«'Εγγίζει ταχύ ἡ δικαιοσύνη

μου καί ἐξελεύσεται ὡς φῶς

τό σωτήριόν μου» (Ησ. 51,5)

Η Βίβλος μας μιλάει για την αρχή του κόσμου, αλλά και για το τέλος του. Κάνει αναφορά για μια αιωνιότητα πριν την δημιουργία του κόσμου και μετά πραγματεύεται την «χρονική στιγμή» κατά την οποία ο Θεός θεμελιώνει την γη. Κάθε τι όμως, που θεμελιώνεται, φτάνει η ώρα και καταρρέει, λόγω παλαιότητος και γηράνσεως. Φυσικός κανόνας! Αυτό άλλωστε υποστηρίζει η ίδια η φύση για το απέραντο βασίλειό της. Κάθε πράγμα ανθίζει, καρποφορεί και μετά ξηραίνεται, φυλλοροεί. Κάθε πράγμα γεννιέται, αναπτύσσεται και κατόπιν «χάνεται». Όπως σεβόμαστε αυτόν τον φυσικό κανόνα που δεν είναι άλλος από τον κρυπτόμενο Δημιουργό και δεν μας ενοχλεί η όλη κλιμάκωση της ζωής, κάπως έτσι ας σεβαστούμε τα μεγαλόπνοα διδάγματα και την προφητική ενημέρωση της βίβλου για ψυχικό όφελος. Για το καλό μας. Όπως δε θωπεύουν την ακοή μας τα ευοίωνα μηνύματα και μας κρατούν καθηλωμένους στον θρόνο της άφρονος απαθείας του πλουσίου του ευαγγελίου, κάπως έτσι ας δεχόμαστε ψυχικά και τους «κακούς» οιωνούς, γιατί είναι ψυχωφελείς καθότι μας εγείρουν από την ηθική παραλυσία και μας καθιστούν ενεργούς πολίτες της θεϊκής δημιουργίας.

Έτσι λοιπόν αναφέρεται στην Κ. Διαθήκη (Β´Πετ. 3,10) «οὐρανοί ῥοιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεῖα δέ καυσούμενα λυθήσονται καί γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται».

Κάποτε ακούγαμε τέτοια λόγια χωρίς μεγάλη συγκίνηση, χωρίς ιερό ενδιαφέρον και χωρίς να τα καταλαβαίνουμε. Τα αφήναμε να διέλθουν ασχολίαστα, περιφρονώντας τα, ειρωνευόμενοι ως συνήθως, γιατί ζούσαμε σε εποχές «ευτραφών αγελάδων». Ποτέ δεν δίναμε σημασία, ούτε υποτυπώδη περιέργεια στις ισχνές τοιαύτες, ούτε ασχολούμασταν με τις… δέκα πληγές. Ήταν αποτρόπαιες ενθυμήσεις και χαλούσαν την ωραία ατμόσφαιρα των ηδυπαθών συμποσίων μας.

Όμως οι καιροί αλλάζουν. Οι τέσσερις εποχές του έτους διαδέχονται η μία την άλλη κανονικά, παραχωρώντας την εξουσία η κάθε μία στην επόμενη. Ιεραρχικά και προπάντων ταπεινά, καθότι ο δημιουργός μας είναι ταπεινός.

Σήμερα λοιπόν πρέπει ν’ ακούσουμε με προσοχή τα μηνύματα της Βίβλου, γιατί μας προετοιμάζουν ενημερώνοντάς μας για τα μελλούμενα. Μας καλούν σε μετάνοια Νινευϊτική για να δαμάσουμε την οργή του Θεού και να καθυστερήσουμε τα σχέδιά του. Στόχος του Θεού δεν είναι η καταστροφή μας και ο αφανισμός μας. Είναι η σωτηρία μας. Αλλά πρέπει να μη παραμείνουμε μόνο στην επίκληση της «Ἀθηνᾶς», αλλά να εντείνουμε και το «χεῖρα κίνει».

Έτσι ο Ησαΐας (24,18) αναφέρει: «Σεισθήσεται τά θεμέλια τῆς γῆς. Ταραχῇ ταραχθήσεται ἡ γῆ καί ἀπορίᾳ ἀπορηθήσεται ἡ γῆ…». Πράγματι λοιπόν ο σεισμός και η ταραχή αποτελούν μία σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα. Η επιστήμη της φυσικής μας γνωστοποιεί, ότι στα έγκατα της γης μας, όπως και στο βάθος κάθε πράγματος της γης που έχει μορφή και δομή, υπάρχουν κλεισμένες δυνάμεις καταστροφής. Με την θεμελίωση της γης, δεσμεύτηκαν οι δυνάμεις αυτές. Επεβλήθη μία πειθαρχία και εν μέσω αυτής αναπτύχθηκε η ζωή και η ιστορία άρχισε την καταγραφή των γεγονότων.

Σ’ αυτό το περιβάλλον ακούστηκαν λόγοι για να δοκιμασθεί η αγάπη και να ανακαλυφθεί η αλήθεια, δηλαδή ο Θεός και κατόπιν να λατρευθεί ο δικαιούμενος της λατρείας. Ο Αιώνιος! Γιατί αυτός μετέβαλε το φλεγόμενο χάος της αρχής, σε γόνιμη γη. Της γης που ήταν «αόρατος και ακατασκεύαστος». Απ’ αυτό το γόνιμο έδαφος της γης προήλθε τελικά και ο άνθρωπος, το επιστέγασμα της δημιουργίας, το καμάρι του Θεού, κρατώντας τα κλειδιά του παραδείσου. Τα κλειδιά με τα οποία είχε κλειδωμένες τις δυνάμεις των εγκάτων. Όταν όμως άρχισε να τα χρησιμοποιεί, ξεκλείδωσε την πόρτα και ξεχύθηκαν οι δυνάμεις έξω, όπως όταν άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Από τότε ο άνθρωπος άρχισε να δουλεύει για την καταστροφή του.

Γι’ αυτό στην εποχή μας τα θεμέλια της γης κλονίζονται και σείονται…

Ο Θεός διά μέσου των προφητών, πέρασε όλα τα μηνύματά του προς την ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά και διά μέσου των επιστημόνων, που τους δέχεται η αφιλόξενη προς τον Θεό κοινωνία, πιο ευχάριστα. Έτσι με λίγα λόγια μας τόνισε: «Εσείς είσθε εκείνοι που μπορείτε να προκαλέσετε το τέλος σας. Έχετε την δύναμη στα χέρια σας να δημιουργήσετε ή να καταστρέψετε. Τι θα κάνετε;» Απήντησε ο ίδιος ο Αδάμ από την πρώτη στιγμή με την αποστασία του. Θα καταστρέψουμε…

Καταστρέφοντας όμως ο άνθρωπος την γη, τα δένδρα, τα ζώα, τις θάλασσες, τα ποτάμια, τον αέρα κ.λ.π. θανάτωσε τον ίδιο του τον εαυτό. Παρ’ όλα αυτά μέσα στην καταστροφική δίνη του, δεν στρέφεται στην μόνη του ελπίδα, στον Θεό που τον δημιούργησε. Αντιθέτως εντείνει την λατρεία του, στο είδωλο της επιστήμης που έταξε πρόοδο απεριόριστη, ειρήνη απέραντη, ευτυχία χωρίς Θεό και εν τέλει αυτοκαταστροφή.

Γι’ αυτό φωνάζει ο Ησαΐας (50,6) και λέγει «οἱ δέ κατοικοῦντες… ἀποθανοῦνται». Στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα αφυπνίσεως από αγάπη θεϊκή. Κάθε λέξη αποτελεί ένα σφυροκόπημα στην σκεβρωμένη ύπαρξή μας προκειμένου να την ευθυτενίσει. Είναι ιατρός του πνεύματος και πρέπει το ταχύτερο δυνατόν να αφαιρέσει αποκόπτοντάς το, το απόστημα που μολύνει την ανθρώπινη ψυχή και την οδηγεί στον όλεθρο. Αλλά οι άνθρωποι επιθυμούν ν’ ακούουν καλές ειδήσεις και τα πλήθη ακούουν αυτούς που τις φέρνουν. Τους ψευδοπροφήτες.

ΟΜΩΣ! Αυτός που αγαπά την πατρίδα του, αυτός που σέβεται τους θείους θεσμούς, αυτός που πονάει για τους συνανθρώπους του, δεν σιωπά όταν τριγύρω του όλα κλονίζονται. Εκφράζει την ωμή αλήθεια μ’ όλο το σκληρό και σκαιώδες περιεχόμενό της, κηρύσσοντας τον αφορισμό μέσα από μία άτολμη και άνευρη κοινωνία που δεν συναισθάνεται, ούτε αναγνωρίζει ότι πορεύεται «ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς». Η ελευθερία απαιτεί τόλμη. Ειδικά η ελευθερία από τον ζυγό της αμαρτίας. «Ὁ τολμῶν νικᾶ». Αυτό είναι το σύνθημα που καλεί σε θυσία. Γιατί ο θυόμενος είναι ο πραγματικά ελεύθερος. Μη λησμονούμε τους ηρωικούς προπάτορές μας. Τους Ελεύθερους Πολιορκημένους!

Ας μας καθοδηγήσουν λοιπόν εκείνοι ώστε να δραπετεύσουμε από το δεσμωτήριο της αμαρτίας, εξαγνίζοντας την σκέψη μας και τολμώντας το υγιές. Δηλαδή μία νέα επανάσταση που θα ξεκινήσει με νέα ηρωική ΕΞΟΔΟ! Την έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε. Πλησιάζει η εθνική παλιγγενεσία και εμείς παραμένουμε νεκροί μέσα στην σκλαβιά μας. Σκλάβοι της εθνικής ολιγωρίας μας, της πνευματικής αποχαυνώσεώς μας, υπηρέτες του ψεύδους και υποχείρια του ελεεινού εαυτού μας που αποποιήθηκε την εθνική κληρονομιά του, την ευγενή ιστορία του και φλερτάρει ακατάπαυστα με το διεφθαρμένο πνεύμα της υλιστικής θεωρήσεως, νομίζοντας ότι εξελίχθηκε, ενώ κατ’ ουσίαν βουλιάζει σ’ ένα τέλμα απύθμενο.

Οι πρόγονοί μας σκοτώθηκαν για εμάς και παρ’ όλα αυτά ζουν στην θύμηση της καλλιεργημένης διεθνούς κοινότητος σαν πρότυπο, εκτός από την δική μας. Εμείς συνεχίζουμε να τους αγνοούμε και να τους δυσφημούμε, καθυβρίζοντάς τους ποικιλοτρόπως.

Αυτοί όμως ανεπηρέαστοι βιώνουν στον κόσμο του πνεύματος, ολοζώντανοι, ενώ εμείς βρισκόμαστε σε μία χειμερινή νάρκη διαρκείας, κινδυνεύοντας να καταστούμε «φυτά».

Επιβάτες ενός πλοίου χωρίς κυβερνήτη, κατευθυνόμαστε ολοταχώς πάνω στα παγόβουνα της αποστασίας, καθότι είμαστε οι ανυπότακτοι στο θέλημα του Θεού.

Ένας άλλος Τιτανικός όμως θα καταγράψει την βλάσφημη διέλευσή του από το πέλαγος της αμαρτίας, συντριβόμενος κάτω από τα ερείπια νέας βαβελικής επάρσεως.

Κι όμως υπάρχει η διέξοδος της ΕΞΟΔΟΥ! Ας αντιτάξουμε όσο είναι καιρός άμυνα στην εθνική μας φθορά και ας ορθώσουμε σαν έθνος το τείχος του Χριστού!

Προπάντων ας διαφυλάξουμε ορθάνοιχτη την «τάφρο» της Ορθοδοξίας, αυτήν που προσπαθούν στις μέρες μας να την διαπεράσουν οι «μωχαμετάνοι», που έθεσαν σαν προπομπό τους τον ιό, έναν αόρατο ανιχνευτή, γιατί οι ίδιοι οι εμπνευστές του είναι θρασύδειλοι και προπάντων φονιάδες. ΟΧΙ τόσο του σώματος, όσο της ΨΥΧΗΣ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

Αυτή ας είναι η λακωνική απάντηση στα ελεεινά τηλεσίγραφα ανθρωποειδών υπάρξεων, που σε λίγο θα περπατούν «ὡς δοῦλοι» (Εκκλ. 10,7).

Αρίσταρχος

Παράρτημα

Ας ακούσουμε και το Σαββόπουλο συμπληρωματικά:

Άγγελος εξάγγελος

Δημιουργός: Διονύσης Σαββόπουλος

Άγγελος εξάγγελος μάς ήρθε από μακριά

γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι

Δεν ήξερε καθόλου, μα καθόλου να μιλά

και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μάς έφερε ήταν όλα μια ψευτιά

μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας

Γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά

κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά

κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα

Μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά

και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά

κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα

Ώσπου κάποιο βραδάκι, βρε τι τού 'ρθε ξαφνικά

κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά

Η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα

Τα νέα που σάς έφερα, σάς χάιδεψαν τ' αυτιά

μ' απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει

και τού 'παμε να φύγει μουδιασμένα

Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει

καλύτερα να μη μάς πει κανένα