Λένε ότι αν είχε χαθεί η αγία Γραφή και είχε μείνει μόνο το ανάγνωσμα με την παραβολή του Ασώτου Υιού (ή το σωστότερο του ευσπλάχνου Πατέρα), θα ήταν αρκετό για να κάνει τον άνθρωπο να καταλάβει το πνεύμα του Θεού και το μέγεθος της αγάπης του. Πόσο παρήγορη για όλους μας είναι η στοργή και η μακροθυμία του Θεού που περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά κάθε άνθρωπο που αγνόησε το θέλημά του και το δικό του θέλημα τον οδήγησε σε περιπέτειες, αδιέξοδα και δυστυχία!

Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε στη θέση του μικρού γιού, του άσωτου. Δεν τηρήσαμε τις εντολές του Θεού και ζήσαμε ακολουθώντας τις επιθυμίες και τα πάθη μας. 'Οταν, κάποια ευλογημένη στιγμή, κουρασμένοι και απογοητευμένοι πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, λαχταρούμε την αποδοχή του και τη θαλπωρή του πατρικού μας σπιτιού.

Κάποιοι άλλοι θεωρούμε ότι έχουμε μείνει σταθεροί στο σωστό δρόμο κοντά στο Θεό και ότι δικαιωματικά η κληρονομιά του μας ανήκει. 'Ομως, ακόμα κι αν είναι έτσι και διάγουμε άμεμπτο βίο, δεν έχουμε καμιά διάθεση να δεχθούμε την επιστροφή κάθε αδελφού μας που αμάρτησε και γύρισε μετανιωμένος ούτε θέλουμε να παραχωρηθεί σ' αυτόν το παραμικρό απ' αυτά που εμείς νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει με τον αγώνα μας.

Στην περίπτωση αυτή, παρά τη γνώμη που εμείς μπορεί να έχουμε για τον εαυτό μας, είναι φανερό πως στερούμαστε την πλέον απαραίτητη αρετή για την είσοδό μας στην ουράνια πατρίδα. Χωρίς την αγάπη και την ευμενή διάθεσή μας έναντι των αδελφών μας, δείχνουμε πόσο απέχουμε από το φιλόστοργο Πατέρα μας και πόσο ατελής είναι η σχέση μας μαζί του. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μας χαροποιεί και να μας ενθαρρύνει η αποδοχή κάθε αμαρτωλού από τον Κύριο και Θεό μας, ενισχύοντας την ελπίδα μας ότι με τον ίδιο τρόπο θα δεχθεί και τη δική μας μετάνοια. Γιατί, όσο και αν νομίζουμε ότι έχουμε νικήσει τους πειρασμούς και έχουμε αποφύγει την αμαρτία, αυτό δεν ισχύει για κανέναν άνθρωπο που έχει επίγνωση της πνευματικής του κατάστασης και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αγωνίζεται με ταπείνωση, προσβλέποντας στο θείο έλεος.

Μόνο να μπορούσαμε ν' ανοίξουμε κι εμείς διάπλατα την αγκαλιά μας και την καρδιά μας και να δεχθούμε τον αδελφό μας που γυρίζει στο σπίτι του Πατέρα μας! Ακόμα και αν έχουμε θιγεί προσωπικά από τη μέχρι τώρα διαγωγή του, ας λησμονήσουμε κάθε αρνητικό και ας μοιραστούμε τη χαρά της επιστροφής του. Αν ο στοργικός Πατέρας μας αντιμετώπιζε τον καθένα μας με την αυστηρότητα που εμείς κρίνουμε κάθε συνάνθρωπό μας, είναι αμφίβολο αν θα υπήρχε πιθανότητα να γινόταν κάποιος δεκτός στην επουράνια Βασιλεία του.

Κατά κανόνα η σύγχρονη κοινωνία μας δεν είναι πρόθυμη να δείχνει έλεος και κατανόηση σ' αυτούς που έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα και εύκολα ρίχνει την πέτρα του αναθέματος, ακόμα και πριν η δικαστική εξουσία καταλήξει σε συμπεράσματα και εκδώσει σχετική απόφαση. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της μητέρας, που θεωρείται ένοχη για το θάνατο των τριών κοριτσιών της, συχνά ακούγεται από πολλά στόματα: “Κρέμασμα θέλει”. “Να την κρεμάσουν την άτιμη”. Και δεν αποκλείεται αυτοί οι ίδιοι που εκφράζονται με τέτοια αμείλικτη αυστηρότητα να είναι ένοχοι για άλλες εξ ίσου σοβαρές αμαρτίες, π.χ. εκτρώσεις. Ας σκεφθούμε ότι, όσο χαμηλά κι αν έπεσε ο αδελφός μας, αν του δοθεί χρόνος και βοήθεια, μπορεί να μεταστραφεί και να μετανοήσει.

Ο Χριστός μας είπε ότι στον ουρανό γίνεται μεγάλη χαρά όταν αμαρτωλός μετανοήσει και επιστρέψει στο δρόμο του Θεού. Κι εμείς, οι εξ ίσου αμαρτωλοί, δεν πρέπει να γιορτάζουμε για την επάνοδο των αδελφών μας; Ας θυμηθούμε τα παραδείγματα που μας δίνει η αγία Γραφή και οι βίοι αρκετών αγίων για μετανοημένους αμαρτωλούς που, ενώ είχαν πέσει σε πολύ βαριές αμαρτίες, ο Θεός δέχθηκε τη μετάνοιά τους και οδηγήθηκαν στην αγιότητα. Στο βιβλίο του Αγιορείτη μοναχού Ιλαρίωνα “Μια στιγμή του Πάσχα–η ζωή ενός Ρώσου ασκητού”, διαβάζουμε τη συγκλονιστική ιστορία του Θωμά Ρυζκώφ, ενός φοβερού ληστή και αδίστακτού εγκληματία, που μετανόησε και έζησε υποδειγματικά τη ζωή του ασκητή.

Η αγάπη του Θεού Πατέρα μας είναι απέραντη. Δεν θα μειωθεί αν την απολαμβάνουν συγχρόνως περισσότεροι αδελφοί μας. Για να καθίσουμε στο τραπέζι που ετοιμάζει για τα παιδιά του, θα πρέπει να κάνουμε πρόθυμα χώρο σ' αυτό για κάθε άλλο που γίνεται δεκτός, ακόμα κι αν αποφάσισε να έλθει τα τελευταία λεπτά της ζωής του.

Ευχή όλων μας ας είναι να οδηγηθούμε σε πραγματική μετάνοια πριν φύγουμε από τον παρόντα κόσμο και ν' αξιωθούμε να μας δεχθεί ο Κύριος μαζί με τους αδελφούς μας στην ουράνια τράπεζα, ώστε να μοιραζόμαστε μαζί τους τη χαρά της παρουσίας του και ν' απολαμβάνουμε από κοινού αιώνια την αγάπη του.

Κ.Ρ.