« Στην σκιά χειροπιασμένες,

στην σκιά βλέπω κι εγώ,

κρινοδάκτυλες παρθένες,

οπού κάνουνε χορό»

Δ. Σολωμός

Ας ξεφύγουμε για λίγο εμείς οι προσκυνημένοι, σύγχρονοι γραικύλοι, από την κουραστική πεζότητα των ημερών, που χτυπά αλύπητα σαν χταπόδι τις χοϊκές υπάρξεις μας πάνω στον βράχο της αμαρτωλής μας επιβίωσης. Ας αναζητήσουμε για λίγο πνευματική τροφή και εσωτερική ανάταση ανερχόμενοι νοερά σε ύψη ηρωισμού πανύψηλων πνευματικών κορυφών που αξιώθηκαν και πάτησαν ΆΝΔΡΕΣ ντυμένοι μέσα στην δόξα, αλλά και ΓΥΝΑΙΚΕΣ! Σύζυγοι, μάνες, με κόρες και γιούς. Οι αλησμόνητες προμήτορές μας μαζί με τα εκλεκτά παιδιά τους, τα ιερά σφάγια στον βωμό του σταυρωμένου Θεού μας.

Ας ξεφύγουμε από την σύγχρονη πλανεύτρα αρρώστια του σώματος και ας φροντίσουμε επιτέλους την υγεία του πνεύματός μας. Της Ελληνορθόδοξης ψυχής μας. Αυτή κινδυνεύει κατ’ ουσίαν και όχι το φθαρτό σώμα. Έτσι τουλάχιστον διεκήρυξε ο πατρο Κοσμάς. Χρόνια ολόκληρα θαλασσοδέρνουμε στα πελάγη της ύλης. Ατέλειωτες ώρες κυλιόμαστε στον βούρκο του χοιροστασίου της κραιπάλης.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ανελκύσουμε το υποταγμένο πνεύμα μας μέσα από την τύρβη της χοϊκότητος και ας το εξυψώσουμε στην θεϊκή σφαίρα όπου και ανήκει· εκεί που το έθεσε ο δημιουργός. Έτσι απελευθερωμένο θα βρεθεί στο φυσικό του περιβάλλον, αυτό που το στερήσαμε χρόνια ολόκληρα, και εκείνο θα μας ανταμείψει, υποδεικνύοντας τον τρόπο εξόδου μας από το έλος της αμαρτίας.

Ως εκ τούτου καλούμαστε άμεσα σαν σύγχρονοι Θωμάδες να ψηλαφίσουμε το ηθικό μεγαλείο των ηρωικών μορφών του ’21. Έχουμε ανάγκη από την σκέπη τους και από την μπαρουτιασμένη ανάσα τους. Μη φοβούμαστε, δεν μεταδίδουν ασθένειες. Είναι εξαγιασμένοι. Είναι ημίθεοι! Φτάνει που τους εγκαταλείψαμε χρόνια ολόκληρα και αυτούς και τον Θεό και πάμε κατά διαόλου…

Ψηλαφίζοντας λοιπόν τις νοερές υπάρξεις τους χωρίς να το θέλουμε –ίσως όμως να το επιθυμούν οι ίδιοι για να μας ζωογονήσουν– τα «δάχτυλά» μας βυθίζονται εις «τούς τύπους τῶν ἤλων» του μαρτυρίου τους, το δε χέρι μας, όταν φτάνει η στιγμή, διεισδύει βαθειά μέσα στην λογχισμένη πλευρά της ιερής «αυτοκτονίας» τους.

Ας αναβλέψουμε λοιπόν με επιμέλεια την πινακοθήκη των ηρωικών γυναικείων μορφών, των μπαρουτιασμένων, με αγονάτιστο φρόνημα, ατσαλένια θέληση και περιφρόνηση στον κίνδυνο. Τις ζήλευαν και τις ποθούσαν τα χαρέμια των σουλτάνων και τα σκλαβοπάζαρα της ανατολής. Εκείνες όμως τερμάτισαν την ζωή τους για να υπηρετήσουν υψηλούς στόχους και σκοπούς. Είχαν πολλές ιδιαιτερότητες. Η πιο βασική ήταν η βαθειά πίστη τους στον Θεό και όχι σε ελεεινά υποκατάστατα όπως οι σύγχρονες Ελληνίδες που ξερίζωσαν από την καρδιά τους Θεό και παραδόσεις και υποτάχτηκαν στις ιέρειες της Αφροδίτης. Οι ανωτέρω βασίλισσες των σπιτιών ήταν αυτές που κουβαλούσαν μπαρούτι και βόλια στους πολεμιστές, οργώνοντας κυριολεκτικά τα τείχη, με πιστή συντροφιά την πείνα, τις επιδημίες, τις κακουχίες. Ξεδίψαζαν τους διψασμένους. Περιποιούνταν τους τραυματίες. Εμψύχωναν με λόγια και έργα τους πολεμιστές, εμπνέοντας ηρωισμό. Τελευταία στιγμή άρπαζαν και τα καρυοφύλλια και κυνηγούσαν απειλητικά τους μωχαμετάνους.

Τα κατορθώματά τους μοιάζουν με παραμύθια, κι όμως είναι αληθινά. Μοιάζουν με παραμύθια που κατά λάθος μπήκαν στην ιστορία. Μοιάζουν με του άθλους του Ηρακλή αλλά τους ξεπερνούν, γιατί αυτές πολέμησαν με ανθρώπινα θηρία και τέρατα, απ’ αυτά του συναντά ο ερευνητής μόνο στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Πάλεψαν λοιπόν με το θηρίο της Αποκαλύψεως, αλλά το ξεπάτωσαν. Το λάβωσαν τόσο άσχημα που πληγωμένο σύρθηκε μες στο κρησφύγετό του ταπεινωμένο. Το ερώτημα που γεννάται είναι τι θα κάνουμε εμείς οι σύγχρονοι, ανάξιοι απόγονοι των ανωτέρω με την επανεμφάνισή του στις μέρες μας; Εμείς που είμαστε ανοχύρωτοι ολόπλευρα, εσωτερικά και εξωτερικά, άψυχοι και άνευροι, αλλοιωμένοι και ήδη προσκυνημένοι;

Μήπως μπορούν να μας δώσουν διέξοδο στο δικό μας αδιέξοδο οι ηρωίδες προμήτορές μας;

Ας ευαισθητοποιήσουμε το αισθητήριο της ακοής, της οράσεως, της οσφρήσεως, προπάντων όμως ας αφυπνίσουμε την κοιμώμενη συνείδησή μας, για να μπορέσουμε να λάβουμε τα μηνύματα τους.

Μας φωνάζουν από την γέφυρα της Αραπίτσας οι 13 νέες που έπεσαν στον καταρράκτη για ν’ αποφύγουν την ατίμωση, ενώ άλλες αγωνίστηκαν σώμα με σώμα με τους Τούρκους μέχρις εσχάτων.

Τα αμίαντα σώματά τους και οι φτερουγίζουσες ψυχές τους στα ουράνια στέλνουν ένα μήνυμα…

Από την άλλη μας χαμογελούν οι είκοσι δύο γυναίκες του Ζαλόγγου που «αυτοκτόνησαν» πέφτοντας μαζί με τα παιδιά τους από το ψηλότερο μέρος του βουνού στο βάραθρο για ν’ αποφύγουν την αιχμαλωσία και την καταισχύνη. Ας αντικρύσουν οι σύγχρονες «μάνες» τις ευλογημένες «εκτρώσεις».

Ξάφνου όμως μία φοβερή ανατριχίλα διαπερνά το ασθενικό κορμί μας. Τι συμβαίνει; Δεκαοκτώ Ελληνοπούλες, νέα κορίτσια από το Άργος Πελοποννήσου αυτοθυσιάζονται πέφτοντας στο πηγάδι, γιατί βιάστηκαν από τους Τουρκαλβανούς του Κεχαγιάμπεη.

Ένα ανεπανάληπτο βουητό όμως διεγείρει την ένοχη ακοή μας. Είναι ο αντίλαλος από τις 26 γυναίκες και νεάνιδες της Κουνάκας Βαζελώνος που για να αποφύγουν την ατίμωση αλλά και τον θάνατο έπεσαν στο ποτάμι του χωριού Γέφυρα αυτοθυσιαζόμενες.

Να θυμηθούμε την ηρωίδα της Λήμνου την Μαρούλα το 1477 που σε μία κρίσιμη μάχη φοράει την πανοπλία του σκοτωμένου πατέρα της και αρχηγός της φρουράς ορμάει κατά των Τούρκων και τους εκδιώκει πανικόβλητους μέσα στα πλοία τους σώζοντας το νησί.

Να συνεχίσουμε; Δεν θα σταματήσουμε ποτέ. Γιατί τα Ζάλογγα είναι άπειρα. Δεν είναι μόνο τα προαναφερθέντα. Είναι ατέλειωτα, γνωστά και άγνωστα. Φανερά και αφανή. Η λαίμαργη και διψασμένη γη ποθούσε πολύ αίμα για να κορέσει την απληστία της. Απαιτούσε πολλαπλές πηγές αίματος να ενισχύουν τα αποθέματά της. Και το πέτυχε. Είναι το κύριο συστατικό της που το χορήγησαν αγόγγυστα οι αιώνιοι μάρτυρες.

Όλες λοιπόν αυτές οι γυναικείες υπάρξεις, μη κύπτουσες τον αυχένα στους φονιάδες, άναψαν φωτιά και έπεσαν μέσα σ’ αυτήν για να μη καταισχύνουν την δόξα του γένους. Είναι οι ανυπότακτες υπάρξεις που ανέστησαν το φως, που φωτίζει ολόκληρη την υφήλιο, αλλά κι εμάς τους ανθρώπους του σκότους. Τους νεοέλληνες της καλοπέρασης, της αναισθησίας, της κραιπάλης, της παντοειδούς αρνήσεως, της ύβρεως ιερών και οσίων και της… αμαρτωλής αυτοκτονίας.

Ξαφνικά αποφασίσαμε να τις μιμηθούμε… Αφού αρνηθήκαμε τον Θεό και εγκαταλείψαμε τις παραδόσεις μας θάβοντας την ιστορία μας στα βάθη της αχάριστης λησμονιάς και της αμόρφωτης αγνοίας μας, γινήκαμε ειδωλολάτρες. Θεοποιήσαμε το χρήμα, την υγεία, την ομορφιά, την εργασία μας, την φιλία, τον έρωτα, τον εαυτό μας.

Όμως ξυπνήσαμε μία μέρα και αισθανθήκαμε μία απελπιστική μοναξιά… έλειπε το νόημα της ζωής μας.

Ήταν όμως φυσικό αφού προηγήθηκε η απεμπόληση των πνευματικών αρχών και αξιών μας. Συνέπεια των ανωτέρω· αχρηστεύθηκε η ψυχική μας άμυνα. Οπότε αφεθήκαμε στην εύκολη λύση της αυτοκτονίας. Της αμαρτωλής και καταδικαστέας αυτοκτονίας που είναι απόρροια της πνευματικής κρίσης που μας μαστίζει δεκαετίες τώρα.

Η πνευματική κρίση, που δεν είναι άλλη από την προδοσία του Χριστού μας, μας οδήγησε στην απόγνωση του Ιούδα. Η απόγνωση δε, μας αποτελείωσε στην αγχόνη της αμετανοησίας.

Δεν αντιληφθήκαμε όμως το πιο απλό. Ότι η ζωή μας απαιτεί άμεσα νοηματοδότηση. Αυτήν μπορεί να την χαρίσει μόνο ο Χριστός.

Αρίσταρχος