Αναζητώντας την ερμηνεία της λέξης "σαλός", βρίσκει κανείς ότι πρόκειται για αυτόν που έχει σαλεμένο μυαλό, δηλαδή που έχει τρελλαθεί. Συχνά, κυρίως σε χωριά, ακούμε τη φράση "αυτός σάλεψε", εννοώντας ότι κάποιος συμπεριφέρεται περίεργα.

Η έννοια του σαλού όμως έχει συνδυαστεί και με προσωπικότητες αγίων οι οποίοι εμφάνιζαν αλλόκοτη συμπεριφορά, συνήθως για να απομακρύνουν τους πιστούς που τους πλησίαζαν λόγω της αγιότητάς τους, παραμένοντας έτσι ταπεινοί και καταφρονεμένοι. Διότι η δόξα είναι δηλητήριο που παραλύει πνευματικά και τον πιο υγιή οργανισμό.

Σε πιο ελεύθερη μετάφραση, θα λέγαμε πως σαλός είναι αυτός που δεν παίρνει στα σοβαρά όσα συμβαίνουν στον ίδιο ή γύρω του. Και δεν εννοούμε τον αναίσθητο, αλλά τον άνθρωπο που προσπαθεί να μην εσωτερικεύει όσα γίνονται στη ζωή, κρατώντας τις άμυνές του.

Νομίζω όλοι θα συμφωνήσουμε πως η ζωή των ανθρώπων από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα έχει συναισθηματικές διακυμάνσεις, λόγω των γεγονότων της καθημερινότητας. Μπορεί μια στιγμή χαράς να μετατραπεί σε σκηνή πόνου εξαιτίας ενός ξαφνικού συμβάντος, τόσο σε προσωπικό ή οικογενειακό επίπεδο όσο και σε ευρύτερο τοπικό ή εθνικό. Μια φυσική καταστροφή, ένας πόλεμος, ένα δυστύχημα, μια οικονομική αστοχία, ένας θάνατος, ένα πρόβλημα υγείας και τόσα άλλα αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα όσων μπορούν να μας συμβούν καθημερινά. Αν σκεφτεί κανείς όλα αυτά, θα πει πως οι θλίψεις είναι περισσότερες από τις χαρές στη ζωή μας. Κάπου όμως έχω διαβάσει πως ο Θεός στέλνει τόσες χαρές όσες και οι λύπες. Και πάνω απ' όλα δίνει υπομονή για ν' αντιμετωπιστούν τα θλιβερά γεγονότα.

Και για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη, πρέπει να είμαστε λιγάκι "σαλοί", ώστε να ξεπερνούμε τα εμπόδια που βγαίνουν στον δρόμο μας. Πρέπει δηλαδή να συμπεριφερόμαστε όπως τα μικρά παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου και δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων. Καθημερινά ακούμε για θανάτους μικρών και μεγάλων, για προβλήματα υγείας, για βιασμούς γυναικών, για κακοποιήσεις παιδιών, για διαζύγια, για ληστείες, για λουκέτα επιχειρήσεων και για χίλια δυο άλλα πράγματα που αποκαλύπτουν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που ζούμε. Αν δεν κρατήσουμε τις άμυνές μας θα τρελλαθούμε...

Θα πει κανείς: "πόσο εύκολο είναι αυτό;" Και απαντούμε πως είναι αδύνατο να μείνουμε ανεπηρέαστοι μπροστά σε τόσο άσχημα γεγονότα. Πρέπει όμως να προσπαθούμε... Και οι πιο ισχυροί συναισθηματικά να στηρίζουν τους πιο αδύναμους σε τέτοιες καταστάσεις. Όταν οι θλίψεις μοιράζονται, το ψυχικό βάρος "μειώνεται" και κάποιες φορές τα πράγματα καλυτερεύουν. Και πάνω απ' όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός έχει πάντα ένα σχέδιο, απλά πρέπει να υπομένουμε, για να δούμε την κατάληξή του.

Κάποιος είπε πως η ζωή δε γίνεται ευκολώτερη, αλλά εμείς γινόμαστε πιο δυνατοί, γιατί η ζωή είναι σαν ένα τριαντάφυλλο που ακόμα και με τα αγκάθια της παραμένει ένα όμορφο λουλούδι...

Θα κλείσω με τα λόγια κάποιου γέροντος:

"Η πόρτα μου είναι πάντα ανοιχτή... Κάποιες φορές με επισκέπτεται η θλίψη. Της χαμογελάω, τη φιλεύω και λέω στον εαυτό μου: θα περάσει κι αυτό...

Άλλες φορές με επισκέπτεται μια μεγάλη και ανείπωτη χαρά. Της χαμογελάω, τη φιλεύω και θυμίζω στον εαυτό μου: θα περάσει κι αυτό...

Γι'αυτό χαμογελάω πάντα· επειδή όλα είναι παροδικά!"

Β. Β.