“Διδάσκαλε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἀπολλύμεθα;

Πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;”

Μαρκ. 4,39

Η λέξη ασφάλεια στις μέρες μας, προφέρεται πληθωρικά και διατίθεται ως ένα σπάνιο ηδύποτο, προς χαλάρωση και τέρψη των πικραμένων πολιτών, από τις συνέπειες και τα ιδιόρρυθμα ερείπια ενός πολυδιάστατου ψυχολογικού πολέμου. Αυτού που κηρύχθηκε με την επιβολή των μνημονίων, που αναζωπυρώθηκε με τις προσχεδιασμένες χρηματιστηριακές καταρρεύσεις και τους κατευθυνόμενους υπέρ δανεισμούς των άπληστων πολιτών και συνεχίζεται ακόμη, με την απηγορευμένη κατά τα άλλα στα χαρτιά, άσκηση βιολογικού πολέμου.

Ας γνωρίσουμε όμως από κοντά την ασφάλεια. Με την εν λόγω έννοια τονίζεται η αποφυγή του σφάλλειν και η στάση μακράν του αντιπάλου κινδύνου. Το σφάλλειν, αποτελεί την παραβίαση του ηθικού κανόνα και στην γλώσσα του ευαγγελίου ερμηνεύεται ως αμαρτία. Κατά συνέπεια ασφάλεια είναι η αποχή από την αμαρτία.

Αλλά ας αποπλεύσουμε από τα βαθιά νερά του πνεύματος και ας προσορμισθούμε στην ρηχότητα της χοϊκής εννοιολογίας. Αυτήν που εννοούν και οι σύγχρονοι διαχειριστές της ανθρώπινης ζωής πάνω στον πλανήτη. Οι “ασφαλιστές” κατά τα άλλα, που κατά καιρούς όμως χρεοκοπούν, αφήνοντας ακάλυπτους τους δήθεν ασφαλισμένους πολίτες. Το ευτελές παίγνιο, στα χέρια των τζογαδόρων κυβερνητών.

Κίνδυνος και ασφάλεια! Δύο έννοιες αλληλένδετες, συνυπάρχουσες, άρρηκτα συνδεδεμένες, μέσα στην πάλη τους προς κυριαρχία. Αποτελούν τα δύο κύρια υλικά με τα οποία είναι συνυφασμένο το ένδυμα της ανθρώπινης ζωής. Η πρώτη λέξη, αυτή του κινδύνου, αποτελεί το συνώνυμο του κακού, γιατί απειλεί την ζωή την ίδια, την υγεία, την περιουσία μας. Ενώ η δεύτερη λέξη, αυτή της ασφάλειας, ενσαρκώνει το “κάστρο”, μέσα στο οποίο βρίσκει προστασία ο άνθρωπος από τους ποικίλους κινδύνους.

Πάντοτε η ασφάλεια αποτελούσε το πρώτο μέλημα, πριν την εκτέλεση οποιουδήποτε βήματος. Πριν την πραγματοποίηση κάποιας ενεργείας. Ειδικά, όσοι ενδυθήκαμε το χακί, πολλές φορές ενοχλούμασταν από την επιτακτική τήρηση μέτρων ασφαλείας. Προπάντων σε ό,τι αφορούσε χρήση όπλων, τα οποία αν και “άδεια” σκότωναν. Ήταν ο πρωταρχικός κανόνας για την διασφάλιση της ζωής των μαχητών, προκειμένου να την δώσουν αν χρειασθεί στο πεδίο της μάχης και όχι στο παρασκήνιο της επιπολαιότητας.

Πέρα όμως από την συγκεκριμένη κατάσταση, στους υπόλοιπους τομείς και δραστηριότητες της ζωής, ο παλαιότερος άνθρωπος ήταν φίλος με τον κίνδυνο και δεν τον πολυμετρούσε, καθότι ζούσε μέσα στη φύση, η οποία περιέκλειε αρκετούς κινδύνους, αλλά και τον μαθήτευε στην αντιμετώπισή τους. Έτσι κυλούσε η ζωή μέσα σε χιονοθύελλες, σε παγωνιές, σε θαλασσοταραχές και τρικυμίες, σε ιδιόμορφα μπουρίνια, σε όλα αυτά που οι σύγχρονοι κινδυνολόγοι επαΐοντες, αποκαλούν ακραία καιρικά φαινόμενα. Όμως η δραστηριότητα δεν έπαυε, ούτε παρέλυε ο ρυθμός της ζωής, γιατί η ίδια η ζωή απαιτεί... ρίσκο.

Εδώ και πολλά χρόνια όμως, ο άνθρωπος, αντιμετωπίζεται ως νήπιο, χωρίς περαιτέρω ανάπτυξη, από τους “κηδεμόνες” του, και κατευθύνεται ακατάπαυστα σύμφωνα με τους νέους κανόνες ανατροφής και διαπαιδαγώγησης, που παρέχει η τεχνολογία. Η ζωή του ανθρώπου πλέον ποδηγετείται μυστηριωδώς μέσω οπτικοακουστικών μεθόδων από την τηλεόραση, από φωτεινές επιγραφές κ.λπ. με στόχο την ασφάλεια του πολίτη. “Φοράτε ζώνες ασφαλείας! Τα κράνη σώζουν ζωές! Προσοχή ομίχλη! Οι μάσκες προστατεύουν!” Έτσι φτάσαμε στο σημείο να υπέρ προστατευόμαστε και να φοράμε μάσκα στο αυτοκίνητό μας, έστω και αν είμαστε μόνοι μας.

Με λίγα λόγια ένα συνεχές S.O.S. εκπέμπεται. Κι όμως κανείς δεν συλλογίζεται την ακριβή ερμηνεία του αποκρυπτογραφημένου μηνύματος. “Save our souls” Μιλάει κατά κύριο λόγο, για την σωτηρία των ψυχών μας. Αλλά “τί ἐστίν ψυχή;” Ο Πιλάτος είχε πει‧ “Τί ἐστίν ἀλήθεια;” Τελικά όμως, ποιός είναι αυτός που δημιουργεί τον κίνδυνο στις μέρες μας και τι ονομάζουμε κίνδυνο; Μήπως ο ίδιος ο άνθρωπος απειλεί τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του;

Πιο συγκεκριμένα, το “φονικό” νέφος, που “καθάριζε” κόσμο στην Αθήνα πριν χρόνια, δεν ήταν συνέπεια της απρογραμμάτιστης ανάπτυξης της βιομηχανίας μέσα στα αστικά κέντρα, όπου συσσωρεύθηκαν αγέλες ανθρώπων μαζί με τα τετράτροχα υποζύγιά τους και την ανάλογη ρύπανση, πάντοτε κατ' επιταγή των ολιγαρχών βιομηχάνων; Των ασφαλιστών!

Το ραδιενεργό νέφος του Τσερνόμπιλ, που απείλησε την χώρα μας το 1986, από ζημιά σε γειτονικό πυρηνικό αντιδραστήρα, είναι άσχετο από τη λανθασμένη επίβλεψη και τον εγκληματικό χειρισμό από πλευράς ανθρώπου;

Κι όμως στις μέρες μας φτάσαμε στο ποταπό σημείο, να κατηγορούμε εμείς οι άνθρωποι την καταβιασμένη, από τις δικές μας ορέξεις και ανωμαλίες, φύση, για τα δικά μας λάθη και τις εσκεμμένες παραλείψεις.

Αυτό τουλάχιστον προσυπογράφει μία δήλωση του νυν πρωθυπουργού (12/8/21 συνέντευξη τύπου), όπου αναφέρεται ότι: “ Όπως ξέρετε, βρισκόμαστε ήδη στη 10η ημέρα μιας πρωτοφανούς επίθεσης της φύσης, με πολλές ταυτόχρονες φωτιές σε ολόκληρη τη χώρα, την δύναμη των οποίων δυστυχώς, τροφοδότησε ένας πρωτοφανής καύσωνας, αλλά και μία πολύμηνη ξηρασία.” (Αναφέρεται στο αποτελείωμα της Ευβοίας). Αυτό, σύμφωνα με την στρατιωτική ορολογία, ερμηνεύει την ανάληψη ευθύνης.

Η εύλογη απορία που γεννάται όμως, είναι: Με ποιό τρόπο επιτέθηκε στη χώρα μας η φύση, σαν να είναι ένας άλλος εχθρός του κράτους και του λαού; Ποιούς πυρομανείς σαμποτέρ προσέλαβε η φύση και πολεμάει ανορθόδοξα τον εχθρό άνθρωπο; Με αυτόν τον τρόπο, δεν καταστρέφει και τον ίδιο της τον εαυτό;

Αλλά τελικά όλα τα πρότερα, αποτελούν μέρος ενός ανέντιμου παιχνιδιού –που κάποια στιγμή θα αποκαλυφθούν τα πάντα– για να αποπροσανατολίζονται οι αδαείς και καθόλα εύπιστοι πολίτες από τα καίρια προβλήματα και να αναζητούν την διαφυγή τους αποκλειστικά και μόνο, μέσα στην επιβίωσή τους. Στην διάσωση του τομαριού τους. Γιατί τους ανθρώπους τους ενδιαφέρει να έχουν δουλειά, εκπαίδευση, περίθαλψη, ασφάλεια, να μη καταστραφεί το περιβάλλον και προπάντων η συνεύρεση μέσα σε ένα νέου τύπου Συβαριτισμό.

Γιατί σύμφωνα με τον Bernays στο βιβλίο του “Προπαγάνδα” σελ. 66 “Οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι ο “ατμός”, που κάνει την κοινωνική μηχανή να λειτουργεί” και αυτό το γνωρίζουν καλά οι “μηχανοδηγοί” της και κατά τα άλλα “ασφαλιστές” των ανθρώπων.

Ειδικά από τότε που οι μεγάλες ιδέες εξέλειψαν, γιατί χάθηκαν οι ιδεολόγοι άνθρωποι–κυβερνήτες, η διατήρηση στην εξουσία των ποικίλων επιβητόρων και λοιπών λαοπλάνων μοιχεπιβατών και φτηνών δημοκόπων, διασφαλίζεται με λόγια περί “ασφαλείας” των πολιτών. Γράφε ανασφαλείας. Είναι ο εύσχημος τρόπος εκμετάλλευσης των λαών, μέσω ασφυκτικότερου ελέγχου. Έτσι την εύκολη λύση κατά πρώτου την βρίσκουν μέσω της επίρριψης ευθυνών στις απρόσωπες “φονικές” βροχές, στις “φονικές” πλημμύρες, στις “φονικές” φωτιές, ποτέ όμως στους φονιάδες ανθρώπους. Εδώ όμως παύει η εξαγόρευση των ηχηρών επιθέτων ένεκα λαϊκισμού. Γιατί; Ποιός από τους εν λόγω κατηγόρους έχει το θάρρος και το ψυχικό σθένος, να απαγγείλει την κατηγορία της φόνισσας, σε 300.000 “μάνες” που προχωρούν στο έγκλημα της έκτρωσης; Κι όμως μιλάμε συνεχώς περί ασφαλείας αυτών που μπορούν από μόνοι τους να την επιδιώξουν. Τα έμβρυα όμως ποιός θα τα ασφαλίσει; Εδώ έχει δικαίωμα να παρέμβει μόνο ο Χριστός, στηλιτεύοντας την υποκρισία όλων μας, με εκείνα τα ηχηρά και άκρως ελεγκτικά “ουαί...”.

Το άσμα προστρέχει να δικαιώσει τον φονιά λέγοντας “ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς...” Κι όμως ο φονιάς φταίει για όλα και φονιάς είναι, ένας έκαστος εξ ημών.

Να αναφερθούμε σε κάτι πρόσφατο; Ήλθε ο αόρατος εχθρός του ιού και απείλησε την “ασφάλειά μας”. Μάλλον την νάρκωσή μας. Όλοι ξαφνικά οι υποκριτές, η ελίτ της κοινωνίας, άρχισαν να διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους, φωνασκούντες περί της ανθρώπινης υγείας και ζωής. Τελικά την θυμούνται κατά καιρούς. Καιροσκοπικά πάντοτε. Γιατί, πριν τον κορωνοϊό είχαμε ασφάλεια; Πόσοι πέθαιναν από καρδιά και καρκίνους; Μιλούσε τότε κανείς με παρόμοια έμφαση; Πόσοι νέοι μας θυσιάζονταν στον βωμό των ναρκωτικών; Των ναρκωτικών που διακινούν οι “ασφαλιστές” μας; Πόσοι νέοι θύματα του AIDS και των αφροδισίων νοσημάτων; Πόσοι νέοι ναυάγια του κυκλώνα του αλκοολισμού και της νυχτερινής ακολασίας; Πόσοι νέοι υποκείμενοι στο παιδομάζωμα της μετανάστευσης με τις ευχές των ετέρων ασφαλιστών, των γονέων;

Η διάπλαση αυτών των νέων μέσω της πολυειδούς εξαπάτησης και της παντοειδούς αποβλάκωσης, δεν αποτελεί απειλή για την ασφάλειά τους;

Λίγοι όμως αναφέρθηκαν στον ευεργετικό ρόλο του ιού αποκαλώντας τον ως ενέργεια αυτοκαθαρισμού και απομάκρυνση των τοξινών του πνεύματος...

Το θεατρικό έργο όμως συνεχίζει την πρεμιέρα του επιτυχώς, με αλλαγή θέματος και κυρίως πρωταγωνιστών. Οι μόνοι που παραμένουν ίδιοι, είναι οι κομπάρσοι. Ο όχλος! Παλιότερα μας έφταιγε η τρύπα του όζοντος. Η τρύπα στο κενό μυαλό μας, ποτέ δεν μας απησχόλησε. Τώρα συζητάμε για υπερθέρμανση του πλανήτη και για τις κλιματικές διακυμάνσεις, ένεκα των οποίων έχουμε στη χώρα μας 150.000 θανάτους ετησίως. Σκέφθηκε κανείς, μήπως η υπερθέρμανση αυτή, είναι αντίδραση της φύσης απέναντι στην φωτιά της ακολασίας της ανθρώπινης;

Τότε “καί ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καί φωνή μία πᾶσι”. Τώρα μιλούν χείλη πολλά και ακούγονται φωνές πολλές. Ας τις ακούσουμε. Ο γνωστός “ασφαλιστής” της παγκόσμιας κοινότητος Μπιλ Γκέιτζ, σε μία ομιλία του, είπε ανάμεσα στα άλλα: “λιγώτεροι άνθρωποι, σημαίνουν λιγώτερο διοξείδιο του άνθρακα και επομένως όλα θα ήταν πολύ καλύτερα, αν μειώναμε δραστικά τον παγκόσμιο πληθυσμό”. (Morris, was sie nicht wissen sollen Amadeus Verlag, F, chtenau 2016, σελ. 248).

Την ώρα που μιλάει ο πρότερος για “δράση”, στους δρόμους του Βανκούβερ κυκλοφορούν αφίσες, όπου αναγράφεται η εξής φράση: “Το καλύτερο δώρο αγάπης που μπορείς να κάνεις στο πρώτο σου παιδί, είναι να μην αποκτήσεις δεύτερο”. Βλακείας και απανθρωπιάς το εγκώμιο. Είναι αυτοί που μιλούν για UNICEF, για στέγες παιδιού, για παιδάκια που πάσχουν από λευχαιμία κ.λπ.

Κάποιος έγραψε: “Μη χαλαλίζετε ούτε μια δεκάρα σε εράνους (ακόμη και όταν ενδύονται τον μανδύα της εξυπηρέτησης ευαγών σκοπών). Γιατί δεν είναι παρά ένα καμουφλάζ”. Μάλλον δίκιο έχει. Ο ίδιος ο Θεός μας μας συμβούλευσε να ιδρώνει το χέρι μας, πριν δώσει.

Ας κλείσουμε το κεφάλαιο των “ευγενών” προτροπών, με δήλωση της φεμινίστριας Margaret Sanger: “Η πιο φιλεύσπλαχνη κίνηση που μπορεί να κάνει μία πολύτεκνη οικογένεια, είναι να θανατώσει όσα παιδιά της βρίσκονται σε παιδική ηλικία” (!) Ευτυχώς οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν ως σύμβουλο της ζωής τους τον Χριστό! Όπως προείδαμε, όλοι αυτοί που μιλούν για ασφάλεια, κάτω από την λέξη αυτή, καμουφλάρουν επιδέξια τον θάνατο. Άραγε, γνωρίζουν το βάθος “του θανάτου” οι εν λόγω;

Ας ακούσουν μία συνοπτική ανάλυση από τον Κων/νο Τσάτσο

στο βιβλίο του “Αφορισμοί και διαλογισμοί”.

“Ο θάνατος είναι που δίνει επισημότητα στη ζωή μας‧ την κάνει ένα λειτούργημα, όχι ένα απλό δεδομένο. Ο θάνατος την κάνει υπεύθυνη. Την κάνει κάτι που, όταν δεν είναι σύμφωνο με ορισμένες αρχές, χάνεται για πάντα. Ο θάνατος αρτιώνει τη ζωή μας, γιατί δίνοντάς της όρια, της δίνει μορφή. Δεν είναι η ζωή μας κάτι που οπωσδήποτε είναι, αλλά μια εξαίρεση του θανάτου‧ όπως το φως μια εξαίρεση από το παγκόσμιο σκότος”.

Ο δε Γάλλος φιλόσοφος Μονταίνιος, προσθέτει‧ “Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος”.

Δεν φοβούνται λοιπόν οι πρότεροι, μήπως χαρίζοντας θάνατο, χάσουν τους δούλους;

Όπως και νάχουν τα πράγματα, η πατρίδα μας πάντοτε, αλλά ειδικά τώρα, χρειάζεται ήρωες για να δώσουν το αίμα τους για τις αξίες που ολοένα καταδιώκονται απηνώς, από τους ανθρωποκυνηγούς των εθνών.

“Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες” αλλά προπάντων “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”. Εδώ καταλήγει ο Μπέρτολτ Μπρέχτ στο θεατρικό του έργο “Η ζωή του Γαλιλαίου”.

Αρίσταρχος