«Μή καί ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;»

(Ιω.6,67)

«Ἀπό τήν ἡμέρα αὐτήν, πολλοί ἐκ τῶν μαθητῶν του ἐγύρισαν εἰς τά σπίτια των καί τάς ἐργασίας των καί δέν ἐπήγαινον πλέον μαζῆ του» (Ιω. 6,66).

Κάποια στιγμή, μας λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, πολλοί από τους μαθητές του Χριστού που τον ακολουθούσαν, εννοείται πλην των δώδεκα, τον εγκατέλειψαν. Δραπέτευσαν από την εκλεκτή ομήγυρη. Λιποτάκτησαν ατάκτως, εγκαταλείποντες τον ευγενή αγώνα. Κατήντησαν ελεεινοί ριψάσπιδες. Ως κοινοί φυγάδες πλέον, επέστρεψαν στην πρότερη ζωή τους, χωρίς σκοπό και νόημα, χωρίς να πιάνουν «στεριά» ποτέ. Ταλαίπωροι αειπλάνητοι…

Ποια στιγμή όμως συνέβη αυτό; Όταν ο Χριστός τους σήκωσε από το κρεβάτι του πόνου. Από την καθολική παραλυσία τους. Όταν τους έδωσε το φως τους και τους επανέφερε την ακοή τους και την μιλιά τους. Όταν κατέπαυσε τις αιμορραγίες τους. Όταν καθάρισε τα σώματά τους από την λέπρα. Όταν τους λύτρωσε από την σκλαβιά των δαιμόνων. Και όταν τους έθρεψε με τους άρτους του και τα ψάρια του.

Όταν δηλαδή ο Χριστός θαυματοποιούσε.

Κάποια στιγμή όμως σταμάτησαν τα θαύματα, για να εντοπισθεί η ουσία. Να εκδηλωθεί η ωμή πραγματικότης. Οπότε άρχισε ο Χριστός να στηλιτεύει την άνετη και προκλητική ζωή τους. Να απορρίπτει αυστηρά τις άνομες επιθυμίες και τις ποικίλες εκζητήσεις. Τα κοινά ρουσφέτια. Άφηνε εκκρεμή τα αιτήματά τους για τις επίζηλες πρωτοκαθεδρίες. Ήταν καιρός πλέον, μετά από τον μακρύ πρόλογο των παροχών και των ευεργεσιών, να εισέλθει στο κυρίως θέμα. Αυτό όμως συνέθετε μία σκηνή μαρτυρίου και προμήνυε ένα άδοξο τέλος. Αποτελούσε την καταγραφή πλήθους διώξεων, γελοιοποιήσεων, ανακρίσεων ταπεινωτικών, ξυλοδαρμών, μαστιγώσεων, ραπισμάτων, ανειπώτων βασανιστηρίων, εμπτυσμών, κολάφων και έκλεινε η ως άνω καταγραφή με την υπογραφή της καταδίκης: «Τετέλεσται!» Ποιος «τετέλεσται;». Ο βασιλιάς, που μόλις αναγορεύτηκε από τον λαό, την επομένη μέρα ο όχλος τον κατεδίκασε στον σταυρικό θάνατο. Ο λόγος; Ήταν κάλπικος βασιλιάς, χωρίς κανένα στοιχείο της μέχρι τούδε γνωστής βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Αυτό όμως προκαλούσε και ερέθιζε τον βέβηλο όχλο. Τον πολύτροπο όμιλο· το αμύητο πλήθος. Ο λαός ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητος, ζούσε «ευτυχισμένος» μέσα στην καταραμένη φτώχεια του, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του εικόνες με πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Βασιλιάδες και βασίλισσες. Βασιλικές αυλές μαγευτικές, με Λουκούλλεια γεύματα και συμπόσια, άσωτα γλεντοκόπια, μηχανορραφίες και δολοπλοκίες, που κατέληγαν σε μιαρά εγκλήματα και ποικίλες δολοφονίες.

Στην πατρίδα μας είναι γνωστή η στιχομυθία που συνέθετε το παρελθόν των παλαιοτέρων. «Ψωμί και ελιά και Κώτσο βασιλιά». Έτσι ζούσαν οι πρόγονοί μας μέσα στην φτώχεια τους, αλλά και την απλοϊκή σκέψη τους. Χόρταιναν τότε, μόνο που άκουγαν και κάποιες φορές έβλεπαν και τον βασιλιά.

Όσον αφορά εμάς τους σύγχρονους, τους πονηρούς στη σκέψη, τους μορφωμένους και ξενοσπουδασμένους ευρέως νεοέλληνες, κάπως ανάλογα σκεπτόμαστε με τους προγόνους μας, αλλά πλέον, δημοκρατικά. Με τον λαό πάνω στην εξουσία. Δηλαδή τον εαυτό μας. Ποια η διαφορά; Απλούστατα· τότε ήταν ένας ο βασιλιάς και μοναχοφάης. Τώρα οι βασιλιάδες αμέτρητοι και αδηφάγοι. Τότε οι πρόγονοί μας αραδιασμένοι στο δρόμο περίμεναν να περάσει το βασιλικό ζεύγος εποχούμενο, αραιά και που, και να το ζητωκραυγάσουν. Έτσι πήγαιναν το βράδυ για ύπνο, έμπλεοι στα βασιλικά τους όνειρα. Και φυσικά ήταν ευτυχισμένοι.

Τώρα εμείς οι λαοκράτες, λόγω τεχνολογικής εξέλιξης, κατορθώσαμε να βλέπουμε και να ακούμε τους σύγχρονους «πρίγκιπες» την ίδια ώρα που μιλούν. Οπότε έχουν πλέον καταστεί εφιάλτες στα όνειρά μας. Τα ναρκωτικά που συνθέτουν την δόση μας. Η εξάρτησή μας, αλλά και η έξαψή μας, οπότε τελικά τους βρίζουμε. Όχι όμως πιο πέρα, γιατί αποσκοπούμε στο βόλεμα, στην καλοπέραση, στην άνετη ζωή, την κραιπάλη, την «ειρήνη» και όλα τα πριγκηπικά αμαρτωλά παρεπόμενα. Και όλα αυτά μας τα χορηγούν οι πρότεροι. Οι υψηλοί χορηγοί μας. Οι σύγχρονοι πρίγκιπες! Οπότε εμείς, αρκεί «να είμαστε καλά», «να ’χουμε την υγειά μας», «Να ζούμε καλά» και προπάντων με γεμάτη την τσέπη «παράδες». Με άλλα όμως λόγια, άλλαξε ο βασιλιάς Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, σαν πρωθυπουργός. Μόνο που στις μέρες μας τα ρούχα είναι ξεσχισμένα, λόγω δαιμονικής επήρειας. Κουρελιασμένα τεχνηέντως μάλλον, λόγω μόδας. «Πονηρός ο βλάχος που κυβερνάει τον πλανήτη». Ο πλανητάρχης όπως τον αποκαλούν και ας είναι και αόρατος. Δυστυχώς όμως δεν είναι βλάχος. Γιατί από τώρα και πέρα, θα είναι τα πάντα κουρελιασμένα, προπάντων οι ανθρώπινες υπάρξεις, λόγω ανεπανάληπτης φτώχειας. Φτώχεια που ενέσκηψε λόγω προηγηθείσης ψυχικής πτωχείας. Λόγω εγκατάλειψης του Κυρίου και ποταπής αυτομόλησης στα αμαρτωλά ίδια.

Με αυτό τον τρόπο οι σύγχρονοι βασιλιάδες, οι δημοκράτες των λαών, αυτοί που μέχρι σήμερα καταδικάζουν τις πρότερες δικτατορίες, εγκαθιστούν πλέον την δική τους παγκόσμια δικτατορία, προσγειώνοντας ανωμάλως τους υπηκόους τους, στο όνειδος μιας απροσδιόριστης σταύρωσης. Αυτή την σταύρωση όμως, την προέλεγε και τότε ο Ναζωραίος και την υπέστη πρώτος, αλλά τον λοιδορούσαμε. Πόσο παλιό τελικά είναι αυτό το παιχνίδι; Όμως στήθηκε επιμελημένα και αργόσυρτα, για να μην υποψιασθούν κάτι οι αφελείς παίκτες. Μάλλον τα παίγνια. Τα πιόνια. Τα τελευταίου τύπου ρομπότ.

Τότε οι άρχοντες των λαών, βάλανε τον όχλο να σταυρώσει τον Χριστό. Από τότε, μόλις γλύτωσαν οι πρότεροι απατεώνες από τον Χριστό, άρχισαν να σταυρώνουν τους ανθρώπους. Αυτό ειδικά γίνεται στις μέρες μας και θα επεκταθεί περαιτέρω, γεμίζοντας η οικουμένη σταυρούς.

Και πάλι τότε ο Χριστός, μας έλεγε μόνος του, να σηκώσουμε τους σταυρούς μας και δεν μας άρεσε. Τώρα θα καρφωθούμε μια και καλή πάνω τους, και ας μη τους σηκώσαμε.

Κι όμως ο Χριστός είχε προϊδεάσει τότε την οικουμένη, για κάποιους άρχοντες, αυτούς των εθνών, που καταδυναστεύουν τους λαούς… Αλλά δεν τον άκουσε τότε κανείς. Ας τον ακούσουμε σήμερα. (;) Πραγματικός πατέρας και γνήσιος βασιλιάς, ομοιοπαθής και ομοϊδεάτης, το πρώτο θύμα αυτής της ραδιουργίας και της αισχρής σκευωρίας, θέλησε να προστατέψει τον λαό έγκαιρα. Τον έθρεψε, τον ξεδίψασε, τον γιάτρεψε και τον συνέστησε «μηκέτι ἁμάρτανε». Το κρίσιμο διάγγελμά του περιέκλειε εργασία, πόνο, ιδρώτα, αγάπη, νηστεία και προσευχή, για να μπορέσουμε να δούμε πρόσωπο Θεού.

Όμως η αποφυγή της αμαρτίας δεν βόλεψε στον λαό που ξινίστηκε, οπότε τα παράτησε φεύγοντας. «Σκληρός ὁ λόγος αὐτοῦ τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;»(Ιω. 6,60)

Γιατί ο όχλος θέλει χαϊδέματα, ταξίματα, καραμέλες, ώσπου να γίνουν οι εκλογές. Μετά όμως οι καραμέλες γίνονται φαρμακερά κινίνα και αφήνουν ατέλειωτη πίκρα. Ο καλός πατέρας όμως, παραμένει σταθερά ο ίδιος. Κάποιες φορές τραβάει και κανένα χαστούκι, άσχετα αν το απηγόρευσε ο σύγχρονος εισαγγελέας. Τις αμβλώσεις όμως τις επιτρέπει… ακόμη.

Κάπως έτσι λοιπόν ο Χριστός, τράβηξε ένα χαστούκι με τα λόγια του σε όλους, οπότε εγκατελείφθη, γιατί τους πόνεσε. Γιατί καραδοκούσαν από πίσω οι δημαγωγοί, οι διαχειριστές του όχλου, που τον ήθελαν δικό τους. Έτσι ο κινηματίας Χριστός σταυρώθηκε.

Πριν σταυρωθεί όμως, απηύθυνε και στους δώδεκα ένα μήνυμα. Αν θέλετε και εσείς, ακολουθείστε τους υπόλοιπους. Ο δρόμος είναι ανοιχτός και «τα σκυλιά δεμένα».

Σκληρή γλώσσα, αλλά απαιτείται κάποιες φορές για να θυμούμαστε εκείνο το αγγελικό σάλπισμα:

«ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ».

Όταν τριγύρω μας τα πάντα κλονίζονται, εμείς πρέπει να μείνουμε βράχοι ασάλευτοι και να αντιτάξουμε στον Κύριο:

«Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις καί ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καί ἐγνώκαμεν ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ιω. 6,68-69).

Προσοχή μόνον στον ένα από τους δώδεκα. Τον διάβολο…

Αρίσταρχος