Ο ΦΟΒΟΣ ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου. Αχρηστεύει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις. Τρύπωσε στη ψυχή; Την κατέστρεψε. Τίποτα το μεγάλο δε μπορεί να δημιουργήσει. Γι’ αυτό πολύ σωστά είπαν, πως από το φόβο πιο φοβερό είναι ο φόβος του φόβου. Να φοβόμαστε τον φόβο μας και να μη τον αντιμετωπίζουμε. Να μη τον εξουδετερώνουμε προτού  να μας εξουδετερώσει. Αυτό είναι πιο επικίνδυνο. Και το φόβο αυτό πρέπει να το σκοτώνουμε προτού  μας σκοτώσει. Διαφορετικά ο φόβος που παραμένει και παίρνει διαστάσεις και κυριαρχεί μέσα μας και εξελίσσεται σε πανικό, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο.

Αλλά και ποιος δε φοβάται; Μήπως και ο πιστός Χριστιανός δεν έχει στιγμές που ανακαλύπτει ένα σωρό φόβους να κινούνται μέσα στη καρδιά του; Μπορεί να ταξιδεύει μέσα στο πλοίο του Ιησού. Όμως η παρουσία του Χριστού δεν εμποδίζει, όπως τότε με τους μαθητές, τη θύελλα να ξεσηκώνεται και τα κύματα μανιασμένα να απειλούν με ναυάγιο: «Και γίνεται λαίλαψ ανέμου μεγάλη, τα δε κύματα επέβαλλεν εις το πλοίον, ώστε ήδη αυτό βυθίζεσθαι» (Μάρκ. δ΄37).

Τίποτα το παράδοξο να γίνεται μεγάλη ανεμοζάλη με τα κύματα να χτυπούν το πλοίο μας, το πλοίο της Εκκλησίας και να το απειλούν, έστω κι αν μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο Χριστός. Παράδοξο δεν είναι να σηκώνονται κύματα. Παράδοξο θα ήταν να μη σηκώνονται κύματα. Παράδοξο είναι σε ένα μακρύ ταξίδι η συνεχής νηνεμία κα ιη αδιάκοπη γαλήνη. Ένα πλοίο, που ξανοίγεται στο πέλαγος και είναι αποφασισμένο να διασχίσει ωκεανούς, περιμένει και τους ισχυρούς ανέμους και τα ορμητικά κύματα.

Το λιμάνι του προσφέρει ασφάλεια. Αλλά ο σκοπός του πλοίου δεν είναι το λιμάνι. Είναι το ταξίδι, η δημιουργία, η ανοιχτή απλωσιά του πελάγους.

Καθόλου παράδοξο, λοιπόν, να χτυπιέται από τα κύματα το πλοίο με το Χριστό και τους μαθητές Του. Καθόλου παράδοξο να χτυπιέται από τις θύελλες και τις τρικυμίες η Εκκλησία του Χριστού, η αλήθεια του Ευαγγελίου. Καθόλου παράδοξο ο αληθινός πιστός στο ταξίδι της ζωής του να συναντάει δυσκολίες, θλίψεις και δοκιμασίες, απειλές και εκβιασμούς, παραγνωρίσεις και ειρωνείες, διωγμούς και μαρτύρια για την εμμονή του στο καθήκον, για το ανυποχώρητο στις αρχές του, για το ασυμβίβαστο με αμαρτωλές καταστάσεις.

Το ότι ο Χριστός είναι μέσα στο πλοίο μας, δεν είναι εγγύηση νηνεμίας. Ίσα-ίσα η παρουσία Του προκαλεί συχνά κύματα.

Αν όμως δεν είναι εγγύηση νηνεμίας, είναι εγγύηση ασφαλείας. Μας κάνει άφοβους στις θύελλες, ήρεμους στην τρικυμία.

Φαίνεται κάποτε πως κοιμάται, όπως άλλοτε στο πλοίο με τους μαθητές, ότι έχει απομακρυνθεί από τις ανησυχίες των πιστών, ότι δεν παρακολουθεί τα προβλήματα και τις αγωνίες του. Λάθος. Ο Χριστός φαίνεται σε μας ότι κοιμάται, ότι αδιαφορεί, ότι το κακό κυριαρχεί. Είναι όμως πάντοτε κοντά μας, δίπλα μας. Και όταν φαίνεται κοιμώμενος, δεν κοιμάται. «Ιδού ου νυστάζει ουδέ υπνώσει ο φυλάσων τον Ισραήλ» (Ψαλμ. ρη’ 4). Μπορεί να προλάβει τις τρικυμίες. Τις επιτρέπει για να μας ισχυροποιεί. Για να μας ασκεί στην υπομονή, στην καρτερία, στην πίστη. Μας υπενθυμίζει πως η ζωή μας δεν είναι ανέμελη κρουαζιέρα. Είναι διάπλευστη πελάγους.

Έτσι τον έλεγχο που απηύθυνε τότε στους μαθητές Του, τον απευθύνει και σε μας σήμερα: «Τι δειλοί έστε ούτω; Πως ουκ έχετε πίστιν;» (Μαρκ. δ΄40). Γιατί είστε δειλοί; Γιατί φοβάστε; Δεν έχετε μαζί σας Εμένα «τον σώζειν εκ θανάτου ισχύοντα, και πάντα δυνάμενον»; Τους επιτιμά όχι γιατί τον ανησύχησαν, αλλά γιατί αυτοί ανησύχησαν από τον φόβο και την ολιγοπιστία τους. Η πίστη η σταθερή στον Σωτήρα Κύριο είναι το αντίδοτο σε κάθε φόβο. Αυτό μας τονίζει και ο ιερός Χρυσόστομος από την πολυτάραχη προσωπική του ζωή: «Πολλά είναι τα κύματα και τρομερή η τρικυμία, αλλά δεν φοβόμαστε το ναυάγιο. Στηριζόμαστε πάνω στην πέτρα. Ας μαίνεται και ας λυσσομανά η θάλασσα, δεν μπορεί να διαλύσει την πέτρα. Ας σηκώνονται κύματα, δεν έχουν τη δύναμη να καταποντίσουν το πλοίο του Ιησού». Σ’ αυτό το πλοίο επιβαίνουμε και εμείς. Και η βεβαιότητα που μας χαρίζει η παρουσία του Κυρίου εξορίζει κάθε φόβο από την ψυχή μας.

«ΑΚΤΙΝΕΣ» ΜΑΡΤΙΟΣ 2012