Περιδιαβαίνοντας τα γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος και εξετάζοντάς τα με μάτι καθαρό και καλοπροαίρετο δεν έχεις παρά να καταλήξεις στο συμπέρασμα του λαού: «Κάθε πέρυσι και καλύτερα – κάθε φέτος και χειρότερα». Θλιβερή διαπίστωση και αποκαρδιωτική∙ εχθρική και ανασταλτική για όποιον έχει διάθεση να εργαστεί και να προοδεύσει.
Όσοι θέλησαν να ασχοληθούν με το θέμα αυτό χωρίσθηκαν σε δύο κατηγορίες: στους απαισιόδοξους και στους αισιόδοξους – χωρίς να αποκλείουμε και την ενδιάμεση κατάσταση.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από την πλευρά του απαισιόδοξου.
Ανοίγοντας το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και διαβάζοντας τον ημερήσιο Τύπο διαπιστώνεις αμέσως, ότι ζούμε σε μια τραγική εποχή∙ εποχή που βασιλεύει η βία, η αναρχία, οι πόλεμοι, η τρομοκρατία, ο φόβος, ο πλούτος και η φτώχια, η ευδαιμονία και η πείνα, οι εξοπλισμοί και οι συζητήσεις για ειρήνη, ο πανσεξουαλισμός, η πορνεία, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία και η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ανισότητα και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η καταστροφή της φύσης και η εκδίκησή της με τους σεισμούς, τις πλημμύρες, τις φωτιές, τις εκρήξεις ηφαιστείων∙ δραστηριότητες αυτοκαταστροφής και γενικά συμφορές «ων ουκ έστι αριθμός», αμέτρητες, ατέλειωτες, που αποτελούν χιονοστιβάδα συνεχώς διογκούμενη μέχρι να επέλθει η ανεπανόρθωτη συμφορά, το τέλος του κόσμου.
Τραγικές, πράγματι, αντιθέσεις… Αντιθέσεις που αναγκάζουν τον απαισιόδοξο, απευθυνόμενος προς το Θεό, να εκπέμψει αγωνιώδη αυτοκριτική: Πώς καταντήσαμε έτσι, Θεέ μου! Πώς, εγώ ο άνθρωπος, το υπέροχο, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δημιούργημά σου, να ξεπέσω τόσο και να αμαυρώσω την εικόνα σου∙ να χάσω τον προσανατολισμό μου και το σκοπό της ζωής!
Πώς όμως βλέπει τα πράγματα ο αισιόδοξος;
- Είναι όμορφος ο κόσμος∙ τα πάντα γύρω μας υπέροχα και γλυκιά η ζωή, ακούς να λέγει και να λάμπει το πρόσωπό του από χαρά. Μακριά απ’ αυτόν οι συννεφιές και οι αναστεναγμοί. Τα θεωρεί όλα δεδομένα: ότι θα ξυπνάει κάθε πρωινό, θα ανατέλλει και θα δύει καθημερινά ο ήλιος, θα αναπνέει το ζωογόνο αέρα, θα έχει άφθονα τα υλικά αγαθά, θα είναι υγιής και επιτυχημένος σε όλους τους τομείς. Δε μπορεί καν να φαντασθεί ότι θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική εξέλιξη τα πράγματα. Μας θυμίζει τη στρουθοκάμηλο, που όταν δεν προλαβαίνει να αποφύγει τον κυνηγό, κρύβει το κεφάλι της πίσω από κάποιο αντικείμενο και επειδή δεν τον βλέπει, πιστεύει ότι έχει εκλείψει ο κίνδυνος.
Ας δούμε τώρα και την ενδιάμεση κατάσταση.
Σ’ αυτήν ανήκει ελάχιστο ποσοστό (η πλειονότητα στους απαισιόδοξους και ακολουθούν οι αισιόδοξοι) και τούτο διότι οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής είναι συνετοί, ώριμοι πνευματικά, προσγειωμένοι, ταπεινοί, άνθρωποι αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, γι’ αυτό δεν βιάζονται και δεν ενεργούν κάτω απ’ την πίεση των ορμών, παθών και αδυναμιών. Σκέφτονται, φιλοσοφούν και ελέγχουν κάθε τι που πρόκειται να κάνουν. Γνωρίζουν ότι είναι ατελείς και ως εκ τούτου δεν υψηλοφρονούν. Νοιώθουν την ανάγκη της συμπαράστασης του Θεού, του μόνου που μπορεί και θέλει να σταθεί στο πλάι τους. Δεν απελπίζονται αλλά ούτε και πανηγυρίζουν. Στη λύπη και στη χαρά είναι συγκρατημένοι. Χαίρονται με τη χαρά και λυπούνται με τη θλίψη του άλλου. Πιστεύουν πως η ζωή είναι μια χαρμολύπη∙ πως τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα δεν είναι μόνιμα∙ το ένα διαδέχεται το άλλο και αποβλέπουν στην άσκηση και καλλιέργειά μας.
Δυστυχώς τα φαινόμενα αυτά της αποσύνθεσης δεν άφησαν ανεπηρέαστη και την πατρίδα μας, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον εκκλησιαστικό χώρο. Εκεί που θα περιμέναμε ταγούς ακέραιους, αφιλοκερδείς, ειλικρινείς, ανδρείους, με διάθεση να διακονήσουν το λαό, για χάρη του οποίου εκλέγονται, μας προέκυψαν άλλα, θλιβερά και δυσάρεστα σε βαθμό να αναρωτιέμαστε: Ποιά Ελλάδα, τελικά, θα αφήσουμε στα παιδιά μας;
«ΑΓΩΝΑΣ» ΜΑΪΟΣ 2010
Β. Γ.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ