«Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει στο Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.

    Ο Γραικύλος όμως νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματική δουλεία, δηλαδή συγχώνευση πολιτισμών και σύγχυση ιδεολογιών. Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνο σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχο...

    Ο Ρωμηός έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμηοσύνη του.

    Ο Γραικύλος τον ηγέτη κάμνει μόνον εντός της Ελλαδίτσας του, αφού τα ηγετικά του αισθήματα και την πολιτική του δύναμη αντλεί από την πηγή έξω της Ρωμηοσύνης και εντός της Ελλαδίτσας του.

    Ο Ρωμηός είναι από την Ρωμηοσύνην του αετός. Οι Ρωμηοί είναι προς αλλήλους αετοί και προς τους έξω αετοί.

    Ο Γραικύλος κάμνει το λιοντάρι εις τους Ρωμηούς με την βοήθειαν των ξένων, αλλά είναι φρόνιμο ποντικάκι εις τους ξένους.

    Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηόν τι λέγουν οι ξένοι δι’ αυτόν, διότι τα κριτήριά του είναι Ρωμαίικα… Δια τούτο ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικός ηγέτης και εις αυτούς που είναι ως τεχνοκράται και ως οικονομική δύναμις ηγέται. Αλλά οι Νεογραικοί έχουν τόσον πολύ συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικόν και το οικνομικόν στοιχείον με την πνευματικήν ηγεσίαν, ώστε δεν αντιλαμβάνονται πλέον το γεγονός ότι η Ρωμηοσύνη είναι σήμερον πολιτιστικός ηγέτης εκατομμυρίων ανθρώπων εκτός της Ελλαδίτσας των.

    Ο Γραικύλος νομίζει ότι τοιαύτην ηγεσίαν είχον μόνον οι αρχαίοι Έλληνες και φαντάζονται τον εαυτόν των ως τον φύλακα των ερειπίων αυτών. Θεωρεί συνεχιστάς και ηγέτας του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους Ευρωπαίους. Δεν είναι εις θέσιν να καταλάβει ότι μόνον η Ρωμηοσύνη είναι συνεχιστής και ηγέτης του ελληνικού πολιτισμού. Δια τούτο ο Γραικύλος είναι ο κύριος συντελεστής εις την καλλιέργειαν του δουλοπρεπούς φρονήματος του νεογραικικού εν Ελλάδι πνεύματος. Ο Γραικύλος έχει εμπιστοσύνην όχι εις τον εαυτόν του αλλά μόνον εις τα ξένα αφεντικά του. Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτον πεποίθησιν εις την Ρωμηοσύνην του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδοξος είναι και ούτε έχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Αντιθέτως αγαπά τους ξένους ουχί όμως αφελώς… Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει την αλήθειαν και είναι η υψίστη μορφή των πολιτισμών… Δια τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμον και όχι κίβδηλος αυτοπεποίθησις, ιταμότης και εγωισμός. Ο ηρωισμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθής και διαρκής κατάστασις του πνεύματος και όχι αγριότης, βαρβαρότης και αρπακτικότης.

    Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων»!

    Τα παρατεθέντα λόγια του διαπρεπούς πανεπιστημιακού καθηγητού και κληρικού, π. Ιωάννου Ρωμανίδου, είναι φως, και γι’ αυτό, πιστεύω, πως δεν έχουν ανάγκη από το δικό ερμηνευτικό φανάρι!

ΚΟΙΝΩΝΟΣ
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2009