Εις τας ημέρας μας
Ο ΙΟΥΔΑΣ ΞΑΝΑΖΗ
Του κ. Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

  Εάν υπάρχει και επιζεί μια απαίσια και τραγική μορφή στην ιστορία του κόσμου, αυτή η τρομακτική μορφή είναι σίγουρα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. (Το όνομά του δείχνει την καταγωγή του, και σημαίνει: από την Καριώθ).

  Ιούδας! Όνομα συνώνυμο της προδοσίας. Το αρχέτυπο της πιο επαίσχυντης πρα-ξης στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η πιο προσβλητική λέξη στα στόματα των ανθρώπων–κι αυτών ακόμα των παιδιών–όταν προφέρεται σαν ύβρις: «Ιούδα»!

  Όνομα και πρόσωπο, που προκαλεί αποστροφή και απέχθεια. Κι αυτοί ακόμα οι ιεροί ευαγγελιστές, δεν ασχολούνται καθόλου με το πρόσωπό του. Ακόμα και για την προ-δοσία του, σημειώνουν πολύ λίγες λέξεις. Ο μεν Ματθαίος γράφει: «Τότε πορευθείς εις των δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης, προς τους αρχιερείς είπε· τι θέλετέ μοι δούναι, και εγώ υμάς παραδώσω αυτόν; Οι δε έστησαν αυτώ τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν ίνα αυτόν παραδώ» (ΙΣΤ  14 – 16).

  Ο δε Ιωάννης, τον αναφέρει μόνο σ’ ένα στίχο: «Και δείπνου γενομένου, του διαβόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ...» (ΙΓ  2).

  Τις μεγάλες και άξιες μορφές της ιστορίας και της αγιότητας, όσο περισσότερα λες, τόσο και σε διδάσκουν. Αλλά μορφές σκοτεινές και όργανα του διαβόλου, που πρόδωσαν πρώτα, τόσο βέβηλα, τον εαυτό τους, δεν έχεις δύναμη και κουράγιο ν’ ασχολείσαι˙ αλλά και τι να πεις;

  «Όταν ο άνθρωπος στρέψει το πρόσωπό του στο Θεό, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σ’ Αυ-τον. Όταν ο άνθρωπος αποστρέψει το πρόσωπό του από τον Θεό, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην καταστροφή», στοχάζεται ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

  Όσο ο Ιούδας ήτανε κοντά στον Ιησού, απόστολος και μαθητής του, σίγουρα και θαύματα έκανε, και βίωνε μια καινούργια ζωή. Προδίδοντας όμως, και εγκαταλείποντας τον Ιησού, οδηγήθηκε στο θάνατο και την καταστροφή. Ένα θάνα-το απαίσιο και μια απώλεια ατέρμονη. Γιαυτό και έλαβε την επωνυμία «υιός της απωλείας». Ένα μοναδικό χαρακτηρισμό αισχύνης και καταισχύνης, για την πράξη του, που μόνο ο Αντίχριστος θα τον έχει. Κατά το λόγο του απ. Παύλου, προτού έλθει ο Αντίχριστος, «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον θεόν η σέβασμα», θα προηγηθεί η αποστασία (Β Θεσ. Β  3 – 4).

  Ο προδότης —είτε είναι Ιούδας, είτε Αντίχριστος— ήταν παιδιά του Θεού, που έγιναν με τη θέλησή τους, τέκνα και όργανα του Διαβόλου. Γιατί, και ο Αντίχριστος δεν είναι ο ίδιος ο Διάβολος, αλλ’ ο κατεξοχήν φορέας του Διαβόλου.

  Πόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία! Τον άνθρωπο τον κάμνει διάβολο. Το παιδί του Θεού τον μεταβάλλει σε «υιό της απωλείας». Τον ήρωα τον κάμνει λιποτάκτη. Τον άγιο τον απεργάζεται σε διαφθορέα. Τον πιστό τον οδηγεί στην απιστία. Τον ευσεβή τον διαστρέφει και τον μετατρέπει σε βλάσφημο και υβριστή...

  «Ο Θεός και η αμαρτία κείτονται σε δύο αντίθετες πλευρές. Κανείς δεν μπορεί να γυρίσει το πρόσωπο προς τον Θεό, εάν πρώτα δεν γυρίσει την πλάτη στην αμαρτία. Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό, εάν πρώτα δεν μισήσει την αμαρτία», παρατηρεί ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

  Βέβαια, λέγοντας πως, η αμαρτία τον άνθρωπο τον κάμνει διάβολο, εννοούμε τη συνειδητή και δίχως μετάνοια, αμαρτία. Διότι, κατά τον αγ. Ιωάννη τον Θεολόγο, υπάρχουν «αμαρτίαι μη προς θάνατον», σ’ αντίθεση με αυτές, που δεν υπάρχει περι-θώριο μετάνοιας.

  Στις μέρες μας ξαναζεί η προδοσία. Ξαναζεί η αποστασία και η διαφθορά της Ρώμης, της Νινευΐ, της Βαβυλώνας... Ξαναζεί του Χριστού η προδοσία στα πρόσωπα «εχθίστων αποστατών»· κι ας μη έχουν το όνομα του Ιούδα. Έχουν, ωστόσο, τη γνώμη και την πρόθεση του Ιούδα.

  Η προδοσία του Ιούδα ξαναζεί στα πρόσωπα των αιρετικών, των υβριστών του Χριστού, των αρνητών της θεότητός Του, των απίστων και αθέων, των αποκρυφιστών, των ψευδοδιδασκάλων, των πονηρών και ασεβών, των θεομάχων και εκκλησιομάχων, των πονηρών και υποκριτών, των βλάσφημων και εικονοκλαστών, των μάγων και σατανιστών, των ακόλαστων και αμετανόητων σοδομιτών, των περιφρονητών του Σταυρού και εκείνων, που ξανασταυρώνουν τον Κύριο, των νεοειδωλολατρών και παγανιστών, των ιερόσυλων και εμπρηστών ιερών ναών, των κλεπτών ιερών εικόνων και κειμηλίων, των αρνητών και πολεμίων του ιερού Κλήρου και κάθε εκκλησιαστικής παρουσίας και τελετής...

  Ούτε αριθμούνται, ούτε ταξινομούνται οι προδότες του Χριστού και της πίστης. Είναι τόσοι, όσοι είναι και οι χλιαροί, τους οποίους «εμέσει» κάποτε, ο Θεός. Είναι οι ανεπιθύμητοι. Οι δικοί Του θα είναι, για πάντα λίγοι. Αλλά, «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον». Οι εκλεκτοί γράφουν την ωραιότερη ιστορία του κόσμου.

  Όσοι Τον ομολογούν, θα τους ομολογήσει και θα τους δώσει την αιώνια δόξα. «Ο το πρέπον μη προδιδούς, ουδεπώποτε υπό της θείας συμμαχίας προδοθήσεται», λέγει ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Ουδέποτε θα προδοθεί από τη θεία δικαιοσύνη, εκείνος που δεν πρόδωσε εκείνα που πιστεύει.

  Ασφαλώς. Γιατί τα βραβεία ανήκουν στους νικητές. Στους «πιστούς άχρι θανάτου». Ποτέ στους λιποτάκτες και αρνητές.

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» αρ. φυλ. 1818

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ