Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:
«Προσευχή για ασθενή δεν δίνει πάντα υγεία,
δίνει όμως ψυχική ευφορία».
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ και πολύ ανθρώπινο είναι το περιστατικό που διάβασα πρόσφατα. Το αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής π. Νικόλαος στο πολύ ενδιαφέρον και με ουσιαστικές απόψεις βιβλίο του «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός». Το μεταφέρω εδώ, για να το χαρούν και οι αναγνώστες του «Συνδέσμου».
«ΘΥΜΑΜΑΙ τη Μυρτώ, ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι. Προσβλήθηκε από οξεία λευχαιμία. Με απαράμιλλη σιωπή και υπομονή, με ένα γλυκύτατο βλέμμα πόυ εξέπεμπε συνεχώς το χλωμό προσωπάκι της, αντιμετώπιζε τις πιο επιθετικές θεραπείες που της έκαναν.
Κι όσο ήταν αυτή ανθεκτική, τόσο κατέρρεαν οι γονείς της που σταδιακά έχασαν μαζί με τις ελπίδες τους και τα τελευταία ψήγματα της πίστεώς τους. Δεν ήταν άνθρωποι πιστοί ούτως ή άλλως. Κάτι, όμως, υπήρχε μέσα τους. Την είχαν στείλει και σε καλό σχολείο.
Είχε μιά δασκάλα που την υπεραγαπούσε. Κάθε φορά πριν κοιμηθεί έκανε τον σταυρό της λέγοντας: «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου», έτσι της είχε πει η δασκάλα της Παρασκευή.
-Γιατί κάνεις το σταυρό σου; ρωτούσε η μητέρα της.
-Για να μου δίνει δύναμη ο Χριστός, απαντούσε.
'Ετσι μας είπε η κυρία Παρασκευή στο σχολείο.
-Δε του λες καλύτερα να σε κάνει καλά;
-Δεν χρειάζεται, αφού μου δίνει δύναμη και χαρά.
Οι γονείς δεν επέμειναν. Δεν καταλάβαιναν και πολλά.
Καθώς, όμως, προχωρούσε η ασθένεια, τα έβαλαν με τον Θεό.
Παρά ταύτα δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το παιδί τους,
που συνέχισε να κάνει τον σταυρό του και να λέει προσευχούλες.
Η Μυρτώ πέθανε οκτώ χρόνων ζητώντας από τη μητέρα της να της πει το «Πάτερ ημών», γιατί αυτή δεν μπορούσε πλέον. Άφησε την κούκλα από την αγκαλιά της, σταύρωσε τα χεράκια της και ζήτησε την προσευχή. Η μητέρα της δεν μπόρεσε να της χαλάσει το χατίρι. Το έκανε με λυγμούς. Άφησε τη λογική των επιχειρημάτων και των αποδείξεων, του στενού μυαλού και της σκέψης, και λειτούργησε στον κόσμο του παιδιού της. Μαζί με τα δάκρυα από τα μάτια της ανέβλυσε και η πίστη από την καρδιά της».
ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ αυτό, πέρα από την τρυφερή συγκίνησή του, δημιουργεί προβληματισμό. Μας βάζει σε σκέψεις. Βλέπουμε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους, για να φέρει κοντά του ανθρώπους που είναι αδιάφοροι στην πίστη ή και εντελώς αρνητικοί. Ακόμη και με τον θάνατο ενός μικρού παιδιού. Όσο κι αν φαίνεται σε μας πολύ σκληρό ή και άδικο. Ο Θεός ενεργεί με την προοπτική της αιωνιότητας.
ΕΠΕΙΤΑ, εκείνη η κυρία Παρασκευή, η δασκάλα της Μυρτώς,
πόσα δεν μας λέει!
Φύτεψε στην ψυχούλα της μικρής μαθήτριάς της τον σπόρο της πίστης στον Χριστό. Και ο σπόρος βλάστησε και καρποφόρησε το δέντρο της πίστης. Μια πίστη που είχε τη δύναμη να στηρίζει το μικρό κορίτσι στις οδυνηρές στιγμές. Ακόμη και μπροστά στον θάνατο.
ΑΛΗΘΕΙΑ, πόσο μεγάλο είναι το έργο των εκπαιδευτικών,
όταν είναι πραγματικά λειτουργοί!
Γ. Δ. ΚΟΥΒΕΛΑΣ
(Περιοδικό «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ»)