«Ο Διάβολος και ο Θεός πολεμούν

στο πεδίο μάχης που λέγεται

καρδιά ανθρώπου».

Ντοστογιέφσκι

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!» (Λουκ. 12,49). Τι ανάγκη έχουμε μαρτύρων; Μόνος του ο μεγαλύτερος εμπρηστής των αιώνων αποκαλύπτει την πρόθεσή του, ομολογώντας παράλληλα την αυτουργία του.

«Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν· ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ καί θυγατέρα κατά τῆς μητρός αὐτῆς καί νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματ. 10,35). Μία πρωτοφανή φωτιά ήλθε να ανάψει στη γη ο ένας από τους τρεις σταυρωθέντες. Ήλθε να κηρύξει πόλεμο «αιματηρό», διχάζοντας ακόμη και την ίδια την οικογένεια μεταξύ των μελών της και πυρπολώντας το αγαθό της ειρήνης. Ήλθε ν’ ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη της κοινωνίας, καταλύοντας τα πάντα και εισάγοντας νέους θεσμούς. Κι όμως το σύνθημά του και ο χαιρετισμός του ήταν, «εἰρήνη ὑμῖν». Μήπως τελικά ήταν πράγματι πλάνος και εγκληματική φύση, οπότε δικαίως η κατάληξή του, ήταν αυτή που όριζε ο κώδικας, αυτή του σταυρικού θανάτου;

Αλλά και τόσοι άλλοι θνητοί τα παλαιά χρόνια, διερχόμενοι την «γέφυρα των στεναγμών» στην Βενετία στέναζαν και ολοφύρονταν, οδηγούμενοι ως υπόδικοι στα υπόγεια των βασανιστηρίων, άνευ ελπίδος επανόδου στο φως της ζωής. Ήταν τελικά και αυτοί όλοι κακοποιοί και εγκληματίες;

Ο άγιος των φυλακισμένων π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος μιλώντας συχνά στους εγκλείστους, τόνιζε εμφατικά, ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε κακοποιοί. Απλά εσείς οι φυλακισμένοι εντοπιστήκατε και συλληφθήκατε, ενώ εμείς οι έξω του δεσμωτηρίου παραμένουμε φυγόδικοι και δεν έχουμε συλληφθεί ακόμη. Γιατί είμαστε όλοι οι επί γης άνθρωποι, κακοποιοί και εγκληματίες, ενώπιον της συνειδήσεώς μας και κατ’ επέκταση ενώπιον του Θεού. Όπως εγκληματίες και κλέφτες δεν είναι μόνο οι φυλακισμένοι, αλλά και κάποιοι άλλοι που μας κατήντησαν χωρίς οικογένεια, χωρίς ηθική υπόσταση, ένφοβους προς τους συνανθρώπους μας, χωρίς εμπιστοσύνη. Χωρίς ελπίδα! Αυτοί οι άλλοι όμως παραμένουν ασύλληπτοι, πέραν κάθε υποψίας καθότι νομοθέτες, αδιάφθοροι, συνεχίζοντες παρ’ όλα αυτά το καταστροφικό έργο τους εν μέσω του απυροβλήτου, της αποβλήτου υπάρξεώς τους και το μόνο που κάνουν επιτυχώς είναι να μεγαλοστομούν παραδίδοντας εκ καθέδρας μαθήματα σωφροσύνης στον καλόπιστο λαό. Στα υπόλοιπα ακολουθούν του λαού όπισθεν, χρησιμοποιώντας τον σαν προκάλυψη για να μπορούν να λακίσουν ευκαίρως και ευκόλως, καθότι αποτελούν λείψανδρα και λιπόψυχα όντα. Αποτελούν όρνεα και αγρίμια που μόνο έργο τους έχουν το άγριο φαγοπότι. Το ξέσκισμα του θύματος και φυσικά συνεχίζουν να κάθονται καβάλα στο καλάμι που τους έχει βολέψει. Κάποια μέρα όμως όλα τελειώνουν, οπότε σπάζει και το καλάμι και λαμβάνουν ένα εκ των δύο τεμαχίων στα χέρια σαν αναμνηστικό σκήπτρο της επί γης «βασιλείας τους». Της επί γης ηθικής ανυπαρξίας τους. Γιατί όλοι αυτοί κάθονται σε απόσταση από τον κόσμο των ευγενών ιδεών και των ιδανικών, καθότι δεν τον γνωρίζουν ή μάλλον τον απαξιούν, προπάντων μακριά από την έννοια της θυσίας, την οποία την στηλιτεύουν με την καυστική ειρωνεία τους, λοιδορώντας την και την τιμωρούν παραδειγματικά, αποστέλλοντας τον εμπνευστή της στο κεντρικό ικρίωμα. Για να ζουν πλέον ανήσυχα, ήσυχοι. Ανενόχλητοι. Για να εμποδίσουν εκείνον να τους χαλάσει την πιάτσα. Οι έμποροι των εθνών. Οι έννομοι λαθρέμποροι. Οι εμπόλεμοι μαυραγορίτες. Οι σωματέμποροι. Οι εγκληματίες ψυχοκτόνοι. Αυτοί που εκμεταλλεύονται τον φόβο μας και τον πόνο μας, συνθλίβοντας το πνεύμα μας, την ελεύθερη σκέψη μας και τα αισθήματά μας, τρομοκρατώντας μας δεινά. Οι ασύλληπτοι τρομοκράτες. Οι φτηνοί κήρυκες υψηλών θεωριών, υψηγορούντες απαύστως και βωμολοχούντες αναιδώς κατά του Θεού. Οι απατεώνες κομπογιαννίτες που καταστρέφουν με «τα σκευάσματά» τους την ψυχική υπόσταση του ανθρώπου… Μπορεί μέσω αυτών «των εργαλείων» του ο Διάβολος να απειλεί, όμως υπάρχει στην αντίπερα όχθη και ο Θεός που προστατεύει.

Κι ο Θεός αυτή την ώρα προστάζει:

«Ξεπεράστε τον φόβο σας και τον πόνο σας, όπως έκανα εγώ ο ίδιος στην επί γης πορεία μου και τότε θα αποκτήσετε την πραγματική ελευθερία, γενόμενοι αήττητοι· θεοί! Θεοί, όπως εγώ σας εποίησα κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου και όχι όπως σας προέτρεψε ο Διάβολος μέσα στον παράδεισο παγιδεύοντάς σας. Γιατί τότε ζούσατε στην απόλυτη ευδαιμονία και δεν την εκτιμούσατε· αντιθέτως την καταπατήσατε και την προσβάλλατε. Ό,τι ακριβώς κάνετε και τώρα στις μέρες σας. Τώρα λοιπόν προς το παρόν γευτείτε σκλαβιά για να εκτιμήσετε την ελευθερία. Γιατί όλα τα χτίσατε πάνω στην υλική αφθονία και σε μία κίβδηλη πίστη, που όπως ήταν φυσικό εφθάρη και μαράθηκε πρόωρα. Έτσι καταντήσατε έρμαια μιας απροσδόκητης φυγής και καταδίωξης, μη γνωρίζοντας πώς να ικανοποιείτε τις πνευματικές ανάγκες σας. Γινήκατε χρόνια όργανα του αθεϊσμού απογυμνωμένοι από τα ευγενέστερα αισθήματα της καλοσύνης, της αγνής προαίρεσης και οδηγηθήκατε στην ηθική αποκτήνωσή σας. Νομίσατε ότι ο αθεϊσμός είναι μία εξέλιξη· μία πρόοδος· μία απεξάρτηση· μία διασκέδαση. Πράγματι είναι· αλλά για τους χυδαίους ανελεύθερους και φυσικά δεν κρατάει πολύ καθότι πρόσκαιρη. Γι’ αυτό ξαφνικά βρίσκεστε σταυρωμένοι πλάι μου. Γιατί είστε ένοχοι. Όπως με κρίνατε και εμένα.

»Τώρα όμως καιρός να διδαχτείτε την έννοια της αυταπαρνήσεως, αυτού του ελιξιρίου της πνευματικής απογειώσεως. Για να γνωρίσετε την φυσική κατάσταση που σας αποτρέπει από τον εκφυλισμό και την ζωοποίηση. Όμως το ζώο είναι αγνότερό σας. Γι’ αυτό λοιπόν εγκαταλείψτε την ολιγωρία και υλιστική φυγοπονία, εισερχόμενοι διψασμένοι στον στίβο των πνευματικών αγωνισμάτων, όσο είναι καιρός. Χρειάζεται προσπάθεια για να μπορέσετε να γίνετε αυτόνομοι, αναπτύσσοντάς μέσα σας μία θεϊκή δημιουργικότητα, προσφέροντάς την μετέπειτα στους πέριξ υμών. Προς το παρόν όμως όζετε, λόγω της αποστασίας σας. Μία ευκαιρία τελευταία έμεινε· να επιλέξετε την εκ δεξιών θέση σταυρώσεώς σας· πλάι μου. Η επιλογή δική σας…».

Με αυτά τα λόγια έρχεται ο εν λόγω εμπρηστής να βάλει φωτιά στις καρδιές μας, ξεσπιτώνοντάς μας από τον λήθαργο της κτηνώδους ζωής μας. Έρχεται και πάλι ο αυτόχειρας διασώστης, σαν Λυτρωτής, που δεν περιορίζεται σε ένα εύκολο κήρυγμα στεγνής ρητορείας, όπως οι σύγχρονοι ψευδοπροφήτες της πολιτικής και του ιερατείου, αλλά και πάλι σταυρούμενος για την σωτηρία μας. Γενόμενος εκ νέου υπόδικος, κακούργος και προπάντων γευόμενος όλους τους πόνους, ιδία των ήλων εκ των απαθών εκτρώσεων και της σοδομικής αλλοφροσύνης. Και πάλι προτάσσεται έμπροσθεν του κόσμου με την ηρωική πράξη της σταυρικής θυσίας του, που δεν είναι καρπός κάποιας στιγμιαίας μέθης, αλλά ο προάγγελος της ανάστασης των νεκρών. Και πάλι σταυρούται στις μέρες μας επαναλαμβάνοντας την μοναδική θυσία του, προκειμένου να ανακόψει την διαφθορά του πνεύματος, που έχει εξαγριώσει ανεπανόρθωτα τον άνθρωπο. Ο σταυρός του Κυρίου αποτελεί το μοναδικό όργανο σωτηρίας και γνησίας αναγνωρίσεώς του από πιστούς και απίστους. Ο σταυρός δεν οδηγεί στον θάνατο τελικά, όπως ήλπιζαν οι σταυρωτές, αλλά στην ανάσταση. Ως εκ τούτου αιωρείται πάνω από τις υπάρξεις μας η επιλογή ζωής ή θανάτου. Μία απόφαση που μας κατατάσσει στο πλάι του σταυρωμένου Κυρίου ηρωικά ή μας εντάσσει στην χορεία εκείνων που έχουν ταυτίσει την ζωή τους με τον αισχρό τζόγο. Μ’ αυτούς που ζητούν να αποσπάσουν τον χιτώνα βάλλοντες κλήρο, παρατείνοντας έτσι μία ζωή ανούσια και απέλπιδα. Μία ζωή άζωη. Έτσι όμως η σωτηρία δεν πρόκειται ποτέ να προσεγγίσει, καθότι ο θνητός παραμένει τραγικός μελλοθάνατος μέσα στο αμφιθέατρο του διεφθαρμένου καίσαρος, του αμαρτωλού εαυτού του, προσφέροντας μία αήθη, ηδυπαθή, προπάντων φτηνή διασκέδαση στον κυρίαρχο Διάβολο.

Έτσι η ζωή συνεχίζει πάνω στην θεώρηση ότι ο ένοχος είναι πάντα κάποιος άλλος, ποτέ όμως εμείς, καθησυχάζοντες μ’ αυτόν τον τρόπο τις ένοχες συνειδήσεις μας.

Αυτή η διαπίστωση μας βολεύει άριστα και αποτελεί το καλύτερο ηρεμιστικό, υπνωτικό στην νάρκη του ψυχικού μας θανάτου. Έτσι οι μελλοθάνατοι συνεχίζουν να… χαιρετούν το συνώνυμο της βδελυγμίας και του εγκλήματος. Τον καίσαρα Διάβολο.

Αρίσταρχος