«Θαρσεῖν χρή»

Ήρωες : Μία ξεχωριστή γενιά ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Ανδρείοι, λεβέντες, θαρραλέοι, αυτοθύτες, ομολογητές, φιλοπάτριδες, φιλόθεοι, με αυταπάρνηση, με πίστη στα ιδανικά, με πίστη σε αρχές και αξίες, με ηθικά εφόδια…

Ήρωες : Ημίθεοι! Ελεύθεροι! Ανυπότακτοι! Απολιόρκητοι! Μάρτυρες! Συγγενείς της θυσίας! Μάλλον η ενσάρκωση της θυσίας! Αψηφούν τα πάντα, όταν πρόκειται να θυσιαστούν. Αποτελούν τα ιερά σφάγια, που θυσιάζονται υπέρ βωμών και εστιών.

Ήρωες : Άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Γέροι και νέοι. Πλούσιοι και φτωχοί. Γνωστοί και άγνωστοι. Κληρικοί και λαϊκοί.

Ήρωες : Οι Έλληνες!

«Άλλοτε ελέγαμεν: Οι Έλληνες μάχονται σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε οι ήρωες μάχονται σαν Έλληνες». Ραδιοφ. Σταθμός Λονδίνου 28-10-1942.

Ας ξεκινήσουμε όμως ένα άτακτο, αλλά άκρως ιερό οδοιπορικό και ας προσπαθήσουμε να βρεθούμε στο κατώφλι των ιερών κατοικητηρίων αυτών των ημιθέων. Να βρεθούμε ως ευλαβείς προσκυνητές, αλλά και ως ταπεινοί επαίτες των θείων χαρισμάτων τους.

Κων/νος ΙΑ´ Παλαιολόγος, ο ηρωικός αυτοκράτωρ. Ο ηγέτης!

«Τό δέ τήν πόλιν σοι δοῦναι οὔτ’ ἐμόν ἐστι οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτη· κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Κοντά σε αυτόν, πριν απ’ αυτόν ο βασιλεύς της Σπάρτης Λεωνίδας. Λακωνική η απάντηση του ως ήρμοζε: «Μολών λαβέ».

(Αυτή η φράση είναι χαραγμένη ελληνιστί σε σύγχρονα όπλα του αμερικανικού στρατού παρακαλώ. Εύγε τους).

Κάπως ανάλογα όμως εκφράζονται και οι σύγχρονοι αυτοκράτορες και Έλληνες βασιλείς, βάσει του συγχρόνου κώδικος συμπεριφοράς και επικοινωνίας.

«Ελάτε, πάρτε όσες βραχονησίδες θέλετε· έχουμε πάμπολλες και δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε. Νησιά επίσης επιλέξτε όσα σας βολεύουν· μάλλον αυτά που είναι κοντά σας. Από ξηρά δε, κάντε μας την χάρη και προτιμήστε την προς βορρά, λόγω «ψυχρού κλίματος». Μας κρυώνει. Εμείς φιλία επιζητούμε, όχι έχθρα. Είμαστε οι γνήσιοι εκφραστές της εντολής «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν».

…Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας κάνοντας μία στάση στον ιερό ναό Αγίων Αποστόλων–Κυψέλης. Εισερχόμαστε να συναντήσουμε τον θρυλικό Κων/νο Κανάρη, εκεί που εκκλησιαζόταν ανελλιπώς καθ’ εκάστη Κυριακή όρθρου βαθέους. Δυστυχώς δεν… τον βρήκαμε. Αντικρίσαμε όμως την επιγραφή «στασίδι του ναυάρχου Κανάρη 1794 – 1877». Αυτή η επιγραφή απετέλεσε την πιο ζωντανή μας επικοινωνία… Γενικώς οι αγωνιστές του 1821, είχαν την πίστη ριζωμένη στην καρδιά τους, αποτελώντας το ορμητήριο όλων των ανδραγαθημάτων τους.

Το αίμα τους κόχλαζε για την πατρίδα. Σύνθημά τους: «Οὐδέν ἄρ’ ἦν φίλτερον ἄλλον πάτρης…»

Τώρα οι σύγχρονοι αλαζόνες πλήρως χειραφετημένοι από την παλαιομοδίτικη ορθοδοξία, αποστασιοποιημένοι δε καθ’ ολοκληρίαν από την γνησία έκφραση της πατρίδος, περνάνε κάπου­–κάπου λόγω εθνικών επετείων «μεσημεριάτικα», από υποχρέωση μάλλον, να παρακολουθήσουν ψυχρότατα –βορειοπολικά παγόβουνα– τις εξ’ ίσου παγερές και ανούσιες δοξολογίες. Τι δοξολογείται εκείνη την ώρα, άγνωστον. Η ουσία όμως είναι καταφανεστάτη.

Δεν σταυροκοπείται κανείς ποτέ. Δεν ομολογεί την πίστη του κανείς ποτέ. Δεν επικαλείται θεϊκή βοήθεια κανείς ποτέ. Υπάρχει όμως ελαφρυντικό που γνωστοποιήθηκε εσχάτως μέσω ιατρικού ανακοινωθέντος, ότι των ανωτέρω η δεξιά χειρ πάσχει από ισχυρά αγκύλωση, που δεν επιτρέπει –απαγορεύει μάλλον– το σταυροκόπημα, η δε μέση, από δεινή δισκοπάθεια, περιορίζει εις το παντελές την μετάνοια, επιτρέπει όμως την οσφυοκαμψία, ο δε ασπασμός των εικόνων, ειδικά του τιμίου σταυρού, αλλά και των ιερουργούντων κληρικών έχει απαγορευθεί λόγω καταστάσεως με ανάλογη νομοθεσία.

Άρα υπάρχει λόγος σοβαρός που αμνηστεύει τους ανωτέρω από τις εν λόγω κακόβουλες κατηγορίες.

* * *

Περνώντας κάτω από τον βράχο της Ακροπόλεως ατενίζουμε την Ελληνική Σημαία που κυματίζει ελεύθερα (άγνωστον έως πότε) χάριν των θυσιών των ηρώων.

Αστραπιαία έρχεται στη σκέψη μας η μνήμη ΕΝΟΣ Έλληνος φρουρού στην ακρόπολη τα χρόνια της γερμανικής κατοχής.

Κων/νος Κουκίδης (27-4-1941).

Αρπάζει την Ελληνική σημαία, που υπεστάλη από τους Γερμανούς, τυλίγεται με το ιερό σάβανο και πέφτει στον γκρεμό σώζοντας την τιμή του έθνους.

Κάπως ανάλογα φερόμαστε στην εποχή μας. Άνανδροι κουκουλοφόροι (ντρέπονται να δείξουν τα μούτρα τους, μάλλον φοβούνται) και σύγχρονοι μασκοφόροι, σχίζουν, ποδοπατούν και καίνε το ιερό σύμβολο.

Άλλοι πιο ποταποί, εκφράζουν το μένος τους και την αποστροφή τους, με το χυδαίο στόμα τους, που εκσφενδονίζει ρύπους αποκαλώντας τη σημαία κουρελόπανο. Ενοχλεί αφάνταστα ο σταυρός. Ελέγχει. Κάποιοι από τους ανωτέρω συγχρόνους εμπρηστές, πράξεσι ή λόγοις, κατέχουν βουλευτικά έδρανα.

Αυτά τα κουρελόπανα, τα έχουν οι στρατιωτικές μονάδες φυλαγμένα από το μένος του χρόνου, ιδία όμως του βλασφήμου ανθρώπου. Είναι το καμάρι και το καύχημά τους.

Παράλληλα όμως με την θέα της ακροπόλεως, τρέχει ο νους μας στα βουνά του Ζαλόγγου και της Αραπίτσας. Εκεί «αυτοκτόνησαν» ιερά, πέφτοντας στο χάος της δόξης ηρωίδες μάνες, για να διαφυλάξουν εαυτές και τα τέκνα τους από την ατίμωση. Την ώρα που οι σύγχρονες Ελληνίδες δολοφονούν τα παιδιά τους, μέσω των εγκληματικών εκτρώσεων πριν ακόμη δουν το φως της ημέρας. Τα τελευταία σαράντα χρόνια με την αποποινικοποίηση της εκτρώσεως, υπολογίζεται με τους πιο ήπιους υπολογισμούς η δολοφονία εξ εκατομμυρίων εμβρύων.

Κατά τα άλλα φλέγονται οι είρωνες και οι υποκριτές, οι αυστηροί προασπιστές της υγείας για την ένταση του δημογραφικού προβλήματος.

Ο Χριστός όμως συνεχίζει ν’ απευθύνει δριμύτατα ουαί στα σύγχρονα γεννήματα εχιδνών.

Ξαφνικά πέφτει στα χέρια μας ένα τηλεγράφημα της ηρωίδος μάνας Ελένης Ιωαννίδου, Κυπαρισσία 2-2-1941 προς τον πρωθυπουργό κυβερνήσεως.

Έκπληκτοι αναγιγνώσκουμε· πέντε παιδιά της, πολεμούν στην πρώτη γραμμή. Ο ένας ο Ευάγγελος σκοτώνεται· παρακαλεί τα υπόλοιπα παιδιά της να εκδικηθούν τον θάνατο του αδελφού τους.

Προσθέτει δε ότι κρατεί σε εφεδρεία άλλα τέσσερα παιδιά, που τα χαρίζει στην πατρίδα όποτε τα χρειασθεί. Κλείνει το τηλεγράφημα: «Ζήτω η πατρίς!» Η γυναίκα! Η πολύτεκνη μάνα! Η ηρωίδα. Η Ελληνίδα!

Στις μέρες μας δυστυχώς δεν έχουμε την ανωτέρω πολυτέλεια, γιατί αντιστοιχεί σε κάθε οικογένεια μισό παιδί μέχρι ένα στην καλύτερη περίπτωση. Αυτό το παιδί εξορίζεται να σπουδάσει στο εξωτερικό, να εργασθεί στο εξωτερικό, να αποφύγει την στράτευση διαμένοντας στο εξωτερικό και να κτίσει το μέλλον του, τη ζωή του, «διαπρέποντας» στο εξωτερικό. Εν ολίγοις «να σωθεί». Ο Χριστός όμως το είπε ξεκάθαρα. Όποιος προσπαθεί να «σώσει» την ζωή του, θα την χάσει…

Οι ίδιες οι μάνες ΤΟΤΕ έδειχναν τον δρόμο του καθήκοντος. Οι σύγχρονες προτρέπουν στην λιποταξία. Οι στρατευμένοι εκείνοι, προτίμησαν ν’ ακολουθήσουν τη λεωφόρο του χρέους, αφήνοντας στο έλεος του Θεού τις οικογένειές τους. Οι σύγχρονοι κοιτάζουν, πώς θα διαφύγουν και απαλλαγούν της «καταστροφικής» στρατεύσεως.

* * *

Μέρος του διαγγέλματος του Βασιλέως Γεωργίου Β´ προς τον ελληνικό λαό το 1940·

«..Μέ πίστιν εἰς τόν Θεόν καί εἰς τά πεπρωμένα τῆς φυλῆς, τό Ἔθνος σύσσωμον καί πειθαρχοῦν ὡς εἷς ἄνθρωπος θά ἀγωνισθῇ ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν μέχρι τελικῆς νίκης».

Πιο παλιά ο Κολοκοτρώνης σε λόγο του στην Πνύκα 8-10-1838 έλεγε:

«…ὅταν ἐπιάσαμεν τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ πατρίδος»,

«…πρέπει νά ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τήν ὁμόνοια, τήν θρησκεία,…».

Στις φιλελεύθερες και άκρως προοδευτικές μέρες μας, η πίστη στον Θεό αντικατεστάθη με την πίστη στις αρχές της δημοκρατίας των λαών.

Το οδοιπορικό δεν έχει τελειωμό όπως και οι ήρωες είναι άπειροι.

Εμείς όμως σταματάμε, γιατί δεν έχουμε την ψυχική και σωματική αντοχή να… συνεχίσουμε, λόγω αναξιότητος και εσχάτου γραικυλισμού–εκφυλισμού.

«Μνήσθητι, Κύριε ὅτι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καί ἰδέ τόν ὀνειδισμόν ἡμῶν… οὐαί δή ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν…» (Θρῆνοι Ἱερ,5).

«Κύριε! Διεφθάρημεν… Πάντες ἐξεκλίναμεν…

Ταῖς ἐορταῖς σου ἠτιμάσαμεν…

Τά σώματα ἡμῶν τοῖς πάθεσι ἐξεδώκαμεν.

Οἱ ποιμένες ἠπατῶμεν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ…

Οἱ ἄρχοντες ἠπειθοῦμεν τοῖς νόμοις σου…»

Ιεράρχης Γεννάδιος

Αρίσταρχος