Προκαταβολικά θέλω να διευκρινίσω ότι, γράφοντας το παρόν, δεν διακατέχομαι από αισθήματα απαρέσκειας πολύ δε περισσότερο, δεν επιδιώκω να υποτιμήσω το πρόσωπο ή το έργο οποιουδήποτε. Ούτε, βέβαια, και επιχειρώ να δώσω σε κανένα μαθήματα εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής της χώρας μου. Καταθέτω, σύροντας τις γραμμές αυτές, απλά κάποιες σκέψεις, που με προβληματίζουν έντονα και τις οποίες, εύχομαι, να μοιρασθούν μαζί μου και όσοι πρόκειται να διαβάσουν το κείμενο τούτο.

   Αφορμή μου δίνει, για το σκοπό αυτό, το περιβόητο βιβλίο του νυν υπουργού των εξωτερικών της εξ Ανατολών γείτονος χώρας, της Τουρκίας, του Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο τίτλος του βιβλίου του είναι: «Το στρατηγικό βάθος-Η διεθνής θέση τής Τουρκίας», που κυκλοφόρησε στην Τουρκική γλώσσα και που μεταφράστηκε πρόσφατα στα ελληνικά. Το σύνολο των σελίδων ανέρχεται στις 845.

   Το βιβλίο αυτό, κατά την άποψή μου, δεν αποτελεί ένα κείμενο, το οποίο απηχεί τις προσωπικές ιδέες, τους σχεδιασμούς ή και τους οραματισμούς του συντάκτη του. Αλλά, μάλλον, συνιστά το απόσταγμα της εθνικής πολιτικής της Τουρκίας και κωδικοποιεί  τις προθέσεις και του στρατιωτικού κατεστημένου της χώρας αυτής, του «βαθέος κράτους», όπως λέγεται, και των εκάστοτε κρατικών αξιωματούχων της, ανεξάρτητα από το ποιά είναι η κομματική μήτρα που τους εκκολάπτει. Ταυτόχρονα, στις σελίδες του βιβλίου τούτου επιβεβαιώνονται και επαληθεύονται με γεγονότα ότι η Τουρκία ξέρει και τα καταφέρνει στις μικρό ή μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της.

   Και επί του προκειμένου, είναι ενδεικτικό το ακόλουθο παράδειγμα: Όταν το 1956 οι Άγγλοι. θέλοντας να εκδικηθούν βάναυσα την εξέγερση των ελληνοκυπρίων για ελευθερία. τότε συνεργάσθηκαν με την Τουρκία, η οποία και καραδοκούσε μια τέτοια ευκαιρία. Δε λέω ότι ο αγώνας του 1955-59 ήταν λάθος. Αλλά από δικής μας πλευράς διαπράξαμε τότε λάθη. Γιατί, την εποχή εκείνη μας ενέπλεξαν, ως ελληνισμό, στην διαβόητη τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου, την οποία απάρτιζαν: Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία. Δυστυχώς, εμείς, κακώς, δεχθήκαμε τότε να συμμετάσχομε. Αφού η διάσκεψη εκείνη ήταν εξ αρχής προγραμματισμένη να αποτύχει σε βάρος μας και προσπορίσει πλούσια. τα οφέλη στην Τουρκία προς ζημία της Κύπρου. Εμείς, με την επίσημη, τότε, συμμετοχή μας, αναγνωρίζαμε, χωρίς  να το καταλαβαίνομε δικαιώματα τής Τουρκίας επί της Κύπρου. Και τότε οι Τούρκοι στην Κύπρο, παραλείπω τα όσα ανείπωτα μαρτύρια. υπέστησαν οι ομογενείς στην Κωνσταντινούπολη κατευθυνόμενοι από την Τουρκία, διακήρυτταν και έγραφαν, ακόμη και  στους δρόμους, το σύνθημα «Διχοτόμηση ή θάνατος» (Taxim jia olum).

   Από το 1956 μέχρι σήμερα πέρασαν σχεδόν εξήντα χρόνια! Και ερωτούμε: Είναι κανένας σήμερα, αρχίζοντας από εμάς τους απλούς πολίτες και φθάνοντας μέχρι τους πολιτικούς μας. που αμφισβητεί ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει, με τη βία των όπλων, διχοτόμηση; Και ακόμη, στις συνομιλίες, που ατελέσφορα διεξάγονται για το Κυπριακό, εδώ και τόσα χρόνια, και που οι Τούρκοι ξέρουν να ροκανίζουν το χρόνο. Είναι κανείς από μας που εθελοτυφλεί και δεν καταλαβαίνει ότι οι Τούρκοι προτάσσουν τις «πραγματικότητες», που υπάρχουν στην Κύπρο, Προκειμένου να αναγνωρισθεί και η διχοτόμηση;

   Ξέρει, λοιπόν, η Τουρκία να  προγραμματίζει. Και ξέρει να  πολιτεύεται. Γι’ αυτό, ας μην αυταπατόμαστε. Στο πιό πάνω βιβλίο του Νταβούτογλου, αυτή η πραγματικότητα διακηρύττεται ξεκάθαρα. Κάνει λόγο ο συντάκτης, κα μάλιστα με πολλή έπαρση, για τον «πολιτισμικό άξονα». που διεκδικεί και ασκεί η Χώρα του, μεταξύ τριών Ηπείρων. Και αρνείται να δεχθεί. όπως γράφει, τον «περιορισμό των συνόρων» της Πατρίδας του! Γι’ αυτό και απερίφραστα. διατυπώνει ότι στη Χώρα του πρέπει να υπαχθεί ένα μεγάλο μέρος του Αιγαίου και η Κύπρος. Και χωρίς να διστάζει καταθέτει ότι και η Κρήτη εξυπηρετεί το σημαντικό ρόλο της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή. Γράφει χαρακτηριστικά ο Νταβούτογλου· «Το Αιγαίο αποτελεί τον σημαντικώτερο θαλάσσιο κόμβο της ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου... Αυτή η θάλασσα-πέρασμα κατέχει προσδιοριστική θέση μοναδική στην γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική, γεωπολιτισμική (διεθνή) αλληλεπίδραση... Η Κύπρος που κατέχει παγκοσμίως κεντρική (γεωστρατηγική) θέση, βρίσκεται μαζί με την Κρήτη, πάνω σε άξονα, όπου τέμνονται (τεράστιας γεωοικονομικής και στρατηγικής σημασίας) θαλάσσιες οδοί..». Και συνεχίζει με σαφή προειδοποίηση για μας: «Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο (και εννοεί εδώ την Τουρκία) δεν είναι δυνατό να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές πεδίο...» Και καταλήγει με ιταμότητα· «Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί (στην Κύπρο), η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ανοικτό ένα Κυπριακό Ζήτημα»!

   Το ότι κάποιοι, ισχυροί, της Ευρωπαϊκής Ένωσης αμφισβητούν στο να δεχθούν την Τουρκία στην Ευρώπη, αυτό δεν φαίνεται, κατά τον Αχμέτ, να την απασχολεί. Μάλλον η ίδια η Τουρκία με τη στάση αυτή των Ευρωπαίων υποβοηθείται στην εκβιαστική πολιτική της,  ώστε να αποβαίνει ο προστάτης των καταπιεσμένων Μουσουλμάνων της ευρύτερης Μεσανατολικής περιοχής, και όχι μόνο. Και αυτό το απέδειξε έντονα πρόσφατα, με την επιχείρηση της παραβίασης του αποκλεισμού της Γάζας. θυσιάζοντας, εκτός από τους Τούρκους πολίτες της, και τις μέχρι τότε «καλές» σχέσεις της με το Ισραήλ, αψηφώντας το ισχυρό εβραϊκό λόμπυ στην Αμερική και προτιμώντας να εγκαινιάσει την απαρχή της νέας Οθωμανικής πολιτικής της, όπως άνετα την εκφράζει ο Νταβούτογλου στο επίμαχο βιβλίο του. Γι’ αυτό και υπογραμμίζει: «...όποιος σταθεί  μπροστά στους ηγεμονικούς υπολογισμούς της Τουρκίας πρέπει να δεχτεί σκληρό κτύπημα»! Αυτό το επαναβεβαίωσε με αφορμή το περιστατικό της Γάζας, και ο Πρωθυπουργός  της Τουρκίας με ανάλογες δηλώσεις του. Έτσι. κατά τον Νταβούτογλου: «Οι φιλόδοξες χώρες ορίζουν το τί θεωρούν για τις ίδιες απειλή, βασιζόμενες στις στρατηγικές τους επιδιώξεις. και όχι στους φόβους τους. Αντίθετα, οι παθητικές. χωρίς φιλοδοξίες. χώρες διαμορφώνουν στρατηγικές υποταγμένες στις απειλές που υφίστανται»!

   Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων, γράφει και διαμηνύει σε πολλούς αποδέκτες, και ασφαλώς και σε μας, όχι ο Αχμέτ, αλλά οι Αχμέτ Νταβούτογλου που άρχουν στην Τουρκία. Γιατί όλα αυτά, όπως προδιατυπώσαμε, αποτελούν τη μονολιθικά πάγια πολιτική σύνολης της Τουρκικής ηγεσίας.

   Κι εμείς, επί του προκειμένου τί κάνομε; Τουλάχιστον ας προβληματισθούμε έστω και τώρα. Γιατί η Κύπρος, όπως εύστοχα αλλά τραγικά ειπώθηκε, Ιμβροποιείται· η Θράκη Κυπροποιείται· η Ελλάδα Θρακοποιείται· και το Αιγαίο παραβιάζεται συστηματικά από την τουρκική αεροπορία, δοκιμάζοντας τις αντοχές και τις ευαισθησίες μας! Κατά τα άλλα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός επισκέφθηκε πρόσφατα Σουλτανικά την Αθήνα, δίνοντας, μεταξύ άλλων, και μαθήματα καλής συμπεριφοράς στους Έλληνες δημοσιογράφους και δικαιολογώντας, προς αφελείς, τις «αβλαβείς διελεύσεις» μέχρι και το Σούνιο των «άοπλων» πολεμικών αεροσκαφών της Χώρας του!

   Γι’ αυτό, μαζί με το προκλητικό τράνταγμα, που ο Νταβούτογλου μας κάνει, ας πάρομε, επιτέλους, στα σοβαρά, τα όσα γράφει στο βιβλίο του, και κάτι το σημαντικό. που στις σελίδες του διατυπώνει· «Το βασικότερο έρεισμα στρατηγικής ισχύος μιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων»(!), λέγει. Αυτό γράφει. Και σ’ αυτό έχει δίκαιο. Εμείς οι ‘Έλληνες έχομε το δυναμικό αυτό. Γιατί πώς εξηγείται στο εξωτερικό, ως απόδημοι. να κάνομε θαύματα και στην Πατρίδα μας να μην ευδοκιμούμε;

Νίκος Νικολαΐδης Καθηγητής

Της Θεολογικής Σχολής του

Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΛΥΔΙΑ" ΙΟΥΛΙΟΣ 2010

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ