«Θα ανοίξω και ένα ακόμη file του εκκλησιαστικού μας αρχείου. Φίλοι ιεράρχες, οι λαϊκοί αδελφοί μας δεν είναι μήτε ξένοι, μήτε εχθροί μας. Έχουν οργανική σύνδεση με όλο το Σώμα της Εκκλησίας, που είναι Σώμα Ιησού Χριστού. Διατηρούν προνομιακή θέση. Και έχουν απαράγραπτα δικαιώματα. Ο αγιογραφικός χαρακτηρισμός του λαϊκού εκκλησιαστικού πληρ5ώματος, που θεσπίσθηκε από τον Κύριό μας, τους χαρακτηρίζει «ποίμνιο». Ωστόσο δεν είναι άλογο ποίμνιο. Είναι λογικό και προικισμένο με όλα τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος. «Μεστοί αγαθωσύνης, πεπληρωμένοι πάσης γνώσεως, δυνάμενοι και αλλήλους νουθετείν» (Ρωμ. ιε΄14), «Πεπληρωμένοι καρπών δικαιοσύνης των δια Ιησού Χριστού εις δόξαν και έπαινον Θεού» (Φιλιπ. Α΄11).

  «Μη λησμονείτε, ότι στην πρώτη Αποστολική Σύνοδο, ήταν παρόντα όλα τα μέλη της τοπικής Ιεροσολυμητικής Εκκλησίας και είχαν κάθε δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη, να εγκρίνουν την απόφαση και να δρομολογήσουν τις εξελίξεις. «Τότε έδοξε τοις αποστόλοις και τοις πρεσβυτέροις συν όλη τη Εκκλησία εκλεξαμένους άνδρας εξ αυτών πέμψαι εις Αντιόχειαν συν τω Παύλω και Βαρνάβα, Ιούδαν τον αποκαλούμενον Βαρσαββάν και Σίλαν, άνδρας ηγουμένους εν τοις αδελφοίς…» (Πραξ. ιε΄22).

  «Η μετοχή του λαϊκού στοιχείου στις Συνοδικές διασκέψεις και η αξιοποίηση των χαρισματικών τους προσόντων συνεχίστηκε καθ’ όλο το διάστημα των μεγάλων, ακόμα και Οικουμενικών, Συνοδικών Διασκέψεων. Και η εισφορά τους για την διατύπωση ή για την διάσωση της Ορθόδοξης Πίστης και για τον εντοπισμό των κινδύνων, που εγκλώβιζαν την Εκκλησία σε διαμάχες και σε διχαστικές αντιπαραθέσεις, ήταν πάντοτε σημαντική και αποφασιστική.

  «Για να μη μακρύνω τη γραφή μου αραδιάζοντας πειστικά ιστορικά ντοκουμέντα, θα περιορισθώ στην παρουσίαση ενός σημαντικού, αποσπάσματος, από το σημαντικότατο ε΄ τμήμα της «Δογματικής», του αείμνηστου καθηγητή όλων των πρεσβυτέρων κατά την ηλικία Ιεραρχών, του Ιωάννη Καρμίρη, που φέρει τον τίτλο «Ορθόδοξος Εκκλησιολογία».

  «Το σύστημα της συλλογικής διοικήσεως της Εκκλησίας, ερειδόμενον και επί της διαβεβαιώσεως του Κυρίου· “ού γάρ εισί δυο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών” (Ματθ. 18,20), ανάγει την πρώτην αρχήν αυτού εις τας υπό των Αποστόλων και του “πλήθους των μαθητών” γενομένας εκλογάς του Ματθίου (Πραξ. 1,15 εξ.) και των επτά διακόνων (Πραξ. 6,2 εξ.) αίτινες φέρουσιν έκδηλα άπαντα τα συνοδικά γνωρίσματα, είτα δε κυρίως εις την λεγομένην Αποστολικήν Σύνοδον εν Ιεροσολύμοις τω 48 μ.Χ. (Πραξ. 15,6 εξ) ήν “κυρίως Σύνοδον και συνέλευσιν των Αποστόλων πρέπει να ονομάζη κάθε κριτικός ή μάλλον ειπείν παράδειγμα και πρωτότυπον των μετά ταύτα Συνόδων, επειδή περιέχει και το όνομα και τα χαρκτηριστικά ιδιώματα των Συνόδων” (Πη-δάλιον, α΄ ιε΄).

  Εις τας τρεις ταύτας συνελεύσεις επί το αυτό είδομεν ότι μετέσχεν η όλη Εκκλησία υπό τους Αποστόλους, καθ’ όσον η όλη Εκκλησία αποτελεί μιαν διαρκή, οικουμενικήν και ζώσαν σύνοδον του λαού του Θεού, συγκληθείσαν υπ’ αυτού του Θεού-Πατρός, δια Χριστού Ιησού εν Αγίω Πνεύματι, και αενάως συνερχομένην υπό την πρώτην και απλουστέραν μορφήν αυτής εν τη λειτουργική συνάξει-συνόδω του λαού του Θεού περί την τράπεζαν του Κυρίου υπό τον επίσκοπον όντα “ζώσαν εικόνα του Χριστού”, καθήμενον “εις τόπον Θεού” και προσφέροντα τω Θεώ την Ευχαριστίαν, το σώμα του Χριστού, εν τω οποίω είναι ηνωμένοι εν συνόδω οι πιστεύοντες και κοινωνούντες. Της λειτουργικής ταύτης συνάξεως-συνόδου του λαού του Θεού περαιτέρω εξέλιξις εγένετο η διοικούσα σύνοδος των επισκόπων, εκπροσωπούντων τον λαόν του Θεού της παροικίας του έκαστος, ήτις αυθεντικώς επιλύει πάντοτε τα αναφυόμενα γενικά εκκλησιαστικά ζητήματα εν ομοφωνία κλήρου και λαού, ούτως ώστε ουδέν πράττει μόνος ο κλήρος άνευ του λαού, αλλ’ ούτε πολλώ ήττον και ο λαός άνευ του κλήρου, του έχοντος βεβαίως αποφασιστικήν γνώμην και ψήφον εν πάσιν» (Ιωάννου Καρμίρη «Ορθόδοξος Εκκλησιολογία» σελ. 652-653)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» 16-05-2009

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ