“Τί θέλετέ μοι δοῦναι,

καί ἐγώ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;”

Ματ. 26,15

Η έννοια του κυνηγού στην ιστορία της ανθρωπότητος διεκδικεί μία από τις πρώτες θέσεις στην εν γένει διαμόρφωση και τον εμπλουτισμό της λεκτικής ορολογίας, προσδιορίζοντας πάντα τον άνθρωπο που επιδίδεται στο κυνήγι. Δηλαδή στην καταδίωξη και θανάτωση αγρίων ζώων ή πουλιών, προς κάλυψη των διατροφικών του αναγκών. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε για τα πρώτα χρόνια της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στη γη, γιατί μετέπειτα η θήρα κατήντησε και ψυχαγωγική δραστηριότης. Προπάντων τα χρόνια εκείνα του θεσμού των βασιλέων, το κυνήγι αποτελούσε την κύρια διέξοδο των προτέρων από τα πάμπολλα προβλήματα της διακυβέρνησης της χώρας τους. Τα βασιλικά κυνήγια έχουν αφήσει εποχή...

Στα χρόνια μας, χρόνια ξέφρενης τέρψης και απόλαυσης, χρόνια πνευματικής αναρχίας, οι δηλωμένοι κυνηγοί “υπερτερούν” αριθμητικά των εναπομεινάντων θηραμάτων. Στόχος δε των προτέρων η στόχευση του “θύματος” και η ακολουθούσα ικανοποίηση της ευστοχίας.

Όμως η αναστάτωση που σημειούται στη φύση, με την εξαφάνιση του μείζονος μέρους της χλωρίδος και της πανίδος, χωρίς την δέουσα αναπλήρωση, ξεσκεπάζει την ασέβεια και προσβολή του ανθρώπου απέναντί της, αλλά κατ' επέκταση και την βλασφημία κατά του δωρητού Θεού, από τον αποστάτη λαθροκυνηγό άνθρωπο, μέσω της προκλητικής αγνωμοσύνης του.

Από την μια οι εσκεμμένες φωτιές σε δασικές εκτάσεις από πυρομανή και άκρως εγκληματικά ανδράποδα, από την άλλη η εξόντωση άνευ λόγου μέρους του ζωικού βασιλείου, συνυπαρχούσης και της ανεύθυνης μόλυνσης για την οποία ευθύνεται και πάλι ο άνθρωπος, ολοκληρώνουν το εφιαλτικό και αποτρόπαιο έργο της μετατροπής της πανέμορφης γης, του μοναδικού αυτού θείου δώρου στον άνθρωπο, σε ένα σεληνιακό αφιλόξενο τοπίο. Σε μία έρημο, που υποδηλώνει κάποια άλλη έρημο. Αυτήν της ανθρώπινης ψυχής. Της ερήμου και της καταπεσούσης.

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, συναντούμε τον πρώτο κυνηγό, στο πρόσωπο του Νεβρώδ. (Γεν. 10,8). Ο εν λόγω δισέγγονος του Νώε, περιγράφεται ως άνθρωπος βίαιος, “γίγας ἐπί τῆς γῆς” και “γίγας κυνηγός...”. Πολλοί συνταυτίζουν αυτόν προς τον Γιλγαμές, τον εθνικό ήρωα των Βαβυλωνίων.

Κάποια στιγμή η σελιδομέτρηση της Παλαιάς Διαθήκης φθάνει στο πρόσωπο του Ησαύ, γιου του Ισαάκ. Ο εν λόγω αγαπούσε να διατρίβει στους αγρούς και να ασχολείται με το κυνήγι, μέσω του οποίου εύφραινε τον πατέρα του, προσφέροντάς τον πάμπολλα θηράματα προς εμπλουτισμό του τραπεζιού του.

Κάπως έτσι πλανήθηκε η έννοια του κυνηγού μέσα στην ιστορία και έφθασε μέχρι των ημερών μας με την μορφή της ψυχαγωγικής δραστηριότητος κατά κύριο λόγο, σημαδεύοντας παράλληλα και την ψυχική κατάπτωση του “πάνθηρος” ανθρώπου.

Πέρα όμως από την ενασχόληση του τελευταίου με την κυριολεξία της λέξεως, ο άνθρωπος ως δηλωμένος ευρεσιτέχνης και δεινός εφευρέτης, επεκτάθηκε και σε άλλες μορφές κυνηγιού στην φυγόδικη ζωή του. Έτσι κυνήγησε μανιωδώς τον πλούτο και το κέρδος, ξεκινώντας από την εποχή των χρυσοθήρων μέχρι και των ημερών μας, δια μέσου συγχρόνων τυχοδιωκτών, των μεγιστάνων κυνηγών των ποικίλων πηγών ενεργείας, αλλά και διατροφής, στοχεύοντας οι τελευταίοι, οι κυνηγοί κεφαλών, να αρπάξουν τα ηνία διακυβέρνησης της αποσυντιθέμενης κοινωνίας, παραγκωνίζοντας για πολλοστή φορά τον Θεό δημιουργό.

Το κυνήγι όμως δεν περιορίσθηκε και σε αυτά μόνο τα αργύρια, αλλά διευρύνθηκε και στη θήρευση της δόξας, των αξιωμάτων και ποικίλων χιμαιρών. Ξεπήδησαν και πάμπολλοι προικοθήρες, βαθμοθήρες, ψηφοθήρες και λοιποί “πάνθηρες”, κυνηγώντας ακόμη και αυτή την ευτυχία.

Κάποια στιγμή όμως στην πορεία της ζωής του ο άνθρωπος, από ενεργητικό ον, μεταπίπτει σε παθητικό τοιούτο, καθότι το ρήμα “κυνηγώ”, πέρα από την ένταξη του στην ενεργητική φωνή, διεκδικώντας ηγετικό χαρακτήρα, λαμβάνει θέση και στην παθητική, καταλήγοντας όμως στην παράταξη των ηττημένων. Βάσει των προτέρων ο μέχρι πρότινος “γίγας κυνηγός”, καταντά ο ίδιος, κυνηγημένος από τις πιεστικές τύψεις του, οπότε ως αδύναμη λεία πλέον, εγκαταλείποντας την πρότερη δράση και ενεργητικότητά του, αφίεται ηττοπαθώς σε μία παθολογική αδράνεια.

Μήπως όμως η εν λόγω πάθηση ώθησε κατά καιρούς τον φυγάδα άνθρωπο σε αλλοπρόσαλλες εκφράσεις και απονενοημένα διαβήματα; Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η πράξη της πολύπλευρης ανθρωποθηρίας, όταν δηλαδή ο άνθρωπος κυνηγάει τον συνάνθρωπό του, το ίδιο του το είναι, προκειμένου να αποκομίσει άνομα οφέλη από την εξαφάνιση του εν λόγω “θηράματος”;

Διεισδύοντας βαθύτερα, μήπως η εν λόγω συμπεριφορά του ανθρώπου

έχει τις ρίζες της σε μία άλλη καταδίωξη, αυτήν του Θεού;

Τι άλλο επεδίωκε ο άνθρωπος, όταν ύψωνε πύργους η ενέμενε πεισματικά στην αφύσικη ζωή και λοιπή ανωμαλία, επιζητώντας να ασελγήσει ακόμη και πάνω σε αυτούς τους αγγέλους; Μη λησμονούμε, οι δύο επισκέπτες του Λωτ, που ήθελαν να ασελγήσουν επάνω τους οι Σοδομίτες, ήταν άγγελοι ενδεδυμένοι το ανθρώπινο σαρκίο, προς εκτέλεση συγκεκριμένης αποστολής κατ' εντολή θεϊκή.

Όταν επίσης κυνηγούσαν οι άνθρωποι τους προφήτες του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη και εν τέλει τους θανάτωναν (ο προφήτης Ησαΐας πριονίσθηκε) για να “γλυτώσουν” τον δριμύ έλεγχό τους, κατ' ουσίαν, δεν έφραζαν το στόμα του Θεού; Δεν κυνηγούσαν και πάλι τον Θεό τον ίδιο;

Το τραγικότερο, ερχόμενοι στην Καινή Διαθήκη, ο ίδιος ο γιός του Θεού, ο Χριστός, που ήλθε να σώσει τον άνθρωπο, δεν επικηρύχθηκε, πριν ακόμη αντικρύσει το φως της ημέρας από τον ανθρωποκυνηγό Ηρώδη, αλλά και από τους απαξιούντες να φιλοξενήσουν την έγκυο Παναγία κατοίκους της Βηθλεέμ; Το “ξένος ἤμην, καί οὐ συνηγάγετέ με...” (Ματ. 25,43) έχει κυριολεκτική σημασία στον ενσαρκωθέντα Χριστό μας και μετά την ανάληψή του στον κάθε ῾῾ξένο᾽᾽ συνάνθρωπό μας.

Μετέπειτα, όλη η επί γης ζωή του Χριστού δεν αποτελούσε το επίκεντρο ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού, από το οποίο ο Χριστός διέφευγε με θαυμαστό τρόπο καθότι ακόμη δεν είχε φθάσει η ώρα της θυσίας του; Κάποια στιγμή όμως, επικηρυγμένος ών από τους ανθρωποκυνηγούς του πνεύματος, τους φαρισαίους, μέσω του βδελυρού ετέρου μισθωμένου ανθρωποκυνηγού Ιούδα, παρεδόθη στα χέρια του όχλου για αποτελείωμα. Γιατί; “οὗτος ἐστιν ὁ κληρονόμος δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, καί ἡμῶν ἔσται ἡ κληρονομία...” (Μαρ. 12,7).

Αλλά την ίδια τύχη είχαν και οι απόστολοι, οι πρώτοι χριστιανοί και οι μετέπειτα νεομάρτυρες μέχρι των ημερών μας. Ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό, πότε συγκαλυμμένο, πότε εμφανέστατο, από τους ανθρωποκυνηγούς του σκότους, ενάντια στους μονίμως επικηρυγμένους χριστιανούς. Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνεται, εντεινόμενο περαιτέρω και στις μέρες μας. Στόχος των πλέον αιμοδιψών ανθρωποκυνηγών των ημερών μας, να βγάλουν από την ψυχή των επικηρυγμένων το πιστεύω τους στον Χριστό, καθιστώντας τους ρομποτάκια του Αντιχρίστου. Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, το κυνήγι “των ευγενών βασιλέων” έχει αρχίσει. Στην αρένα κατ' ουσίαν εισέρχεται επισήμως και πάλι ο Χριστός. Ξεπροβάλλει αυθόρμητα ο Σωτήρας του κόσμου και έτεροι όσοι πιστοί. Τον Σωτήρα, που ποθούν διακαώς οι πρότεροι φονιάδες να τον εξαφανίσουν, αλλά αυτός γεννάται πάντοτε εις κεφαλήν γωνίας, γιατί η φυγή στην Αίγυπτο έληξε καθότι “ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου” (Ματ. 2,16). Όμως εμείς, σαν παιδιά του φωτός, ας πρωτοστατήσουμε ως εκφραστές της ζωντάνιας, της δράσης, της ομολογίας και της τελικής θυσίας. Η ανία ας παραμείνει χαρακτηριστικό στοιχείο των σκοταδιστών και “όπλο” τους, που θα γυρίσει πάνω τους κάποια στιγμή.

Εμείς, μαζί με τον Χριστό μας πλέον, ξεκινάμε μία συναρπαστική ιστορία. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, που επιφυλάσσει πάμπολλες ευχάριστες εκπλήξεις, στις πιο απροσδόκητες στιγμές. Η παρουσία του –αρκεί να την αισθανόμαστε– γεννά πληρότητα ευφροσύνης και η δεξιά του κρύβει απολαύσεις αιώνιες. Ας συνταχθούμε μαζί του. Αναζητώντας τον Θεό, ας γίνουμε όλοι μας “κυνηγοί” πνευματικών απολαύσεων. Ως εδώ η πεζότης του ανιαρού υλιστικού παρελθόντος. Η κάθε στιγμή μας πλέον, ας είναι μία προσευχή. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στον μοναδικό Σωτήρα, τον Ιησού Χριστό. Ας κοιτάξουμε θαρρετά την υπέροχη μορφή του και τότε όλα αυτά τα πολύπλοκα πανούργα συστήματα, που μηχανεύονται οι ανά τον κόσμο διαολεμένοι ανθρωποκυνηγοί, έχοντας πιόνια, τους ποικίλους εθνοπατέρες, κατ' ουσίαν “εμπόρους των εθνών”, θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν παράξενα, μέσα στο εκθαμβωτικό φως της δόξας και της χαράς του. Ο κόσμος που ζούμε ούτως ή άλλως είναι ψευδεπίγραφος‧ κοινώς πλαστός. Ας αναζητήσουμε την γνησιότητα και την φερεγγυότητα μέσα στα ματωμένα χέρια του επικηρυγμένου Χριστού. Ενώ τον σκότωσαν στο παρελθόν, ακόμη τον τρέμουν. Γιατί; Γιατί γνωρίζουν καλά, ότι ανέστη Χριστός και εχθροί καταπίπτουσιν.

Γιατί επίσης έχουν αντιληφθεί, ότι όλοι αυτοί που αποτελούν τους πρωταγωνιστές της πανάθλιας παράστασης της σύγχρονης ζωής, μαζί με τους ακριβοπληρωμένους κομπάρσους τους, ήλθε η ώρα να “χαιρετίσουν”.

Έχουν γίνει τόσο βαρετοί και άχρηστοι, μη μπορώντας να τείνουν χέρι βοηθείας στην τάλαινα κοινωνία. Μέσα στην γελοιότητά τους και τον πανικό τους, κατηγορούν τους χριστιανούς ως ιδιόρρυθμους και παρωχημένους τύπους μιας ξεπερασμένης κοινωνίας. Τους εκτοξεύουν την μομφή του σκοταδισμού και της οπισθοδρόμησης. Κι όμως η σωτηρία του ανθρώπου, απαιτεί οπισθοδρόμηση μέσα σε ένα δρόμο που καταλήγει σε αδιέξοδο. “Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου” (Λουκ. 15,8).

Αλλά μέσα στην αλλοφροσύνη τους οι μισθοφόροι χριστιανομάχοι εκ νέου εγείρουν πύργους, διοργανώνουν παρελάσεις ῾῾υπερηφάνειας᾽᾽, εμφορούνται από σοδομικές εξάρσεις και έξαλλα παραληρήματα, μιλούν για τεχνολογικές προόδους και λοιπές τεχνητές νοημοσύνες, για να σαγηνεύσουν τον απογοητευμένο και πλήρως τρομοκρατημένο άνθρωπο, στρέφοντάς τον στην θεοποίηση της επιστήμης τους.

Κάποιος όμως είπε‧ “Πιστεύω πως, πριν έρθει η ώρα για την επιστήμη, ο Θεός θα κατεβεί στη γη και θα πει στην ανθρωπότητα, σαν κάπελας που απευθύνεται στις πέντε η ώρα στην πελατεία του.

- Ώρα για κλείσιμο Κύριοι”.

Με άλλα λόγια· σύντροφοι της νέας εποχής, πέρασε η ώρα και χωρίς να το καταλάβετε γεράσατε, παλιώσατε, τελειώσατε. Τα νιάτα σας είναι μόνο στα λόγια και τις βαρύγδουπες δηλώσεις. Η “νεότης” σας είναι κάλπικη, γιατί κατ' ουσίαν είσθε όλοι σας πνευματικά ραμολιμέντα που στεγάζεστε στην παράγκα της ψευτιάς και της απάτης σας. Όσο και να ευπρεπίζεσθε, κατ' ουσίαν πνέετε τα λοίσθια. Ένας μόνο παραμένει Αιώνιος, αλλάζοντας τα ενδύματα του απείρου Είναι του. Αυτός που θεμελίωσε την γη και έργα των χειρών του εισίν οι ουρανοί (ψαλ.101).

“- Ὥρα γιά κλείσιμο κύριοι”.

Αρίσταρχος