Η κρίση καθώς περνά ο καιρός βαθαίνει και περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο τα επώδυνα για τον λαό μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση, κατ’ εντολή των δανειστών μας. Είναι και η σχεδόν βεβαιότητα ότι αυτά δεν πρόκειται να αποδώσουν, ώστε να ξαναμπούμε ως χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Συνεπώς εκείνο που διακυβεύεται είναι αν θα φτωχύνουμε αμέσως ή μεταγενέστερα.

Η απειλή της άμεσης πτώχευσης επισείεται επάνω από τον λαό πρωτίστως από την δημοσιογραφική ορχήστρα, η οποία φαίνεται να υπερακοντίζει την άποψη των πολιτικών της εξουσίας, με τους οποίους συμπορεύτηκαν κατά την τριακονταετία της ονειροφαντασίας μας. Γίνονται μερικές φορές κάποιοι δημοσιογράφοι εντυπωσιακά επικριτικοί με κατηγορίες περί βραδύτητας στη λήψη αποφάσεων, περί κομματικών σκοπιμοτήτων, περί υπολογισμού του πολιτικού κόστους των προς λήψη αποφάσεων. Είναι άκρως εντυπωσιακή η ταύτιση τους με απόψεις ακραίων επικριτών της χώρας μας και του λαού της (και όχι των εντολοδόχων προς άσκηση της εξουσίας). Αυτό αποτελεί περίτρανη μαρτυρία ότι ο δημοσιογραφικός χώρος των κατεστημένων ΜΜΕ είναι πλέον διεφθαρμένος από τον πολιτικό.

Ο λαός κάτω από το σφυροκόπημα των «επαϊόντων», οικονομικών αναλυτών και άλλων, δεν αντιλαμβάνεται ότι του προτείνουν δύο λύσεις: Να τον φτωχύνουν τώρα ή αργότερα. Εκείνοι που έχουν κάποιες καταθέσεις, εργασία ή σύνταξη τρέμουν κυριολεκτικά την άμεση πτώχευση. Οι άλλοι όμως; «Ο βρεγμένος» την βροχή δεν τη φοβάται», λέει μια λαϊκή παροιμία. Τι να φοβηθεί αυτός που δεν έχει τίποτε; «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» είναι η αρχαιότερη οικονομική αρχή. Προς το παρόν οι πρώτοι αποτελούν την πλειονοψηφία. Αυτοί κάνουν αναλήψεις από το κατατιθεμένο κεφάλαιο κάθε μήνα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον ακόρεστο, όταν πρόκειται για απλούς και όχι προνομιούχους πολίτες, φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Κάνουν αναλήψεις και για να εξασφαλίσουν «κεφάλαιο κίνησης» των ανέργων νέων μελών της οικογένειας. Οι καταθέσεις των μικροαποταμιευτών θα εξανεμιστούν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι όμως αμφίβολο, αν θα πάψει η επίθεση κατά του «προνομίου» του Έλληνα να κατέχει οικία αποκτημένη με ιδρώτα και αίμα. Οι συνταξιούχοι θα απέρχονται με την πάροδο του χρόνου από τον βίο, τα ταμεία θα προβαίνουν διαρκώς σε περικοπές, προκειμένου να επιβιώνουν στοιχειωδώς, και οι άνεργοι θα αυξάνουν συνεχώς, ώστε να μειώνεται δραματικά η εισροή εισφορών στα ταμεία. Το κράτος θα καταγγέλεται για ανικανότητα να πατάξει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή των μεγάλων (παρηγοριά στους μικρούς). Μπορούμε να κάνουμε και οικονομία σε δημοσιογράφους επαναλαμβάνοντας τις ειδήσεις του παρελθόντος έτους. Τελικά με όλες αυτές τις θυσίες το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα θα υποβιβάζεται διαρκώς, όπως και η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, ενώ το εξωτερικό χρέος θα παραμένει ολόρθο και απειλητικό.

Υπάρχουν κάποιοι που τολμούν ακόμη να ομιλούν για επενδύσεις και ανάπτυξη, όταν πλέον είναι πασιφανές ότι η κρίση μαστίζει όλη την Ευρώπη υπό τα πλήγματα της οικονομίας της αγοράς, δηλαδή της ασυδοσίας του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν αποτελεί προφητεία αλλά απλή πρόβλεψη το ότι κάποτε θα πληγεί και η αλαζονική Γερμανία.

Υπό τις συνθήκες αυτές η κινητικότητα των βουλευτών των κομμάτων εξουσίας, που στηρίζουν την κυβέρνηση, προκειμένου να αποκτήσουν, επί τέλους, το δικαίωμα της κατά συνείδησης ψήφου, μπορεί να χαιρετιστεί ως κάποια πρόοδος. Πρέπει όμως να είμαστε επιφυλακτικοί, καθώς δεν γνωρίζουμε πού στοχεύουν αυτοί που έστησαν και «παίζουν» αυτό το άθλιο παιχνίδι κατά των λαών, των λαών που στήριξαν τις ελπίδες τους σε «σωτήρες», οι οποίοι τους απογοήτευσαν τραγικά. Μήπως θέλουν να περισώσουν κάτι από το καταρρέον πολιτικό σκηνικό; Βέβαια στην Ιταλία, όπου είχε συμβεί κάτι ανάλογο, από το κενό έσπευσε να επωφεληθεί ο ολίγιστος Μπερλουσκόνι. Το σύστημα δεν είναι διατιθεμένο να παραδώσει εύκολα την εξουσία σε πρόσωπα αμφιβόλου διάθεσης προς υπακοή σ’ αυτό.

Εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι τα τύμπανα πολέμου άρχισαν να ηχούν στη Μέση Ανατολή, δηλαδή στη γειτονιά μας. Και εμείς στην απόγνωση από την διαρκή πτώση της αγοραστικής μας δύναμης δεν τα ακούμε. Μας άφησαν αδιάφορους οι ανατροπές στη Βόρεια Αφρική, από τις οποίες η τελευταία άκρως αιματηρή. Μας αφήνει αδιάφορους η αιματοχυσία στη Συρία και η από καιρού αναγγελθείσα από τις ΗΠΑ (και το υποκινούν αυτές Ισραήλ) επίθεση κατά του Ιράν. Στο διάστημα που μεσολάβησε επήλθε σύσφιξη σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ και αρκετοί στην Ελλάδα χαιρέτισαν την προσέγγιση αυτή ως εγγύηση αναστολής της τουρκικής επιθετικότητας. Πίσω από όλες τις επιχειρήσεις κρύβεται ένα απλό σχέδιο: Πάταξη των ηγετών που δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν ρόλο υπηρέτη του συστήματος και πρόσκτηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των φτωχών χωρών προς όφελος των πλουτοκρατών της γης. Και είναι πλέον αναμφισβήτητο, παρά τις κατά το παρελθόν διαψεύσεις κυβερνητικών παραγόντων, ότι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου είναι τεράστια. Θα μας αφήσουν λοιπόν να τα αξιοποιήσουμε με συμβάσεις που διασφαλίζουν στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά μας και επαρκή εισοδήματα ως κατεχόντων τον ενεργειακό αυτό πλούτο; Πολύ αμφιβάλλω. Εύχομαι μάλιστα να μην κλάψουμε για μία ακόμη φορά για την αφροσύνη μας να σερνόμαστε πίσω από τους ισχυρούς της ημέρας, οι οποίοι μας έχουν δέσει χειροπόδαρα, ώστε να μην έχουμε το δικαίωμα να δανειστούμε παρά μόνο από αυτούς, να μην έχουμε το δικαίωμα να ανταλλάσουμε προϊόντα και, πρόσφατα, να μη προμηθευόμαστε πετρέλαιο από το «κακό» Ιράν.

Είμαστε οικονομικά υπόδουλοι πλέον! Το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Τι σημασία έχει, αν θα μας φτωχύνουν σήμερα ή αύριο;

 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ