίστακτοι, αλλά παραδόξως διχογνωμούν. Λένε ασυναρτησίες. Εκφράζουν ασύστολα ψεύδη. Το ψεύδος όμως γεννά ψεύδος και ουδέποτε επέρχεται η πολυπόθητη προδοτική συμφωνία.

Όμως «οι αργυρές λόγχες» κάνουν την δουλειά τους αναίμακτα, οπότε επιτέλους βρίσκονται δύο ψευδομάρτυρες συνεννοημένοι και καταθέτουν κατά του Χριστού. Κατά της αληθείας.

Πράγματι υπάρχουν άνθρωποι, που επάγγελμά τους έχουν την ψευδομαρτυρία, οπότε περιφέρονται γύρω και μέσα στα δικαστήρια, όπως τα σκυλιά έξω από τα «χασαπιά», πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν αντί χρηματικής αμοιβής τα πονηρά σχέδια και τις αδικίες κάποιων, εις βάρος φιλησύχων και ειρηνικών πολιτών.

Πού βρίσκεται το κύρος της δικαιοσύνης εκείνη την ώρα; Όμως το κύρος δεν το δίδει το αξίωμα και η βαρύτιμη στολή, η εμφάνιση, το έξω του ποτηρίου. Αλλά το προσδίδει η αρετή και η προσήλωση στην αλήθεια. Η υγιής συνείδηση. Η καθαρή ψυχή. Εφ’ όσον όμως αυτά απουσιάζουν, σίγουρα θα προξενείται μεν κάποια εντύπωση, προπάντων θα προκαλείται ο φόβος της εξουσίας στους υποδεέστερους, όμως ποτέ δεν πρόκειται αυτοί οι «τύποι» να εμπνεύσουν ιδανικά ανώτερα, όπως η προσήλωση στην αλήθεια και ο σεβασμός στις πνευματικές αρχές και αξίες. Γιατί οι εν λόγω, είναι ανάξιοι και προπάντων φτηνοί νταήδες, επειδή είναι καβάλα στο καλάμι. Θα έλθει όμως στιγμή, το αναφέρει ο Εκκλησιαστής (10,7), που θα δούμε δούλους καβάλα σε άλογα και άρχοντες να περπατάνε στη γη σαν «δούλοι». Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν οι πρότεροι, δηλαδή οι «δούλοι», ότι η αλήθεια και αν προσωρινά επισκιασθεί, θα έλθει ημέρα που θα λάμψει σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Τώρα όμως σιωπά, γιατί δεν έχει ανάγκη κανενός μάρτυρος ή ψευδομάρτυρος. Πολύ παραπάνω δικαστού. Γιατί όπως λέγει ο Χρυσόστομος, το δικαστήριο μόνο δικαστήριο δεν ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν έφοδος από ληστές, οι οποίοι ξεχύθηκαν προερχόμενοι από οδούς και σπήλαια… Ο δε Παπουλάκος θα έλεγε, ότι ήταν γυφτόσπιτα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας σε όλη την οικουμένη. Ξεχύθηκαν οι παντοειδείς λήσταρχοι, με τις συμμορίες τους, από περίεργα σπήλαια και από ιδιόρρυθμα κρησφύγετα, να καταληστέψουν την κοινωνία σωματικώς, προπάντων όμως ψυχικώς. Χαίρονται ηδυπαθώς, γιατί κέρδισαν τον «χιτώνα» που λέγεται χρήμα, θέσεις, δόξες κοσμικές, έστω και αν χρειάστηκε να απαρνηθούν για όλα αυτά, τον ίδιο τον Χριστό. Δεν πρόσεξαν όμως κάτι πολύ σημαντικό. Ότι αριστερά από τον Χριστό, υπάρχει ένας σταυρός που τους περιμένει… Τους ανήκει δικαιωματικά.

Αρίσταρχος