Με μεγάλη έκπληξη διάβασα τις τελευταίες μέρες ότι, ένας από τους μεγαλόσχημους πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος, ονόμασε –δίνοντας μαθήματα “ιπποτικής ευγένειας”- έναν από τους “πεσμένους” αντιπάλους του, Κύριο Τίποτα!

  Και μου ήρθε στο νου η ιστορία που γράφεται στο συναξάρι του αγίου Λαζάρου, του τετραημέρου φίλου του Κυρίου μας. Ο άγιος Λάζαρος, γράφεται, ο οποίος γνώρισε από ιδία πείρα τι εστί θάνατος, μετά την ανάστασή του από τον φίλο του και Κύριό μας, δεν γέλασε ποτέ ξανά. Μόνο μια φορά, ενώ βρισκόταν στην Κύπρο, μειδίασε, όταν είδε ένα κλέφτη στην αγορά να κλέβει ένα πήλινο κανάτι, και είπε· «ιδού, ο ένας πηλός, κλέβει τον άλλο πηλό!».

  Αυτό το μειδίαμα του ανθρώπου που ειδικεύτηκε στη σύγκριση της ανθρώπινης ζωής με το θάνατο, μου ήρθε στο νου όταν διάβασα αυτό το σχόλιο. Το ένα Τίποτα που νομίζει πως είναι Κάποιος, αποκαλεί τον άλλο Τίποτα! Βέβαια, ίσως ο κύριος που κοιτάζει “αφ’ υψηλού” τους άλλους, να μιλάει από την αυτοπεποίθηση που αντλεί από το ισάξιο με φαλαινοθηρικού εκτόπισμά του, στο οποίο, αν προσθέσεις και το εκτόπισμα της αλαζονείας του, προκαλεί όντως δέος!

  Αν όμως στραφεί κανείς στην ιστορία του κόσμου και δει πόσοι άνθρωποι νόμισαν ότι ήσαν κάτι το σπουδαίο –“κάποιον τι”, όπως λέει χαρακτηριστικά ο άγιος Νικόδημος- κατέληξαν στην κοινή κατοικία όλων μας, το μικρό κομματάκι γης, τότε οπωσδήποτε θα μειδιάσει με το μειδίαμα του αγίου Λαζάρου· ο ένας πηλός, κάνει τον σπουδαίο στον άλλο πηλό. Και πιο συγκεκριμένα, το ένα Τίποτα χλευάζει το άλλο Τίποτα. Το ένα Τίποτα, υποτιμά το άλλο Τίποτα. Το ένα Απόλυτο Κενό, υποτιμά το άλλο Απόλυτο Κενό.

  Φανταστείτε, λοιπόν, αν είμαστε θεοί στη θέση Του Θεού, τι θα λέγαμε και τι θα κάναμε ο ένας στον άλλον…

Νινέττα Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ