«Οἱ λεγεῶνες»

«Τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ

τοῦ Θεοῦ; (Ματ. 8,29)

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε που ο Χριστός ερχόμενος στην χώρα των Γεργεσηνών, συναντήθηκε με δύο δαιμονισμένους «χαλεπούς λίαν». Δηλαδή φοβερούς· πραγματικούς τρομοκράτες. Τους γιάτρεψε χαρίζοντάς τους την ψυχική γαλήνη και ελευθερία και ξαπέστειλε τους πρότερους τυράννους στο «δεσμωτήριο», σε αγέλη χοίρων, οδηγώντας την στην θάλασσα της Γαλιλαίας. «Όταν όμως το δαιμονικό πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, περνάει από ξερούς τόπους, ψάχνοντας να βρει κάπου να ξεκουραστεί, μα δεν βρίσκει· οπότε επιστρέφει με συνοδεία άλλων επτά πνευμάτων πιο πονηρών, με ενισχύσεις και καταλαμβάνουν την ψυχή» (Ματ. 12,43) των …ιδιοκτητών χοίρων. Ως εκ τούτου, παρεκάλεσαν τον Χριστό οι εν λόγω, να φύγει «από των ορίων αυτών», γιατί ζήμιωνε τις επιχειρήσεις τους. Προτιμούσαν το σατανικό πνεύμα, από το Άγιο Πνεύμα. Αυτό το πνεύμα που διαφεντεύει και την σύγχρονη ανθρώπινη αγέλη, όπου δεν υπάρχουν πρόσωπα, παρά μόνο μάσκες. Δεν ακούγονται ανθρώπινες φωνές, παρά μόνο άναρθρες κραυγές· γουρουνίσια «ουϊ» (Qui=ναι) ή yes sir από τους yes men, τους λακέδες, στοιχεία εσχίστης κατάπτωσης και υποτελείας. Ούτε εμφορούνται ιδέες, παρά μονάχα μία ευτελής και άκρως ποταπή δημαγωγία.

«Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλός καί κωφός καί ἐθεράπευσεν αὐτόν» (Ματ. 12,22). Όμως οι Φαρισαίοι, οι αισχρότεροι δημαγωγοί των αιώνων, στενοχωρήθηκαν και κατηγόρησαν οι παρατρεχάμενοι του Σατανά, οι δαιμονισμένοι, τον Χριστό, ότι θαυματοποιεί στο όνομα του Βεελζεβούλ. Τότε, οι Φαρισαίοι· τώρα… οι σύγχρονες ορντινάντσες του Σατανά, οι χαλεποί λίαν, οι έννομοι τρομοκράτες. Οι τιτλοφορούμενοι ευκλεώς δημοκράτες, με συνείδηση όμως ολοκληρωτικού καθεστώτος, όπου τα χρησιμοποιούμενα όπλα διασφαλίσεως της υποτιθέμενης τάξης, είναι ο ενσπειρόμενος φόβος που κουμαντάρει τα πάντα, η συνοδεύουσα δυσπιστία–καχυποψία ως απαραίτητο στοιχείο και το υποχρεωτικό ψέμα. Η απάτη. Το ένοχο σύστημα το οποίο εκπροσωπούν, αλλά και εφαρμόζουν χρησιμοποιώντας το, έχει ανάγκη από μία κοινωνία δαιμονισμένων συνειδήσεων, υποταγμένων στο ψέμα και στον αργυρισμό. Συνειδήσεων ξεπουλημένων στην «λεγεώνα», που διώκει ανηλεώς την αλήθεια.

Ήλθε ο Ιωάννης που δεν έτρωγε και δεν έπινε και είπαν· «είναι δαιμονισμένος». Ήλθε ο Υιός του ανθρώπου, που τρώει και πίνει και λένε· «φαγάς και οινοπότης είναι αυτός και κάνει παρέα με τελώνες και πόρνες» (Ματ. 11,18). Όλα αυτά τα «σέρνει» η κοινωνία των δαιμονοπλήκτων, που κουμαντάρεται από «λεγεώνες». Από αρχιδαίμονες με ένδυμα «ηγέτου» πολιτικού ή θρησκευτικού.

Σ’ αυτήν την κοινωνία, δηλαδή σ’ εμάς, απευθυνόμενος ο Ιησούς λέγει· «τοῦτο δέ τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ» (Ματ. 17,21). Τούτο το δαιμονισμένο γένος, αν δεν ενδυθεί «τρίχινους σάκους» και δεν μετανοήσει με προσευχή και νηστεία, θα αφυδατωθεί ψυχικά λόγω της δίψας για καταστροφή. Θα σβήσει μέσα στην οδύνη της Θεϊκής εγκατάλειψης. Κι όμως· ο άνθρωπος μπορεί αυτόν τον Θεό να τον κάνει να αναθεωρήσει τις αποφάσεις του, όπως στη Νινευί. Αλλά μία άθεη συνείδηση δεν αφήνει περιθώρια για ηρωισμούς· αντιθέτως επιφυλάσσει ζωή πικρή, κενή, απέλπιδα με διέξοδο την αλητεία, την ναρκομανία, την μέθη, την κραιπάλη, την ανωμαλία, την διαστροφή, την περαιτέρω ηθική εκτραχύλιση με αποκορύφωμα την δουλοπρέπεια στον μεγιστάνα που προσωνυμείται αμαρτία. Αυτά είναι τα παρεπόμενα της εξολόθρευσης του Θεού.

Συν τοις άλλοις, επειδή ο άνθρωπος αισθανόταν πλήξη μέσα στην εκκλησία του Θεού, του χάρισε ο ίδιος ο Θεός απελευθέρωση μέσω της απαγόρευσης των λατρευτικών υποχρεώσεων αλλά και δικαιωμάτων του, που επεβλήθη φυσικά από την σύγχρονη «λεγεώνα». Γιατί ο άνθρωπος απλά σύχναζε στην εκκλησία, ίσως για να περάσει την ώρα του, επεκτείνοντας την κοινωνική του δραστηριότητα. Κι όμως έπρεπε να ζει μέσα στην εκκλησία. Να βιώνει την εκκλησία.

Αλλά η απελευθέρωση από την εξουσία κάποιου Κυρίου, οδηγεί στην υποταγή χειροτέρου εξουσιαστού, δυνάστου αοράτου και αυτός είναι ο φόβος που παραλύει κάθε φυσιολογική σκέψη και κάθε υγιές αίσθημα. Τον φόβο όμως τον διαχειρίζεται ο Διάβολος ο οποίος είναι το συνώνυμο της τρομοκρατίας, του εκβιασμού, της πονηριάς και της συνενοχής στην απάτη μέσω της οποίας κρατάει από την μύτη κάθε αγύρτη υπηρέτη του. Γιατί αυτός εκμεταλλεύεται τα πιο χαμηλά ανθρώπινα πάθη, όπως την ματαιοδοξία, την καχυποψία, την ζηλοτυπία, την φιλαργυρία, για να κυβερνάει ανενόχλητος. Αυτός με τα δαιμονισμένα τσιράκια του. Τους «άρχοντες λαών…». Έτσι λοιπόν αυτό που ενδιαφέρει άμεσα και κατ’ ουσίαν την σύγχρονη κοινωνία, είναι να ζήσει (;), όχι όμως να επιζήσει! Αλλά αυτή η νοοτροπία επισύρει εξ’ ανάγκης την δυστυχία. Την δυστυχία μέσα στο παλάτι της κτηνώδους και απνευμάτιστης ζωής.

Κάποιος άλλος όμως την ίδια ώρα μέσα στην φυλακή βιώνει μία ανείπωτη ευτυχία. Γνωστός φίλος λόγω προτέρου μεμπτού νεανικού βίου βρέθηκε έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Αμερική. Μέσα όμως στον εγκλεισμό του, ακολούθησε το παράδειγμα των αγίων εγκλείστων. Προσέγγισε τον Χριστό μέσω της αγίας Γραφής, οπότε ενεκλείσθη μέσα στην αγάπη του Χριστού, αλλά και ο ίδιος «φυλάκισε» τον Χριστό μέσα του, δαμάζοντας την σκληρή μοναξιά του. Την μοναξιά του «ἐν φυλακῇ ἤμην…». Εκεί λοιπόν ξαφνικά γνώρισε την αληθινή ευτυχία, την αληθινή ελευθερία, οπότε, όταν ήλθε η ώρα να αποφυλακισθεί λόγω καλής διαγωγής, αισθάνθηκε άσχημα και δεν ήθελε να χάσει την ελευθερία του μέσω της απελευθέρωσης. Ο εν λόγω άνθρωπος του Θεού είχε βιώσει την εσωτερική ειρήνη και ελευθερία την πραγματική, οπότε δεν χρειαζόταν την τυπική, έγγραφη απελευθέρωσή του. Γιατί χωρίς την εσωτερική ειρήνη και ελευθερία η εξωτερική ειρήνη και ελευθερία είναι αδύνατες.

Αλλά «κάθε τι, που είναι μεγάλο, γεννιέται μέσα στην σιωπή» είπε ο Νίτσε. Αυτό το μεγάλο ειδικά στις δαιμονικές μέρες που ζούμε είναι η ψυχή. Είναι το νόημα της ζωής. Είναι η σωτηρία μας. Όλα αυτά είναι τα μεγάλα. Όλα τα κρυμμένα μέσα στην σιωπή. Αλλά γι’ αυτά ντρεπόμαστε να μιλήσουμε και οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν τα σκεφτόμαστε. Εμείς μπορεί να μην τα σκεφτόμαστε, αλλά η «νοήμων» και θεοσεβής φύση πάντοτε υποτασσόμενη στο θέλημα του δημιουργού, διδάσκει και παραδειγματίζει. Με τον τρόπο της επιτάσσει, η καταστροφή που επιτελείται στις μέρες μας από πλευράς ανθρωπίνης κάποια στιγμή να οδηγήσει στην ανοικοδόμηση. Η σκέψη ορθοφρονούσα και ζυγοσταθμισμένη εκ των πραγμάτων να οδηγήσει στην αναζήτηση της πίστης και του θαύματος «εντός των ορίων» αυτή την φορά. Τέλος οι πραγματικοί, οι αληθινοί διανοούμενοι, στηριζόμενοι στον πλούτο των χαρισμάτων, των γνώσεων και των ταλάντων τους, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, χαράζοντας δρόμο επιστροφής και μετανοώντας για το σατανικό πλεύρισμα του παρελθόντος.

Πρέπει όλοι μας να ζούμε με το αίσθημα του λάθους μας, προσθέτει ο Μπερντιάγεφ. Το δε μέγα λάθος στις μέρες μας είναι το ηθικό κατρακύλισμα, πράγμα που δεν επιτρέπει τον Χριστό να εισχωρήσει στην ψυχή του συγχρόνου ανθρώπου. Ο Θεός δεν περιορίζει το κακό από σεβασμό προς την εσωτερική μας ελευθερία. Όμως ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός. Αλλά ο άνθρωπος εθισμένος στα σκληρά ναρκωτικά του ξεπεσμού, της πρόκλησης και της άρνησης, δαιμονίζεται «παιδιόθεν» ολονέν και περαιτέρω, αγωνιζόμενος να καταστεί αντίθεος. Δαίμονας. Και το πέτυχε.

Στην καθημερινή ζωή, την σύγχρονη, όπως αναφέρει η Τατιάνα Γκορίτσεβα, «οι δαιμονισμένοι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους ανθρώπους». Με λίγα λόγια είμαστε όλοι δαιμονισμένοι. Το δείχνουμε πλέον εμφανέστατα με την ίδια την εμφάνισή μας. Η περίεργη κόμμωση ανδρών και γυναικών, η πληθώρα των χαλκάδων που κρέμονται επιδεικτικά απ’ όλες τις εσοχές και εξοχές του σώματός μας, καθώς επίσης τα διάτρητα ενδύματα, άθλια απομεινάρια του άγριου βομβαρδισμού της θεάς μόδας, σε παράλληλη αποκάλυψη–επίδειξη των πληθωρικών τατουάζ που αποτελούν ένα απαραίτητο ζωγραφικό χαϊμαλί, χαραγμένο στην σάρκα, ολοκληρώνουν τον πιο πρωτότυπο γεωφυσικό χάρτη μιας παράφορα δαιμονισμένης χοϊκής ύπαρξης, ύστερα από την ηφαιστειακή έκρηξη της αποστασίας. Για τον τρόπο έκφρασης, σκέψεως και ομιλίας (η συνομιλία έχει υποσκελισθεί από τα κινητά και τους υπολογιστές) δεν συζητούμε καν, γιατί μόνο ο παραλληλισμός με τους δαιμονισμένους του ευαγγελίου μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση και διασάφηση της όλης εικόνας.

Όποιος όμως διανοηθεί στις μέρες μας να στηλιτεύσει, ελέγξει την ανωτέρω δαιμονική συνεύρεση εναντιούμενος στον «οίστρο της ακολασίας» και «στην ζοφώδη και ασέληνο νύχτα», χαρακτηρίζεται άμεσα οπισθοδρομικός, ακοινώνητος, αναρχικός, τρομοκράτης, επικίνδυνος για την ευζωία της κοινωνίας. Ακούει τα λόγια που άκουσαν ο Παύλος και ο Σίλας. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τήν πόλιν, Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες» (Πραξ. 16,20). Ούτοι οι άνθρωποι είναι ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι, τσαμπατζήδες κατά την σύγχρονη ρήση των ευγλώττων ρητόρων της σύγχρονης Αθηναϊκής αγοράς. Της αγοράς των αργοσχόλων γυρολόγων, που το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να ποιούν «μᾶλλον θόρυβον».

Αλλά ένας άνθρωπος με πληθώρα χαραγμάτων στο σώμα και στην ψυχή, θα δεχτεί στο μέλλον ανώδυνα και ανεπιφύλακτα και ένα επί πλέον χάραγμα, χωρίς να σημαίνει τίποτε ανησυχητικό γι’ αυτόν, απλά σαν μία ολοκλήρωση της όλης διεργασίας σμίλευσης, χάραξης και επισφράγισης του εξαμβλωματικού αγάλματος της αντίχριστης ζωής.

Την ίδια ώρα όμως, που ειδωλολατρίζουν δαιμονιζόμενοι οι πλείστοι των ανθρώπων, υπάρχουν κάποιες εκλεκτές ψυχές μέσα στην απόκοσμη μοναξιά, μέσα στην απόρριψη και στην περιφρόνηση, στον σύγχρονο χλευασμό, που ποθούν να προσεγγίσουν τις καθάριες και γάργαρες πηγές των πνευματικών υδάτων προς κορεσμό της πνευματικής δίψας τους. «Ὅτι κρείσσων ἡμέρα μία ἐν ταῖς αὐλαῖς σου ὑπέρ χιλιάδας· ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν» (Ψαλ. 83,11). Προτιμούν να ζήσουν μία μέρα στην αυλή του ναού του Κυρίου και μετά ας πεθάνουν, παρά να ζουν μέσα στην αμαρτωλή κοινωνία. Στην «αυλή» του ναού, όπου κάθονται οι επαίτες, οι χωλοί, οι τυφλοί, οι παρακατιανοί, οι εξόριστοι. Εκτεθειμένοι στον καύσωνα, στην βροχή, στον αέρα, μακριά από τα σκηνώματα των αμαρτωλών. Οι πιο απαιτητικοί πνευματικά έχουν κατασκηνώσει μόνιμα δίπλα στις πηγές του ευαγγελίου. Στην πηγή του Ενός! Μπορεί οι άλλοι να είναι πολλοί, «λεγεώνες» και να τρομοκρατούν λόγω πλήθους. Όμως αποτελούν μία μάζα που εξανεμίζεται στο πρώτο σταυροκόπημα. Ενώ ο Ένας, όταν αντικρύσει ένα σταυροκόπημα, αγάλλεται και οδηγείται σε μία νέα μεταμόρφωση. Αυτήν την φορά όχι μυστική σαν την πρότερη, αλλά φανερή και πλήρως αποκαλυπτική σ’ όλους. Γιατί είναι αυτός που λαφυραγώγησε διά μέσου του σταυρού του τον Άδη και δώρισε αιώνιο ζωή στους νεκρούς. Είναι αυτός που μας καλεί στις μέρες μας να ξυπνήσουμε από την νάρκη της αμαρτίας και να ανδρειωθούμε πνευματικά «ἐγέρθητε καί μή φοβεῖσθε» (Ματ. 17,7).

Αρίσταρχος