Μάρτιος είναι ό μήνας πού συνήθως, γιορτάζαμε την εθνική μας περηφάνια. Ή διπλή γιορτή ενός λαού πού βρήκε τη δύναμη να αναστηθεί ύστερα από τετρακόσια χρόνια θανάτου. Οι περισσότεροι λαοί θα είχαν σβήσει από το χάρτη, αλλά όχι εμείς. Εμείς είχαμε τη μυστική ζωή μας, το μάννα πού μας έτρεφε και μας κρατούσε στην ύπαρξη όταν όλα ήταν χαμένα. Εμείς είχαμε την Υπέρμαχο στρατηγό πού μας είχε συνηθίσει να μάχεται πρώτη στους πολέμους μας, αρκεί να Της το ζητούσαμε, αρκεί να Την φωνάζαμε να έρθει μαζί μας.
Έτσι είχαμε συνηθίσει, λοιπόν, να ακούμε από μικρά παιδιά, ότι κάποιοι παππούδες μας, κάποιοι "παλαβοί", γενναίοι άνθρωποι - πού ήταν κι αγράμματοι και δεν ήξεραν να μετράνε γι’ αυτό δε νοιάστηκαν και ποτέ να μετρήσουν τον αριθμό τους για να δουν ότι είναι λίγοι κι οι εχθροί τους πολλοί - αποφάσισαν να “φωνάξουν” την Υπέρμαχο στρατηγό την ήμερα της γιορτής Της και να Της δώσουν την αρχιστρατηγία για να τούς οδηγήσει Εκείνη σ' ένα πόλεμο πού δεν είχαν καμιά ελπίδα να νικήσουν. Ένα πόλεμο πού δεν θα τούς έδινε πλούτη και κατακτήσεις, ΑΛΛΑ θα τούς έδινε πίσω την ίδια τους την ψυχή, την ίδια τους την υπόσταση.
Έτσι "απλοϊκά" και ξεκάθαρα κέρδισαν πίσω την ιστορική τους ύπαρξη εκείνοι οι “παλαβοί” παππούδες μας, έτσι έζησαν κι έτσι πέθαναν, με την Υπέρμαχο στρατηγό για καύχημα και καμάρι τους και οδηγό τους.
Έτσι διηγήθηκαν την ιστορία τους στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους και στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους. Μέχρι πού φτάσαμε στα δικά μας “προοδευμένα” χρόνια. Στα χρόνια πού δεν μπορεί ό καθένας να λέει ό,τι θέλει, ούτε να μαθαίνει στα παιδιά μας ό,τι “παραμύθι” τού κατέβει.
Γιατί πρέπει να πιστεύουμε και να υποστηρίζουμε μόνον ό,τι είναι “πολιτικά ορθό”. Κι ή Υπέρμαχος στρατηγός οπωσδήποτε δεν είναι... “πολιτικά ορθή”! Γιατί θίγονται οι φίλοι μας και γείτονες μας, εναντίον των οποίων πολέμησε. Και γιατί - τέλος πάντων – σαν ιδέα, να έχεις μία Υπέρμαχο στρατηγό είναι γελοία. Άσε πού ή Εικόνα Της προσβάλλει και τους αλλόθρησκους!
Τί είναι, λοιπόν, “πολιτικά ορθό” να μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Μην ανησυχείτε, υπάρχει -ευτυχώς- ή Ευρώπη πού θα μας το καθορίσει. Η Ευρώπη πού, τόσους αιώνες, δεν μπορεί ακόμα να ξεπεράσει το μίσος πού τρέφει για μας, αλλά με την πρώτη ευκαιρία στάζει χολή εναντίον μας. Η Ευρώπη πού δεν ανεχόταν ο “βασιλεύς και αυτοκράτωρ των Ρωμαίων” να μιλάει ελληνικά, γι’ αυτό τον ονόμασε “αυτοκράτορα των Γραικών”. Η Ευρώπη πού ξεκίνησε -υποτίθεται- να ελευθερώσει τούς Αγίους Τόπους από τούς μουσουλμάνους και κατέληξε να πέσει σαν πεινασμένο θηρίο πάνω στην πιο πλούσια και πιο όμορφη πόλη τού κόσμου, την Πόλη, τη Βασιλεύουσα, με τέτοια αγριότητα και τέτοια λύσσα, ώστε τρόμαξαν και οι ίδιοι με τούς εαυτούς τους.
Ποτέ οι Τούρκοι δεν λεηλάτησαν και δεν κατέστρεψαν και δεν αφάνισαν με τόσο μίσος, όσο οι Ευρωπαίοι. Οι Τούρκοι ήρθαν να οικειοποιηθούν αυτό πού θαύμαζαν και τούς θάμπωνε με τη δόξα του, για να βρουν κι αυτοί την υπόσταση τους σαν λαός μέσα στον κόσμο. Οι Ευρωπαίοι ήρθαν να αφανίσουν αυτό πού ένοιωθαν ανώτερο τους, για να μην υπάρχει, για να υπάρχουν μόνον αυτοί.
Τουλάχιστον, μέχρι σήμερα, οι εχθροί μας σέβονταν, ακόμα κι όταν έπαψαν να μας φοβούνται. Τώρα φτάσαμε στην κατάντια να μας περιπαίζουν και να το “παίζουν” σωτήρες μας. Τώρα οι “φίλοι” μας οι Γερμανοί, στο περιοδικό Focus, μας αποκαλούν “εθνάκι” και μας παρουσιάζουν σαν κάποιους γραφικούς τρελούς πού χρειάζονται κάπου-κάπου κι ένα χαστούκι για να συνέλθουν. Δεν πειράζει όμως, ευτυχώς που υπάρχει ή “μαμά” Ευρώπη για να τραβάει κανένα αυτί στα άτακτα παιδιά. Όπως τότε πού παρακολουθούσε απαθής την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να πέφτει κομμάτι-κομμάτι στα χέρια των Τούρκων, κι ή πλούσια “μαμά” Ευρώπη φρόντιζε μόνο να πετύχει καλές εμπορικές συμφωνίες με τούς κατακτητές μας.
Κι έχει το θράσος, σήμερα, να μας αποκαλεί “εθνάκι”, και να μας κάνει τον κηδεμόνα, ποιος; Ένας λαός πού αιματοκύλισε δύο φορές τον κόσμο ολόκληρο, πού έβαλε πρώτος αυτός τούς όρους “φασισμός” και “γενοκτονία” μέσα στην παγκόσμια ιστορία, ένας λαός πού ήρθε κατακτητής στην πατρίδα μας και σκότωσε και λεηλάτησε και ακόμα δεν έχει αποδώσει δικαιοσύνη για τα εγκλήματα του ...
ΑΥΤΟΣ ό αδίσταχτος λαός μάς ειρωνεύεται γιατί έχουμε τούς αγίους μας με τις “ειδικότητες” τους και τις εικόνες τους παντού. Αυτός ό λαός έχει κουράγιο να δίνει μαθήματα ακόμα. Κι εμείς ακούμε και δεν μιλάμε και σκύβουμε το κεφάλι.
Εμείς, τα εγγόνια εκείνων πού δεν ένοιωθαν “εθνάκι” ούτε όταν το γιαταγάνι τούς έπαιρνε to κεφάλι, τώρα αποφασίσαμε ότι πρέπει να σκεφτόμαστε “πολιτι-κώς ορθά”. Οι στατιστικές μάς ονομάζουν εθνάκι; Εθνάκι είμαστε. Πάει και τέλειωσε! Γιατί πρέπει να φιλάμε το χέρι πού μάς ταΐζει, έστω κι αν μάς δίνει κάπου-κάπου ένα χαστούκι. Γιατί τώρα πια μάθαμε από την πείρα μας. Κι ή πείρα μάς λέει ότι “πολιτικά ορθή” ήταν ή απόφαση τού... Εφιάλτη να σεβαστεί τις στατιστικές και να συμπεριφερθεί ρεαλιστικά, αντίθετα από εκείνους τούς τρακόσιους γραφικούς πού νόμιζαν ότι κάτι θα πετύχουν πηγαίνοντας αντίθετα στη λογική και στο προφανές. Ορίστε ένας παρεξηγημένος και παραγνωρισμένος ήρωας, ένας οραματιστής, τόσο μπροστά απ’ την εποχή του, πού κανένας δεν έχει εξυμνήσει όσο θα έπρεπε!
Θα πρότεινα, λοιπόν, στο Υπουργείο μας τής “διά βίου μάθησης”, ή γιορτή τής 25ης Μαρτίου να αφιερωθεί στον Εφιάλτη και σε όλους τους “φωτισμένους” Εφιάλτες που ακολούθησαν και ακολουθούν το λαμπρό του παράδειγμα! Γιατί το εθνάκι μας πρέπει κάποτε να ξυπνήσει και να εγκαταλείψει τις παραισθήσεις του για μεγαλεία και κουραφέξαλα. Πρέπει να ποτιστεί με τις “πολιτικά ορθές” ιδέες τής εποχής μας. Και να συνειδητοποιήσει ότι στα “αφεντικά” μας δεν αντιστεκόμαστε. Τα προσκυνάμε. Αυτά προσκυνάμε! Όχι εικόνες και Υπερμάχους Στρατηγούς!...
Δεν είναι ποτέ αργά να μαθαίνει κανείς. Εξ άλλου, γι' αυτό υπάρχει και ή “διά βίου μάθηση” ...
Θνησκέτω η Ελλάδα!
Σιγά μη χάσει ο κόσμος το «εθνάκι»!...
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΜΑΡΤΙΟΣ» 2010
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ