Στην βιογραφία του Μ. Αλεξάνδρου διαβάζουμε ότι ποτέ δεν ζήτησε από τους στρατιώτες του κάτι που ο ίδιος δεν έκανε.
Όταν ξεκίνησε για την εκστρατεία ο στρατός του δεν ήταν πολύς και τα εφόδια σχετικά λίγα. Όμως δεν επιβιβάστηκε στο πλοίο του, αναφέρει ο Πλούταρχος, παρά αφού εξέτασε την κατάσταση των συντρόφων του και χάρισε στον έναν ένα χωράφι, στον άλλο ένα μικρό χωριό, και σ’ άλλον τα έσοδα μίας συνοικίας ή ενός λιμανιού. Όταν πια είχαν διατεθεί όλα τα βασιλικά κτήματα, ο στρατηγός του Περδίκκας του είπε: «Και στον εαυτό σου Βασιλιά τί αφήνεις;», «Τις ελπίδες», απάντησε ο Αλέξανδρος και ο Περδίκκας, τότε, παραιτήθηκε κι αυτός από το κτήμα που του είχαν προσγράψει, και μερικοί ακόμα έκαναν το ίδιο, λέγοντας ότι μοιράζονται τις ελπίδες μαζί του.
Σε άλλη περίπτωση, όταν βρισκόταν στην έρημο και ήταν όλοι οι στρατιώτες διψασμένοι και ταλαιπωρημένοι έφεραν στον Μεγάλο Στρατηλάτη νερό μέσα σε κράνος. Ο Αλέξανδρος πήρε το κράνος και ρώτησε αν υπάρχει νερό για όλους. Του είπαν όχι. Και τότε έχυσε το νερό στο χώμα και είπε: «Αν δεν έχει νερό για να πιει και ο τελευταίος στρατιώτης, τότε ούτε εγώ θα πιω».
Αυτό θα πει ηγέτης. Δίνει πρώτος το παράδειγμα. Στερείται πρώτος αυτός κάτι που δεν μπορεί να προσφέρει στους άλλους. Δεν ζητά πράγματα που δέον τα κάνει πρώτα ο ίδιος. Με τον τρόπο αυτό εμπνέει όλους ώστε να υπομείνουν την στέρηση αγόγγυστα, γιατί βλέπουν ότι ο αρχηγός τους δεν ξεχωρίζει των εαυτό του και δεν απολαμβάνει ανέσεις που οι άλλοι στερούνται.
Η πατρίδα μας την περίοδο αυτή διέρχεται μεγάλη οικονομική κρίση. Με ορατό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας η Κυβέρνηση του τόπου μας αποφάσισε και έλαβε σκληρά μέτρα μειώνοντας τους μισθούς των Δημοσίων υπαλλήλων και αυξάνοντας τους φόρους για όλους. Έτσι περιορίστηκε το εισόδημα των εργαζομένων και μάλιστα εξίσου και των χαμηλόμισθων και των υψηλόμισθων.
Το ερώτημα είναι: Οι πολιτικοί μας άρχοντες, οι τριακόσιοι της Βουλής και όλοι οι Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, την στιγμή που ψηφίζουν σκληρούς νόμους σε βάρος των εργαζομένων και των φορολογουμένων, προκειμένου να επιτευχθεί η δημοσιονομική σταθεροποίηση, δεν θα έπρεπε να δώσουν πρώτοι το καλό παράδειγμα και αν όχι να θυσιάσουν κάποια από τα σκανδαλώδη προνόμια που έχουν, τουλάχιστον να τα περιορίσουν; Πόσο μάλλον που δεν είναι τα θύματα της κρίσης αυτής που διερχόμεθα, αλλά αντίθετα είναι οι βασικοί αίτιοι της κρίσης. Αυτοί ευθύνονται κυρίως, για το οικονομικό κατάντημα της χώρας μας, ιδιαιτέρως δε όσοι είχαν την εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως πολύ σωστά γράφει σε άρθρο της η Δημοσιογράφος Έλλη Τριανταφύλλου (Καθημερινή, 19-3-2010) «... τριάντα χρόνια τώρα, σι πολιτικές ελίτ στο όνομα του λαού, στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, στο όνομα του σοσιαλισμού, στο όνομα οποιουδήποτε ιδεολογήματος, κατακρεούργησαν το δημόσιο συμφέρον... Τριάντα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες έπαιρναν μέτρα και προσφέρανε παροχές που χάιδευαν και εξευμένιζαν τα δημόσια αισθήματα, αλλά ουδέποτε μπήκαν στον πραγματικό κόπο να δημιουργήσουν συνθήκες αναδιανομής του εισοδήματος επί το δικαιότερον….Να συμβάλουμε, λοιπόν, αλλά να ζητήσουμε ταυτόχρονα και το λογαριασμό από το πολιτικό σύστημα, που είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για ό,τι βιώνουμε σήμερα».
Σκάνδαλα, καταχρήσεις, μίζες, παράνομοι διορισμοί για εξασφάλιση κομματικής πελατείας, νομοθετήματα ευνοϊκά για τους ισχυρούς και διαπλεκόμενη με την εξουσία φοροδιαφυγή, καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, ατιμωρησία, κακοδιαχείριση, αποτελούν δομικά συστατικά του διεφθαρμένου οικοδομήματος που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα, τα τελευταία τριάντα χρόνια τουλάχιστον.
Ταυτόχρονα οι πολιτικοί μας άρχοντες εξασφάλισαν για τους εαυτούς τους προκλητικά και εξοργιστικά για τον φορολογούμενο λαό προνόμια· Υψηλότατους μισθούς, αφορολόγητο εισόδημα, ειδικά επιδόματα, μεγάλο αριθμό καλοπληρωμένων συνεργατών, δωρεάν χορήγηση πολυτελών αυτοκινήτων, δωρεάν τηλεφωνικές επικοινωνίες, εξασφάλιση συνταξιοδοτικού δικαιώματος για όλη τους την ζωή με λίγα χρόνια θητείας στη Βουλή, και δεν είναι μόνο αυτά. Οι βουλευτές που μετέχουν σε εξεταστικές επιτροπές, για τις οποίες η ίδια η Βουλή αποφασίζει, πληρώνονται με τεράστια ποσά πέρα από τον μισθό τους, λες και η εργασία τους αυτή δεν είναι στα πλαίσια της αποστολής τους και πρέπει να αμείβονται επιπλέον. Υποτίθεται ότι οι επιτροπές αυτές ερευνούν για παρανομίες και οικονομικές καταχρήσεις πολιτικών προσώπων. Ξεκινούν όμως το έργο τους κάνοντας κατάχρηση του Δημοσίου Ταμείου οι ίδιοι σι Βουλευτές που μετέχουν σ’ αυτές με τις τεράστιες αμοιβές πού παίρνουν.
Αλλά και όσοι βουλευτές μετέχουν στο Θερινό τμήμα τής Βουλής πληρώνονται έξτρα για τον κόπο τους αυτόν. Ίσως όταν βγούμε από την κρίση να ψηφίσουν νόμους για επιπλέον αμοιβές για συμμετοχή στο χειμερινό Τμήμα τής Βουλής, στο φθινοπωρινό κλπ. Να μην τους κατηγορούμε, όμως, ότι φροντίζουν μόνο για τους εαυτούς τους. Όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα διορίζουν συγγενείς και φίλους τους σε θέσεις υπαλλήλων τής Βουλής. Οι υπάλληλοι αυτοί παίρνουν 16 μισθούς (!) την στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι υπάλληλοι με τα νέα μέτρα στερούνται και τον 14ο μισθό! Εν ανάγκη βέβαια διορίζουν και σε άλλες υπηρεσίες, όπως για παράδειγμα κηπουρούς σε νοσοκομεία πού -τί κρίμα- δεν διαθέτουν κήπο, ούτε καν λίγες γλάστρες.
Το πιό εξοργιστικό όμως απ’ όλα είναι ότι ενώ οι μισθοί έχουν μειωθεί και οι συντάξεις έχουν παγώσει, βουλευτές και δικαστικοί έχουν φροντίσει ώστε από φέτος και μέχρι το 2012 να πάρουν εκατομμύρια ευρώ ως έκτακτα αναδρομικά επιδόματα. Το σχετικό έγγραφο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους αποκάλυψε η Πολιτική Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» στην ιστοσελίδα της (www.koinwniα.com). Οι δικαστικοί επιδικάζουν, οι βουλευτές ψηφίζουν και «εις υγείαν του κορόιδου» που είπε και ο Πρωθυπουργός, αναφερόμενος σε άλλη περίπτωση βέβαια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το κορόιδο είναι ασφαλώς ο Ελληνικός Λαός που με τις θυσίες και από το υστέρημα του φροντίζει να μην λείψει τίποτε από τους Πρίγκιπες Πολιτικούς του άρχοντες. Τελικά, η Δημοκρατία και η ισότητα που όλοι επικαλούνται, είναι για τους πολλούς πού ψηφίζουν, δεν είναι για τους λίγους πού ψηφίζονται. Οι πολλοί σφίγγουν το ζωνάρι. Οι λίγοι δεν έχουν καν ζώνη για να σφίξουν.
Μέσα σ’ όλα αυτά δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Προέδρου της Βουλής Λογαριασμός Αλληλεγγύης για την απόσβεση του δημοσίου χρέους της χώρας μας. Μια πρωτοβουλία που στοχεύει στην εθελοντική προσφορά των Ελλήνων εντός της Ελλάδος αλλά και των Ελλήνων της Διασποράς. Αξιέπαινη η πρωτοβουλία αλλά το ερώτημα είναι: Το Ταμείο αυτό έχει σαν στόχο να βοηθήσει την χώρα μας και όλους τους Έλληνες ή τελικά θα βοηθήσει στο να μην κινδυνεύσουν να χαθούν τα προνόμια των λίγων και εκλεκτών, στα οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα; Το ποσόν που θα συγκεντρωθεί θα βοηθήσει στην απόσβεση του δημοσίου χρέους ή θα βοηθήσει τους πολιτικούς μας ώστε να μην ζήσουν ποτέ την αγωνία που ζουν οι πολίτες που έχουν χρέη; Και τί νόημα έχει ο ελληνικός λαός να βάζει χρήματα σ’ αυτό το Ταμείο, όταν οι πολιτικοί του άρχοντες παίρνουν πολλαπλάσια από όλα τα άλλα Ταμεία του Δημοσίου; Οι πολίτες μόνο θα πληρώνουν και οι πολιτικοί μόνο θα παίρνουν; Σε τελευταία ανάλυση αν κάποιος χριστιανός θέλει να προσφέρει κάτι, και να βοηθήσει, δεν είναι προτιμότερο να προσφέρει απευθείας στον συνάνθρωπο του που έχει ανάγκη; Υπάρχουν τόσοι άνεργοι, Τόσοι πολύτεκνοι, τόσοι άποροι, Τόσοι που δύσκολα τα “φέρνουν βόλτα” και στερούνται ακόμη και τα απαραίτητα. Λέτε το κράτος, που, υποτίθεται, ότι μεριμνά για τους πιό αδύναμους, να βρει χρόνο και χρήμα για να ασχοληθεί μαζί τους; Μα τα Κράτος δεν έχει Φιλόπτωχα Ταμεία. Μόνο οι Εκκλησίες έχουν Φιλόπτωχα Ταμεία και βοηθούν με αυτά τους πτωχούς.
Τελικά πάμε να σώσουμε ένα κράτος που, όχι μόνο δεν σέβεται τους πολίτες του, αλλά ενώ λέει ότι προσπαθεί να διορθώσει τους άλλους, δεν διορθώνει ποτέ τον εαυτό του. Πρέπει να μας πείσουν με πράξεις και όχι με λόγια οι Πολιτικοί μας ότι ενδιαφέρονται πραγματικά πρώτοι αυτοί για το καλό του Κράτους και τότε είναι βέβαιο ότι θα φιλοτιμηθούν και οι πολίτες, και θα προσφέρουν, όχι αναγκαστικά όπως γίνεται τώρα, αλλά με την θέλησή τους, όπως ακριβώς συνέβη με τούς πολεμιστές του Μ. Αλεξάνδρου. Διότι κανείς λαός δεν γίνεται ποτέ μεγάλος, αν δεν τον καλέσουν οι ηγέτες τους στο μεγαλείο.
Προς το παρόν οι πολιτικοί μας άρχοντες εφευρίσκουν τρόπους ώστε ο λαός να μην ασχολείται μαζί τους και τα προκλητικά προνόμιά τους, αλλά να στρέφει αλλού την προσοχή του. Για παράδειγμα δεν είναι τυχαίος ο μεγάλος θόρυβος που γίνεται τελευταία στα Μ.Μ.Ε. για την περιουσία της Εκκλησίας και την φορολόγησή της. Είναι μια πολύ καλή μεθόδευση ώστε να ρίχνουνε στάχτη στα μάτια του λαού και να τον αποπροσανατολίζουν. Είναι πολύ καλύτερο γι’ αυτούς ν’ ασχολείται ο λαός με την Εκκλησιαστική περιουσία παρά με την δική τους περιουσία, και το πώς και πότε την απέκτησε ο καθένας τους. Άλλωστε όπως πολύ σωστά έλεγε ο ποιητής και στοχαστής Πώλ Βαλερί: «Η Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να μπλέκονται σε όσα τους αφορούν». Δηλαδή η χειρότερη δικτατορία.
π. Πασχάλης Γρίβας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ