«Καί σεισθήσεται ὡς ὀπωροφυλάκιον

ἡ γῆ, κατίσχυσε γάρ ἐπ΄ αὐτῆς

ἡ ἀνομία… (Ησ. 24,20)

Με τον όρο θεμέλια προσδιορίζεται η βάση, το βάθρο ενός πράγματος, μιας κατασκευής. Θεμέλια είναι οι ρίζες που κρατούν το δένδρο σφριγηλό, στιβαρό και όρθιο· αγέρωχο! Θεμέλια ακόμη είναι το έρμα που κρατάει σε ισορροπία και ασφαλή πορεία το πλοίο μέσα στο πέλαγος.

Επί του παρόντος θέματος αναφερόμαστε στα θεμέλια που έθεσε ο Θεός προκειμένου να εγείρει το οικοδόμημα της γης. Η ίδια η επιστήμη της φυσικής αναφέρει, ότι στα έγκατα της γης μας υπάρχουν έγκλειστες δυνάμεις καταστροφής. Πριν θέσει λοιπόν τα θεμέλια της γης ο Θεός, δέσμευσε τις δυνάμεις αυτές, τις φυλάκισε, εξασφαλίζοντας την ασφάλεια και στιβαρότητα του υποβάθρου, του μεγαλειώδους αυτού οικοδομήματος. Όταν και στα μικρότερα μόρια του υλικού μας κόσμου η απειθάρχητη ενέργεια υποτάχθηκε σ’ ένα πλαίσιο οργανωμένων δομών, ετοιμάσθηκε η θέση για να μπορέσει να αναπτυχθεί η ζωή, να εκκινήσει η ιστορία, να ακουσθούν λόγοι, να δοκιμασθεί η αγάπη, να ανακαλυφθεί η αλήθεια και να αποκαλυφθεί η αιωνιότητα, μέσω του Αιωνίου!

Το κλειδί που κρατούσε αμπαρωμένες τις πόρτες στις δυνάμεις των εγκάτων, ώστε να τεθούν τα θεμέλια της γης, δόθηκε υπό του Θεού, τιμώντας τον, στον απείθαρχο και αναξιόπιστο απέναντί του άνθρωπο. Ήλπιζε ο Θεός ότι θα πρυτανεύσει η σοφία και η σύνεση και ότι η ελεύθερη βούλησή του θα διαχειρισθεί την ζωή, την σκέψη και την θέλησή του προς το καλό, στην δημιουργία, προς όφελος ψυχικό. Όμως ο Διάβολος, ο αντιστρατευόμενος το θείο θέλημα, υπέκλεψε την βούληση του ανθρώπου μέσω της παράβασης της θεϊκής εντολής του απηγορευμένου καρπού και έτσι ο άνθρωπος έκτοτε περιορίσθηκε σε έργο καταστροφής, καταδικάζοντας την ίδια του την ύπαρξη και εξαγριώνοντας την πρότερη φιλική φύση. Έτσι άρχισε να αντιστρατεύεται στην φύση και μετά από λίγο άρχισε μέσα στην παράνοιά του ο άνθρωπος, να αντιστρατεύεται την δική του φύση. Η αλαζονεία του τον ώθησε στο άνοιγμα του ασκού του Αιόλου και στην απελευθέρωση των καταστροφικών δυνάμεων των εγκάτων της γης, μη μπορώντας όμως πλέον να τις διαχειρισθεί.

Αλλά στις τελευταίες δεκαετίες, οι ψευδοπροφήτες της ειδωλολατρίας, φωνασκούν φλύαρα εν μέσω πνευματιστικής υπνώσεως, μάλλον απεγνωσμένα, περί προόδου, εξελίξεως, ειρήνης, ευτυχίας, λυτρώσεως και όλων των ευάκουστων εννοιών. Αυτό το κάνουν γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα άνομα σχέδια των θεοτήτων τους, κουμαντάροντας παράλληλα εύκολα τον απείθαρχο άνθρωπο. Αυτό το κάνουν γιατί όπως λέγει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη «οὐδείς συμπαθεῖ τόν κομίζοντα δυσαρέστους εἰδήσεις», κακά μαντάτα, συμπληρώνει ο απλός λαός.

Από την αντίπερα όχθη όμως ξεπροβάλλουν οι αληθινοί προφήτες, οι προφήτες του Θεού οι οποίοι προφητεύουν με γλώσσα δικαίου και αληθείας, γενόμενοι όμως μισητοί στον λαό. Αυτοί τολμούντες λέγουν ότι η γη γερνάει και παλιώνει, τα έθνη και οι πολιτισμοί πεθαίνουν, «γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται», γιατί «κατίσχυσε ἐπ’ αὐτῆς ἡ ἀνομία καί πεσεῖται». Κάθε λέξη τους είναι ένα ισχυρό σφυροκόπημα, που στοχεύει να αφυπνίσει τον ναρκωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, έστω και την εντεκάτη. Κάθε τους λέξη είναι ένας δριμύς έλεγχος στον λεγόμενο «πολιτισμό», που αποτελεί την αφετηρία του εκφυλισμού. Ενός ηθικού ξεπεσμού από το κακό στο χειρότερο.

Αυτό ειδικά στα χρόνια μας επιτελείται προκλητικά με το ανοσιούργημα της γενοκτονίας. Με το σκότωμα της αγέννητης ζωής που πιέζει ολονέν και περισσότερα όλη την γη. Βαρύνει τα θεμέλιά της. Με κτηνώδη και χυδαίο τρόπο σκοτώνονται παιδιά που είναι ήδη βιώσιμα, που τα όργανά τους έχουν πλήρη ικανότητα λειτουργίας, παιδιά που αναπνέουν κιόλας, καταπίνουν, είναι ευαίσθητα στον πόνο, τρομάζουν απότομα από τον θόρυβο και στα οποία η διαμόρφωση της ψυχοσωματικής προσωπικότητος, έχει ήδη σταθεροποιηθεί. Κι όμως οι ψευδοπροφήτες συνεχίζουν το άνομο κήρυγμά τους, αναρτώντας δημόσιες αφίσες, όπου προασπίζεται το δικαίωμα της γυναίκας να σκοτώσει το έμβρυό της, αποδεσμευόμενη από τη παιδοποιία, οδηγούμενη όμως αιχμάλωτη στην αχαλίνωτη σεξουαλική παραφροσύνη. Αυτό δε κατ' αυτούς σημαίνει ελευθερία, εκφράζει χειραφέτηση.

Οι δε γιατροί που έχουν αποστολή την διατήρηση της ανθρώπινης ζωής, οι ορκισμένοι, γι' αυτό τώρα είναι εντεταλμένοι να καταστρέψουν ανθρώπινες ζωές, σκοτώνοντας έμβρυα και χρησιμοποιώντας τα σαν πρώτη ύλη για την παρασκευή φαρμακευτικών παρασκευασμάτων. Για την διατήρηση στην ζωή όλων των ψυχικά αρρωστημένων, εγκληματικών ανθρωπίνων υπάρξεων. Ο θάνατος των εμβρύων, η ζωή των ανόμων. Ο αριβισμός σε θριαμβευτική προέλαση.

Κανείς όμως δεν σκέφθηκε ή δεν θέλει να σκεφθεί ότι παραβιάζεται δεινά η νομοθεσία του Θεού, καταπατώντας μία βασική εντολή· «οὐ φονεύσεις». Κανένας δεν συλλογίστηκε ότι το ανωτέρω ανοσιούργημα αποτελεί αμάρτημα τραγικό που προσβάλλει τα θεμέλια της γης, τα οποία με την σειρά τους τρέμουν, σείονται, κλονίζονται. Είναι ένα αμάρτημα όμως που προμηνύει τρομερή κρίση στο δικαστήριο του Θεού και επιφυλάσσει φυλάκιση ισόβια. Ψυχική καταδίκη αιώνια.

Συν τοις προηγουμένοις στις μέρες μας, παιδιά και έφηβοι «διαφωτίζονται» συστηματικά στα σχολεία, όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή των γενετησίων σχέσεων μέχρι και της διαστροφής ακόμη των σχέσεων αυτών. Καθοδηγούνται και παρακινούνται πλέον από το δημοτικό σχολείο, να ικανοποιούν ανεμπόδιστα τα σεξουαλικά τους ένστικτα. Λέγουν στα παιδιά πως θα γίνουν ανάπηρα, αν δεν διευκολύνουν την ικανοποίηση των σεξουαλικών ορμών τους. Όλο το νέο αίμα, το αγνό και αμόλυντο, τρέφεται και συντηρείται, μολύνεται με την βρωμιά και όλη την φρίκη της αμαρτίας και αυτό αποκαλείται πρόοδος.

Όμως οι άνθρωποι επιθυμούν να ακούουν εύκολες, βολικές και ανώδυνες ειδήσεις και προτροπές και τα πλήθη ακούουν αυτούς που τις φέρνουν. Μέσα σ’ αυτόν τον βόρβορο ζει σήμερα, εδώ και καιρό, η απάνθρωπη ανθρωπότης. Ειδικά η χριστιανική (;). Η ανηθικότητα σκεπάζει όλη την γη σαν ένα πελώριο κύμα. Ο Θεός αυτό όμως το αποκαλεί ανοσιούργημα και καταδικάζεται με θάνατο. Ο λόγος του και η δικαστική απόφαση εκφωνείται μέσω του αποστόλου αλλά και προφήτου του Παύλου (Ρωμ. 1,24-32).

«Διά τοῦτο καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός διά τῶν ἐπιθυμιῶν τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν, ὥστε νά ἀτιμάζονται τά σώματα αὐτῶν μεταξύ αὐτῶν. Οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εἰς τό ψεῦδος… Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. Διότι καί αἱ γυναῖκες αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν. Ὁμοίως δέ καί οἱ ἄνδρες ἀφήσαντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς γυναικός, ἐξεκαύθησαν εἰς τήν ἐπιθυμίαν αὐτῶν πρός ἀλλήλους, πράττοντες τήν ἀσχημοσύνην ἄρσενες εἰς ἄρσενας καί ἀπολαμβάνοντες εἰς ἑαυτούς τήν πρέπουσαν ἀντιμισθίαν τῆς πλάνης αὐτῶν… Οἵτινες ἐνῶ γνωρίζουσι τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ πράττοντες τά τοιαῦτα εἶναι ἄξιοι θανάτου, ὅμως πράττουσιν αὐτά…».

Σήμερα λοιπόν η ανθρωπότης θεωρεί σαν δικαίωμά της να ζει μέχρι τέλους σ’ αυτήν την αμαρτία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πίνουν από το φαρμακερό ποτήρι της ακολασίας, μεθούν απ’ αυτήν και γίνονται ολοένα και πιο παθιασμένοι, πιο διεστραμμένοι μέσα στην αμαρτωλή γαστριμαργία τους. Όμως επέρχεται η κρίση Θεού και η τιμωρία…

Κι όμως οι ψευδοπροφήτες συνεχίζουν και φλυαρούν για πρόοδο, ειρήνη, ευτυχία, εξέλιξη. Αλλά οι αληθινοί προφήτες αντεπιτίθενται, μιλώντας για οπισθοδρόμηση, για πόλεμο, για δυστυχία, για καταστροφή. Λένε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε περήφανοι όταν κοιτάμε πίσω, μα κανένα δικαίωμα περηφάνιας, όταν κοιτάμε μπρος. Γιατί το σύγχρονο μπρος μόνο πρόοδο δεν συμβολίζει. Μάλλον αυτό εκδηλώνει και η σύγχρονη απελπισία. Μάλλον αυτό προδίδει η αυξανόμενη αυτοκτονία. Γιατί ο άνθρωπος πίστεψε μόνο στις δυνάμεις (;) του και πως η ανθρώπινη ιστορία δημιουργείται έχοντας τον Θεό στο περιθώριο. Τελικά όμως έκανε λάθος, όπως και σ’ όλες του τις ενέργειες ενήργησε λανθασμένα. Έτσι αντί για πρόοδο επιστρέφει η ανθρωπότης στο πρωτόγονο χάος· αντί για ειρήνη στην πλήρη εξάρθρωση· και αντί για ευτυχία, στην αιώνια καταδίκη. Η γη με τον άνθρωπο, τα δένδρα και τα ζώα απειλούνται από μία καταστροφή που δύσκολα μπορούν να αποφύγουν. «Ἡ δέ γῆ ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσεται, οἱ δέ κατοικοῦντες ὥσπερ ταῦτα ἀποθανοῦνται» (Ησ. 41,6). Κάποια εποχή ακούγαμε όλοι μας τέτοια λόγια –τα λόγια των προφητών– χωρίς μεγάλη συγκίνηση και χωρίς να τα καταλαβαίνουμε. Χωρίς σοβαρότητα. Σήμερα όμως πρέπει να λάβουμε αυτές τις λέξεις πολύ σοβαρά, γιατί ο σεισμός και η ταραχή της γης είναι πλέον μία σκληρή πραγματικότης. Πρέπει να δώσουμε, αλλά και να νοιώσουμε τη θρησκευτική σημασία της εποχής στην οποία έχουμε εισέλθει. Η βίβλος μιλάει για την αρχή και το τέλος του κόσμου. Ο δε κόσμος βαδίζει προς το τέλος. Σε αυτό συνηγορεί και η επιστήμη, αλλά προπάντων τα θεμέλια της γης που κλονίστηκαν.

Ένα μόνο θεμέλιο παραμένει ακλόνητο. Η γη γερνάει και παλιώνει, τα έθνη και οι πολιτισμοί πεθαίνουν, ο Αιώνιος όμως απλώς αλλάζει τα ενδύματα του απείρου Είναι του… Γιατί· «Κατ’ ἀρχάς σύ, Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας καί ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσίν οἱ οὐρανοί. Αὐτοί ἀπολοῦνται, σύ δέ διαμένεις, καί πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται καί ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς καί ἀλλαγήσονται· σύ δέ ὁ αὐτός εἶ καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν…» (Ψαλ. 101).

Όλα οι σύγχρονοι ψευδοπροφήτες της επιστήμης τα αποδίδουν σε τυχαία γεγονότα, αποκλείοντας την θεία επέμβαση απαγορευτικά. Ακόμη και οι πληγές του Φαραώ ερμηνεύονται ως αποτέλεσμα και συνέπεια συνήθων συνδρόμων μεγάλων σεισμικών δονήσεων, ηφαιστειακών εκρήξεων και καταποντισμών, των οποίων οι συνέπειες φθάνουν σε τεράστιες, αποστάσεις και επομένως επέφεραν και τις εν λόγω πληγές…

Αυτή όμως η σύμπτωση που συνδέει και καλύπτει τα πάντα σύμφωνα με την άποψή τους, καταντάει πρόκληση. Γιατί δεν μπορεί να άνοιξε η Ερυθρά θάλασσα συμπτωματικά μόνο για τους Εβραίους και να έκλεισε μετά για τους Αιγυπτίους.

Θέλουν δεν θέλουν, ας το νοιώσουν. Η γη και τα εν αυτής είναι δημιούργημα του Θεού, πειθαρχημένα όμως στον δημιουργό. Γι’ αυτό «πᾶσα ἡ κτίσις ἠλλοιοῦτο φόβῳ… καί γῆς τά θεμέλια συνεταράττετο» καθώς αντίκριζαν τον Χριστό κρεμάμενο στον σταυρό. Η φύση συνέπασχε με το πάθος του δημιουργού της. Εξέφραζε ανάλογα και την διάθεση του ιδίου του Θεού, την δυσθυμία του, την οργή του, την αποτροπή του προς τον άνθρωπο, τον απείθαρχο, τον ασυγκίνητο, τον αγνώμονα, τον ασεβή, τον δολοφόνο. Τον άνθρωπο που αρκείται μόνο στο «δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» και έκτοτε ζει ασώτως…

Τον επίλογο όμως ας τον αφήσουμε να τον γράψει ένας «προφήτης» που στον προηγούμενο αιώνα έβγαζε κραυγή τραγικής προειδοποίησης. Ήταν ένας άνθρωπος με αξιοθαύμαστη φυσιογνωμία, με γκρίζα μάτια που έλαμπαν από εξυπνάδα, αλλά του οποίου η παθητική έκφραση, το ψεύτικο, σπασμωδικό γέλιο μαρτυρούσαν την ανυπέρβλητη αγωνία. Λεγόταν Φρειδερίκος Νίτσε και πέθανε τρελλός. Ας τον ακούσουμε, διαβάζοντάς τον:

«Πού είναι ο Θεός; Θα σας το πω. Όλοι μας τον έχομε σκοτώσει, κι εσείς κι εγώ! Ναι είμαστε όλοι οι φονιάδες του! Μα πώς μπορέσαμε να το κάνουμε αυτό; Τι κάναμε; Αποσπώντας από αυτή τη γη, τον ήλιό της! Πού πάει το πράγμα τώρα; Πού πάμε εμείς; Δεν κατρακυλάμε από τότε σ’ ένα ξεπεσμό χωρίς τελειωμό; Δεν περιπλανώμεθα μέσα σ’ ένα ατέλειωτο χάος; Η νύχτα δεν γίνεται ολοένα και πιο μαύρη; Ο Θεός πέθανε, ο Θεός πέθανε! Και τον σκοτώσαμε εμείς!».

Αρίσταρχος