Εάν παρατηρήσουμε το ευαγγέλιο προσεκτικά θα δούμε, ότι μερικές φορές ο Χριστός κάνει κάποιο θαύμα, γιατί κάποιοι του το ζήτησαν με φωνές, με κραυγές, με επίμονη ικεσία. Μερικές φορές όμως, ο Χριστός κάνει θαύμα, χωρίς οι άνθρωποι να του το ζητήσουν. Έτσι όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλο πόνο, θλίψι, κατατρεγμό, διωγμό, συκοφαντία, προπηλακισμό, αχαριστία, και διάφορες άλλες οριακές καταστάσεις που ο πόνος οργώνει την ύπαρξή τους, και όλα αυτά τα αντιμετωπίζουν με υπομονή, αισιοδοξία, με ήρεμο θάρρος, χωρίς να γογγύζουν, χωρίς να λένε κάποιο παράπονο, χωρίς να λένε γιατί Θεέ μου τα επιτρέπεις αυτά, τότε ο Θεός επεμβαίνει από μόνος του, αυτεπάγγελτα θα λέγαμε. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν γίνεται απλώς θεραπεία η λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος αλλά γίνεται κάποιο θαύμα το οποίο έχει σχέση με την επέκταση της βασιλείας του Θεού. Με την επέκταση της Εκκλησίας του. Έχει σχέση μ’ αυτό που λέγει η αγία Γραφή «δόξα του Θεού».

  Έτσι στο 9ο κεφάλαιο του ευαγγελιστού Ιωάννου βλέπουμε ένα τυφλό εκ γενετής. Πόσα χρόνια είναι σ’ αυτή τη κατάσταση δεν μας λέγει το ευαγγέλιο. Πάντως δεν φαίνεται να γογγύζει, να διαμαρτύρεται για την κατάστασή του, να καταριέται τη μοίρα του, ούτε καν να ικετεύει το Θεό για τη θεραπεία του. Τον πλησιάζει ο Χριστός και χωρίς να του μιλήσει η να του διευκρινίσει το τι σκόπευε να κάνει, φτύνει κάτω στο χώμα και κάνει πηλό και αφού τον άλειψε τα μάτια του με τον πηλό, τον προέτρεψε να πάει στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να πλύνει τα μάτια του εκεί.

  Ο τυφλός δέχεται την εκ πρώτης όψεως περίεργη αλλά και προσβλητική ενέργεια του Χριστού. Δέχεται να γίνει θέαμα διασχίζοντας τα Ιεροσόλυμα με τη λάσπη στα μάτια και κρατώντας το κεφάλι του ψηλά για να μη του πέσει η λάσπη. Δέχεται να γίνεται το χάζι όλων των αργόσχολων και περιέργων και κακεντρεχών Ιεροσολυμιτών. Και να δέχεται προφανώς τις αδιάκριτες ερωτήσεις τους γιατί το κάνει αυτό η και τις ειρωνείες τους η και τις προσβολές τους ότι μάλλον τρελλάθηκε και τα κάνει αυτά. Δεν αναρωτιέται, ούτε λιποψυχεί να διανοηθεί, ότι αν μεν ο Χριστός είχε τη δύναμη θα τον θεράπευε αμέσως αν δεν την έχει γιατί τον βασανίζει. Στη Παλαιά Διαθήκη ένας Σύρος στρατηγός, ο Ναιμάν, που υπέφερε από τη λέπρα ήρθε να θεραπευθεί στον προφήτη Ελισαίο. Όταν εκείνος τον διέταξε να πάει να πλυθεί στον Ιορδάνη ποταμό 7 φορές, αμέσως εκείνος είπε γιατί χάθηκαν τα ποτάμια της Συρίας και με στέλνει στον Ιορδάνη. Αν έχει δύναμη ας με θεραπεύσει εδώ και τώρα (Δ  Βασιλ. 9ο κεφ.). Ο ήρωας όμως της περικοπής αυτής έχει ακράδαντη πίστη στο Χριστό, που σημειώτεον δεν τον γνωρίζει, και αφάνταστη ταπείνωση. Τα δέχεται όλα και υπακούει αδιαμαρτύρητα στην εντολή του Χριστού μ’ αποτέλεσμα να γυρίσει θεραπευμένος.

  Γιατί ενήργησε έτσι ο Χριστός; Διότι στη περικοπή που εξετάζουμε αρχίζει ν’ αποκαλύπτει την Θεότητά του. Ότι είναι υιός Θεού. Και αρχίζει να κάνει θαύματα που υποδηλώνουν ότι ο Χριστός είναι ο δημιουργός Θεός. Είναι το 2ο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που στην αρχή της δημιουργίας πήρε «χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοή ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν.2,7). Οι ερμηνευτές της περικοπής λένε ότι μάλλον ο τυφλός δεν είχε καθόλου τους βολβούς των οφθαλμών και ο Χριστός βάζει σάλιο στο χώμα και κάνει πηλό για να τους δημιουργήσει εξ αρχής. Δεν βάζει «πνοή ζωής», διότι ο άνθρωπος υπάρχει αλλά βάζει κάτι από τον εαυτό του, το σάλιο, για να δημιουργήσει μόνο αυτό που έλειπε. Η αναγωγή στη δημιουργία του Αδάμ είναι προφανής για τους καλοπροαίρετους. Ο Χριστός είναι σαν να τους λέγει δεν ακούτε τι σας λέγω περί της θεότητάς μου, σκανδαλίζεσθε, και μάλιστα επιχειρήσατε να με λιθοβολήσετε αναγκάζοντας με να φύγω από το ιερό (Ιω. 8,59). Λοιπόν αφού δεν ακούτε τα λόγια μου και δεν δέχεσθε την μαρτυρία μου προσέξτε τις πράξεις μου.

  Τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο Χριστός όταν τον ρώτησαν οι μαθητές «ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος η οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή;» απάντησε «ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ». Δηλαδή γεννήθηκε και μεγάλωσε τυφλός στερήθηκε το φως του ήλιου και όλες τις χαρές που απορρέουν απ’ αυτό έζησε με τη χειρότερη αναπηρία που μπορεί να υπάρξει στερήθηκε την επαγγελματική και οικογενειακή του αποκατά- στάση έζησε υπό τις πιο άθλιες και αναξιοπρεπείς συνθήκες μόνο και μόνο για να χρησιμεύσει στο Χριστό για μία στιγμή της ζωής του. Όταν τον έδιωχναν από παντού και ζητούσαν τον κοινωνικό εξοστρακισμό του ώστε να σταματήσει το κήρυγμα περί της θεότητάς του τότε, ο τυφλός, κήρυξε κατά τον πιο επίσημο και πανηγυρικό και θορυβώδες τρόπο την θεότητα του Χριστού. Χωρίς να μιλήσει, χωρίς να τον δείξει όπως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος η ο Θεός πατέρας κατά την βάπτισή του, υπακούοντας μόνο αδιαμαρτύρητα και χωρίς καμμία λιποψυχία, με θαυμαστή ταπείνωση, στην εντολή του Χριστού. Υπήρξε ομολογητής και κήρυξ του Χριστού πριν τους αποστόλους υπήρξε 2ος πρόδρομος υπήρξε πρωτομάρτυς πριν τον άγιο Στέφανο και μάλιστα μετά την θεραπεία του. Άκαμπτος και αλύγιστος στις πιέσεις και στις λοιδορίες και στις συκοφαντίες των Φαρισαίων όπως και στον αφορισμό που τον κάνανε (πρβλ. Ιω.9, 28.34), ομολογεί ότι ο Χριστός είναι προφήτης (Ιω. 9,18), ότι είναι θεοσεβής και όχι αμαρτωλός, όπως τον κατηγορούσαν οι Φαρισαίοι, και ότι εκτελεί το θέλημα του Θεού (Ιω. 9,31). Αυτά τα ομολογεί βλέποντας μόνο την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Όταν η επίσημη θεολογική κάστα της Π.Δ. τον αφόρισε, τότε πίστευσε και στη θεία φύση του Χριστού(Ιω. 9,38)!

  Πιστός λοιπόν, ομολογητής και κήρυξ του Χριστού, συγχρόνως και μάρτυς χάριν Αυτού και μάλιστα και πριν την ένσαρκο παρουσία Του, αφού αδιαμαρτύρητα και αγόγγυστα και ειρηνικά υπέμεινε την δια βίου αναπηρία του. Πόση η δόξα και το μεγαλείο του τυφλού! Πόσα τιμητικά και αληθινά και ουσιαστικά επίθετα αξιώθηκε! Είναι από τους πρωταγωνιστές της φανερώσεως της Εκκλησίας στην Κ.Δ. Όπως αυτός, έτσι παρόμοια, πρωταγωνιστές σ’ όλα τα μεγάλα γεγονότα που ετοιμάζει ο Τριαδικός Θεός θα είναι και όσοι αντιμετωπίζουν αφάνταστες και επώδυνες δοκιμασίες, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αμαρτωλοί, και τις υπομένουν αγόγγυστα, με ευχαριστία και δοξολογία προς τον Θεό και με ακράδαντη πίστη στην θεότητά του και πλήρη εμπιστοσύνη στη θεία του πρόνοια.