Η “Ε. Κ” προσφάτως εις το κύριο άρθρο της αναφέρθηκε εις την ανάγκη να συγκαλούνται πραγματικές κα ελεύθερες κληρικολαϊκές συνελεύσεις, όχι βεβαίως ασύδοτες.
Οι αποφάσεις της διοικήσεως της Εκκλησίας πρέπει να είναι έκφρασης του φρονήματος του λαού του Θεού και όχι της “καμαρίλας”, διότι διά κάποια Θέματα “δεν πάει άλλο”.
Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Φραγκιαδάκης Θεολόγος, φιλόλογος, Νομικός, προϊστάμενος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χαϊδαρίου, εις το υπ’ αριθ. 51/2010 τεύχος της «Ενοριακής Παρουσίας» της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνου Κρήτης εις την σελίδα 14, αναφέρεται εις την ανάγκη συλλογικών αποφάσεων, διά την αντιμετώπιση των αταξιών που γίνονται κατά την τέλεση των μυστηρίων.
Οι προτάσεις του έχουν γενικώτερο ενδιαφέρον και διά τούτο το αναδημοσιεύομε, τηρώντας και την ορθογραφία του.
ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η Ενορία του σήμερα
Ενορία Και Ιερά Μυστήρια
Συλλογικές αποφάσεις
Αν συμφωνούμε πως ο τρόπος τέλεσης των Ιερών Μυστηρίων “δεν πάει άλλο’ τότε πρέπει να στοχαστούμε πάνω σε λύσεις σήμερα πριν· θρηνήσουμε αύριο πάνω σε ερείπια.
Όπως έχει διαμορφωθεί η δομή της (ορατής) Εκκλησίας μας κεφαλή και κέντρο είναι ο Επίσκοπος τύπος και φανέρωση του Χριστού στον κόσμο. Συνεπώς εκείνος έχει τον πρώτο λόγο, αλλά και εμείς οφείλουμε να μεταφέρομε την αγωνία μας, να τον ενημερώσουμε και να προτείνουμε λύσεις αφού τις συζητήσουμε μέσα στα πλαίσια της Ενορίας μας. Οι Επίτροποί μας περνούν από τα συνοικιακά καφενεία και ακούνε και πολλοί μετέχουν στη ζωή και τη δράση των ΚΑΠΗ. Δεν ενδιαφέρει ποιός/ποιά λέει, αλλά τι λέει. Το πρώτο είναι κουτσομπολιό, το δεύτερο συνιστά αφορμή για συζήτηση. Έτσι δεν είναι δύσκολο να γίνει μια παραγωγική ανταλλαγή απόψεων στα πλαίσια της απογευματινής ομιλίας και μια επί τούτου σύναξη με θέμα την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Η σύναξη θα επαναληφθεί σε ένα-δύο μήνες, για να αξιοποιηθούν ειδήσεις, σχόλια και προτάσεις “απ’ έξω” και κάποτε θα σχηματιστεί ένας κατάλογος που θα τεθεί υπόψη το Επισκόπου, Όταν αυτό γίνει από 5-10 Ενορίες, τούτο θα σημάνει ωρίμανση και τα επόμενα βήματα ανήκουν στην αρμοδιότητα του Ποιμενάρχη, ο οποίος θα προσευχηθεί θα μελετήσει, θα καλέσει σε Ιερατική Σύναξη και θα μεθοδεύσει με διάκριση τα πράγματα, ώστε να γίνουν όλα “εύσχημόνως και κατά τάξιν” (Α΄ Κορ. 14,40).
Η όποια συνέχεια, για να αποδώσει εύσχημους καρπούς, θα πρέπει να εξελιχθεί στα πλαίσια των ακόλουθων προϋποθέσεων:
α) Προσευχή και μελέτη. Ξεκινάμε με προσευχή εναγώνια και μελετάμε εξονυχιστικά το θέμα που απασχολεί. Αναθέτουμε μια παράλληλη αθόρυβη έρευνα σε σοβαρούς ανθρώπους μας και συζητάμε με τους ευσυνείδητους πιστούς που έχουν άποψη και μπορούν να συνεισφέρουν στον όλο προβληματισμό. Θα μπορούσε να ανατεθεί μια σχετική δημοσκόπηση σε ομάδα φοιτητών/φοιτητριών.
β) Προσευχή και συλλογική προσπάθεια. Η εποχή του “απεφασίσαμεν και διατάσσομεν” δεν ίσχυσε ποτέ και δεν εφαρμόστηκε πουθενά και ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο ο Επίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ασφαλώς ούτε οι Ιερείς. Και ο λαός χωρίς πνευματική ηγεσία δεν μπορεί να προχωρήσει. Χρειάζονται όλοι και κοινή θα είναι η πορεία.
γ) Προσευχή και απόφαση. Ό,τι μελετηθεί και αποφασιστεί από κοινού δεν αναβάλλεται για παραπέρα μελέτη και δεν παραπέμπεται “στις καλένδες”. Ούτε σκοντάφτει η λύση στις τυχόν αντιδράσεις συντηρητικών ή φιλελεύθερων. Η Εκκλησία πορεύτηκε ανέκαθεν τη “Βασιλική οδό”. Πάντα θα υπάρχουν δεξιά μας οι “σούπερ Ορθόδοξοι και αριστερά μας οι “σούπερ-κοσμικοί”. Οι μεν ψάχνουν αφορμές για να σκανδαλίζονται και οι άλλοι εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να σκανδαλίσουν. Ας τούς φωτίσει ο Θεός, αλλά εμείς προχωράμε με προσευχή, με ήθος με μελέτη. με συνέπεια.
Πάντως, οι συνθήκες πού βιώνουμε, όπως η ενδυματολογία, ορθότερα γδύσιμο, η απαίτηση για δύο-τρία ονόματα στο Βάπτισμα, οι πυροβολισμοί στον περίβολο των Ναών, οι επιθέσεις στο ζευγάρι των νεόνυμφων με σακίδια ρυζιού, υπερμεγέθη κουφέτα και ό,τι άλλο επινοείται δεν μπορεί να συνεχιστούν. Ούτε δικαιούμαστέ αντιγράφοντας τον διαβόητο Λουδοβίκο ΙΔ΄, να ενασμενιζόμαστε στη θέση πως θα διαρκέσουν τα προβλήματα όσο ζούμε εμείς. Φεύγει και το αύριο! Χάνουμε τη νεολαία μας! Τί άλλο περιμένουμε για να αφυπνιστούμε;
Ο καιρός για σκέψη και δράση ανήκει στο χθες, όχι στο σήμερα και είναι εγκληματικό να παραπέμπεται αστόχαστα στο μέλλον.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ» ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ