Από την εξαθλίωση, στην θεϊκή δουλεία!

«… κραυγή τῶν υἱῶν Ἰσραήλ ἣκει πρός με…» (Γεν. 3,9)

Αφιέρωμα στην επέτειο των 200 ετών από την επανάσταση του 1821

Τετρακόσια τριάντα χρόνια στην Αίγυπτο οι Εβραίοι. Χρόνια που ξεκίνησαν παρήγορα, ελπιδοφόρα για καλές μέρες, άνετη ζωή και γενική αισιοδοξία. «Εμπνευστής» της μεταναστεύσεως ο Ιωσήφ, ο ευνοούμενος του Φαραώ, αλλά προπάντων ο ευνοούμενος του Θεού. Τους έφερε τους πατριώτες του από την πείνα, την στέρηση, την δυστυχία, στην πληθώρα των υλικών αγαθών.

Περνούν τα χρόνια και κάποια στιγμή αλλάζει το σκηνικό και πλησιάζουν σύννεφα ύποπτα έως απειλητικά. Μετά από διακόσια εβδομήντα πέντε χρόνια μαλθακού και ανέμελου βίου, αρχίζουν οι θλίψεις και οι κραυγές των Εβραίων προερχόμενες από την καταπίεση των επιστατούντων στα έργα της Αιγύπτου. Γιατί κάποια στιγμή οι Αιγύπτιοι αντικρίζοντας την αύξηση πληθυσμού των Εβραίων, ανησύχησαν για το μέλλον τους. Με τεχνάσματα και μεθόδους κρυφές αρχίζουν να τους βλάπτουν, εξασθενώντας τους σε καταναγκαστικά έργα. Η καθημερινή εξοντωτική κατασκευή πλίνθων με άχυρο το οποίο αναγκάζονται κάποια στιγμή να το εύρουν και μόνοι τους, χωρίς να μειώσουν την παραγωγή τους και την απόδοση τους, κορυφώνει την καταπίεση τους, αυξάνοντας το μίσος υπέρμετρα. Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί ο φόνος των αρρένων τέκνων και να ολοκληρώσει την γενοκτονία. Ογδόντα έτη σφάζονταν τα τέκνα των Εβραίων.

Ο Θεός κάποια στιγμή επιτρέπει στην ζωή μας θλίψεις, όχι για εξουθένωση-εξαφάνιση των θλιβομένων, αλλά για εναλλαγή διδακτική, παιδευτική, για να μας καθαρίσει, να μας λαμπρύνει και μέσα από το καμίνι των θλίψεων να μας καταρτίσει.

«Πολύν χρόνον ἐν Αἰγύπτῳ ὑπέμεινεν ὁ λαός πλινθουργῶν, τοιχοποιῶν καί πόλεις οικοδομῶν».

Στην προκειμένη περίπτωση ο Θεός επέτρεψε την κατάσταση αυτή, για να μισήσουν οι Εβραίοι τους θεούς της Αιγύπτου, με τους οποίους είχαν «βολευτεί», αλλά και τους ιδίους τους Αιγυπτίους, ώστε πρόθυμα να ΕΞΕΛΘΟΥΝ από την Αίγυπτο. Το αμοιβαίο μίσος Εβραίων και Αιγυπτίων εξυπηρετούσε το θείο σχέδιο.

Οι Ισραηλίτες δεν είχαν σκοπό να φύγουν από την Αίγυπτο, αν δεν εντείνονταν οι διωγμοί και αν δεν κατεγράφετο το γεγονός της αναίρεσης των πρωτοτόκων. Έτσι η κατ’ αρχήν προσφιλής και σωτηρία Αίγυπτος, σταδιακά είχε καταστεί αποτρόπαια μητριά που θανάτωνε τα υιοθετημένα παιδιά της τους Εβραίους, που τους χρησιμοποιούσε καθαρά σαν εργατικό δυναμικό της χειρίστης μορφής.

Στο ιστορικό γίγνεσθαι πολλές φορές παρουσιάζεται η σκλαβιά προτιμότερη του αγώνος για ελευθερία και αυτής της ιδίας της ελευθερίας. Ο εθισμός στην καταπίεση, υποταγή, γενική υποδούλωση, θεωρείται τρόπος ζωής, οπότε η αλυσίδα του σκλάβου είναι κάτι το σύνηθες, ανεκτό και αποδεκτό.

Κάπως έτσι είναι και η αμαρτία. Καθιστά υποχείρια την ανθρώπινη ψυχή κάτω από τον ζυγό της ηθικής απραξίας, παραλυσίας και ολικής νάρκωσης, οπότε ο άνθρωπος συμβιβάζεται με μία κατάσταση μονόδρομη, που δεν του προσφέρει καμία διέξοδο ηθικής ευκρασίας και προσεγγίσεως στον Θεό, αλλά απλά του χορηγεί μία ζωώδη διέλευση επί γης, ικανοποιώντας τα ένστικτά του.

Έτσι ο Θεός ακούγοντας τους θρήνους των Εβραίων, παίρνει την τελεσίδικη απόφαση να εξάγει τον λαό του από την Αίγυπτο, να εξάγει αυτόν από την φωτιά της τυρρανίας στην αναψυχή του ευρύτερου σχεδίου που άρχιζε η εφαρμογή του. Ένα σχέδιο πορείας προσέγγισης των Εβραίων κοντά στον μοναδικό Θεό και επίτευξη ουσιώδους και βαθείας γνωριμίας. Γνωριμίας μ’ αυτόν που συστήνονταν ως «Ὁ Ὢν».

Αντικρίζοντας ο Θεός την υπεροψία του θεομάχου Φαραώ, στέλνει προς φρονηματισμό τις πληγές. Η δέκατη πληγή της θανατώσεως των πρωτοτόκων της Αιγύπτου, ήταν πληγή τιμωρίας λόγω προκλητικής αμετανοησίας και πνευματικής αναλγησίας του.

Αυτή η υπεροψία και περιφρόνηση προς τον Θεό είναι ίδιον όλων των εποχών, αλλά ειδικά της εποχής που διανύουμε εμείς οι σύγχρονοι. Οι ηγέτες μας είναι οι ίδιοι θεοί, οπότε «αποφασίζουν» και για λογαριασμό του καθεαυτού Θεού.

Μετά λοιπόν από τις πληγές, άρχεται η έξοδος. Ένα μεγαλειώδες γεγονός, σταθμός στους αιώνες. Ένας λαός πορεύεται στην έρημο και διαβαίνει κατά θεϊκό τρόπο την νεκρά θάλασσα.

«Εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ’ ἡμῶν».

Την ημέρα η νεφέλη, την νύχτα ο πύρινος στύλος ήταν η συνοδεία και η καθοδήγηση του Θεού. Η ίδια η παρουσία του Θεού «κεκρυμμένη».

«Τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά παρά τῷ Θεῷ».

Η θεϊκή προτροπή-υποστήριξη και η άρσις του υπερόγκου βάρους της εξόδου από τον Μωυσή, οδήγησαν τον λαό σ’ ένα νέο ξεκίνημα δίπλα στον πραγματικό Θεό. Πότε υποτασσόμενοι οι Εβραίοι στις βουλές του και πότε απειθαρχώντας δεχόμενοι «χαστούκια» αφύπνισης, πορεύονταν στον δρόμο της ιστορίας.

Αφήνοντας επί του παρόντος τον πρώτο περιούσιο λαό του Θεού, ερχόμαστε να συναντήσουμε και να συναναστραφούμε με μέρος της ιστορίας ενός άλλου λαού. Παρεμφερούς με τον προηγούμενο. Περιουσίου και αυτού, άγνωστο ως πότε. Είμαστε εμείς οι Έλληνες. Οι άξιοι και ανάξιοι «ένοικοι» αυτού του μεγάλου αστερισμού ιδεών που ονομάζεται ΕΛΛΑΣ! Ξεφυλλίζοντας την ιστορία αυτού του έθνους ανακαλύπτουμε καταπληκτική σελίδα ανάλογη των Εβραίων, όχι μία, αλλά πάμπολλες.

Ο ιστορικός θησαυρός μας είναι άνευ προηγουμένου εμπεπλησμένος από ηρωικά κατορθώματα και από μοναδικές εξόδους.

Επιγραμματικά και ενδεικτικά να θυμηθούμε…

Το ΟΧΙ του 1940! Η άρνηση των αιώνων στους πανίσχυρους τότε αντιχρίστους!

Στρατάρχης Σμάτς 1941: «Ἡ μάχη τῆς Πίνδου ἢλλαξε τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας».

Η μικρασιατική καταστροφή! Μία απέραντη γενοκτονία. Οι μεγάλες δυνάμεις απαθώς παρακολουθούν την ανελέητη σφαγή εκ του θεωρείου της νοητής αρένας και τέρπονται.

Τζώρτζ Χόρτον. Αμερικάνος πρόξενος εν Σμύρνη. «Έφυγα από την Σμύρνη νοιώθοντας βαθειά εντροπή, γιατί ανήκα στον ανθρώπινο γένος».

Ο σκληρός και αιματηρός, αδυσώπητος Μακεδονικός αγών! Αγών υπέρ βωμών και εστιών. Η παρέλαση των μεγαλυτέρων αναστημάτων κλήρου και λαού της νεωτέρας ιστορίας.

Η μεγαλειώδης επανάσταση του 1821! Ο Δαβίδ κατατροπώνει τον Γολιάθ, ταπεινώνοντας τους πάντες.

Το σκηνικό ατελείωτο από μεγαλειώδεις εξόδους.

Εμείς όμως θα σταθούμε σ’ ένα επί μέρους μοναδικό και συμβολικό ιστορικό γεγονός. Στην έξοδο του Μεσολογγίου.

Το Μεσολόγγι είναι το ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ! Προκαλεί ρίγη συγκινήσεως και επιβάλλεται με την δόξα του. Η ανάμνησή του κολυμβήθρα στην οποία οφείλουμε να αναβαπτίζουμε το φρόνημά μας τακτικά. Σ’ αυτή την μικρή πόλη παίχτηκε το συγκινητικότερο δράμα της ελληνικής επανάστασης. Δέχτηκε δύο φοβερές πολιορκίες. Την πρώτη πολιορκία την αντιμετώπισε επαξίως και κατέστρεψε τον εχθρό ταπεινώνοντάς τον. Ο φράκτης όπως υποτιμητικά αποκαλούσε το Μεσολόγγι ο Ιμπραήμ, ενέκλειε δύναμη Θερμοπυλών. Η φρουρά ετοιμαζόταν να επαναλάβει το Μολών λαβέ.

Έτσι ξεκίνησε η δεύτερη πολιορκία. Ενωτικός κρίκος των αγωνιστών η εκκλησία αξίως εκπροσωπούμενη από τον ηρωικό ιεράρχη Ιωσήφ Ρωγών. Η εκκλησία πάντοτε ήταν μπροστά στους εθνικούς αγώνες και σήκωνε το μεγαλύτερο βάρος εμψυχώνοντας τον λαό με τα ιερά όπλα που κατέχει. Γι’ αυτό και κυνηγιέται λυσσαλέα στις μέρες μας.

Οι αντιξοότητες τεράστιες. Φιλονικίες οπλαρχηγών. Η λέπρα που κατατρώγει και σαπίζει το σώμα του έθνους μόνιμα. Έλλειψη πολεμικών εφοδίων. Ο εχθρός ενισχυόταν απειλητικά. Αυτά όμως ήταν πολύ υποδεέστερα εμπρός στον αμείλικτο εχθρό, την πείνα. Μάταια ο Κολοκοτρώνης φώναζε από πριν να εφοδιαστεί το Μεσολόγγι πλήρως για να έχει αυτονομία και παντοειδή επάρκεια. Οι εγωισμοί και αντιπαραθέσεις εργάζονταν επί ζημία της ασφαλείας του φρουρίου. Έτσι η πείνα οδήγησε τους πολιορκημένους να σφάζουν τ’ άλογα και τα γαϊδούρια τους για να χορτάσουν. Μετά τα σκυλιά τους. Δεν ακουγόταν γάβγισμα σκύλου. Μετά ήλθε η σειρά των γάτων και μετά των ποντικών. Κατέληξαν να τρώνε τεμάχια από νεκρά σώματα. Πείνα αφόρητη. Σκελετοί οι άνθρωποι. Μέσα όμως κατοικούσαν ψυχές ατρόμητες και άκαμπτες. Απεφασίσθη λοιπόν η ΕΞΟΔΟΣ! Όλοι θα συμμετείχαν στον αγώνα.

Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος και ημέρα Σάββατο του Λαζάρου, εκκλησιαζόμενοι και κοινωνούντες, αφού εξομολογήθηκαν άπαντες, οπλαρχηγοί, απλοί πολεμιστές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ζητούσαν συγχώρεση ο ένας από τον άλλο.

Για τον ενσυνείδητο Χριστιανό αρχή και τέλος στην ζωή του είναι η επάξια λήψη του σώματος και αίματος του Χριστού για να κορεστεί η πνευματική του πείνα.

Νεοταξικοί γραικύλοι του 2020. Δεν σας επέβαλε κανείς την συμμετοχή σας στο μυστήριο της Θ. Μετάληψης. Ούτως ή άλλως οι δυσώδεις ψυχοσωματικές υπάρξεις σας αν τυχόν λάβουν σώμα και αίμα Χριστού, αυτοστιγμής θα φλεγούν λόγω αναξιότητος. Λοιπόν μακριά όσο μπορείτε. «Ἄνθραξ γάρ ἐστί τούς ἀναξίους φλέγον». Τα Άγια δεν χορηγούνται τοῖς κυσί.

Δεν έχετε επίσης κανένα δικαίωμα να επεμβαίνετε στην ζωή συνειδητών Χριστιανών και να καθορίζετε την πορεία τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αισθάνεστε μειονεκτικά απέναντί τους. Τους ζηλεύετε. Σας εντυπωσιάζει-προβληματίζει το φρόνημά τους, ο κόσμος των ιδεών τους. Η παλληκαριά τους, η αυτοθυσία τους. Η γεμάτη χαρά και ουσία ζωή τους. Ακόμη και στις λύπες. Γνωρίζετε ότι η τροφοδοσία όλων αυτών πραγματοποιείται μέσω του ιερού αγωγού της Θ. Μετάληψης. Πάτε να κάνετε σαμποτάζ σ’ αυτόν τον αγωγό που αποτελεί το απόρθητο φρούριο της χριστιανοσύνης. Εσείς τους θέλετε νηστικούς πνευματικά, για να τους κουμαντάρετε ψυχικά. Αλλά δεν θα το επιτύχετε. Ανατρέξτε στο παρελθόν και κουραστείτε να μετράτε μάρτυρες, αγίους, ήρωες. Ζείτε με την ψευδαίσθηση ότι έχετε καταλύσει τα πάντα. Έχετε ξεσαλώσει, γιατί δεν γκρεμιστήκατε ακόμη στον δρόμο σας προς την Δαμασκό. Εἶστε όμως τυφλοί «τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὂμματα». Οδεύσατε στον διάβολο τον πατέρα σας, όπου και ανήκετε. Να μη το εκφράσω λαϊκῷ τῷ τρόπῳ και θιγείτε. Λοιπόν δουλειά σας και δουλειά μας.

Επανερχόμαστε στους λέοντες του Μεσολογγίου. Μοναδική κατάνυξη. Μυστικός δείπνος. Σε λίγο το Μεσολόγγι θα γινόταν νέος Γολγοθάς. Την νύχτα λοιπόν του Λαζάρου ξεκίνησε η έξοδος και εν μέσω προδοτικής ατμόσφαιρας και ποταμών αιμάτων επετελέσθη. Πολλά τα θύματα. Οι γέροντες και οι άρρωστοι πρόσφεραν και αυτοί στα μετόπισθεν ανατινάζοντας την πυριτιδαποθήκη, σκοτώνοντας πλήθος του εχθρού.

Η έξοδος είχε επιτευχθεί. Η πτώση του Μεσολογγίου ανέστησε την Ελλάδα και συγκίνησε αφυπνίζοντας όλες τις ευγενείς υπάρξεις ανά τον κόσμο έλκοντας την συμπάθειά τους και τα ευγενή αισθήματα. Ήταν ένα σύνθημα εξόδου συμβολικής προς όλο τον κόσμο.

Δύο ηρωικές έξοδοι Εβραίων και Ελλήνων! Δύο υπεράνθρωπες προσπάθειες που είχαν επιτυχία. Δύο τιτάνιοι αγώνες υπερκέρασης της ύλης και πρωτοπορίας του πνεύματος. Δύο επιτεύγματα που τα ενέπνευσε-κατηύθυνε ο Θεός και βοήθησε τα παιδιά του να φέρουν σε πέρας τις αποστολές. Το αποτέλεσμα στο κύριο σκέλος ήταν η νίκη και η απελευθέρωση από τον ζυγό της σωματικής καταπίεσης, αλλά κυρίως της πνευματικής.

Ασχέτως αν σύντομα και στις δύο περιπτώσεις τα πράγματα ξέφυγαν από τον στόχο τους καθότι η ύλη αντιστρατεύεται το πνεύμα και παρουσιάστηκαν λυπηρά φαινόμενα απειθαρχίας στον Θεό, δεν παύουν ν’ αποτελούν μοναδικά κατορθώματα.

Δύο λαοί ορόσημα. Δύο λαοί περιούσιοι. Δύο λαοί παραλλήλων βίων με σχεδόν ίδια χαρακτηριστικά, ασχέτως αν αποτελούν διαφορετικά έθνη. Λαοί δύστροποι, κακομαθημένοι, αχάριστοι, αγνώμονες, αλλά και φιλότιμοι, που είχαν την ευλογία από τον Θεό να κυβερνηθούν και οδηγηθούν στο διάβα της ιστορίας από μοναδικά ηγετικά αναστήματα. Ο Μωυσής, αν και βραδύγλωσσος και ισχνόφωνος, ήταν μοναδικός ηγέτης για τον Εβραϊκό λαό, ειδικά εκείνη την μεγάλη ιστορική περίοδο ανασύνταξης του έθνους των.

Όπως ο Κύριος τριάντα χρόνια στην αφάνεια πριν ξεκινήσει το επί γης λυτρωτικό έργο του, έτσι και ο Μωυσής σαράντα χρόνια στην αφάνεια της ερήμου τρεφόταν από την θεϊκή ερημία και μόνωση, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για το μεγάλο έργο του αρχηγού.

Μεγαλωμένος στην αυλή του Φαραώ, έτυχε μοναδικής και σπανίας μόρφωσης που ήταν προνόμιο των ευγενών και αξιωματούχων της χώρας. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο άτομο. Παρ’ όλα αυτά όμως, όταν ο Θεός του απηύθυνε το θέλημά του να ηγηθεί του Εβραϊκού λαού και να τον οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο, αντέδρασε αρνούμενος πολλές φορές, μέχρι που ο Θεός τον επετίμησε και τότε υποτάχτηκε. Ήταν συνετός και σπάνιος ηγέτης που αναλογιζόταν συναισθανόμενος την ευθύνη και τις υποχρεώσεις πρώτον απέναντι του Θεού και δεύτερον απέναντι στο δυσκυβέρνητο έθνος του. Τους απείθαρχους και αγνώμονες Εβραίους. Τους επιλήσμονες των θεϊκών ευεργεσιών.

Τι διαφορά φρόνησης με τους σύγχρονους επονομαζόμενους ηγέτες; Λαχταρούν με κάθε τρόπο ν’ αναρριχηθούν σε αξιώματα προκειμένου ν’ απολαύσουν τιμές, δόξες και χρήματα, χωρίς να έχουν τα στοιχειώδη προσόντα. Εφόδιό τους η κενότητα. Κύμβαλα αλαλάζοντα. Στερούμενοι μορφώσεως ψυχικής, υπολείπονται παντού. Ο λόγος τους αγράμματος, ασύντακτος, φτωχός, άψυχος. Η υπεροψία τους όμως υπέρ των υψών. Σ’ αντίθεση με την ρήση του Πλουτάρχου καθότι μηδενικά στοιχεία, παίρνουν αξία από τις θέσεις και τ’ αξιώματα που λιγουρεύονται, ενώ έπρεπε να συμβαίνει τα αντίθετο.

Αλλά σαν τον Μωυσή για τους Εβραίους ανάλογα ο Θεός χάρισε κατά καιρούς και στην πατρίδα μας μεγάλα ηθικά αναστήματα στο εθνικό στερέωμα και στο ευρύτερο πνευματικό, που έβγαλαν το έθνος μας από το βαθύτατο τέλμα της αποσύνθεσης. Δεν θα υπεισέλθουμε σε αναλυτική αναγραφή ονομάτων και χαρακτήρων. Είναι γνωστή η χορεία των εν λόγω κυβερνητών, ομολογητών και μαρτύρων του έθνους μας. Στεκόμαστε μόνο στην εγγύς ιστορία στο ανάστημα του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος εγκατέλειψε αξιώματα, τιμές, δόξες και εκτίμηση στην Ρωσία και ήλθε ν’ αναλάβει ως άλλος Μωυσής την διακυβέρνηση του ρημαγμένου κράτους μας. Να το αναστήσει από τους εξωτερικούς, αλλά πολύ περισσότερο από τους εσωτερικούς σπαραγμούς. Η συμβολή του τεράστια. Δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή της. Ενδεικτικά αναφέρεται. Η αμοιβή του και αυτή ήταν υψηλή. Η δολοφονία του από τους ευεργετημένους. Πιστός τηρητής της διδασκαλίας του Ναζωραίου στην πράξη. Έκανε το χρέος του απέναντι Θεού και ανθρώπων. Από τον λαό φυσικά αμείφθηκε με αγνωμοσύνη και αχαριστία. Ο αιώνιος όχλος που πείθεται στους κόλακες, στους ανήθικους, στους λαοπλάνους, στους φτηνούς πολιτικάντηδες και δεν εκτιμά την ηθική ενσαρκωμένη στην πράξη.

Αντίρρηση επ’ αυτού δεν νομίζω να υπάρχει. Αντικρίστε την σύγχρονη πολιτική σκηνή της πατρίδος μας. Απαρτίζεται από θρασυτάτους δηλωμένους άθεους, μηδενιστές, βλάσφημους, απάτριδες, με ηθική συμπεριφορά αμφίβολη. Απόλυτοι εκφραστές του Ιούδα που συνεχίζουν να ξεπουλούν όσια και ιερά. Γνήσιοι απόγονοι εξαιρέτων μορφών του παρελθόντος ονόματι Εφιάλτου και Πήλιου Γούση. Μόνο τους επίμονο μέλημα το πλιάτσικο και άμεσο ξεπούλημα του πνευματικού πλούτου της αιωνίας Ελλάδος. Μέγας πόθος τους η εξάλειψη από του χάρτου του μικρού αυτού κρατιδίου που αποτελεί ένα σκόλοπα στην θεομάχο παράταξη.

Φτάσαμε στο τέλος των ιστορικών αναδρομών μας. Η ιστορία πρέπει τακτικά ν’ ανασύρεται και να ανασκαλεύεται στην μνήμη μας για να καθοδηγεί, παραδειγματίζει, συνετίζει και να μας ανοίγει νέους δρόμους. Όσοι την σέβονται θα έχουν την συνδρομή της. Όσοι την αγνοούν, την ειρωνεύονται, την καπηλεύονται ή την έχουν πεταμένη στην λήθη της περιφρόνησης θα την βρουν μπροστά τους αμείλικτη τιμωρό.

Ερχόμαστε λοιπόν τελειώνοντας με την αναφορά του ιστορικού παρελθόντος στα χρόνια μας. Σύγχρονα χρόνια που καταλαμβάνουν μία ικανή έκταση στην σελίδα του χρόνου και συγκεκριμένα στην σελίδα του έθνους μας.

Ποια η σχέση μας με το ιστορικό μας παρελθόν; Ποια η ωφέλειά μας; Ποια η δική μας απάντηση, συμβολή, συνεισφορά, αντεπίθεση στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής; Ποια η αντίδρασή μας;

Αφωνία ιχθύος. Νεκρική σιγή. Συμβιβασμός, δουλοπρέπεια, θεοποίηση σαρκός. Εγκληματικά φονεύσαμε το πνεύμα μας φιμώνοντάς το. Μοναδικό ενδιαφέρον η υλική επιβίωση. Κατά τ’ άλλα, λησμονιά στην καταγωγή μας. Απώλεια της εθνικοθρησκευτικής μας ταυτότητος. Καθημερινή ασέβεια και ειρωνεία στην μνήμη των προγόνων μας που μας διασφάλισαν το ευ ζην.

Παρασυνεβλήθημεν τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὠμοιώθημεν αὐτοῖς.

Η ζωή μας κινείται καθαρά στον χώρο του άρτου και θεάματος. Θα χαθούν όμως και αυτά. Θα εκλείψουν. Είναι προϊόντα σήψης.

Ειρωνευόμαστε κάθε τι το ευγενές στον χώρο της πίστεώς μας, αλλά και του έθνους μας. Γκρέμισμα κυριολεκτικό. Προσβολή των πάντων. Ισοπέδωση. Πρώτοι οι υψηλά ιστάμενοι και ακολουθεί όλος ο συρφετός του όχλου.

Προτεραιότης ενδιαφερόντων με σεβαστή ιεράρχηση:

Πλεονεξία για απόλαυση όλων των επιθυμιών μας.

Διασκέδαση ακόρεστη και αμαρτωλή άνευ φραγμών.

Υπερκατανάλωση των πάντων.

Εκμοντερνισμός πλήρης ψυχής και σώματος.

Ασωτίες, ασέλγειες, ανομίες και πλήρης διαστροφή.

Νομιμοποίηση της διαστροφής με πλήρη κατοχύρωση και ανάλογη προβολή.

Ο σοδομισμός στην δόξα του.

Προσβολή όλων των θεσμών και ειδικά του θεσμού της οικογενείας. Ως εκ τούτου ανηλεές κυνήγι της τεκνογονίας. Ανεπιθύμητη και εχθρική η κοινωνία των παιδιών. Αντικατάσταση της παιδοποιίας και παιδοφιλίας με την φιλοζωία.

Ζωή στερημένη από ιδανικά και υψηλές ιδέες κατόπιν προσβολής-κατάργησης όλων των συμβόλων μας. Δίωξη των εναπομεινάντων προτύπων και ενσωμάτωση-καθιέρωση κάθε τι του διεφθαρμένου.

Πλήρης περιφρόνηση της Εκκλησίας και των μυστηρίων της. Η Εκκλησία εν τρικυμία και υπό διωγμώ.

Εν συνόψει, κατάσταση κτηνώδης, άσκοπη, ανούσια άνευ ευγενών οραμάτων. Με «εφόδια» την ανασφάλεια και προορισμό το άγνωστο η υποδούλωση και η υποταγή σε κάθε επίδοξο σύγχρονο τρομοκράτη υψηλά ιστάμενο είναι γεγονός. Η διαχείριση της σύγχρονης κατάστασης στα χέρια κάθε αγύρτη και απατεώνα, κάθε συγχρόνου πειρατή.

Πρόξενος της ανωτέρω κατάστασης;

Απαντά ο λαϊκός μας τραγουδιστής Γρηγόρης Μπιθικώτσης: «Μας τελείωσαν τα αποθέματα του πόνου σαν λαός».

Άρα; Άρα πρέπει να πονέσουμε πάλι… Να αποταμιεύσουμε πόνο για να μας συντηρεί-καθοδηγεί… Αλλιώς πνευματικά καταστρεφόμαστε.

Πού υπάγουμε; Πού βρίσκονται οι ταγοί μας; Να αφυπνίσουν (αφού κοιμούνται οι ίδιοι) να καθοδηγήσουν (αφού έχασαν οι ίδιοι τον δρόμο) να συνεφέρουν (αφού οι ίδιοι είναι αναίσθητοι) και να κηρύξουν (αφού έπαυσαν να είναι κήρυκες ) μία πρωτότυπη έξοδο;

Μια έξοδο από την αρρωστημένη παθογένεια και την προσήλωση στα σύγχρονα είδωλα;

Αν οι Εβραίοι δεν ήθελαν τότε την έξοδο, γιατί είχαν εξομοιωθεί-ταυτισθεί με την δουλεία, τώρα εμείς στις μέρες μας δεν την θέλουμε καθόλου γιατί έχουμε αφιονιστεί πνευματικά.

Συμβιβαστήκαμε με την ηθική παράλυση της εποχής καθότι ραγιάδες και προσμένουμε μοιρολατρικά την εξόδιο ακολουθία μας ένας έκαστος, για να «λυτρωθούμε».

Κι όμως ο αιώνιος ξένος αναζητά φιλοξενία. Φιλοξενία ΟΧΙ παλατιού, φιλοξενία ψυχής. Μας παρακαλεί με την ιδιότητα της πρώτης παρουσίας του επί γης του κατατρεγμένου Ναζωραίου. «Επιχειρήστε μία έξοδο! Μην ολιγωρείτε! Η γη της επαγγελίας των ουρανών σας περιμένει. Μη χάσετε την ευκαιρία. Πάροικοι είστε στη γη. Αποδράστε από το δεσμωτήριο των παθών σας».

Όμως τα ώτα μας, τα έχουμε επιδεκτικά στην κολακεία, στην ανηθικότητα, στο ψέμα, στις γενικότερες σειρήνες. Όλα αυτά μας δελεάζουν. Τα μηνύματα «του Ξένου» μας είναι αποκρουστικά.

Κλείνουμε την αναφορά μας στην ΕΞΟΔΟ με ένα απόσπασμα από ομιλία του ποιητού και ακαδημαϊκού Νικηφόρου Βρεττάκου γα το Μεσολόγγι του 1989.

«… Έχουμε κι εμείς σήμερα ανάγκη από μια έξοδο. Μια έξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό της ίδιας της ολιγωρίας μας, του ίδιου του ψεύδους μας, του ίδιου του εαυτού μας.

Οφείλουμε να αντιτάξουμε άμυνα στην εθνική μας φθορά. Έχουμε ανάγκη σαν Έθνος από ένα άλλο τείχος, μια άλλη τάφρο.

Οι ψυχές των παιδιών μας, μέσα στην γενική κρίση που τα περιβάλλει, έχουν μείνει ανοχύρωτες.

Γιατί πρέπει να το παραδεχτούμε, πως οι ηθικές μας αντιστάσεις μειώνονται μέρα με τη μέρα».

Αρίσταρχος