Διάβασα πρόσφατα το άρθρο του γιατρού Φώτη Μιχαήλ

με τίτλο "28η Οκτωβρίου 2024: Ώρες αυτοκριτικής"

Στο κείμενο αυτό ο συγγραφέας απαριθμεί όλες τις φορές που η φυλή μας αντέταξε ένα ΟΧΙ, ξεκινώντας από τις Θερμοπύλες και συνεχίζοντας με τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης του 1821, του Μακεδονικού Αγώνα αναφερόμενος παράλληλα και στα ΟΧΙ που είπαν άγιοι και πατέρες της εκκλησίας μας ενάντια σε όσους προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν την πίστη μας και να σπείρουν τη διχόνοια. Καταλήγει αναρωτώμενος αν τελικά η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας βρίσκει άξιους απογόνους όλων αυτών των ηρώων και αγίων.

Κοιτάζω γύρω μου... Θαυμάζω τα αγέρωχα βουνά, τις απέραντες πεδιάδες, τις καταγάλανες θάλασσες ή τα ορμητικά ποτάμια και άλλα πολλά από τα μεγαλεία της θεϊκής πλάσης. Λέω μέσα μου: "Αχ Θεέ μου... Με πόσες ομορφιές προίκισες τούτο τον τόπο..."

Η γαλήνη που αισθάνεται κανείς αναλογιζόμενος τα παραπάνω χάνεται με μιας μόλις βρεθείς μέσα σε μια πόλη.

Κοιτάζω και πάλι γύρω και οι εικόνες με θλίβουν...

Μια παρέα παιδιών τσακώνεται... Χτυπιούνται, βρίζονται... Κι αναρωτιέμαι: "Έτσι διασκεδάζετε εσείς βρε παιδιά;"

Λίγο πιο πέρα νέοι κάθονται στο τραπέζι μιας καφετέριας και φυσικά κοιτούν τα κινητά τους... Θαυμάζω τον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας μας...

Ζητιάνοι παντού, άνθρωποι σε άθλια κατάσταση ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια, ναρκομανείς που προσπαθούν να μαζέψουν τα χρήματα για τη δόση τους.

Νέες αλλά και γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας περπατούν στο δρόμο γυμνές θα έλεγε κανείς...

Για να μην επεκταθούμε περαιτέρω και αναφερθούμε στην ανηθικότητα που επικρατεί τελευταία και γίνεται δεκτή πέρα από την πολιτική ηγεσία και από ορισμένους θρησκευτικούς ταγούς.

Αν ζούσαν σήμερα οι Άγιοι και οι Ήρωες τι νομίζετε πως θα έλεγαν; Σίγουρα θα ήταν απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι για την κατάντια μας...

Εκεί που όλα όμως είναι απογοητευτικά και μαύρα,

εκεί μια ηλιαχτίδα ελπίδας δίνει φως στη σκοτεινιασμένη μας ψυχή.

Και τότε λέμε: "Δείτε Ήρωες που δώσατε το αίμα σας για αυτήν εδώ την πατρίδα, δείτε τα περήφανα παλικάρια μας που κάνουν παρέλαση προς τιμήν σας. Άκουσε Παύλε Μελά πως τραγουδούν το "Μακεδονία ξακουστή" μ' ένα στόμα μια ψυχή. Καμαρώστε τους πιλότους μας που πετούν στους αιθέρες και μας θυμίζουν πως φυλάσσουν τον εναέριο χώρο της πατρίδας μας. Δείτε κι εμάς, τους απλούς πολίτες που αυτές οι στιγμές μας θυμίζουν το χρέος μας ως Έλληνες. Μπορεί κάποιοι να κοιτούν παθητικά, αλλά οι περισσότεροι εκείνη τη στιγμή χειροκροτούμε γεμάτοι περηφάνια και θαυμασμό. Εκείνη τη στιγμή θυμόμαστε από πού ερχόμαστε... Οι επιζώντες θυμούνται τις μάχες που έδωσαν... Οι νεότεροι φέρνουν στη μνήμη τους όσα τους έχουν διηγηθεί οι παλιότεροι ή όσα έχουν διαβάσει..."

Υπάρχει ακόμη ελπίδα!!!

Όσο υπάρχουν εύζωνες που δακρύζουν συναισθανόμενοι την αποστολή και το χρέος τους.

Όσο υπάρχουν ευέλπιδες που φωνάζουν: "Η σημαία που αγαπώ έχει έναν λευκό σταυρό."

Όσο υπάρχουν πιλότοι που μας θυμίζουν το εθνικό μας καθήκον.

Όσο υπάρχουν ακόμη Έλληνες που δακρύζουν στην έπαρση της ελληνικής σημαίας και στέκονται προσοχή στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.

Όσο λοιπόν ισχύουν αυτά, υπάρχει ακόμη ελπίδα κι ας δείχνουν πως όλα καταρρέουν.

Ας μην εφησυχάζουμε όμως... Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας αν τελικά είμαστε άξιοι απόγονοι των ηρώων και των αγίων. Κι ας προσπαθήσουμε να επιτελούμε το χρέος μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να είμαστε περήφανοι όχι μόνο για όσα έκαναν οι πρόγονοί μας, αλλά και για όσα κάνουμε εμείς για τους απογόνους μας.

Α. Κ.