Οι συνέταιροί μας στο κλαμπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι φιλεύσπλαχνοι δανειστές μας, αποδεικνύονται πιο στυγνοί τοκογλύφοι, δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά τους ούτε ο περιβόητος Σαΐλαι…
Ξεφυλλίζοντας το περίφημο Μνημόνιο, βλέπεις ότι μας έχουν δέσει χειροπόδαρα. Τυπικά και ουσιαστικά, κυβέρνηση είναι οι δανειστές μας! Τους τα παραχωρήσαμε όλα.
Με το Μνημόνιο που υπογράψαμε με το ΔΝΤ και τους σκληρούς δανειστές μας, δήθεν για τη σωτηρία της πατρίδος μας από την καταστροφή και την πτώχευση, υποδουλωθήκαμε στους ξένους και με τη σφραγίδα μας.
Τί χρειάζεται άραγε να έχουμε κυβέρνηση; Όταν διαβάσεις σελίδα-σελίδα το μνημόνιο, βγαίνει το συμπέρασμα αβίαστα, και μένεις κυριολεκτικά άναυδος. Οι νέοι κυβερνήτες μας, ελέγχουν με τους ανθυπασπιστές τους (την περίφημη «Τρόικα») τα πάντα: τα υπουργεία, την Τράπεζα της Ελλάδος… Όλοι είναι υποχρεωμένοι να δίνουν κάθε εβδομάδα αναφορά!
Η «Τρόικα» παρακολουθεί την πιστή εφαρμογή όσων υπογράψαμε και καταγράφονται στο Μνημόνιο, που αποτελεί συνθήκη παράδοσης… χωρίς όρους! Προβλέπονται μάλιστα ποινές και πρόστιμα αναλυτικά, έτσι ώστε να μην παραβιάσουμε το παραμικρό. Αν καθυστερήσουμε να πληρώσουμε μια δόση, πέρα από 30 ημέρες, μπορούν οι δανειστές μας – ΔΝΤ και κράτη Ε.Ε. –να έρθουν και ν’ αρχίσουν τις κατασχέσεις, όπου και σε ό,τι θελήσουν (!) από νησιά ως και την Ακρόπολη! Μη γελάτε, αυτό υπογράψαμε. Δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα να επικαλεστούμε την εθνική μας κυριαρχία!
Αν όποιος το θεωρεί αυτό απίστευτο, ή έχει έστω την παραμικρή αμφιβολία ας διαβάσει την παράγραφο 11 του παραρτήματος 4 του Μνημονίου, που λέγει: «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής – ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια – διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση».
Και για να μην υπάρχει η οποιαδήποτε… παρανόηση, οι δανειστές μας γίνονται ακόμη πιο σαφείς στο κεφάλαιο «Εφαρμοστέο Δίκαιο και Δικαιοδοσία».
«Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στον βαθμό που δεν απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Στο άρθρο 8 της σύμβασης μπορούν οι “φίλοι” μας δανειστές μας να ακυρώσουν τη… «δανειακή διευκόλυνση και να απαιτήσουν το ανεξόφλητο κεφάλαιο του δανείου ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους, αν ο δανειολήπτης – δηλαδή η χώρα μας – αδυνατεί να καταβάλει οποιοδήποτε ποσό κεφαλαίου ή τόκων και η αθέτηση συνεχίζεται για τριάκοντα ημερολογιακές ημέρες».
Η παράγραφος 3 του άρθρου 8 είναι σαράφικη… Να τι λέγει το απόσπασμα του Μνημονίου: εάν ζητήσουμε την πρόωρη αποπληρωμή του δανείου, τότε πρέπει να τους πληρώσουμε όλα τα έξοδα, τις δαπάνες, τις αμοιβές ως και τους τόκους που θα χάσουν.
«Ο δανειολήπτης επιστρέφει όλα τα έξοδα, τις δαπάνες, τις αμοιβές και την απώλεια των τόκων που προκύπτουν και είναι πληρωτέα από τους δανειστές ή την επιτροπή ως συνέπεια της πρόωρης αποπληρωμής οποιουδήποτε δανείου του παρόντος άρθρου. Η απώλεια του τόκου είναι η διαφορά (αν πρόκειται για θετικό ποσό) μεταξύ του επιτοκίου του δανείου και των τόκων που εισπράττονται από την επανεπένδυση των πρόωρα αποπληρωθέντων ποσών για την περίοδο μεταξύ της ημερομηνίας της πρόωρης αποπληρωμής και της ημερομηνίας κατά την οποία το δάνειο λήγει ή μπορεί να καταγγελθεί από τους δανειστές. Επιπλέον ο δανειολήπτης καταβάλει τόκους υπερημερίας, όπως ορίζεται στο άρθρο 5 ανωτέρω, οι οποίοι προκύπτουν από την ημερομηνία κατά την οποία το οφειλόμενο ποσό του κεφαλαίου του δανείου έχει κηρυχθεί αμέσως απαιτητό και πληρωτέο, μέχρι την ημερομηνία της πλήρους πραγματικής καταβολής του».
Φθάνουν στο σημείο να ορίζουν ότι, εάν καταβάλουμε κάποιο μικρότερο ποσό από το απαιτητό που οφείλουμε, αυτό δεν συμψηφίζεται ούτε μας το επιστρέψουν. Να τι γράφει το σχετικό απόσπασμα του Μνημονίου:
«Αν ο δανειολήπτης καταβάλει σε σχέση με οποιοδήποτε από τα δάνεια ποσό μικρότερο από το συνολικό απαιτητό και πληρωτέο ποσό βάσει σύμβασης, παραιτείται οποιουδήποτε δικαιώματος για να επανακτήσει το ήδη καταβληθέν ποσό σε σχέση με τα απαιτητά ποσά».
Και το χειρότερο;
Παραδοθήκαμε αμαχητί σε μια σύμβαση αποικιακού χαρακτήρα. Στην σελίδα 119 γράφει: «Δεν μπορεί η Ελλάδα, μόνη της, να πάρει δάνειο από άλλον δανειστή, καθώς δεν μπορεί να υποθηκεύσει, ούτε να ενεχυριάσει για άλλον περιουσία ή έσοδα, ή να μεταφέρει το χρέος της…», δηλαδή εάν κάποιος (π.χ. Ρωσία, Κίνα) μας δώσει χρήματα δεν έχουμε δικαίωμα να τα πάρουμε.
Αντίθετα, επιτρέπεται ο δανειστής να μεταβιβάσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του… (σελ. 129, παρ. 13.1.). Με απλά λόγια, μπορεί να έχουμε δανειστεί από την Γαλλία ή την Γερμανία και να βρεθούμε να χρωστάμε την Τουρκία, την Αλβανία ή τα Σκόπια, γιατί οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί, τους έχουν πωλήσει τα δικαιώματά τους.
Στην ίδια σελίδα παρ. 14.1. αναφέρει: «Η σύμβαση διέπεται από το αγγλικό δίκαιο», δηλαδή ότι και να γίνει, το δίκαιο της χώρας μας είναι ανύπαρκτο…
Εάν η χώρα μας θελήσει να ακυρώσει την σύμβαση, το μόνο αρμόδιο γι’ αυτό είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή και τα Συνταγματικά Δικαστήρια των δανειστών γιατί, λέει, παραβιάζεται το Ευρωπαϊκό Δίκαιο ή το Σύνταγμα του δανειστή αντίστοιχα. Στην χώρα μας, βάση της σύμβασης, δεν επιτρέπεται σε κανένα δικαστήριο να εκδικάσει τέτοια προσφυγή (σελ. 123, παρ. 6α & 6β).
Θεέ μου, σε ποιο αδιέξοδο βρεθήκαμε σαν χώρα εξ αιτίας αφρόνων ηγετών αλλά και αμυαλωσύνης του λαού! Οι μεν λόγω κενοδοξίας, σπατάλης και κακής διαχείρισης, ο φε λόγω των συνεχών απαιτήσεων για ικανοποίηση των αισθήσεων και του ακόρεστου «θέλω» οδηγήσαμε το «καράβι» στις ξέρες, ζώντας με την αγωνία μιας επικείμενης συντριβής.
Από τις συμπληγάδες, εν μέσω των οποίων πορευόμαστε, μόνον ένας ικανός τιμονιέρης μπορεί να μας σώσει. Κατ’ άνθρωπον τέτοιος δεν υπάρχει. Κι Εκείνον που μπορεί, τον αρνηθήκαμε προσβάλλοντάς τον και αντικαθιστώντας τον με τον μαμμωνά της αδικίας, πιστεύοντας, σαν αφελείς, στις απατηλές του υποσχέσεις. Μία απομένει οδός σωτηρίας: η έμπρακτη μετάνοια, η επιστροφή στον ευαγγελικό τρόπο ζωής και η θερμή παράκληση προς τον Κύριό μας να μας ελεήσει.
«ΑΓΩΝ» ΙΟΥΝΙΟΣ 2010
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ