Βασικός κανόνας του Διεθνούς Δικαίου είναι ότι όποιος διαπράττει εγκλήματα πολέμου σε βάρος ενός κράτους ή των αμάχων κατοίκων του υποχρεούται να καταβάλει τις σχετικές αποζημιώσεις. Οι αποζημιώσεις των κρατών προσδιορίζονται από διεθνή όργανα και, συγκεκριμένα, από τις Διεθνείς Διασκέψεις Ειρήνης. Οι αποζημιώσει των αμάχων προσδιορίζονται από τα αρμόδια δικαστήρια.

  Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής προξένησαν κατά την περίοδο 1941- 44 μεγάλες καταστροφές στην υποδομή του Ελληνικού κράτους και διέπραξαν πολλά και σοβαρά εγκλήματα σε βάρος των αμάχων πολιτών. Χιλιάδες εκτελέσεις, λεηλασία και πυρπόληση εκατοντάδων πόλεων και χωριών και πολλά συναφή εγκλήματα (τραυματισμοί, βιασμοί κ.λπ.].

  Ειδικότερα, οι Γερμανοί διέπραξαν τα εξής εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου:

α) Κατάσχεσαν όλα τα αεροπλάνα ms Πολεμικής και τns Πολιτικής Αεροπορίας, καθώς και το 94% των επιβατικών και το 74% των φορτηγών μας πλοίων.

β) Καταλήστεψαν όλες τις αποθήκες τροφίμων, όλα τα χρήσιμα μηχανήματα των εργοστασίων και τα προϊόντα και τα υλικά που είχαν στις αποθήκες τους.

γ) Έβαλαν σε εφαρμογή την ιδιόμορφη καταλήστεψη όλων των ιδιωτικών καταστημάτων, ακόμη και των περιπτέρων, με τη μέθοδο της έκδοσης γερμανικών μάρκων, τα οποία δεν είχαν καμμία αξία, είχαν όμως διατιμήσει το ένα μάρκο (κατοχής) ίσο με 50 κατοχικές δραχμές. Το ίδιο έκαναν και οι Ιταλοί, τυπώνοντας χαρτονομίσματα με τον τίτλο: «Μεσογειακή Δραχμή», την οποία διατίμησαν ίση προς16 κατοχικές δραχμές. Με τα χαρτονομίσματα αυτά, που είχαν βαρύγδουπους τίτλους ανύπαρκτων τραπεζών, χωρίς όμως καμμιά υπογραφή διοικητή ή προέδρου, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί στρατιώτες γύμνωσαν όλα τα μαγαζιά και τα περίπτερα από τα εμπορεύματα τους και στα χέρια των καταστηματαρχών απέμειναν χιλιάδες άχρηστα χαρτονομίσματα.

  Το ίδιο γινόταν και στην ύπαιθρο σε βάρος των αγροτών, τους οποίους όμως λήστευαν και χωρίς πλαστά χαρτονομίσματα, αρπάζοντας με τη βία τα προϊόντα και τα ζώα τους. Αποτέλεσμα της πρωτοφανούς αυτής ληστείας ήταν ο λιμός του χειμώνα 1941-42, κατά τη διάρκεια του οποίου πέθαναν από την πείνα 600.000 περίπου Έλληνες και Ελληνίδες στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Χρήσιμο είναι να αναφέρουμε τις συνολικές απώλειές μας σε ανθρώπινες ζωές. Τελικά, οι Γκαουλάιτερς των Γερμανών και των Ιταλών, για να αποσύρουν τα άχρηστα αυτά χαρτονομίσματα από την κυκλοφορία, υποχρέωσαν την Τράπεζα της Ελλάδος να τα αγοράσει αντί 530.824 λιρών Αγγλίας!

  Εκτός από τις παραπάνω ληστειες, πέτυχαν να κατάσχουν στην Κρήτη ένα μέρος του χρυσού, που ο Βασιλιάς και ο Τσουδερός πήραν από την Τράπεζα της Ελλάδας, για να το μεταφέρουν στη Μέση Ανατολή. Δυστυχώς, δεν είναι γνωστή η ποσότητα αυτού του χρυσού, πάντως ο κ. Πάγκαλοε, εκτός του λάθους του (είπε ότι οι Γερμανοί πήραν το χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος), έκανε και τη δήλωση ότι δεν ζητάμε να μας τον επιστρέψουν, αλλά να ζητήσουν «συγγνώμη».

  Από την Τράπεζα της Ελλάδας οι Γερμανοί πήραν μια μεγάλη ποσότητα μεταλλικών νομισμάτων, που είχαν αποσυρθεί από την κυκλοφορία από την κυβέρνηση Μεταξά, η οποία είχε επιβάλει την αναγκαστική κυκλοφορία χαρτονομι- σμάτων, ακόμη και για τα μικρά χρηματικά ποσά.

  Τέλος, οι Γερμανοί αφαίρεσαν (λήστεψαν) πολλούς αρχαιολογικούς μας θησαυρούς από τ’ Αρχαιολογικά μας Μουσεία και τους αρχαιολογικούς μας χώρους.

Στρεψοδικία

  Οι ελληνικές κυβερνήσει όχι μόνο δεν επεδίωξαν την είσπραξη των οφειλών της Γερμανίας προς το Ελληνικό κράτος, αλλά ματαίωσαν και την ικανοποίηση των αμάχων θυμάτων της Γερμανικής κατοχής, τα οποία άρχισαν από τους τελευταίους μήνες του 1995 να καταθέτουν στα ελληνικά δικαστήρια αγωγές κατά του Γερμανικού Δημοσίου, οι οποίες θα δικάζονταν μετά την 1.1.1996. Τότε, ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα... παραπονέθηκε στον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικού Γεώργιο Μαγκάκη για την πλημμυρίδα αυτών των αγωγών, αλλά έλαβε την απάντηση ότι η Κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να επέμβει στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Και όμως, αργότερα επενέβη!

  Η Γερμανία, αμυνόμενη, στις σχετικές δίκες προέβαλε την ένσταση της ε-τεροδικίας, ότι δηλαδή τα ελληνικά δικαστήρια δεν είχαν το δικαίωμα να δικάσουν το Γερμανικό Δημόσιο. Η ένσταση αυτή απορρίφθηκε από τα περισσότερα Ελληνικά Πρωτοδικεία και Εφετεία, αλλά και από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου (απόφαση 12/2000), στην οποία έφτασε (πρώτη από τις όμοιες υποθέσεις) η ομαδική αγωγή των κατοίκων του Διστόμου, που είχε γίνει μερικώς δεκτή, δηλαδή μόνο ως προς το αίτημα της ψυχικής οδύνης (το αίτημα της αποκατάστασης των υλικών της ζημιών από το κάψιμο των σπιτιών τους και την κατάσχεση οχημάτων, ζώων, καρπών, κοσμημάτων κ.λπ. απερρίφθη ως αόριστο, γιατί δεν περιγράφονται δήθεν τα έπιπλα των σπιτιών κ.λπ.).

  Η απόφαση αυτή της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου κατατάραξε την τότε Κυβέρνηση, η οποία σε συνεργασία με τον τότε πρόεδρο του Αρείου Πάγου Ματθία μεθόδευσε την ανατροπή της, ώστε να κατευνάσει την οργή της Γερμανίας. Προς το σκοπό αυτό επεξέτεινε επί ένα χρόνο τη θητεία του κυρίου Ματθία (η οποία έληγε ύστερα από 1-2 μήνες), ώστε να έχει χρόνο να οργανώσει και να ολοκληρώσει και ανατροπή, η οποία επετεύχθη ως εξής:

  Στον Άρειο Πάγο είχε φτάσει μια όμοια υπόθεση από το Λιδωρίκι. Ο Ματθίας την προδιόρισε στο Α' Τμήμα του Αρείου Πάγου. Ο καθηγητής Αεροπαγίτης Λινός εισηγήθηκε ότι το Τμήμα έπρεπε να συνταχθεί με την απόφοση της Ολομέλειας, όπως ρητώς επιβάλλει το άρθρο 580 παρ. 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Ο πρόεδρος, όμως, τον έπεισε να εγκαταλείψει την ορθή αυτή εισήγησή του και το Τμήμα δέχτηκε ομοφώνα ότι υπήρχε αμφισβήτηση για το θέμα της ετεροδικίας και για άλλα θέματα (για τις απώλειες αμάχων από τα κατοχικά στρατεύματα) και παρέπεμψε την υπόθεση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1974, για να επιλύσει τις διαφορές απόψεων μεταξύ των τριών ανωτάτων Δικαστηρίων (Αρείου Πάγου, Συμβουλίου της Επικρατείας και Ελεγκτικού Συνεδρίου) και όχι μεταξύ των τμημάτων ενός δικαστηρίου και της Ολομέλειάς του.

  Δυστυχώς, το Α.Ε.Δ. δέχθηκε ότι ήταν αρμόδιο να δικάσει την υπόθεση και, αφ’ ενός δέχθηκε ότι είναι βάσιμη η ένσταση της ετεροδικίας του Γερμανικού Δημοσίου και επιπλέον ότι τα θύματα της Γερμανικήε κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικήε αγωγής, αλλά οι αποζημιώσει τους αποτελούν θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων (τις οποίες ουδεμία ελληνική κυβέρνηση απετόλμησε και ουδεμία θα τολμήσει να διεξάγει!).

Οι Γερμανικοί ισχυρισμοί

  Οι Γερμανοί αρνούνται ότι οφείλουν οποιαδήποτε αποζημίωση στο Ελληνικό κράτος ή στους πολίτες του με τα εξής επιχειρήματα ·

1) Ότι η Γερμανία εξόφλησε όλες τις οφειλές της με το ποσό των 115.000.000 μάρκων, που κατέβαλε το 1960 στην ελληνική Κυβέρνηση.

  Το ποσό όμως αυτό καταβλήθηκε για την εξόφληση μέρους αυτής και μόνον οφειλής προς ορισμένη κατηγορία των αμάχων θυμάτων, δηλαδή προς τα θύματα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας (εξαιτίας της καταγωγής τους, Της θρησκείας τους και της κοσμοθεωρίας τους), δηλαδή των Εβραίων, των τσιγγάνων, των ομοφυλοφίλων και όσων άλλων οι Ναζί θεωρούσαν ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας.

  Το θέμα εκκίνησαν οι Ισραηλίτες που είχαν σωθεί από τα Γερμανικά στρατόπεδα και είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ, με την πίεση των οποίων η Γερμανία δέχθηκε να καταβάλει μικρά ποσά ως αποζημιώσεις, όπως αργότερα δέχθηκε να καταβάλει ακόμη μικρότερα ποσά σε όσους είχαν υποχρεωθεί κατά τη διάρκεια της ομηρίας τους να εργάζονται καταναγκαστικά και άνευ αμοιβήε σε γερμανικά (πολεμικά συνήθως) εργοστάσια ή είχαν υποστεί διά της βίας ιατρικά πειράματα, π.χ. αφαίρεση νεφρών, όρχεων κ.λπ.

  Φυσικά, οι Γερμανοί δεν είχαν καμμία διάθεση να επεκτείνουν το μέτρο αυτό και στα ελληνικής υπηκοότητας θύματα αυτών των κατηγοριών. Αλλά το 1956 συνέβη ένα γεγονός που τους ανάγκασε να το επεκτείνουν. Στην Αθήνα δικαζόταν ένας Γερμανός εγκληματίας πολέμου, από τους ελάχιστους που συνελήφθησαν κατά την αποχώρησή τους. Τότε, ο διαβόητος Μέρτεν, που είχε οδηγήσει τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στα γερμανικά κρεματόρια (αφού προηγουμένου τους λήστεψε), τόλμησε να έρθει στην Αθήνα, για να εξεταστεί ως μάρτυρας υπερασπίσεως του Γερμανού δολοφόνου. Αλλά για κακή του τύχη, ο τότε ανακριτήε και αργότερα πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης τον αναγνώρισε και τον συνέλαβε. Επακολούθησε ανάκριση, παραπομπή του σε δίκη και καταδίκη του σε είκοσι (20) ετών καταναγκαστικού δεσμού.

  Ο Μέρτεν προσπάθησε να γλιτώσει, εκβιάζοντας Έλληνες πολιτικούς (Καραμανλή, Μακρή), τους οποίους κατηγορούσε ότι ήταν συνεργάτες του κατά τη διάρκεια της κατοχής, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η σύζυγος του υπουργού εσωτερικών Τάσου Μακρή, του στενότερου συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή (η Δοξούλα) υπήρξε γραμματέας του. Ο εκβιασμός δεν πέτυχε και η Γερμανική κυβέρνηση αναγκάστηκε το 1960 να δώσει και στην Ελλάδα τα 115.000.000 μάρκα για την αποζημίωση των θυμάτων της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Στη σχετική σύμβαση, που υπογράφηκε στο Βερολίνο από τον Έλληνα πρεσβευτή Δ. Υψηλάντη, οι Γερμανοί προσπάθησαν να προσθέσουν τον όρο ότι με το ποσό αυτό εξοφλούνται όλες οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Ο άξιος όμως αυτός πρεσβευτής πρόσθεσε στο τέλος του κειμένου της σύμβασης ότι η Ελλάδα επιφυλάσσεται των δικαιωμάτων της για όλες τις άλλες αξιώσεις της. Ισχυρίζονται, επίσης, οι Γερμανοί ότι εξόφλησαν τις υποχρεώσεις τους προς την Ελλάδα με τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη χώρα μας, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προέρχονται από γερμανικές εισφορές. Άλλο, όμως, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλο η Γερμανία.

  Φτάνουν ακόμη και στον γελοίο ισχυρισμό ότι μας εξόφλησαν με τα χρήματα των χιλιάδων Γερμανών τουριστών, που έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα!

  Τέλος ισχυρίζονται ότι ισχύει ακόμη η αναστολή που συμφωνήθηκε το 1953 στο Λονδίνο, γιατί η Διάσκεψη της Μόσχας του 1990 δεν αποτέλεσε την τελική και οριστική Συνθήκη Ειρήνης. Ισχυρισμός ακατανόητος , διότι δεν πρόκειται να υπάρξει και άλλη Διάσκεψη Ειρήνης ύστερα από 65 χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

  Το πρόβλημα, όμως, για τους Έλληνες δεν είναι οι αβάσιμοι και γελοίοι γερμανικοί ισχυρισμοί, αλλά η αχαρακτήριστη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων. Η απερίγραπτη και εξευτελιστική τους υποτέλεια, η οποία επέτρεψε στους Γερμανούς να αντεπιτίθενται με τα βρωμερά δημοσιεύματα και τις ακόμη βρωμερότερες τηλεοπτικές εκπομπές σε βάροε του ελληνικού λαού και της ιστορίας του.

  Αντιμετωπίζοντας την αχαρακτήριστη αυτή αδράνεια μερικοί Αντιστασιακοί και άλλοι νεώτεροι μας αποφασίσαμε το 1996 την ίδρυση του «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα» για να διατηρήσουμε το θέμα ζωντανό και να υποχρεώσουμε τις Ελληνικές κυβερνήσεις να το κινήσουν. Δυστυχώς όμως, οι κυβερνήσει μας συνεχίζουν την ίδια ανθελληνική τακτική της αδράνειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο κυβερνητικά κόμματα επί 16 χρόνια δεν δέχονται το Διοικητικό μας Συμβούλιο σε ακρόαση!

  Και για να μη θεωρηθεί ότι δεν μας γνωρίζουν, παραθέτω τα ονόματά μας.

Πρόεδρος: Μανώλης Γλέζος.
Αντιπρόεδρος: Γεώργιος Μαγκάκης.
Γεν. Γραμματέας: Ευάγγ. Μαχαίρας.
Ταμίας: Στέλιος Ζαμάνος.
Σύμβουλοι: Χρήστος Τζιτζιλιώνης, Χαράλαμπος Ρούπας, Βασίλης Πριόβολος. (Πρόεδροι Αντιστασιακών Οργανώσεων).

Ευάγγελος Μαχαίρας·
Γ.Γ. «Εθν. Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ