ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΑΠΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ

Σημείωση· Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΣΤΑΥΡΟΣ» της ομωνύμου αδελφότητος (τευχ. 435), στις 30 Μαΐου του 1999, με αφορμή την επίθεση που δέχθηκε η Σερβία από το Ν.Α.Τ.Ο. παραμονές της 25ης Μαρτίου το 1999. Το ξαναδημοσιεύουμε τώρα μια και είναι η επέτειος της τότε επιθέσεως για να ωφεληθούμε πνευματικά.

Την περίοδο αυτή, αγαπητοί αναγνώστες, κατακλυζόμαστε καθημερινά από ειδήσεις για τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ν.Α.Τ.Ο. στη γειτονική Σερβία και ακούμε ποικίλους σχολιαστές και αναλυτές (πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς), ν’ αναλύουν τα γεγονότα αυτά κάτω από το δικό τους πρίσμα. Θα πρέπει όμως και η Εκκλησία με τους θεολόγους της, κληρικούς και λαϊκούς, να παραθέσει τον δικό της σχολιασμό. Να ασχοληθεί με τα γεγονότα αυτά από θεολογικής πλευράς, για να δοθεί στον κόσμο και η πνευματική διάσταση των όσων συμβαίνουν σήμερα. Έτσι μας δίδεται η ευκαιρία από τις στήλες αυτές, πολύ απλά, να επισημάνουμε κάποια σημεία, να τα μελετήσουμε και να τα αναλύσουμε. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά μόνο για να δούμε την πνευματική τους διάσταση και να προσπαθήσουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα μέσα από την προοπτική και με τα όπλα που δίνει η Εκκλησία μας.

* * *

Το πρώτο που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι, ότι η επίθεση των Αμερικανών στη Σερβία άρχισε δυστυχώς την ημέρα του Ευαγγελισμού. Πολλοί ίσως δεν το πρόσεξαν. Αλλ’ όποιος διαβάζει ιστορία και ξέρει ποιοι κρύβονται πίσω από αυτές τις διεθνείς κρίσεις αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα αυτά δεν είναι τυχαία. Θα υπενθυμίσουμε, ότι ο Χίτλερ όλους τους πολέμους τους άρχιζε ημέρα Κυριακή, σύμφωνα με τις συμβουλές των αστρολόγων που είχε και αυτός ο ταλαίπωρος. Θα υπενθυμίσουμε, ακόμη, ότι η ατομική βόμβα έπεσε στην Ιαπωνία 6 Αυγούστου. Την ημέρα δηλαδή που η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει τη Μεταμόρφωση του Χριστού, οι Αμερικανοί επέλεξαν να ρίξουν την πρώτη βόμβα τους κατά της Ιαπωνίας. Και βέβαια, πίσω από την ενέργεια αυτή των Αμερικανών, ίσως θέλησε και ο Θεός να μας αποκαλύψει ότι εφ’ όσον δεν ακολουθούμε αυτά που λέει το Ευαγγέλιο, κ’ εφ’ όσον η επιστήμη και η ανάπτυξη της τεχνικής κατευθύνεται από ανθρώπους που δεν έχουν Θεό μέσα τους, με τις ενέργειές μας, αντί να επιτύχουμε τη μεταμόρφωση του ανθρώπου κατά Θεόν, εμείς θα πετύχουμε την καταστροφή του ανθρώπου με τα φοβερά όπλα που έχει εφεύρει η επιστήμη.

Του Ευαγγελισμού λοιπόν άρχισαν οι «Xριστιανοί» Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τις επιθέσεις· τις συνέχισαν κατά την ημέρα του Πάσχα, και εξακολουθούν ανελλιπώς ποιος ξέρει μέχρι πότε.

Όλοι αναρωτιώνται, τι θα γίνει μ’ αυτόν τον πόλεμο. Τι θα κάνει εν τέλει το Ν.Α.Τ.Ο., τι θα κάνει η Αμερική, τι θα κάνει ο Ο.Η.Ε., τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι οργανισμοί. Η καλύτερη απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα νομίζουμε ότι είναι εκείνη που δόθηκε από έναν Έλληνα δημοσιογράφο της «Καθημερινής». Αυτός στις 27 Μαρτίου 1999, δύο μέρες μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς, θυμήθηκε τον Θουκυδίδη, τον μεγάλο Έλληνα ιστορικό, ένα μεγάλο πνεύμα, έναν ιστορικό για τον οποίο Άγγλος πολιτικός επιστήμων είπε στις μέρες μας· «Δεν διαβάζω τις εφημερίδες της πατρίδος μου. Τον χρόνο, που θα διέθετα για εφημερίδες, εγώ τον διαθέτω να διαβάσω το Θουκυδίδη. Γιατί όσα μου δίνει η μελέτη του Θουκυδίδη, δεν μου δίνουν όλες οι εφημερίδες της Αγγλίας μαζί».

Παρουσίασε λοιπόν ο Έλληνας δημοσιογράφος της «Καθημερινής» ένα σπουδαίο διάλογο, που διασώζει ο Θουκυδίδης εξιστορώντας τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Μια αποικία των Σπαρτιατών, η Μήλος, ένα μικρό νησί, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου θέλησε να μείνει ουδέτερη. Αλλά την πλησίασε η μεγάλη δύναμη της εποχής, η δημοκρατία των Αθηνών, και της ζήτησε, να υποταγεί άνευ όρων, διότι αλλιώς θα την καταστρέψει. Στην συζήτηση των διαπραγματεύσεων, που παραθέτει ο Θουκυδίδης, υπάρχει μια φράση, η οποία είναι κλειδί για όλες αυτές τις πολιτικοστρατιωτικές υποθέσεις. Λέει εκεί ο Θουκυδίδης, ότι η μεγάλη δύναμη, η ισχυρή χώρα θα κάνει τι; Ότι της πει ο Ο.Η.Ε.; Ότι της πει το Συμβούλιο Ασφαλείας; Ότι της πει ο Ερυθρός Σταυρός; Τίποτε από αυτά. Θα κάνει ότι της επιτρέπει η δύναμή της. Και ο ανίσχυρος θα υποχωρήσει τόσο, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του. Όλα τα άλλα (Ο.Η.Ε., Κοινωνία των Εθνών, Συμβούλιο Ασφαλείας, διεθνείς οργανισμοί ειρήνης) είναι απλώς για τη βιτρίνα, είναι για να δίνουν πρόσχημα, μερικές φορές, στις μεγάλες δυνάμεις να καλύπτουν τα άνομα σχέδιά τους.

* * *

Διαβάζει κανείς αυτή τη φράση του Θουκυδίδη, και μένει έκπληκτος. Πόσο αληθινά τα παρουσιάζει ο μεγάλος αυτός ιστορικός. Αλλά συγχρόνως αναλογίζεται, ότι αυτό που ισχύει για τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν ισχύει για το Θεό. Δεν ισχύει για την αγία Τριάδα. Δεν ισχύει για το πρόσωπο του Χριστού μας.

Πόσο ισχυρός, πόσο παντοδύναμος είναι ο Θεός! Λέει η αγία Γραφή, ότι ο Θεός είναι «ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν»· ρίχνει ένα βλέμμα, και μπορεί μ’ αυτό να δημιουργήσει σεισμό. Είναι «ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται»· μια ανθρωποπαθής έκφραση· ότι ακουμπάει τα ηφαίστεια και αυτά εκρήγνυνται και χύνουν τη λάβα τους, η οποία σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της (Ψαλμ. 103,32). Πόσο δυνατός είναι ο Θεός; Με ένα κατακλυσμό έπνιξε όλο τον κόσμο την εποχή του Νώε. Να θυμηθούμε τα Σόδομα και τη Γομόρα -την Αμερική θα λέγαμε της Παλαιάς Διαθήκης- που καταστράφηκε; Την κατάστρεψε ο Θεός· και δεν υπάρχει τίποτε στη θέση της παρά μόνο η Νεκρά Θάλασσα, η οποία δεν έχει καθόλου ζωή μέσα της. Να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς του Ναυή χρειάστηκε κάποια στιγμή, ενώ πολεμούσε με εχθρούς, παράταση της ημέρας, διότι αν ερχόταν η νύχτα οι εχθροί θ’ ανασυντάσσονταν και δεν θα ήταν εύκολο να τους νικήσει, και φώναξε ο Ιησούς του Ναυή· «Στήτω ο ήλιος», να σταματήσει ο ήλιος (Ιησ. 10,12); Ήταν μια προσευχή, που έκανε προς το Θεό. Και λέει η Παλαιά Διαθήκη -και το απέδειξαν και αστρονομικές παρατηρήσεις- ότι έχουμε στιγμή στην εποχή του Ιησού του Ναυή, που ο ήλιος φώτισε ολόκληρο 24ωρο και δεν παρενεβλήθη η νύχτα. Ας μη συνεχίσουμε ν’ απαριθμούμε τα θαύματά Του, ας μη συνεχίσουμε λέγοντας πως άνοιξε την Ερυθρά θάλασσα στα δυο και πέρασαν δυο εκατομμύρια ψυχές, ενώ πνίγηκε όλος ο στρατός των Αιγυπτίων…

Και όμως αυτός ο Θεός ο τόσο δυνατός, αυτός ο παντοδύναμος Κύριος, έρχεται, κατεβαίνει εδώ στη γη, ταπεινώνεται, γίνεται άνθρωπος, γεννιέται από άσημους γονείς, μένει στο σπίτι του Ιωσήφ και της Μαρίας, υποτάσσεται σ’ αυτούς, κάνει τα θελήματά τους, ζει φτωχικά· μετά μεγαλώνει, κηρύττει, διδάσκει, κάνει θαύματα· τον συκοφαντούν, τον βρίζουν, τον κατηγορούν, τον ειρωνεύονται, λένε ότι τα θαύματα τα κάνει με τη δύναμη του Βεελζεβούλ…Και η μόνη αντίδραση του Χριστού σ’ όλη του τη ζωή ποια ήταν; Να ξηράνει μια συκιά με ένα του λόγο για να δείξει ποιος είναι, να πνίξει τα γουρούνια των Γαδαρηνών για να τους τιμωρήσει, που εκτρέφανε ζώα που η Παλαιά διαθήκη απαγόρευε, και δυο φορές που πήρε το μαστίγιο κ’ έδιωξε τους εμπόρους από το ναό γιατί τον είχαν μετατρέψει σε εμπορικό κέντρο. Φυσικά αντέδρασε και με το ελεγκτικό κήρυγμα αλλά και με την διαφωτιστική και παρακλητική διδασκαλία του.

Και το αποκορύφωμα της ταπεινώσεως και της μακροθυμίας του· ανεβαίνει στο σταυρό, περνούν από κάτω και τον κοροϊδεύουν και του λένε· «Αν είσαι υιός του Θεού, κατέβα κάτω», «Εσύ, που έσωσες άλλους, σώσε το εαυτό σου», και όλα τα άλλα που μας λένε τα ευαγγέλια και η Καινή Διαθήκη. Και ο Χριστός ο παντοδύναμος, που μπορούσε με ένα του νεύμα, κουνώντας το δαχτυλάκι του, να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο, παραμένει πάνω στο σταυρό χωρίς να κουνηθεί καθόλου. Και όταν πεθαίνει σαν άνθρωπος, τότε φαίνεται ποιος ήταν· σχίζεται το καταπέτασμα του ναού, κρύβεται ο ήλιος, ανοίγουν οι τάφοι και πετούν τους νεκρούς, γεμίζει η Ιερουσαλήμ από αναστημένους, και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος αναγκάζεται να πει «Αληθώς Θεού υιός ήν ούτος» (Ματθ. 27,54).

Πόσο πρέπει να μας συγκλονίσει αυτό το παράδειγμα! Και πόσο θα έπρεπε να συγκλονίσει και τις λεγόμενες χριστιανικές δυνάμεις! Αλλ’ αυτές, η Αμερική και η Ευρώπη, έπαψαν προ πολλού να είναι χριστιανικές· έχουν γίνει καθαρά ειδωλολατρικές.

Πρέπει δε να πούμε και το εξής φοβερό. Στην αρχαία ειδωλολατρική Ελλάδα, όταν γίνονταν θρησκευτικές γιορτές, ή όταν είχαν κάποιες μεγάλες εκδηλώσεις -όπως π.χ. οι ολυμπιακοί αγώνες, που κι αυτοί είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα-, σταματούσαν οι πόλεμοι. Σταματούσαν οι εχθροπραξίες. Δεν γινόταν τίποτε το πολεμικό. Και φθάσαμε σήμερα στο σημείο, εμείς οι λεγόμενοι Χριστιανοί (διαμαρτυρόμενοι, παπικοί, ορθόδοξοι κ.λ.π.) να μην κάνουμε αυτό που κάνανε οι αρχαίοι ειδωλολάτρες· ότι στη περίοδο των θρησκευτικών εορτών σταματούσαν τους πολέμους. Έτσι είχαμε το φοβερό· την ημέρα του Ευαγγελισμού, την ημέρα που ο άγγελος φέρνει το χαρούμενο μήνυμα ότι έρχεται ο Θεός, γεννιέται αυτός ο παντοδύναμος, μπαίνει στην ανθρώπινη διάσταση, μπαίνει μέσα σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες, ώστε να μην έχει που να γεννηθεί, να τον γεννά η Παναγία μας σ’ ένα στάβλο, μέσα στις κοπριές, μέσα στα ούρα των ζώων, μέσα στην φρικτή ακαθαρσία, και να μην τον δέχεται κανένας, ο δε Ηρώδης να τον κυνηγά…, τότε να γίνεται έναρξη του πυρός. Αυτή την ημέρα βρήκαν οι αθεόφοβοι Αμερικανοί -που θα πληρωθούν από τον Θεό γι’ αυτό το πράγμα- να κηρύξουν τον πόλεμο!

Λοιπόν ο Χριστός, ο παντοδύναμος, ήλθε. Ταπεινώθηκε, εξευτελίσθηκε, «εκκένωσεν εαυτόν», όπως λέει ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του (Φιλιπ. 2,7), για να μας συγκινήσει εμάς τους σκληρόκαρδους, και για ν’ αποδείξει, ότι το φοβερό αξίωμα του Θουκυδίδη «Ο δυνατός κάνει ότι του επιτρέπει η δύναμή του», δεν ισχύει τουλάχιστον για το Θεό. Είναι ο Μόνος, για τον Οποίο το αξίωμα αυτό δεν έχει εφαρμογή.

* * *

Μια άλλη παρατήρηση, που μπορούμε να κάνουμε σχετικώς με τα σύγχρονα γε-γονότα. Διαβάσαμε στις εφημερίδες αυτές τις μέρες, ότι οι Άγγλοι πιλότοι, φορτώνοντας τις βόμβες και τους πυραύλους τους στα αεροπλάνα, πήγαν και γράψανε πάνω στις βόμβες και τους πυραύλους· «Καλό Πάσχα»! Από κακεντρέχεια και ειρωνεία και σαδισμό οι αθεόφοβοι, δείχνοντας ποια ελεεινά αισθήματα κυριαρχούν στις ψυχές τους, πήγαν και γράψανε τις υπέροχες λέξεις πάνω στις φονικές βόμβες τους. Νευριάζει, σιχαίνεται κανείς. Και μπορεί να πει, ότι και μόνο για την πράξη τους αυτή είναι εγκληματίες πολέμου. Και αν «έχουν τσίπα» επάνω τους οι αρχές του Ν.Α.Τ.Ο. και της Αμερικής, θα πρέπει να περάσουν αυτούς τους άνδρες από στρατοδικείο. Αλλά ποιους άνδρες να περάσουν από στρατοδικείο, που πρώτα πρέπει να δικαστούν οι διοικητές του Ν.Α.Τ.Ο. και οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας, της Αμερικής και όσων άλλων δυνάμεων πρωταγωνιστούν σ’ αυτό τον πόλεμο;

Αναλογίζεται όμως έπειτα κανείς ότι, αν ερμηνεύσουμε τη λέξη «πάσχα» θεολογικά, αυτό που έκαναν οι πιλότοι των αγγλικών αεροπλάνων, ουσιαστικά ήταν μια προφητική ενέργεια. Διότι τι σημαίνει πάσχα; Είναι εβραϊκή λέξη. Το λένε συχνά στα κηρύγματά τους οι ιεροκήρυκες. Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Είναι η γιορτή των Εβραίων, που θυμούνται το πέρασμά τους από την Αίγυπτο στη γη της Παλαιστίνης, το πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία, το πέρασμα από τη γη που τους τυραννούσε χρόνια ολόκληρα στη γη που ρέει μέλι και γάλα.

Κρατήσαμε αυτή τη λέξη εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αλλά για μας πάσχα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Για μας πάσχα είναι το πέρασμα από αυτή την παροδική και ψεύτικη ζωή που είναι όλο σκιές και σχήματα και όνειρα, αυτή τη ζωή που μοιάζει μ’ ένα θέατρο, στην αιώνια ζωή, στην αληθινή ζωή, στην εντελώς ασφαλή ζωή, στην απέραντη ειρήνη, που χαρίζει ο Χριστός μας από κει και πέρα σε όλους του ανθρώπους. Εάν λοιπόν οι Σέρβοι και οι άλλοι άνθρωποι, που σκοτώθηκαν, βρέθηκαν τη στιγμή αυτή σε στιγμή προσευχής, σε στιγμή ταπεινώσεως, σε στιγμή προσωπικής αναζητήσεως του θείου ελέους, σε στιγμή που προσπάθησαν ν’ αφήσουν τις κακίες και τις καθημερινότητες, όλα αυτά που μας αιχμαλωτίζουν πολλές φορές στην συνηθισμένη ζωή μας· εάν οι βόμβες τους βρήκαν σ’ αυτή την κατάσταση, όντως η ευχή των Άγγλων πιλότων «Καλό Πάσχα» έγινε γι’ αυτούς πραγματικότητα. Γιατί; Γιατί πέρασαν μέσα από το θάνατο στη ζωή, μέσα από τον πόλεμο στην ειρήνη, μέσα από τη δυστυχία στην ευτυχία.

Για όσους κρίνουν με εντελώς υλικά κριτήρια, είναι κάτι φοβερό το να καίγονται πόλεις και χωριά και να θανατώνονται άμαχοι και μάλιστα από τον πληθυσμό που δεν συμμετέχει στον πόλεμο και δη τα καημένα τα γυναικόπαιδα. Αλλά, για όποιον το δει με πνευματικά κριτήρια, γιατί μας δόθηκε αυτή η ζωή; Για να δώσουμε εξετάσεις· για να δούμε τι κάναμε· και για να περάσουμε στον παράδεισο. Γι’ αυτό μας έχει δοθεί. Γι’ αυτό η γέννηση του ανθρώπου· γι’ αυτό ο γάμος· γι’ αυτό το επάγγελμα· γι’ αυτό η ενηλικίωση. Μη μένουμε μέσα σ’ αυτά τα σχήματα που μας χάρισε ο Θεός για να φθάσουμε στην αγιότητα. Κι όσα χρόνια και να ζήσουμε, ποτέ δεν θα χορτάσουμε. Κι όσα παιδιά και να παντρέψουμε, ποτέ δεν θα ησυχάσουμε. Κι όσα εγγόνια και όσα δισέγγονα και να δούμε, και όσα κτίρια κι αν κάνουμε, ποτέ δεν θα σταματήσουμε να ζητούμε κι άλλα. Και ποιος κατάλαβε, εδώ στην ηλικία που είμαστε καθένας μας, πότε φθάσαμε; Πότε γίναμε 30, 40, 50, 60, 70 ετών; Σαν να ήταν χθες που ξεκινήσαμε την ζωή μας. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όλοι μας οδεύουμε και θα φθάσουμε κάποτε μπροστά στο θάνατο. Δεν παίζει ρόλο αν φθάσουμε κάπως νωρίτερα. Εκείνο που παίζει ρόλο ποιο είναι; Να φθάσουμε σωστοί, μετανοημένοι, στα πόδια του Χριστού μας. Να φθάσουμε εκεί που είναι η Παναγία μας και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

* * *

Και κάτι τελευταίο. Πολλοί, μαθαίνοντας τα νέα από τον πόλεμο της Γιου-γκοσλαβίας, εναγώνια ρωτούν· Τι πρέπει να κάνουμε; Τι πρέπει να γίνει;

Δεν θα δώσουμε την απάντηση από πολιτικής και στρατιωτικής πλευράς, διότι δεν είμεθα αρμόδιοι. Θα δώσουμε την απάντηση από πλευράς θεολογίας, και η οποία νομίζουμε είναι η μόνη σωστή και η μόνη που μπορεί να δώσει τέρμα σ’ αυτή τη φρικτή κατάσταση. Διότι, και αν δεν εμπλακεί η Ελλάδα σ’ αυτό τον πόλεμο, έχουμε τις ειδήσεις για τα τοξικά αέρια, που χύνονται καθημερινώς, για την ραδιενέργεια των πυραύλων· έχουμε τις ειδήσεις, ότι μπορεί κάποια βόμβα να πέσει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο από αυτά που υπάρχουν άφθονα στην περιοχή των Βαλκανίων, και χωρίς καν να εμπλακεί η χώρα μας όλα τα Βαλκάνια να γίνουν ο τάφος των πληθυσμών που τα κατοικούν. Λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε;

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Όλοι μας, εάν έχουμε συναίσθηση της καταστάσεως, να μετανιώσουμε. Όλοι μας να εξομολογηθούμε. Όλοι μας να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι. Όλοι μας ν’ αφήσουμε κάθε άλλη ενασχόληση, και νυχθημερόν, εκτός από τις απαραίτητες δουλειές, όλη μέρα να κραυγάζουμε το «Κύριε, ελέησον». Όχι να καθόμαστε αποχαυνωμένοι στα μέσα ενημερώσεως και παθητικά να παρακολουθούμε αυτή τη φρίκη του πολέμου που συμβαίνει δίπλα μας, και η μόνη σκέψη μας να είναι ίσως, πώς ν’ αποκτήσουμε τρόφιμα, πώς να διασφαλισθούμε από τυχόν επερχόμενα δεινά. Αλλά να γίνουμε ενεργητικά συμμέτοχοι στα δεινά των αδελφών μας δια της προσευχής. Διότι ο μόνος, που μπορεί να επηρεάσει αυτούς τους άφρονες του Ν.Α.Τ.Ο. και της Αμερικής, είναι ο Θεός.

Θα κλείσουμε τον σχολιασμό αυτό με μια ιστορική λεπτομέρεια. Όταν οι Αμερικανοί πήραν την απόφαση να ρίξουν τις πυρηνικές βόμβες στην Ιαπωνία, η εντολή ήταν να πληγεί η ιαπωνική πόλη Κόκουρα. Αυτή την εντολή είχαν οι Αμερικανοί πιλότοι. Αλλ’ όταν έφθασαν εκεί, ο ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα. Δεν είχαν ορατότητα. Τα καύσιμα των αεροπλάνων άρχισαν να τελειώνουν, με αποτέλεσμα, μη έχοντας στόχο, ζήτησαν άδεια και, αντί για την Κόκουρα, χτύπησαν το Ναγκασάκι. Ένα «τυχαίο» πράγμα, ένα νέφος, έγινε αιτία να πέσει η ατομική βόμβα σε άλλη πόλη. Το ακούμε κι απ’ τις ειδήσεις, ότι μόλις συννεφιάσει στη Σερβία, τα παντοδύναμα αεροπλάνα του Ν.Α.Τ.Ο. δυσκολεύονται στους βομβαρδισμούς και ελαττώνουν τις επιχειρήσεις τους.

Τι μπορεί να κάνει μια απλή ενέργεια του Θεού! Τα πάντα μπορεί να κάνει! Να σταματήσει ακόμα και ένα βομβαρδισμό. Ή τα τοξικά αέρια να τα κατευθύνει κάπου αλλού, εκεί που Εκείνος ξέρει.

Αδελφοί! Τα γεγονότα της αγίας Γραφής, τα γεγονότα που ιστορεί η εκκλησιαστική ιστορία, όλα σ’ αυτό συντείνουν. Σπουδαίος ερμηνευτής της Γραφής, ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Μπρατσιώτης, στον πρόλογο του υπομνήματός του στην Αποκάλυψη γράφει χαρακτηριστικά· Βλέποντας τον κόσμο νομίζουμε ότι τον διοικούν οι μεγάλες δυνάμεις, η Αμερική, το Ν.Α.Τ.Ο. κ.λ.π., αυτοί που ελέγχουν σήμερα την γη ολόκληρη. Να γνωρίζουμε όμως ότι τη γη δεν τη διοικούν ούτε οι μεγάλες δυνάμεις, ούτε ο διάβολος, ούτε ο αντίχριστος. Τη διοικεί ο ίδιος ο Θεός. Άσχετα αν δεν φαίνεται, κ’ εμείς νομίζουμε ότι κυβερνούν όλοι αυτοί οι «καραγκιόζηδες», που φαίνονται κατά καιρούς στις οθόνες και ακούγονται στα ραδιόφωνα.

Και αναφέρει το εξής επιτυχημένο παράδειγμα, παρμένο από ένα ξένο ερμηνευτή. Ο κόσμος μοιάζει με ένα πλοίο, που ξεκινάει να πάει κάπου. Μέσα στο πλοίο ο καθένας κάνει ότι θέλει· παίζει, κοιμάται, χορεύει, προσεύχεται, διασκεδάζει, αμαρτάνει, κολυμπά, γελάει, κλαίει, κάνει ό,τι θέλει. Το πλοίο όμως βρίσκεται υπό την διοίκηση του πλοιάρχου και οδεύει προς κάποιο λιμάνι, προς κάποιο σκοπό, που τον καθορίζει ο πλοίαρχος. Έτσι γίνεται και σ’ αυτό τον κόσμο. Οι επί μέρους κυβερνήσεις και οι δυνατοί της γης φαίνεται ότι κυβερνούν, ότι κάνουν ορισμένα πράγματα. Αλλά πίσω από τα γεγονότα κρύβεται το παντο-δύναμο χέρι του Θεού, που οδηγεί την ιστορία προς το τέρμα της. Δεν καταλαβαίνουμε, εμείς οι φθαρτοί και πολλές φορές αμαρτωλοί άνθρωποι, τις κινήσεις της θείας πρόνοιας μέσα στον κόσμο. Κάποτε, στη Β΄ Παρουσία, όταν βρεθούμε εκεί, θα καταλάβουμε γιατί ο Θεός επέτρεψε κάποιες καταστάσεις και γιατί άφησε μερικούς «καραγκιόζηδες» να νομίζουν ότι κυβερνούν τον κόσμο και ότι αυτοί είναι οι πλανητάρχες.

Αγαπητοί αναγνώστες! Ο Θεός να δώσει σε όλους μας, ν’ αντιμετωπίσουμε τα συγκλονιστικά γεγονότα των ημερών αυτών, που τρομαγμένοι παρακολουθούμε, με μετάνοια και προσευχή. Αμήν.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ