Ο Χριστός ενώ περιοδεύει τον συναντούν δύο τυφλοί και κράζουν προς αυτόν· «ελέησον ημάς, υιέ Δαυίδ». Οι τυφλοί έχουν πολύ προθυμία και πόθο να τους ελεήσει ο Χριστός. Κι αυτός ο πόθος φαίνεται στο ότι δεν παρακαλούν απλά και συμβατικά αλλά κραυγάζουν γεμάτοι πόνο αλλά και ελπίδα. Αλλά εκτός απ’ αυτό τον προσφωνούν τιμητικά «υιό Δαυίδ». Τον τίτλο αυτό τον χρησιμοποιούσαν και οι προφήτες σε πολλές περιπτώσεις για να τιμήσουν κάποιους βασιλείς και να τους παρουσιάσουν πολύ σπουδαίους. Στην περίπτωση του Χριστού όμως ο τίτλος έχει μεσσιακό νόημα. Ο Μεσσίας που περιμέναν οι Εβραίοι χρόνια και χρόνια θα καταγόταν από την οικογένεια του Δαυίδ. Θα ήταν απόγονός του.
Ο Χριστός δεν τους απαντά αμέσως αλλά, αφού έφθασε σε μια οικία και ήταν μόνοι τους και μακριά από το πλήθος που τον ακολουθούσε, τους ρωτά· «πιστεύετε ότι τούτο δύναμαι ποιήσαι»; Δεν τους ρωτά αν πιστεύουν ότι μπορεί να παρακαλέσει τον Πατέρα του ή ότι μπορεί να προσευχηθεί, αλλά αν πιστεύουν ότι αυτός μπορεί να τους κάνει καλά. Και αυτοί του απαντούν· «ναι Κύριε». Δεν τον ονομάζουν πλέον «υιό Δαυίδ» αλλά «Κύριον». Έχουν ανέλθει πνευματικά σε υψηλότερο επίπεδο πίστεως. Τον προσφωνούν ως Θεό. Οι τυφλοί χωρίς να βλέπουν μόνο από όσα άκουγαν μπόρεσαν να πιστέψουν. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη τους είπε· «κατά την πίστιν ημών γενηθήτω υμίν». Εδώ σ’ αυτό το σημείο φαίνεται ότι ο Χριστός θαυματουργούσε όχι απλώς από ευσπλαχνία, αλλά όταν έβλεπε να υπάρχει στους αναξιοπαθούντες και πίστη. Αν ενεργούσε απλώς από ευσπλαχνία έπρεπε να θεραπεύει τους πάντας. Αλλά ο Χριστός ενώ μας αγαπά αφάνταστα δεν θέλει να κάνει χρήση της αγάπης του χωρίς την δική μας συγκατάθεση. Ούτε θέλει να εκμεταλλευτεί την θεϊκή του δύναμη για να μας αναγκάσει να τον αγαπήσουμε. Ούτε ο Χριστός ενδιαφέρεται για δημοσιότητα και διαφήμιση ρηχή και κοσμικού επιπέδου. Είναι πολύ σημαντικό ότι σε αυστηρό ύφος ζήτησε από τους θεραπευθέντες να μη πουν σε κανένα την θεραπεία τους. Άσχετα που αυτοί ενθουσιασμένοι από την θεϊκή δύναμη του Χριστού τον διαφήμισαν σε όλη την περιοχή.
Δεν γνώριζε ο Χριστός αν οι τυφλοί είχαν πίστη; Και βεβαίως γνώριζε. Αλλά ήθελε να την αποκαλύψει και στους άλλους για να αποκαλύψει την αρετή και την πίστη αυτών που ευεργετεί και να φιλοτιμηθούν κι αυτοί να συμμετάσχουν στην αναζήτηση και ανακάλυψη του Σωτήρα τους.
Ενώ οι δύο τυφλοί βγαίναν από το σπίτι, φέρανε μέσα στην οικία ένα κωφάλαλο, του οποίου η πάθηση οφειλόταν σε δαιμονική ενέργεια. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε και να ικετεύσει τον Χριστό για την θεραπεία του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις που οι ίδιοι οι ασθενείς αδυνατούν να φροντίσουν για τον εαυτό τους ο Χριστός ενεργεί ανάλογα με την πίστη των συνοδών τους. Θεράπευσε λοιπόν τον κωφάλαλο και αυτός αμέσως μίλησε. Το μέγεθος της θεραπείας φάνηκε στην ομιλία του. Γιατί είναι γνωστό ότι οι κουφοί –και μάλιστα oι εκ γενετής– δεν μπορούν να αποδώσουν φωνητικά τις σκέψεις τους μη έχοντας ακουστική αίσθηση. Κι όταν θεραπευθούν χρειάζεται ικανός χρόνος εξασκήσεως και αναμονής για να φθάσουν στο σωστό επίπεδο ομιλίας. Ο κωφάλαλος όμως εδώ ομιλεί αμέσως. Τα πλήθη συνεπαρμένα από το θαύμα ομολογούν ότι ουδέποτε παρουσιάστηκε παρόμοιο φαινόμενο στην ιστορία του Ισραήλ. Αυτή η δήλωση του πλήθους παρουσιάζει τον Χριστό ανώτερο όχι μόνο στη δική του γενεά αλλά ανώτερο διαχρονικά όλων των μεγάλων προφητών και δικαίων του Ισραήλ
Οι τυφλοί πίστεψαν μόνο από όσα άκουγαν, το πλήθος από όσα είδε ομολόγησε την μοναδικότητα του Χριστού και οι Φαρισαίοι –αν και ανοιχτομάτηδες και σπουδαστές των Γραφών– όχι μόνο δεν πιστέψαν αλλά και τον συκοφάντησαν κατά το χειρότερο τρόπο. Με τη δύναμη του άρχοντος των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια. Επειδή δεν μπορούσαν να αρνηθούν το θαύμα, φροντίζουν να διαστρέψουν την πηγή της δυνάμεως του Χριστού ότι δήθεν προέρχεται από τον αρχηγό των δαιμόνων. Συνεπώς ο Χριστός είναι αυτός που ενεργεί με τη δύναμη και την άδεια του Εωσφόρου. Αυτή η συκοφαντία των Φαρισαίων είναι αυτό που λέγει σε παρόμοια περίπτωση η Γραφή (Ματθ. 22-37 και Μαρκ. 3,22-30) «βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος», η οποία δεν μπορεί να συγχωρηθεί ποτέ, εφόσον βεβαίως οι συκοφάντες δεν μετανοήσουν. Δεν συγχωρούνται οι συκοφάντες αυτοί γιατί απλούστατα δεν δέχονται την θεότητα του Χριστού και παρουσιάζουν την ανθρώπινη του φύση σαν ενεργούμενο του Σατανά.
Ο Χριστός θα απαντήσει σε άλλο σημείο ότι είναι αδύνατο ο δαίμονας να εκδιώκει τον δαίμονα. Αλλά εδώ θα απαντήσει με την πράξη του και την τακτική του. Δεν περιμένει να έρθουν προς αυτόν οι ασθενείς αλλά πηγαίνει εκείνος να τους συναντήσει. Συνεχίζει την περιοδεία του σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά του Ισραήλ και θεραπεύει κάθε νόσο και ασθένεια που συναντά, όταν οι άνθρωποι βέβαια πιστέψουν εις αυτόν. Δεν διώκει μόνο δαιμόνια αλλά και θεραπεύει. Ο δαίμονας δεν ευεργετεί και μάλιστα όταν υβρίζεται.
Ο Χριστός προχωρεί και πιο πέρα. Θα μας πει ο ευαγγελιστής Ματθαίος πιο κάτω ότι βλέποντας τα πλήθη να είναι ως πρόβατα χωρίς ποιμένα, διότι οι ποιμένες τους είχαν αλλοφρονήσει και διαφθαρεί, ώστε όχι μόνο να μη μπορούν να διασώζουν το ποίμνιο αλλά και να το καταστρέφουν, θα τα ευσπλαχνιστεί. Θα πει δε στους μαθητές του ότι ο θερισμός πολύς αλλά οι εργάτες λίγοι και θα ζητήσει από αυτούς να παρακαλέσουν «τον Κύριο του θερισμού» να βγάλει εργάτες στον θερισμό του.
Ποιός είναι «ο Κύριος του θερισμού»; Είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Είναι αυτός που χωρίς να τον παρακαλέσουν τους δίδει εξουσία να βγάζουν κι αυτοί δαιμόνια και θεραπεύουν πάσαν νόσο και ασθένεια. Έτσι η ευεργετική δράση του Χριστού θα πολλαπλασιαστεί και η δράση των δαιμονίων θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο. Εργάτες του θερισμού λοιπόν κατέστησαν οι απόστολοι. Διαδέχθηκαν τους προφήτες οι οποίοι αιώνες τώρα σπέρνανε και θα αρχίσουν αυτοί τώρα να θερίζουν τους καρπούς που προέκυψαν από τη σπορά τους. Ενώ ο Χριστός παρατηρεί ότι οι εργάτες είναι λίγοι εν τούτοις χειροτονεί μόνο δώδεκα· πλην όμως, όπως παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, τους χαρίζει περισσή και φοβερή δύναμη η οποία θα είναι το αντίβαρο στο μικρό αριθμό τους. Πριν έρθει η Πεντηκοστή και πριν να δοθούν σ’ αυτούς τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Ιω. 7,39) ο Χριστός τους δίδει εξουσία και χαρίσματα για να αρχίσουν να προπονούνται και να γυμνάζονται από τώρα για την μετέπειτα διακονία τους. Δεν τους δίδει μόνο το χάρισμα της χειροτονίας, διότι ο Χριστός είναι μαζί τους κι αυτός φροντίζει για όλα. Αυτός θα εκλέξει λίγο αργότερα και τους Ο´αποστόλους για να βοηθούν στο έργο του περισσότεροι. Το χάρισμα της χειροτονίας θα το λάβουν την Πεντηκοστή, μετά την Ανάληψη του Χριστού, διότι αυτοί τώρα θα είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού». Θα είναι η ορατή παρουσία Του.
Ας προσέξουμε και το χρόνο που τους δίδει τα χαρίσματα. Δεν τους τα δίδει μόλις τους κάλεσε και τους έκανε μαθητές του και ακολούθους του, αλλά όταν απεκόμισαν αρκετά εφόδια από την αναστροφή μαζί του και είδαν νεκρό να ανασταίνεται και παράλυτο να περπατά και δαιμόνια να εκδιώκονται και τα στοιχεία της φύσεως να υπακούουν και αμαρτίες να συγχωρούνται. Και αφού είδαν τον Χριστό με απόλυτη εξουσία να διορθώνει τον Μωσαϊκό Νόμο στην επί του Όρους ομιλία.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ