Το κράτος είναι από τους πρώτους στόχους που πλήττει η νέα τάξη πραγμάτων. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, ο καπιταλισμός έχοντας απαλλαγεί από το αντίπαλο δέος (ήταν πράγματι; δεν το εξέτασε ουδείς ιστορικός αναλυτής) με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού επιδόθηκε στη μετά μανίας επίθεση κατά του κράτους. Εξυφάνθη η κατηγορία ότι αυτό αποτελεί άθλιο επιχειρηματία, συκοφαντία αισχρή ακόμη και για το πιο κομματικό κράτος. Το κομμουνιστικό κράτος έδωσε στους άπληστους κεφαλαιοκράτες άφθονα και ισχυρά (έτσι φαίνονταν μετά το 1990) επιχειρήματα. Με τη βοήθεια όλων των ώς τότε υποτιθεμένων κρατιστών του καπιταλιστικού στρατοπέδου, δηλαδή των οπαδών της οικονομικής σχολής που πρεσβεύει ότι οι σημαντικοί τομείς της παραγωγής πρέπει να ελέγχονται από το κράτος (και αυτό είναι το ορθό είτε το κράτος λειτουργεί σωστά είτε όχι. Το αντιλαμβανόμαστε τουλάχιστον τώρα;) επέτυχαν σε μία εικοσαετία να εισαγάγουν τις πιό σημαντικές κρατικές (έστω κομματικές, όπως και άλλοτε γράψαμε) επιχειρήσεις στο χρηματιστήριό τους. Από εκεί και πέρα λίγη εργασία απόμεινε για να απωλέσει το κράτος την περιουσία του. Μήπως πονούσαν οι ταγοί περισσότερο τα χρήματα του λαού από το τμήμα εκείνο του λαού που εναπέθεσε τις οικονομίες του στα χέρια τυχάρπαστων χρηματιστών κατά τη “μεγάλη ακμή” του χρηματιστηρίου; Άλλωστε η πληθώρα των σκανδάλων μαρτυρεί περίτρανα τον βόρβορο του χρηματισμού. Ας λάβουν υπ΄ όψη τους όλοι αυτοί που “υπηρέτησαν” τον λαό από σημαντικές θέσεις και διατείνονται ότι δεν “λέρωσαν τα χέρια τους”, ότι η συγκάλυψη των ενόχων, λόγω κομματικής “αλληλεγγύης” (αχ, δύσμοιρη λέξη!) ή λόγω δειλίας συνιστά ενοχή.

Σήμερα η κρατική εξουσία, αν υπάρχει ακόμη, ή οι εντολοδόχοι των ισχυρών του κεφαλαίου βιάζονται να εκποιήσουν σε εξευτελιστικές τιμές (αυτό “πετυχαίνει” η “μαγεία” του χρηματιστηρίου) τον ιδρώτα του λαού δεκαετιών! Πώς γίνεται αυτό; Μα θέλει οικονομική ανάλυση με ειδικές γνώσεις της “επιστήμης” (δηλαδή της θεσμοθετημένης απάτης) της οικονομίας. Όλοι μας δεν σταθήκαμε μάρτυρες εκποίησης της περιουσίας ενός συμπολίτη μας που χρωστούσε “πολλά” (έτσι μας έμαθαν να λέμε) στις τράπεζες. Αν πράγματι χρωστούσε τόσα όσα του ζητούσαν, δεν αναλύσαμε ποτέ ούτε διερωτηθήκαμε. Έτσι λοιπόν συνέβη με το δημόσιο. Έχοντας εθιστεί στον δανεισμό (τη φοβερότερη μορφή εθισμού) ήταν υποχρεωμένο να καταφεύγει στις “αγορές” (πόσοι διερωτηθήκαμε, ποιές είναι αυτές;) για τις “δόσεις” του. Και οι “αγορές” γνωρίζοντας τον εθισμό του κράτους αύξαναν διαρκώς τις απαιτήσεις τους με τη μορφή του αυξητικού ολοένα επιτοκίου δανεισμού. Και για να είναι συνεπείς προς την “επιστήμη” της οικονομίας οι “αγορές” “έστησαν διάφορους οίκους αξιολόγησης (περισσότερους από έναν για να μην μας θυμίζει το καθεστώς τον κομμουνισμό!). Αυτοί οι “οίκοι” δεν αποτελούν θεσμικό όργανο ουδενός υπερκρατικού (διεθνούς συνηθίσαμε νά λέμε) οργανισμού, όπως δεν είναι θεσμικό όργανο ο των τραπεζών “Τειρεσίας” (αχ, αν είχαν διαβάσει τα λόγια προς τον Κρέοντα, που έβαλε στο στόμα του ο Σοφοκλής. Προσοχή: Ουδεμία σχέση με την οδό Σοφοκλέους!), άγνωστοι προ ολίγων ετών “οίκοι”, εξαπέλυσαν ξαφνικά άγρια επίθεση κατά των χωρών με αδύναμη οικονομία. Πρώτο “πειραματόζωο” η χώρα μας, η οποία δοκιμάζεται από την εκτίναξη των spreads, λέξη που αναμασούν με ιδιαίτερη ικανοποίηση τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας. Κάπου κάπου κάνουν λόγο και για την “πιεση της αγοράς” και την άλλη των κεφαλαιούχων που ζουν για να αισχροκερδίζουν σε βάρος των οικονομιών των λαών, τελικά όμως μας “καθησυχάζουν” τονίζοντας ότι οι “μεγάλοι” και “καλοί” και “ηθικοί” της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ νυχθημερόν πασχίζουν να σώσουν την ελληνική οικονομία από τους άλλους, που δεν τους ονομάζουν αισχρούς, άθλιους και πωρωμένους από τη δίψα του χρήματος, που πιέζουν, ώστε να συντελεστεί η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και εμείς στηνόμαστε μπροστά στη μικρή οθόνη, για να μάθουμε τί το καλό για μας αποφάσισαν σήμερα οι “καλοί” της Ευρώπης αλλά και πιο πέρα της Αμερικής!

Οι πολυπράγμονες οικονομικοί αναλυτές, οι καταγγέλοντες το κράτος για τις άθλιες επιδόσεις του στην οικονομία, οι υποστηρικτές της πολιτικής εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της μείωσης του εισοδήματος των πολιτών της χώρας, ποτέ δεν έθεσαν και ούτε θα θέσουν υπό συζήτηση ερωτήματα όπως τα ακόλουθα: Είναι η οικονομία επιστήμη κατά το ανάλογο των θετικών επιστημών και υπάρχουν οικονομικοί νόμοι, οι οποίοι ρυθμίζουν τα των αγορών (ας μη χρησιμοποποιήσουμε εισαγωγικά) ή είναι καλοστημένη απάτη των ισχυρών του χρήματος; Τα “παιχνίδια” με τις ισοτιμίες των νομισμάτων, την κίνηση του χρηματιστηρίου και την εκτίναξη των spreads των ομολόγων καθώς και η διαφορετική νομισματική πολιτική ΕΕ και ΗΠΑ υπαγορεύονται από οικονομικούς νόμους που θα μπορούσε να μάθει και μαθητής του λυκείου; Οι ισχυροί του κεφαλαίου είναι οργανωμένοι σε ομάδες κατά το ανάλογο των γκάγκστερς του παρελθόντος, που εξοντώθηκαν κατά το “ξεκαθάρισμα” των μεταξύ τους λογαριασμών, ή υπάρχει διεθνής του κεφαλαίου πανίσχυρη που φιλοδοξεί όχι απλώς να σωρεύσει τον πλούτο της γης στα χέρια της, αλλά να υποκαταστήσει τα κράτη;  Είναι άλλα τα συμφέροντα των Κεντρικών τραπεζών, του ΔΝΤ, των οίκων αξιολόγησης των οικονομιών και των οίκων συμβούλων χωρών με ανίσχυρη οικονομία ή μήπως το παιχνίδι είναι ένα (η κατάρρευση της οικονομίας) και οι παίκτες πολλοί έχοντας αναλάβει ο καθένας τον ρόλο του; Και ποιοί είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων; Μήπως κατά τη σύνοδο διαφόρων “λεσχών”, πολύ γνωστών πλέον κατά την ονομασία τους, δίδονται εντολές προς εκτελεστικά όργανα; Γιατί δεν σχολιάζεται ποτέ ο λόγος της προβαλλόμενης ανάγκης παγκόσμιας κυβέρνησης, λόγος που ακούγεται και από τα χείλη του πρωθυπουργού μας;

Θα ήταν μικρό το κακό, αν η επίθεση γινόταν στον τομέα της οικονομίας και μόνο. Πέρα από την αποδόμηση των κρατών ως διαχειριστών των εθνικών οικονομιών διαφαίνεται ότι επιτυγχάνεται ο ακόμη σοβαροτέρων συνεπειών στόχος της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Και είναι ευκολότερο να επιτευχθεί ο στόχος αυτός σε εποχή που οι πάντες έχουν πεισθεί ότι η μόνη αξία είναι το χρήμα. Τα εθνικά ζητήματα δεν συζητούνται πλέον και θα μπορούσαν όλα να τακτοποιηθούν σε βάρος μας με συνοπτικές διαδικασίες, αν οι εχθροί μας και όχι φίλοι μας έκριναν κατάλληλο τον καιρό. Ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων μέσω του καταναλωτισμού έχει συντελεστεί και ο μέσος πολίτης εκδηλώνει αισθήματα ενοχής αποδεχόμενος σιωπηλά το ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε”! Αυτός διαθέτοντας ακόμη ίχνη αξιοπρέπειας δεν λησμονεί το πόσο αναξιοπρεπής υπήρξε όταν δρασκέλιζε το κατώφλι του πολιτικού γραφείου ή πόσο πλήγωνε την πατρίδα (ένοια που είχε λησμονήσει και του την υπενθυμίζουν οι “σωτήρες” των ημερών), όταν δεν διέθετε γι’ αυτήν τον ιδρώτα του. Βέβαια αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πόσα έφαγαν οι άλλοι, καθώς στην έπαρσή του αισθάνεται ακόμη “ημέτερος” και όχι θύμα!

Θρηνώντας επάνω στη χαμένη μας αγοραστική δύναμη, αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε τις βαθύτερες συνέπειες της κρίσης που βιώνουμε. Αδυνατούμε να συλλάβουμε τις συνέπειες στην προδομένη νέα γενιά, που βλέπει να ορθώνονται ολόγυρά της αδιέξοδα. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι το σχέδιο δεν σταματά στην οικονομική εξαθλίωση των λαών μέσω της οικονομίας υπό τη στενή έννοια του όρου. Η Ινδία έχει από ετών επιλεγεί ως “πειραματόζωο” για τον ασφυκτικό έλεγχο επί της φυτικής παραγωγής των μεγάλων πολυεθνικών της γεωργίας. Από τότε εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένοι αγρότες αυτοκτόνησαν, λόγω χρεών προς τις τράπεζες, αφήνοντας στην αθλιότητα απροστάτευτα τα μέλη των οικογενειών τους. Οι ίδιοι ισχυροί του κεφαλαίου ίδρυσαν χρηματιστήριο ειδών διατροφής και εντός διετίας διπλασδίασαν την τιμή των βασικών από αυτά, με αποτέλεσμα να εξανεμίζεται η ανθρωπιστική βοήθεια, όση απόμεινε! Αυτοί προωθούν τον τροφοδοτικό κώδικα, ώστε να θέσουν υπό ασφυκτικό έλεγχο τη μικροκαλλιέργεια, και οι ίδιοι διεκδικούν την αποκλειστική διαχείριση των υδάτων. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πορεία του πλανήτη; Ας μην πέσουμε μία ακόμη φορά θύματα υπολογίζοντας στενά και μόνο τις συνέπειες της κρίσης στον καταναλωτισμό μας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ