Ένα απέραντο ευχολόγιο είναι η πατρίδα μας όλο τον χρόνο. Ευχές για χίλια δύο πράγματα. Ουσιώδη και επουσιώδη. Ειδικά στις μέρες μας έχουμε μία «πλημμύρα πλουσιωτάτων» ευχών δανεισμένες από την ελληνική διάλεκτο κάποιων οργάνων της δημοσιογραφίας, που διαπρέπουν στο στερέωμα της ενημερώσεως με τη σύγχρονη γραμματική και σύνταξη της πιο νέας ελληνικής γλώσσης. Έτσι κυριαρχούν καθημερινά τα «να ‘σαι καλά, να ‘μαστε καλά, καλό υπόλοιπο, καλή συνέχεια, όλα καλά τίποτα άσχημο και πολλά καλά ατελείωτα».

Δεν χρειάζεται στην σύγχρονη Ελλάδα να γνωρίζεις και πολλές λέξεις για να επικοινωνήσεις. Λίγες και καλές. Αρκούν.

Έρχονται και κάποιες ευχές από την ευρύτερη ελληνική γλώσσα να συμπληρώσουν, να αναπληρώσουν, να ομορφύνουν, ή μάλλον να προβληματίσουν το είναι μας. Ακούμε κατά κόρον αυτές τις μέρες την ευχή. Καλή ανάσταση! Εκ πρώτης όψεως ακουστικής, εντυπωσιάζει. Όμως έχει κάποιο βάθος για μας; Αισθανόμαστε το βαθύτερο νόημά της;

Ανάστασις=αφύπνισις, έγερσις, μετάθεσις από την νεκρά κατάσταση στην κατάσταση της ζωής. Εγερτήριο σάλπισμα. Άρα λοιπόν προφέροντας αυτή την ευχή εκφράζουμε τον πόθο μας στην προκειμένη περίπτωση ν’ αντικρύσουμε τον σταυρωθέντα Κύριο αναστημένο. Εκεί κατά βάσιν εντοπίζεται η ευχολογία. Όμως κάτι δεν πάει καλά. Μόλις ακουστεί το μήνυμα «Χριστός Ανέστη» αυτόματα διασκορπίζονται και φεύγουν οι εχθροί του από κοντά του. Οι μισούντες αυτόν. Ναι αλλά βλέποντας να μένουν ελάχιστοι στο ναό γεννάται το ερώτημα. Είναι εχθροί όλοι αυτοί που έφυγαν ή προτίμησαν να παραμείνουν στον Γολγοθά τους; Ποια κουστωδία και ποιος λίθος σφραγίζουν τις καρδιές τους εμποδίζοντας την παραμονή τους στον συνεορτασμό, στην πανήγυρη της Χριστού αναστάσεως;

Ο Χριστός ούτως ή άλλως σαν Θεός θ’ αναστηθεί και δεν τον εμποδίζει τίποτα. Το κάνει χρόνια τώρα καθαρά από αγάπη σε μας. Την ίδια ώρα και μέρα. Εμείς όμως μεταφέρουμε το μήνυμα αυτό στην προσωπική–οικογενειακή ζωή μας; Αντιλαμβανόμαστε ότι η ανάσταση του Χριστού είναι σημαδιακή και πυροδοτεί την ανάσταση της νεκρής μας ψυχής, το ξέθαμα των αρετών μας και την παράλληλη νέκρωση των παθών μας;

Μας δημιουργεί φόβο η θεϊκή ανάστασις, γιατί τελικά ο πλάνος ήταν Θεός και όχι κοινός απατεώνας; Μήπως είμαστε ένοχοι και πρέπει να δώσουμε λόγο για τις πράξεις μας; Και δεν ανέστη απλώς. Αλλά αληθώς ανέστη! Άλλο πάλι τούτο. Η αλήθεια έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση. Μας φορτώνει πιο πολύ. Ο φόβος μεγαλώνει. Αλλά πάλι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Σε λίγο θ’ αναληφθεί και θα μας αφήσει ήσυχους στη γη. Γλυτώνουμε από την σωματική του παρουσία–επιστασία. Εκεί πάνω ποιος θα τον βλέπει. Ούτως ή άλλως εμείς κάτω ζούμε, κάτω κοιτάμε, καθότι «άνθρωποι».

Τι τραγικά–ταλαίπωρα πλάσματα είμαστε. Θέλουμε να ζούμε με φτηνές ψευδαισθήσεις. Η κουστωδία των ατελείωτων παθών μας και ο σφόδρα μέγας λίθος του αθέου συγχρόνου τρόπου ζωής –καθαρά υλιστικού– που εντέχνως μας καλλιέργησαν οι εχθροί του, κρατούνε απόλυτα σφραγιστό τον τάφο της ψυχής, οπότε δεν χαιρόμαστε ανάσταση και ούτε φυσικά την ζούμε.

Μας συμφέρει–βολεύει η ανιαρή, εθιμοτυπική ανάσταση, τα φαγοπότια, τα γλέντια, οι παρέες, οι αργίες, τα ταξίδια, τα πυροτεχνήματα, οι σκοτωμοί και η ατελείωτη κρεοφαγία που δεν σταματάει ούτε την Μ. Παρασκευή: Κάποιοι ψήνουν αρνιά και την Μ. Παρασκευή. Οι αντιπράττοντες. Οι αντιφρονούντες. Οι απελευθερωμένοι.

Εύκολα χρησιμοποιούμε το όνομα του στις καθημερινές αισχρές-ανίερες βρισιές. Για όλα τα ατοπήματα μας αυτός φταίει. Δύσκολα όμως τον αναφέρουμε άλλες στιγμές. Όταν έχει το ρόλο του παντοκράτορος, του κριτού. Τότε χρειάζεται ηρωισμός για να αναφωνηθεί το «Χριστός Ανέστη». Χρειάζεται παράλληλη αυτοθυσία να συμπληρωθεί το «Αληθώς Ανέστη».

Πόσοι το τολμούν; Τόλμη δύσκολη αρετή όπως κι όλες οι αρετές και ανήκει σε λίγους. Οι περισσότεροι σκεπάζονταν από την ασήκωτη ταφόπλακα του φόβου και της ντροπής ή και της υπεροψίας. Από πού ξεκινάει αλήθεια αυτή η συμπεριφορά; Όσο λιγότερο αναφέρεται η έννοια Θεός–Χριστός τόσο καλύτερα. Γι’ αυτό τον σταυρώσαμε άλλωστε, για να παύσει ν’ ακούγεται. Η αναφορά του είναι δυσάρεστη και ενοχλεί. Γιατί; Γιατί είμαστε λερωμένοι, ένοχοι, σύγχρονοι σταυρωτές, σπείρα χειροτέρων βασανιστών. Η ζωή μας συνέχεια απομακρύνεται απ’ αυτόν. Γιατί αυτή που μας υπέδειξε ο ίδιος απαιτεί ιδρώτα, προσπάθεια, οργάνωση, αίμα, άρση σταυρού, στέρηση, ειρωνεία, εμπαιγμούς, εμπτυσμούς, περιφρόνηση και προπάντων αυταπάρνηση και αυτό πάει πολύ.

Γι’ αυτό το δικό μας Πάσχα αργεί και ποτέ δεν έρχεται. Γιατί δεν ποθούμε την διάβαση από την αμαρτία στη λύτρωση. Από την σκλαβιά στην ελευθερία. Η δική μας Ερυθρά θάλασσα θα μείνει για πάντα αδιάβατη, απροσπέλαστη. Η ζωή μας θα είναι μόνιμα Μ. Παρασκευή χωρίς Λαμπρή. Παγερός τάφος δίχως την παρουσία του λευκού αγγέλου που θα φέρει το μήνυμα της παρηγοριάς–ελπίδος. Θα παραμείνουμε ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν. Οι οφθαλμοί μας θα κρατούνται του μη επιγνώναι αυτόν.

Μόνιμα κλεισμένοι στο δεσμωτήριο της έμμονης αρνήσεως του Πέτρου δεν έχουμε ελπίδα να δραπετεύσουμε. Μας βολεύουν τελικά τα εύκολα. Αυτά που δεν χρειάζονται κόπο, προσπάθεια. Αυτά που έρχονται μόνα τους. Άλλωστε πρόθυμα γι’ αυτό, μας βοηθάει η κοινωνία μ’ όλα τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα. Μας υποδεικνύονται οπτικοακουστικά, γευστικά, μέσω οσφρήσεως, ενστικτωδώς, άνευ κόπου, μέσω παθογένειας και πιθηκισμού. Κατά τα άλλα μας φταίει και αυτή η πλανεύτρα που λέγεται ρουτίνα και μας έχει μπλεγμένους στα δόκανά της, ευθυνόμενη για την χαμερπή ζωή που διάγουμε. Εμείς ανεύθυνοι… Κι όμως απλώνει και πάλι τα ματωμένα–τρυπημένα χέρια του αυτά που απήτησε να ψαύση ο Θωμάς. Μας δίνει και πάλι ευκαιρία. Δεν συγκινούμαστε;

Πρέπει να πάρουμε οριστική θαρραλέα απόφαση να συμπορευθούμε μαζί του προς τους δικούς μας Εμμαούς αντικαθιστώντας την σκυθρωπότητα με την αγαλλίαση και την αβεβαιότητα με την σιγουριά, παρακαλώντας τον ολόψυχα· «Μείνον μεθ’ ημών Κύριε». Σ’ έχουμε ανάγκη. Μη μας συνερίζεσαι. Φτωχοί οδοιπόροι είμαστε. Η αμφιβολία θολώνει την σκέψη μας. Η ολιγοπιστία τρικυμίζει την καρδιά μας. Η αδυναμία μας, σαλεύει την θέλησή μας. Το σκοτάδι της ζωής ολονέν και πυκνώνει.

Μ΄ αυτές τις σκέψεις σίγουρα θ’ αναφωνήσουμε κάποια στιγμή έμπλεοι ευτυχίας. «Εωράκαμεν τον Κύριον». Έτσι θ’ ανοίξουν διάπλατα οι εκκλησιές των υπάρξεών μας που τις κρατάμε σφραγιστές χρόνια, αναποφάσιστοι και άβουλοι. Έτσι η ανάσταση θ’ αποτελέσει πραγματικό χαρμόσυνο γεγονός. Γιατί Χριστός Ανέστη και ημείς Ανέστημεν!

Άρα «Κύριε αγαθόν ημίν ότι εταπείνωσας ημάς, όπως αν μάθωμεν τα δικαιώματά σου».

Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον· ειδικά αυτές τις ώρες–μέρες που διερχόμαστε.

Αρίσταρχος