Νικοῦσες; καί τούς κόσμους ἐλευθέρωνες!

Μιλοῦσες; καί τούς ἀγρίους τούς ἡμέρωνες!

Ἐτραγουδοῦσες; μάγευες καί τίς Σειρῆνες!

Φιλοσοφοῦσες; καί τό νοῦ στούς οὐρανούς ἐφτέρωνες!

Γ. Στρατήγης (1860-1938)

Πτωχή ναι· αλλά έντιμος πάντοτε η Ελλάς κράτησε το βάρος και αντεπεξήλθε στην επιβουλή των εχθρών, αλλά και των «ασπόνδων φίλων», όλων των εποχών και όλων των λαών.

Η μοναξιά και η μόνωση είναι ίδιον μεγάλων αναστημάτων, μεγάλων ανδρών και μεγάλων τῇ ψυχῇ εθνών. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις, οι συνασπισμοί, αλλά και οι φτηνές παρέες, θυμίζουν τον άσωτο υιό της παραβολής. Είχε πληθώρα «φίλων»,  όσο καιρό είχε πληθώρα χρημάτων και τους τάιζε. Όπως και στις μέρες μας, όσοι επιθυμούν να ίστανται σε κάθε είδους αξιώματα, «ταΐζουν». Μετά όμως εξηφανίσθησαν άπαντες, αφήνοντάς τον στην εγκατάλειψη, αλλά και στην ευλογημένη ερημία, όπου ενεθυμήθη τον Θεό πατέρα. Όπως έχουμε αναφέρει και άλλες φορές η δυστυχία έχει και την πλευρά της ευτυχίας. Εν προκειμένω η ευτυχία είναι η ενθύμηση του Θεού. Άλλωστε είναι κανόνας της αμαρτωλής κοινωνίας, το πλεύρισμα να γίνεται λόγω συμφερόντων και να καταλήγει πάντοτε στον «εμβολισμό» του πλευριζομένου.

Έτσι περπάτησε ολάκερους αιώνες η Ελλάς σαν έθνος. Σαν ανιχνευτής και προκάλυψη της παγκοσμίου κοινωνίας, προφυλάσσοντάς την από άκρως επικίνδυνες απειλές. Το μέγα θύμα στον βωμό της σωτηρίας της ανθρωπότητος. Χόρτασε από ύμνους, επευφημίες και ηχηρά εγκώμια.

Άμεσα όμως μετά την έξοδο κινδύνου, γεύτηκε το πικρό ποτήρι της προδοσίας, της αγνωμοσύνης και του ξεπουλήματος «αντί τριάκοντα αργυρίων».

Παράλληλη η πορεία του Ελληνικού έθνους με την επί γης πορεία του Χριστού μας.

Γνώρισε και γνωρίζει την αχαριστία και την εγκατάλειψη από τους ευεργετηθέντας «φίλους» και τις «ισχυρές δυνάμεις», για να εκτιμήσει καλύτερα τον ένα και μοναδικό φίλο, σύμμαχο, προστάτη και σωτήρα. Τον μοναδικό Χριστό!

Η πορεία του ελληνικού έθνους αποτελούσε και αποτελεί ένα ιερό μυστήριο. Ένα θαύμα! Ένα μυστήριο που το γνωρίζει σε βάθος μόνο ο θείος μυσταγωγός, καθότι το διαχειρίζεται με την σοφία του, για να εξυπηρετεί τα σχέδιά του. Γιατί δεν υπάρχουν στην ζωή τυχαία περιστατικά. Δεν υπάρχουν απλές τυχαίες συμπτώσεις. Αυτά ισχύουν μόνο για τους απέλπιδας ειδωλολάτρας, οπαδούς της θεάς τύχης. Για εμάς τους xριστιανούς όλα είναι προγραμματισμένα από την πρόνοια του Θεού.

Έτσι λοιπόν η Ελλάς στα χρόνια που βιώνουμε, ένεκα πολλών αμαρτιών, βαδίζει προς εξιλασμόν. Έχει ξεκινήσει από καιρό την ανάβαση εις «Ιεροσόλυμα» και ήδη έχει παραδοθεί εις χείρας ανόμων και αθέων ανθρώπων του ενδοτέρου χώρου, αλλά και του εξωτερικού. Έθνη ολόκληρα την εμπαίζουν, την μαστιγώνουν, την εμπτύουν χασκογελώντας καυστικά στην πλάτη της ή μάλλον στα μούτρα της και την οδηγούν αποφασιστικά στον αφανισμό. Στον περιπόθητο θάνατο. Λησμόνησαν σύντομα τις ευεργεσίες που απηύλασαν από την τωρινή κατατρεγμένη.

Οι βαθμίδες όμως της αναβάσεως προς την άνω Ιερουσαλήμ πρέπει να ακολουθηθούν πιστά απ’ όλους μας και μέχρι τέλους. Είτε άτομα μεμονωμένα, είτε έθνη αμαρτωλά, αλλά φιλόθεα. Αυτό όμως που πρέπει να προσέχουμε και να διαφυλάξουμε αυτή την ύστατη στιγμή που διέρχεται το έθνος μας, είναι το πλεύρισμα στο σκάφος της εκκλησίας, για να μην εμβολισθούμε από τα «υπερσύγχρονα» σκάφη των αρχόντων των εθνών, των υιών ανθρώπων, «οἷς οὐκ ἐστι σωτηρία». Το σκάφος της εκκλησίας μπορεί να κλυδωνίζεται, να θαλασσοδέρνεται, αλλά ουδέποτε βυθίζεται. Υπάρχει κυβερνήτης ένας και μοναδικός, που διατάσσει τα στοιχεία της φύσεως και βουβαίνονται. Ενώ οι επαιρόμενοι κοσμικοί κυβερνήτες των συγχρόνων τιτανικών, προσκρούουν ξαφνικά στα παγόβουνα της αθεΐας τους και εξαφανίζονται άπαξ διά παντός λησμονούμενοι υπό πάντων. Η χειρότερη τιμωρία που επέλεξε ο Θεός για τους «δοξασμένους». Ενώ αυτόν τον έναν, δεν μπορεί ακόμη και να θέλει κανείς να τον ξεχάσει. Χωρίς την παρουσία αυτού η ανθρωπότης ταλαίπωρη και ορφανή. Ειδικά οι πολέμιοι και αρνητές του, είναι οι πρώτοι ορφανοί.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον παραδοσιακό τρόπο σκέψεως και αντιλήψεως, βάσει του νοός που μας χάρισε ο Θεός, ξέμακρα από την τεχνολογική καθοδήγηση και καταστροφική παράσυρση.

Ένα γαϊδουράκι έβλεπε τον άγγελο να φράζει τον δρόμο, ενώ ο αναβάτης προφήτης Βαλαάμ δεν τον έβλεπε, γιατί η ενόρασή του είχε περιοριστεί στα άκρως γήινα και πενιχρά. Λοιπόν καιρός είναι ανοίγοντες τα μάτια της ψυχής μας, να διαχωριστούμε από την λοιμώδη νόσο της υλιστικής κατηχήσεως, που προωθείται με πάμπολλους τρόπους ιδία τεχνολογικούς και να στραφούμε στην φυσική πηγή, που προσφέρει το γνήσιο, καθάριο, κρυστάλλινο και αιώνιο σωτηριώδες ύδωρ· τον Χριστό μας! Στην σύγχρονη Ελλάδα της διώξεως και της τρομοκρατίας, καταβάλλεται κάθε… φιλότιμη προσπάθεια να χτυπηθούν τα όσια και ιερά της φυλής μας ανεπανόρθωτα.

Ας παραμερίσουμε το συντομώτερο τις βιοτικές μέριμνες, που πολλές απ’ αυτές τίθενται εγκαθέτως ένεκα αποπροσανατολισμού και ας διεισδύσουμε στο βάθος του πνεύματος του Θεού, ώστε να μας καθοδηγήσει στην σωστή κατεύθυνση και πορεία.

Ας ακολουθήσουμε την πορεία της φύσεως και του ζωικού βασιλείου, που πιστά αιώνες ακολουθεί την νομοθεσία του πλάστου. Η όνος του Βαλαάμ ας μας «καθοδηγεί». Το να παραδειγματιστούμε από την φύση γενικώτερα, δεικνύει έναν επιπλέον σεβασμό στον Θεό. Η απομάκρυνση από τον Θεό είναι η πραγματική αιτία των ποικίλων ασθενειών μας. Η ειλικρινής μετάνοια θα επιφέρει την οριστική ίαση του σώματος, προπάντων όμως της ψυχής και την πολυπόθητη ΕΞΟΔΟ μας από τον Τροπικό της ασωτίας μας.

Είναι καιρός να διαφυλάξουμε την ορθόδοξη ψυχή μας. Να φροντίσουμε την πατρίδα μας. Να θυμηθούμε την ιστορία μας την παραποιημένη και άκρως βεβηλωμένη από τους αισχρούς παραχαράκτες·, να την συμβουλευτούμε αποτίοντας σεβασμό σ’ αυτούς που την έγραψαν. Να φρουρήσουμε τον μοναδικό πλούτο της γλώσσας μας. Να κρατήσουμε τις ιερές μας παραδόσεις. Έτσι μόνο θα ξεπατωθούν από τον εναέριο χώρο μας «τα κοράκια» και κάθε είδους «όρνεα» που ίπτανται απειλητικά, οσμώμενα την σήψη μας. Δεν προσέγγισαν τυχαία. Η δυσωδία των παθών μας τα τράβηξε κοντά μας.

Μόνο έτσι θ’ αποφύγουμε την δεύτερη τουρκοκρατία. Γιατί δυστυχώς τα 200 χρόνια που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε το 2021, επειδή δεν θα είναι θεοσεβούμενα, ορθόδοξα και ιστορικώς αποδεκτά, θα μας οδηγήσουν σε μία νέα ιδιόρρυθμη «τουρκοκατοχή». Μία νέα άλωση. Επειδή οι μάχες και τα τουφέκια θεριεύουν τους Έλληνες, επέλεξαν οι επιτελείς νέα σύγχρονη στρατηγική, της ολικής ηθικής ναρκώσεως σ’ ολόκληρο το έθνος για να εγχειριστεί ανεμπόδιστα οδηγούμενο στην «ευθανασία».

Ένα έθνος όμως που κατά την τρισχιλιετή ιστορία του υπέστη μυρίους διωγμούς, απερίγραπτα μαρτύρια, πολεμούμενο από λεγεώνες δαιμόνων και όμως επέζησε την ίδια ώρα που έσβησαν τεράστιες αυτοκρατορίες του παρελθόντος, όπως η Αίγυπτος, η Βαβυλών, η Καρχηδών και η Φοινίκη.

Η Ελλάς όμως προόρισται να ζήσει και θα ζήσει. Έτσι το θέλει ο Θεός, αλλά το απαιτούν και οι μυριάδες μάρτυρες και ήρωες που θυσιάστηκαν γι’ αυτήν. Που επετέλεσαν αυτό το ξεχωριστό και απόλυτα υψηλό χρέος τους. Το χρέος της μοναδικής θυσίας για να ποτίσουν το δένδρο της Ελλάδος με το αίμα τους, για να καρποφορεί αιώνια. Οι εξωμότες Έλληνες θα τιμωρηθούν παραδειγματικά, αλλά το αιώνιο μεγαλείο της Ελλάδος θα παραμείνει. Η Ελλάς έναν δρόμο γνωρίζει, αυτόν της δόξης. Ύστερα από ένα νοσηρό ξαπόσταμα που της επέβαλαν οι ταγοί της, θα συνεχίσει.

Όλοι αυτοί που αγόρασαν σάβανα για να τυλίξουν το ιερό σώμα της και να μοιρολογήσουν υποκριτικά για την απώλειά της, ας τα κρατήσουν για τον εαυτό τους. Καλά θα κάνουν σιγά-σιγά να τα περιτυλίσσονται, γιατί πλησιάζει η ώρα τους. Οι σύγχρονοι πύργοι της Βαβέλ που ορθώθηκαν από χρόνια, τείνουν να κατεδαφιστούν λόγω κακής «ρυμοτομίας». Η δε σύγχυση γλωσσών που επέφερε ο Θεός τους οδηγεί σ’ έναν πρωτότυπο εξευτελισμό διεθνώς. Γελοιοποιούνται καθημερινώς με τις άτακτες κινήσεις τους που διαγράφουν τελείως αφηρημένα, αλλά και με την πλήρη ασυνεννοησία τους καθότι ο ένας αναιρεί τα θεσπίσματα του άλλου οπότε η βαβυλωνία της συμπεριφοράς τους, τους κατεξευτελίζει στα μάτια των υπηκόων τους. Κι όμως αυτοί κομπάζουν και υπεραίρονται…

Δυστυχώς η ιστορία που είναι τελείως άγνωστη στην μνήμη τους και στην πωρωμένη συνείδησή τους, δεν μπορεί να βοηθήσει.

Όμως να καταλάβουν κάτι. Η Ελλάδα θα σβήσει, όταν σβήσει ολόκληρη η οικουμένη, εντασσομένη όμως στο αιώνιο θεϊκό βασίλειο.

Γιατί η Παναγία η μάνα μας, με την θεία της σκέπη, πάντοτε εκ παντοίων κινδύνων μας φυλάγει και μας ελευθερώνει. Έστω και αν χρειαστεί να πλανηθούμε «ἐν ἐρημίαις καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς».

Αρίσταρχος