Ἐπισημαίνει ὁ Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ»

  Ὁ  Μητροπολίτης «καυτηριάζει» τὴν στάσιν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπίζουν τὴν Ἐκκλησίαν ὡς πολυκατάστημα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον «ἀγοράζουν» θρησκευτικὰ ἀγαθὰ

  Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι «Σοῦπερ Μάρκετ». Αὐτὸ τὸ μήνυμα ἀποστέλλει ὁ Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καὶ Πολυκάστρου κ. Δημήτριος διὰ ἄρθρου του εἰς τὸ ἐπίσημον ἔντυπον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του, ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἐπαγγελία». Ὁ Μητροπολίτης ἔγραψε τὸ ἄρθρον μὲ ἀφορμὴν τὴν συμπεριφορὰν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι μεταλαμβάνουν διὰ τὸ «καλὸ τοῦ χρόνου», φέρουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νεοφώτιστα μωρὰ διὰ νὰ μεταλάβουν ὀλίγον πρὸ τῆς Θείας Κοινωνίας. Λαμβάνει, ἐπίσης, ἀφορμὴν ἀπὸ γέροντας, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου των ἐνθυμοῦνται νὰ μεταλάβουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κ.λπ.

  Τὸ πλῆρες κείμενον, τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, ὡς ἀκολούθως:

  «Πολλὲς φορὲς (ἀπὸ ἀνάγκη) καταφεύγουμε στὴν Ἐκκλησία. Ζητοῦμε νὰ μᾶς “διαβάσει” ὁ Ἱερεὺς μιὰ προσευχή, νὰ κάνει ἕνα Εὐχέλαιο ἢ μιὰ Λειτουργία εἰδικὰ γιὰ μᾶς! Ἀντὶ νὰ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία — κοινωνία τῆς Κυριακῆς, θέλουμε κάτι ἰδιαίτερο καὶ σταματοῦμε ἐκεῖ. Λαμβάνουμε τὴν Θ. Κοινωνία γιὰ τὸ “καλὸ τοῦ χρόνου”, ὄχι γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ (θεία κοινωνία!). Μὲ τὴν ἴδια διάθεση ὁδηγοῦμε τὰ νεοφώτιστα μωράκια (καὶ τὰ παιδιὰ) νὰ μεταλάβουν στὰ τελευταῖα λεπτὰ τῆς Λειτουργίας χωρὶς νὰ λειτουργηθοῦν καὶ νὰ ἀρχίσουν νὰ ζοῦν τὴν πράξη τῆς λειτουργίας (λειτουργία = ἔργο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ). Φροντίζουμε οἱ πολὺ – πολὺ γέροντές μας νὰ “κοινωνήσουν” μόνο στὰ τελευταῖα τους, ποὺ εἶναι τὸ ἀπαραίτητο ἐφόδιο (ὄχι ὅμως καὶ ἄλλες φορές, πιὸ πρίν, προετοιμασμένοι). Αὐτὰ τὰ λίγα μᾶς φαίνονται ἀρκετά…

  Μήπως παρεξηγήσαμε τὴν Ἐκκλησία σὰν ἕνα εἶδος “σοῦπερ μάρκετ”; Ὅπου, μὲ χρήματα ἢ ἀφιερώματα, διαλέγουμε καὶ ψωνίζουμε θρησκευτικὰ ἀγαθά, καὶ γυρίζουμε σπίτι μας; Ὁ Θεὸς (ἀπὸ μακριὰ) “τὴ δουλειά του”, κι ἐμεῖς τὴ δουλειά μας!…

  Ὅμως αὐτὴ ἡ ἰδιωτικὴ στάση (ἀρκετῶν; πολλῶν;) δὲν εἶναι συμμετοχὴ στὸ μυστήριο καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὸν ἐκκλησιαστικὸ δρόμο–τρόπο τοῦ Χριστοῦ.

  Ὅταν οἱ συμπατριῶτες του δίκαζαν τὸν πρωτοδιάκονο Στέφανο, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς θεοφανερώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὸ τέλος τοὺς λέει· βλέπω τὰ οὐράνια ἀνοιχτὰ καὶ τὸν Χριστὸ στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Τὸν Χριστό, ποὺ σταυρώσατε τὸν βλέπω μέσα στὴν ἴδια θεϊκὴ δόξα τοῦ Θεοῦ Πατέρα (ὅπως ἔβλεπαν τὴν θεϊκὴ παρουσία ὁ Μωυσῆς, ἡ Ἠσαΐας, οἱ ἄλλοι Προφῆτες καὶ Δίκαιοι). Οἱ ἄλλοι Ἑβραῖοι ἀκούγοντάς το καὶ μὴ βλέποντας τὸν Χριστό, ἀλλὰ μόνο τὸ πρόσωπο τοῦ Στεφάνου νὰ λάμπει, κατάλαβαν τὸ μήνυμα. Ὁ Στέφανος ἦταν γι᾽ αὐτοὺς μιὰ καταγγελία ἢ ἀπόδειξη τῆς θεότητος τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ. Φρένιασαν καὶ τὸν λιθοβόλησαν. Ὁ ἅγιος Στέφανος, βασικὸ μέλος καὶ στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦσε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Χριστὸς κατοικοῦσε στὴν καρδιά του, δηλαδὴ ἦταν ἑνωμένος μαζί του.

  Τὴς ἴδιας Ἐκκλησίας μέλη καὶ στελέχη εἴμεθα κι ἐμεῖς, μὲ τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα, τὴν θεία Λειτουργία (Κοινωνία). Τί μᾶς λείπει, ὥστε νὰ εἴμαστε ἐνταγμένοι σ᾽ αὐτὴν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστό;

  Ἂν οἱ Ἀπόστολοι, Ἱεράρχες, Μάρτυρες, Ὅσιοι, Δίκαιοι, Ὁμολογητές, Ἐγκρατευτές, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι Ἅγιοι, θυμόντουσαν τὸν Χριστὸ ἐπιλεκτικὰ καὶ λιγάκι· τότε δὲν θὰ εἶχαν καμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Δὲν φτιάχνει κανεὶς κοινωνία μὲ ἕνα πρόσωπο, ὅταν τὸ θυμᾶται, γιὰ νὰ πάει νὰ ἀγοράσει μερικὰ “θρησκευτικὰ προϊόντα” μὲ μισὴ ὡρίτσα κόπο, μερικὰ “εὐρώ” στὸ παγκάρι και δύο τρία σταυροκοπήματα!

  Πῶς θὰ προσεγγίσουμε τὸν Θεὸ καὶ θὰ φτιάξουμε θεία κοινωνία μαζί Του, μὲ τὰ “ψέματα” τῆς τυπικῆς θρησκευτικότητας;

  Ἂς ἀφήσουμε νὰ ξαναζωντανέψει τὸ ἅγιο Βάπτισμα τῆς κολυμβήθρας, τὸ ἅγιο μύρο τοῦ Χρίσματος, ἡ ἅγια μετάδοση τῆς θείας Κοινωνίας, ποὺ μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρας ἀπὸ παιδιὰ νὰ δεχόμαστε. Νὰ συλλογισθοῦμε μὲ τὴν ἀθωότητα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ποὺ διψᾶ νὰ μάθει, καὶ τὴν σοβαρότητα τοῦ ὥριμου ἀνθρώπου, ποὺ διψᾶ νὰ βρεῖ τὶς ρίζες του, τὸν σκοπό του.

  Πῶς θὰ γίνει αὐτό;

  Ἂν ἀρχίσουμε καὶ θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία πραγματικὸ σπιτικό μας, χωρὶς νὰ τὴν σβήνουμε ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ τὴν ἰσοπεδώνουμε στὴν αἴσθηση τῆς καθημερινότητας. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τῆς Παρθένου, γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὸ δικαίωμα νὰ ζοῦμε τὸ “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…”. Σὲ κάθε Λειτουργία ὁ Ἐπίσκοπος καὶ κάθε Ἱερεὺς λέει τὴν Εὐχὴ πρὸς τὸν Χριστό: “Ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών”, “ἐδῶ ἀόρατα εἶσαι μαζί μας”, διότι αὐτὸ πραγματικὰ συμβαίνει.

  Νὰ λέμε μὲ τὸ στόμα καὶ νὰ πιστεύουμε μὲ τὴν καρδιὰ τὸ: “Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα… Καὶ εἰς ἕνα Κύριον, Ἰησοῦν Χριστόν… Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα, τὸ Ἅγιον… Εἰς μίαν, ἁγίαν… Ἐκκλησίαν…”.

  Νὰ χαιρόμαστε τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας οἰκογένειας. Προσπαθώντας καὶ παρακαλώντας τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, νὰ μᾶς καθαρίσουν τὴν καρδιά, νὰ τὴν φωτίσουν, νὰ τὴν θερμάνουν. Γιὰ νὰ ζήσουμε τὴν παρουσία τοῦ Σωτῆρος. Τὶς δωρεές Του. Ὡς ἐκκλησιαστικὰ δῶρα, ποὺ μᾶς ἑνώνουν μεταξύ μας ἐδῶ καὶ τώρα, καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων, ὅλων τῶν οὐρανῶν, μὲ ἀρχή, μέση καὶ τέλος τὸν Σωτῆρα».

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ αριθ. φύλλου 1834

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ