Κύπρος ἑλληνική ἀπό τήν ἀρχαιότητα. Κύπρος διαχρονικά στό στόχαστρο. Κατά τήν κλασική ἀρχαιότητα κατακτήθηκε ἀπό τούς Πέρσες. Τό 450 π.Χ. ἐξεστράτευσε ἐναντίον τους ὁ Ἀθηναῖος στρατηγός Κίμων, ὁ γυιός τοῦ Μιλτιάδη, θριαμβευτῆ στόν Μαραθώνα. Τότε δέν ἦταν μακριά ἡ Κύπρος ἀπό τήν κυρίως Ἑλλάδα, ὅπως τό 1974 μ.Χ. Καί ὁ Κίμων κατενίκησε τούς εἰσβολεῖς, ἀλλά ἄφησε στό νησί τήν τελευταία του πνοή. Κατά προτροπή του οἱ ἐπιτελεῖς δέν γνωστοποίησαν στούς στρατιῶτες τόν θάνατό του. Ἔτσι αὐτοί συνέχισαν νά ἀγωνίζονται μέ σθένος καί ἐπέτυχαν καί ἄλλες νίκες.

Ἡ Κύπρος κατακτήθηκε ἀπό τούς Ρωμαίους, ὅπως καί τό σύνολο τῶν ἐκτάσεων περί τήν Μεσόγειο θάλασσα. Διαδραμάτισε ρόλο σημαντικό, κατά τήν ἐξάπλωση τῆς νέας πίστης στόν ἐνανθρωπίσαντα Θεό, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἀναφέρεται στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» τόσο αὐτή ὅσο καί ὁ Κύπριος Ἀπόστολος Βαρνάβας, χάρη στόν ὁποῖο ἡ Κύπρος κατέστη αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία.

Στρατηγική ἡ θέση τοῦ νησιοῦ, γι’ αὐτό καί οἱ κατά καιρούς ἰσχυροί ἐπιδίωξαν νά τήν κατακτήσουν, προκειμένου νά διαθέτουν ἰσχυρή ναυτική βάση στήν ἀνατολική Μεσόγειο. Ἀπό τό 649 μ.Χ., ὁπότε τό νησί δέχθηκε τήν πρώτη ἀραβική εἰσβολή, τήν ὁποία ἀκολούθησαν σφαγές καί λεηλασίες, μέχρι τό 965 μ.Χ., ὁπότε ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς κατενίκησε τούς Ἄραβες, οἱ κάτοικοί του ὑπέστησαν φοβερές δοκιμασίες. Παρέμειναν ὅμως ἑδραῖοι καί δέν ὑπέκυψαν στίς πιέσεις πρός ἐξισλαμισμό.

Ἡ Κύπρος βρισκόταν ἐπάνω στόν διάδρομο πλεύσης τῶν σταυροφόρων. Ἦταν ἀδύνάτο νά μήν ἑλκύσει τήν προσοχή τους. Ἔτσι τό 1191 μ.Χ. κυριεύθηκε ἀπό τόν βασιλιά τῆς Ἀγγλίας Ριχάρδο, τόν γνωστό ὡς λεοντόκαρδο. Ἦταν ἡ πρώτη ἀγγλική κατάκτηση τοῦ νησιοῦ πολύ αἱματηρή. Ὁ Ριχάρδος πώλησε τήν Κύπρο, ὡσάν νά ἦταν κτῆμα του, στούς Ναΐτες ἱππότες, πού δροῦσαν μέ τίς εὐλογίες τοῦ πάπα καί κατά τῶν «σχισματικῶν» τῆς Ἀνατολῆς. Καί ἦταν ἀναπόφευκτο τό «ζηλωτικό» ἔργο τοῦ ἐξαναγκασμοῦ διά βίας πρός μεταστραφή τῶν ὀρθοδόξων κατοίκων τῆς νήσου. Στήν ἐξέγερση αὐτῶν οἱ Ναΐτες ἀντέδρασαν μέ ἄγρια σφαγή. Τελικά, αὐτοί τή μεταπώλησαν στόν Ριχάρδο καί αὐτός τή δώρισε στόν Γκύ Λουζινιάν, σύμμαχό του στίς διαμάχες στούς Ἁγίους Τόπους. Κατ’ αὐτές ἀποδείχθηκε περίτρανα ὅτι δέν εἶχαν πρωτίστως θρησκευτικό χαρακτήρα, ἀφοῦ συνάφθηκαν πλῆθος ἀνιέρων συμμαχιῶν «χριστιανῶν» καί μουσουλμάνων κατά ἄλλων «χριστιανῶν» καί μουσουλμάνων.

Οἱ «σταυροφόροι» μετέφεραν καί στήν Κύπρο τίς συγκρούσεις μεταξύ τῶν διαφόρων βασιλικῶν οἴκων. Τό 1426, ἡ τελευταία βασίλισσα τῶν Φράγκων κατακτητῶν πούλησε τό νησί στούς Βενετούς. Στή διάρκεια τόσο τῆς φραγκικῆς ὅσο καί τῆς βενετικῆς κατοχῆς, ὁ ὀρθόδοξος πληθυσμός τοῦ νησιοῦ ὑπέφερε τόσο πολύ, ὥστε κατέληξε νά ὑποδεχθεῖ τούς Ὀθωμανούς ὡς ἀπελευθερωτές (1571)! Βέβαια δέν ἄλλαξε ἡ κατάσταση γιά τούς κατοίκους ὑπό τή νέα κατοχή, ἀλλά πλέον αὐτοί ὑπέφεραν ὑπό βάρβαρο Ἀσιάτη καί ὄχι ὑπό «πολιτισμένους» καί μάλιστα «χριστιανούς». Ὅπως καί ἄλλες περιοχές τοῦ μείζονος ἑλληνισμοῦ, οἱ Κύπριοι πλήρωσαν ὄχι μόνο φόρους, κεφαλικό καί προϊόντων, ἀλλά ἐπί πλέον καί φόρο αἵματος. Οι Τουρκοκύπριοι εἶναι, κατά βάση, ἀπόγονοι ἐξισλαμισθέντων κατοίκων τοῦ νησιοῦ.

Οἱ Κύπριοι ποτέ δέν αἰσθάνθηκαν ἀποκομμένοι ἀπό τόν ἑλληνικό ἐθνικό κορμό. Ὁ ξεσηκωμός τοῦ Γένους, τό 1821, στήν Πελοπόννησο, στή Στερεά Ελλάδα καί σέ νησιά τοῦ Αἰγαίου δέν τούς ἄφησε ἀσυγκίνητους. Ἔδωσε καί ἡ Κύπρος τότε τούς ἐθνοϊερομάρτυρες μέ πρῶτον τόν ἀρχιεπίσκοπό της Κυπριανό. Ἀλλά καί σέ νεότερους ἀγῶνες τοῦ ἔθνους μας, ὅπως ὁ Μακεδονικός, οἱ Βαλκανικοί πόλεμοι καί τό ἔπος τοῦ 1940 Κύπριοι ἐθελοντές ἔδωσαν τό παρόν. Εἶχε ὅμως πλέον νέο κατακτητή τό νησί, τούς Ἄγγλους γιά δεύτερη φορά.

Τό 1878 ἡ Ρωσία μέ θυελλώδη ἐπέλαση τοῦ στρατοῦ της εἶχε φθάσει στά προάστεια τῆς Κωνσταντινούπολης. Τότε ἡ Ὀθωμανική αὐτοκρατορία ὑποχρεώθηκε νά ὑπογράψει τή συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἄκρως ἐπωφελῆ γιά τή Ρωσία, ἡ ὁποία μέσω τοῦ σχηματιζομένου δορυφόρου της, τῆς μεγάλης Βουλγαρίας, εὕρισκε διέξοδο στή θερμή «Ἄσπρη» θάλασσα (Αἰγαῖο). Οἱ ἰσχυροί τῆς Εὐρώπης ἀντέδρασαν δυναμικά καί ἐξανάγκασαν τή Ρωσία νά προσέλθει στό Βερολίνο γιά ὑπογραφή νέας συνθήκης. Δέν ἦταν ἡ τουρκοφιλία, ὅπως ἄστοχα, κατά καιρούς λέγεται καί γράφεται. Ἦταν συμφέροντα, ὠμά συμφέροντα, πού ὑπαγόρευσαν τή συντονισμένη ἐπέμβαση τῶν ἰσχυρῶν. Ἡ Ἀγγλία, πού βρισκόταν στό κορύφωμα τοῦ σχηματισμοῦ τῆς διηπειρωτικῆς της αὐτοκρατορίας ἐπωφελήθηκε ἀπό τήν παροχή τῶν «καλῶν» ὑπηρεσιῶν της τόσο πρός τήν ὈΘωμανική αὐτοκρατορία ὅσο καί πρός τή Ρωσία. Ἀπό τήν πρώτη ἐπέτυχε νά ἀγοράσει τήν Κύπρο ἔναντι εὐτελοῦς τιμήματος. Ἀπό τή δεύτερη τή συγκατάθεση εἰσβολῆς καί κατοχῆς τοῦ Ἀφγανιστάν. Τό 1869 εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ διάνοιξη τῆς διώρυγας τοῦ Σουέζ καί τόσο ἡ Κύπρος ὅσο καί τό Ἀφγανιστάν θά ἀποτελοῦσαν γιά τήν αὐτοκρατορία ἐξαιρετικά σημαντικές ναυτικές βάσεις στόν δρόμο γιά τήν Ἰνδία. Ἡ Κύπρος ἐξυπηρέτησε καί τά συμφέροντα τῆς αὐτοκρατορίας στή Μέση Ἀνατολή, ὅταν οἱ ἰσχυροί ἀποφάσισαν τή διάλυση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, προκειμένου νά καρπωθοῦν τά πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου τῆς περιοχῆς αὐτῆς.

Ἀναμέναμε, ὡς συμμετασχόντες, κατά τόν Β΄ μεγάλο πόλεμο τοῦ 20^οῦ αἰώνα, στό πλευρό τῶν νικητῶν, νά δικαιωθοῦμε μέ τήν προσάρτηση τῆς Βορείου Ἠπείρου καί τῆς Κύπρου στόν ἐθνικό κορμό. Τήν πρώτη μᾶς εἶχαν στερήσει οἱ Αὐστριακοί, ἡττημένοι τοῦ Α΄ μεγάλου πολέμου, καί οἱ Ἰταλοί, ἡττημένοι τοῦ Β΄. Ὅμως ἡ διανομή τῶν ἐδαφῶν εἶχε ἤδη γίνει μέ τή συμφωνία τῆς Μόσχας (1944) καί ἐπισημοποιήθηκε μέ τή συμφωνία τῆς Γιάλτας (1945). Γιά τή Βόρεια Ἤπειρο προέβαλε ἔνσταση ἡ Σοβιετική Ἔνωση, καθώς ἡ Ἀλβανία βρισκόταν στή σφαίρα ἐπιρροῆς της. Γιά τήν Κύπρο προέβαλε ἔνσταση ἡ Ἀγγλία, θεωρώντας ὅτι ἦταν ἀκόμη ἀναγκαία γιά τήν παραπαίουσα αὐτοκρατορία της. Ἤδη τό 1947 εἶχε παραδώσει τήν «προστασία» τοῦ προτεκτοράτου «Ἑλλάς» στήν ἀνερχόμενη τότε πλανητική δύναμη, τίς ΗΠΑ, ἀφοῦ εἶχε συμβάλει καθοριστικά στήν ἔκρηξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου στή χώρα μας. Ποια ἡ δυνατότητα νά διεκδικήσουμε τά δίκαιά μας ὑπό τίς διαμορφωθεῖσες τότε συνθῆκες; Παρά τίς ὑποσχέσεις γιά αὐτοδιάθεση, οἱ Ἄγγλοι ἀποικιοκράτες ἔδειξαν ὅτι δέν ἦσαν διατεθειμένοι νά τήν ἐπιτρέψουν στούς κατοίκους τοῦ νησιοῦ. Ἔτσι αὐτοί μέ πρωτοβουλία τῆς ἐθναρχούσας Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διοργάνωσαν δημοψήφισμα (1950), ἀκριβέστερα συλλογή ὑπογραφῶν μέ ἐπιλογή ὑπέρ ἤ κατά τῆς ἕνωσης τῆς Κύπρου μέ τή μητέρα Ἑλλάδα. Ὑπέρ τῆς ἕνωσης ὑπέγραψαν τό 95,71% τῶν ψηφισάντων. Ἐννοεῖται ὅτι συμμετεῖχαν μόνο οἱ χριστιανοί κάτοικοι τοῦ νησοῦ, ἐνῶ οἱ Τουρκοκύπριοι άντέδρασαν.

Ἡ ἄρνηση τῆς Ἁγγλίας νά δικαιώσει τόν κυπριακό λαό ἦταν καί ἄρνηση τῶν ΗΠΑ. Ἔδωσαν τήν ἐντολή στήν ἑλληνική κυβέρνηση νά μή διανοηθεῖ νά φέρει πρός συζήτηση τό θέμα τῆς Κύπρου στόν ΟΗΕ. Ὁ πρωθυπουργός ὅμως τῆς χώρας, ὁ πρώην στρατάρχης Ἀλέξανδρος Παπάγος, ἀψήφισε τίς προειδοποιήσεις. Τόν διέκρινε ἔλλειψη πολιτικῆς ὡριμότητας ἰσχυρίζονται πολιτικοί κύκλοι. Εἶναι αὐτοί, πού κατάντησαν τή χώρα μας ἀπολύτως δεδομένη, ὡς πλήρως ὑποταγμένη στή θέληση τῶν ἰσχυρῶν. Πάντως, παρά τήν ἐπιτυχία της νά καταψηφιστεῖ στόν ΟΗΕ τό δίκαιο αἴτημα τῆς χώρας μας, ἡ Ἀγγλία δέν ἔμεινε χωρίς νά λάβει ἐκδίκηση τόσο γιά τό «θράσος» τοῦ Παπάγου, ὅσο καί, κυρίως, γιά τήν ἔναρξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ (1.4.1955). Ὑποκίνησε τίς βιαιότητες, πού διέπραξαν οἱ Τοῦρκοι στήν Κωνσταντινούπολη τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1955.

Ἀρχηγός τῆς ὀργάνωσης ΕΟΚΑ διετέλεσε ὁ Γεώργιος Γρίβας, Κύπριος, ἀπόφοιτος τῆς στρατιωτικῆς σχολῆς τῶν Εὐελπίδων (1919), πού εἶχε λάβει μέρος στή Μικρασιατική ἐκστρατεία καί στόν ἰταλοελληνικό πόλεμο. Ὁ ἀκραῖος ἀντικομμουνισμός του εἶχε καταστήσει τόν Γρίβα ἀμφιλεγόμενο πρόσωπο. Ὅταν ἀποφάσισε νά ἡγηθεῖ τοῦ ἀγώνα γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ βρετανικοῦ ζυγοῦ ἀπό τήν πατρίδα του, οἱ κομμουνιστές τοῦ ΑΚΕΛ ἀντέδρασαν. Ἄλλωστε καί ἐκεῖνος δέν τούς ἤθελε στίς τάξεις τῶν ἀγωνιστῶν. Διχόνοια, ἡ προαιώνια κατάρα τῆς φυλῆς μας. Ἡ στελέχωση τής ΕΟΚΑ ἔγινε κυρίως ἀπό πρόσωπα στενά συνδεδεμένα μέ τήν Ἐκκλησία.

Οἱ Ἄγγλοι φάνηκε ὅτι αἰφνιδιάστηκαν ἀπό τόν δυναμισμό τῶν μαχητῶν καί τίς ἐπιτυχίες τους. Ἄντέδρασαν μέ τήν ἀγριότητα, πού ἤδη εἶχαν δείξει σε ἄλλες ἀποικίες τους, ὅπως στήν Ἀφρική, κατά τῶν ἐξεγερμένων ἀνδρῶν τῆς φυλῆς Ζουλοῦ, καί στήν Ἰνδία, ὅπου ὁ Γκάντι εἶχε ἀναπτύξει εἰρηνικό ἀπελευθερωτικό ἀγώνα, ἐναντίον τοῦ ὁποίου ἡ παραπαίουσα αὐτοκρατορία ἔδειξε τήν ἰσχύ τῶν ὅπλων της! Συλλήψεις, ἐγκλεισμοί σέ στρατόπεδα καί βασανιστήρια τῶν κρατουμένων σ’ αὐτά Κυπρίων πατριωτῶν ἦσαν μέτρα τῶν νικητῶν κατά τοῦ θηρίου τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ! Στίς 9 Μαρτίου 1956 ἐξόρισαν καί τόν πνευματικό ἡγέτη τῆς νήσου, τόν ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο, στίς Σεϋχέλλες. Στίς 10 Μαΐου ἀπαγχονίστηκαν οἱ πρῶτοι καταδικασμένοι σέ θάνατο μέ τήν κατηγορία τοῦ τρομοκράτη ἀγωνιστές τῆς ΕΟΚΑ, οἱ Μιχαήλ Καραολῆς καί Ἀνδρέας Δημήτρίου. Τήν προηγουμένη τῆς ἐκτέλεσης σέ συλλαλητήριο στήν Ἀθήνα κατά τῆς προγραμματισμένης ἐκτέλεσης εἶχαν σκοτωθεῖ τέσσερα πρόσωπα, τρεῖς διαδηλωτές καί ἕνας ἀστυνομικός, ὅταν οἱ διαδηλωτές, μετά τή συγκέντρωση στήν πλατεία Ὁμονοίας, κινήθηκαν πρός τήν ἀγγλική πρεσβεία. Τό ἑλληνικό κράτος ἔχυνε γιά μία ἀκόμη φορά ἑλληνικό αἷμα, ἀντί νά διακόψει τίς σχέσεις του μέ τούς ἄθλιους ἐχθρούς τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ὅλα ἔδειχναν ὅτι δέν ἦταν δυνατό οἱ ἀποικιοκτητικές χῶρες νά διατηρήσουν τίς ἀποικίες τους. Συνεπῶς ροδοχάραζε καί ἡ ἡμέρα τῆς ἀποχώρησης τῶν Ἄγγλων ἀπό τήν Κύπρο. Τί θά ἀκολουθοῦσε ὅμως; Ἔνωση μέ τήν Ἑλλάδα ἤ ἀνεξάρτητο κράτος; Ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη στίς συμφωνίες Ζυρίχης καί Λονδίνου, πού ἀποτέλεσαν μία ἀκόμη ἥττα τῆς χώρας μας σέ διπλωματικό ἐπίπεδο. Δέν ἦταν δυνατό νά προβάλλουν οἱ κρατοῦντες στη χώρα μας σθεναρά τίς δίκαιες διεκδικήσεις τῆς χώρας μας, ἀφοῦ κατεῖχαν τήν ἐξουσία ὡς νικητές τοῦ ἐμφυλίου μέ τήν ὑλική στήριξη τῶν Ἀγγλοαμερικανῶν.

Οἱ συνθήκες ὁδήγησαν στή δημιουργία ἀνεξαρτήτου κράτους, τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἀλλά μέ παραμονή στο ἔδαφός της ἀγγλικῶν βάσεων. Αὐτές παραμένουν καί μετά τήν ἔξοδο τῆς Μεγάλης Βρετανίας ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ὁ ἑλληνισμός ὑπέστη μία ἀκόμη ἥττα, καθώς ἡ κυβέρνηση ἔκανε ἀποδεκτό νά ἀποτελοῦν ἐγγυήτριες δυνάμεις τόσο ἡ Ἀγγλία, ὅσο καί ἡ Τουρκία, ἡ ὁποία δέν εἶχε οὐδέν δικαίωμα στό νησί, μετά τήν πώλησή του. Οἱ Τουρκοκύπριοι εἶχαν ἀξιοποιηθεῖ ἀπό τούς κατακτητές κατά τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, κατά τή διάκρεια τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα. Στή συνέχεια θά ἀποτελοῦσαν παράγοντα ἀποσταθεροποίησης, λόγω καί τῶν αὐξημένων δικαιωμάτων, ὡς μειοψηφία, τοῦ εὔθραυστου νεοσύστατου κράτους.

Πρῶτος ἡγέτης τοῦ κράτους διετέλεσε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος κατά παρέκκλιση ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας νά μήν ἀναλαμβάνουν οἱ κληρικοί κοσμικά ἀξιώματα. Ἡ διχόνοια ἐξαπλώθηκε ἀπό τό πολιτικοκοινωνικό ἐπίπεδο καί στό ἐκκλησιαστικό-πνευματικό μέ ὀδυνηρές τίς συνέπειες. Γρήγορα ξέσπασαν καί συγκρούσεις μεταξύ τῶν δύο κοινοτήτων μέ θύματα. Παντελῶς ἄστοχη ἦταν ἡ ἀποστολή τοῦ Γρίβα στήν Κύπρο ἀπό τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου (1964). Ἦταν ἄραγε προσωπική του ἐπιλογή, ἐν γνώσει τοῦ ὅτι καί στήν Κύπρο ἦταν ἀμφιλεγόμενο πρόσωπο, ἤ ὑπαγορεύτηκε αὐτή ἀπό τούς «φίλους» και «συμμάχους» μας; Το ὅτι ὁ ἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ ὑπῆρξε λαμπρός τό δήλωσε ὁ θαυμασμός, πού ἐξέφρασε γι’ αὐτόν ὁ ἡγέτης τῆς Κούβας Φιντέλ Κάστρο, παρά τἠν ἰδεολογική διαφορά μέ τόν Γρίβα. Ὅμως ἡ ἐκ νέου παρουσία του στό νησί θά ἐνέτεινε τή διχοστασία τῶν Ἑλληνοκυπρίων, καθώς μάλιστα διαδιδόταν σκοπίμως ἀπό κύκλους τῆς Δυτικῆς συμμαχίας ὅτι ὁ Μακάριος προσέγγιζε τή Σοβιετική Ἕνωση. Ἤδη ἀπό τότε ἡ Τουρκία ἐξέφραζε ἀπειλές εἰσβολῆς στό νησί γιά τήν προστασία τῶν Τουρκοκυπρίων χωρίς οἱ Ἀγγλοαμερικανοί νά σπεύδουν νά τή συγκρατήσουν. Τό σχέδιο τῆς διχοτόμησης θά ἐφαρμοζόταν μέ τήν ἰσχύ τῶν ὅπλων, ἀφοῦ δέν εἶχε ἐπιτευχθεῖ διά τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ.

Ἡ ἐπιβολή δικτατορίας στήν Ἑλλάδα μέ τήν ἀναμφισβήτητη ἐπέμβαση τῶν «προστατῶν» μας Ἀμερικανῶν, ἀσφαλῶς σκοπό εἶχε τη στρατιωτική εἰσβολή στήν Κύπρο καί τήν ἀπόσπαση ἐδάφους. Ἡ ἀποτροπή τοῦ κομμουνιστικοῦ κινδύνου στώ χώρα μας ἦταν ἡ στάχτη στά μάτια τοῦ λαοῦ, γιά νά δικαιολογηθεῖ ἡ συνταγματική ἐκτροπή. Τό ἐρώτημα, πού πρέπει να ἀπαντηθεῖ ἀπό τόν ἱστορικό τοῦ μέλλοντος εἶναι: Γνώριζαν κάποιοι πολιτικοί τοῦ συστήματος ἐξουσίας τό σχέδιο τῶν Ἀμερικανῶν καί παρακάλεσαν νά ἀναθέσουν ἐκεῖνοι τήν ἐφαρμογή του σέ στρατιωτικούς, ὥστε οἱ ἴδιοι νά ἐπανέλθουν μέ «δημοκρατικές» δάφνες; Κατά τή μεταπολίτευση δόθηκε πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά γίνει ἐπίθεση τόσο κατά τοῦ στρατοῦ καί τῆς πατρίδας μας, τήν ὁποία καπηλεύτηκαν οἱ ἐπίορκοι αξιωματικοί, ὅσο καί κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ αἰτίας τῆς στάσης ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, κληρικῶν και λαϊκῶν, ὑμνητῶν τῆς χούντας. Καί ἡ Κύπρος προδόθηκε καί τό ξεχαρβάλωμα τῆς χώρας μας ἐπιταχύνθηκε.

Γιά νά τεθεῖ σέ ἐφαρμογή τό τελευταῖο σκέλος τοῦ σχεδίου εἰσβολῆς δέν ἀρκοῦσε ἡ ἀπόσυρση τῆς μεραρχίας τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπό τή μεγαλόνησο, μῆνες μόλις μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος. Οἱ «προστάτες» μας ζητοῦσαν καί τήν ἔνταση τῆς διχοστασίας μεταξύ τῶν Ἑλληνοκυπρίων. Γι’ αὐτό ἀπεστάλη στήν Κύπρο ὁ Γρίβας (1971), ὁ ὁποῖος ὀργάνωσε τή ΕΟΚΑ Β΄, πού συνέβαλε τά μέγιστα στά συμβάντα ἐκτροπῆς, πού ἀκολούθησαν. Ἐθνομηδενιστικοί κύκλοι ἐπιδιώκουν νά ταυτίσουν τίς ὀργανώσεις ΕΟΚΑ καί ΕΟΚΑ Β’, ἀφοῦ εἶχαν τόν ἴδιο ἀρχηγό. Αὐτό εἶναι ἱστορικά ἀπαράδεκτο. Ὁ ἀγώνας κατά τῆς ὠμῆς ἀγγλικῆς ἀποικιοκρατίας ὑπῆρξε ἀπαράμιλλος. Πάντως ὁ στόχος τῆς περαιτέρω διάσπασης τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Κύπρου ἐπετεύχθη χάρη στούς ἴδιους τούς Ἐλληνες ἐντολοδόχους τῶν ξένων συμφερόντων.

Οἱ Ἀμερικανοί ἐπενέβησαν καί ἀνέτρεψαν τή πρώτη δικτατορική κυβέρνηση στην Ἑλλάδα. Ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος ὀφείλει νά ἀπαντήσει στά ἐρωτήματα: Ὁ δικτάτωρ Γ. Παπαδόπουλος δυσαρέστησε τούς Ἀμερικανούς, ἐπειδή ἀρνήθηκε νά ἐκτελέσει ἐντολές τους, κατά τόν πόλεμο μεταξύ Ἀράβων καί Ἰσραήλ, ὅπως ψιθυρίζεται, ἤ μήπως ἀρνήθηκε νά ἐκτελέσει ἐντολές σχετιζόμενες μέ τήν Κύπρο; Ἡ ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου ὑπῆρξε αὐθόρμητη ἤ σχεδιασμένη ἀπό τή CIA γιά τή δικαιολόγηση τῆς ἀπομάκρυνσής του ἀπό τήν ἐξουσία; Βέβαια καί έκ τοῦ ὅτι θέτω τό ἐρώτημα διατρέχω τόν κίνδυνο να κακοχαρακτηριστῶ ἀπό τούς «δημοκράτες», πού θεωροῦν το «Πολυτεχνεῖο» ἄθλο τοῦ λαοῦ ὐπέρτερο ἀπό τά ἔπη τοῦ 1821 καί 1940!

Ἡ δεύτερη δικτατορία, σκληρότερη ἀπό την πρώτη, ἔφερε τό ποθητό γιά τούς «προστάτες» μας ἀποτέλεσμα. Ἡ ἐπιχείρηση ἀνατροπῆς τοῦ προέδρου τῆς Κύπρου, ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου, μέ τήν ἐντολή πάντως νά ἀποφευχθεῖ ἡ θανάτωσή του, ὥστε νά μήν εἶναι κραυγαλέα κατά τῶν ΗΠΑ ἡ ἀντίδραση, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Σαλβαδόρ Αλιέντε στή Χιλή, ἐστέφθη ἀπό πλήρη ἐπιτυχία (15.7.1974)! Καί ἐνῶ ὑπάρχουν μαρτυρίες ὅτι οἱ Τοῦρκοι θεώρησαν, ἀρχικά, ἐνδοελληνική τήν ὅλη ὑπόθεση τῆς ἐκτροπῆς, ἡ Τουρκία, ἀπό καιρό ἕτοιμη, εἰσέβαλε (20.7.1974). Εἰσέβαλε μέ τή βοήθεια ἑλικοπτεροφόρου τῆς Ἀγγλίας καί τῆς παροχῆς πληροφοριῶν ἀπό μέρους τῶν Ἄγγλων στρατιωτικῶν τῶν βάσεων στήν Κύπρο. Εἰσέβαλε μέ τήν ἐξαπάτηση τῆς ἑλληνικῆς ἡγεσίας ἀπό πλευρᾶς τῶν ΗΠΑ, καθώς διπλωμάτες αὐτῆς ζήτησαν αὐτοσυγκράτηση ἀπό πλευρᾶς ἑλληνικῆς! Ὑπάρχει μαρτυρία ὅτι ὁ δικτάτορας Ἰωαννίδης ἀγανακτησμένος τόνισε σέ Ἀμερικανό ἀξιωματοῦχο ὅτι εἶχε ἐξαπατηθεῖ! Τί ἄραγε νά τοῦ εἶχαν ὑποσχεθεῖ οἱ δόλιοι; Ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα σέ περίπτωση ἀνατροπῆς τοῦ Μακαρίου; Αὐτό ψιθυρίζεται! Τό ἑλληνικό στρατιωτικό Ἐπιτελεῖο διέταζε τούς ἀμυνόμενους στήν Κύπρο νά δείξουν αὐτοσυγκράτηση, ἀκόμη καί ὅταν ἔπεφταν οἱ Τοῦρκοι ἀλεξιπτωτιστές στό νησί! Ὑποβρύχια λάμβαναν ἐντολή νά πλεύσουν στήν περιοχή τῆς ἀπόβασης καί πάλι ἀνακαλοῦνταν! Κάποιες μονάδες στρατοῦ ἑτοιμάστηκαν νά σταλοῦν ἀεροπορικῶς, ἀλλά δέν ἐστάλησαν. Κάποιες ἄλλες ἐστάλησαν καί μέσα στή σύγχυση κατερρίφθη ἀεροπλάνο μας!

Ἡ δικτατορία, βαυκαλιζόμαστε, ὅτι ἀνετράπη ἀπό τον λαό μας! Θα ἦταν πολύ ὡραῖο νά εἶχε συμβεῖ αὐτό. Ἡ ὁμάδα Ἰωαννίδη μέ πρωθυπουργό τόν ἐξαφανισμένο, μετά τήν προδοσία, Ἀνδρουτσόπουλο, εἶχε ἐπιτελέσει τόν σκοπό της. Ἧταν καιρός νά ἐπανέλθουν στήν ἐξουσία οἱ ἀστοί πολιτικοί, ἐξ ἴσου πρόθυμοι νά ὑπηρετήσουν τίς ἐντολές τῶν «προστατῶν» μας. Ἄρχισαν οἱ διπλωματικές κινήσεις μέ πρωτοβουλία τῆς παμπόνηρης Μεγάλης Βρετανίας. Τότε ὁ εἰσβολέας ἐπωφελήθηκε νά ἐξαπολύσει τόν «Αττίλα ΙΙ». Καί ὁ πρωθυπουργός μας, πού τονίστηκε κατά κόρο ὅτι ἐπέστρεψε ἀπό τό Παρίσι πολύ ἀλλαγμένος ἐπί τό δημοκρατικότερο, τόνισε ὅτι «Ἡ Κύπρος εἶναι μακράν»! Γι’ αὐτό ἔλαβε τόν τίτλο τοῦ ἐθνάρχη! Κοντά βρισκόταν ἡ Οὐκρανία (1919), ἡ Κορέα (1950), ἡ Ἀραβική θάλασσα (2024)!

Η ἐνοχή τῶν Ἀγγλοαμερικανῶν γιά τά τετελεσμένα στήν Κύπρο εἶναι ἀναμφισβήτητη. Γιά νά παρηγορήσει το θιγμένο φιλότιμο τοῦ λαοῦ μας ὁ Κ. Καραμανλῆς, ἀποφάσισε τήν ἀποχώρηση τῆς χώρας μας ἀπό το στρατιωτικό σκέλος τοῦ ΝΑΤΟ. Ἀλλά ὁ λαός μας ἔχει βραχύβια μνήμη. Τό αὐτοκόλλητο μέ τόν ματωμένο χάρτη τῆς Κύπρου καί τό σύνθημα «Δέν ξεχνῶ», δέν ἀνευρίσκεται πλέον πουθενά. Μόνο τό γραμματόσημο μέ τό προσφυγόπουλο πίσω ἀπό τά συρματοπλέγματα ἐπικολλᾶται σέ κάθε ἐπιστολή πού ταχυδρομεῖται στήν Κύπρο. Ἡ Κύπρος ἐντάχθηκε στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, πλήν οὐδείς ἐνδιαφέρεται γιά τήν κατοχή τμήματος τοῦ ἐδάφους της ἀπό χώρα μή μέλλος αὐτῆς! Εἶναι πολύ μεγάλα τά οἰκονομικά συμφἐροντα! Οἱ κατά καιρούς «προσπάθειες» ἐπίλυσης ἀπέτυχαν. Ὅλες ἦσαν σέ βάρος τῶν δικαίων τῆς πλειοψηφίας τῶν κατοίκων της. Ἡ ἐπιχειρηθεῖσα ἅλωση μέσω τοῦ δημοψηφίσματος ἐπί τοῦ σχεδίου Ἀνάν, πού ἐπικροτήθηκε ἀπό ἑλληνικούς πολιτικούς κύκλους τῆς μειοδοσίας, βρῆκε σθεναρή ἀντίσταση στό δάκρυ τοῦ μακαριστοῦ προέδρου Τάσσου Παπαδοπούλου. Μέμφονται οἱ ἐθνομηδενιστές τήν ἐμμονή τῶν πατριωτῶν στήν ἐπίτευξη δίκαιας λύσης. Αὐτοί στή χώρα μας τά παραχωροῦν ὅλα καί εἶναι ξέγνοιαστοι! Καί ὅταν οἱ ἰσχυροί «σύμμαχοί» μας καί «ἑταίροι» μας ζητοῦν νά ἀποδεχθοῦμε κάτι μέ ὑπερβολικά ὑψηλό πολιτικό κόστος γιά τούς «καθαρόαιμους» ἀστούς πολιτικούς, ὑπάρχουν ἐναλλακτικές λύσεις. Τή Μακεδονία πρόδωσε «ἀριστερή» κυβέρνηση, προκλητικά ἐθνομηδενιστική, ἀναδειχθείσα ἀπό τήν ἀφάνεια στήν ἐξουσία. Τώρα καιρός νά πραγματοποιηθεῖ ἡ προδοσία στό Αἰγαῖο καί ἕπεται συνέχεια!

Πότε θα ἐλευθερωθεῖ ἡ Κύπρος; Ἤμουν παρών, ὅταν, πρό δεκαετιῶν, ἐτέθη τό ἐρώτημα στόν λόγιο μοναχό μακαριστό Θεόκλητο Διονυσιάτη ἀπό Κύπριους προσκυνητές στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ ἀπάντηση πού ἔλαβαν ἦταν: «Ὅταν μετανοήσετε»!

Ἀλλά ἡ ὑποταγή μας στούς ἰσχυρούς ἐπιτείνει τόν ἐκμαυλισμό μας καί ἐκ τούτου τήν ἀμετανοησία μας. Ἡ υἱοθέτηση ἀπό τόν λαό μας τῶν «εὐρωπαϊκῶν ἀξιῶν», μέ καίρια τήν εὐθύνη τῶν ἀσκούντων τήν ἐξουσία σέ Κύπρο καί Ἐλλάδα, «ἀξιῶν», πού συντελοῦν στήν ἐκθεμελίωση τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας ἀπομακρύνει τη διάθεση μετάνοιας. Δυστυχῶς ἡ ἀμετανοησία μας ἐκδηλώνεται, πέρα ἀπό τά πολλά ζητήματα τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, καί στή συνεχιζόμενη συμπόρευση τῶν δύο ἑλληνικῶν κρατῶν μέ τούς, διαχρονικά, δημίους τοῦ ἑλληνισμοῦ «φίλους», «συμμάχους» καί «ἑταίρους»! Οἱ ἐθνομηδενιστές σέ Ἑλλάδα καί Κύπρο ἐπιδιώκουν νά ἐπιβάλουν τό σαθρό δόγμα τῶν ἰσχυρῶν «Ἅμα κράτος ἅμα ἔθνος» πρός διάσπαση τοῦ ἑλληνισμοῦ. Δέν εἶναι λίγοι οἱ Κύπριοι καί Ἐλλαδίτες, πού παραμένουν μαγεμένοι ἀπό τίς βρετανικές «ἀξίες» καί ἐπιθυμοῦν τήν ἐπικράτηση τῆς πάμφτωχης γλώσσας τῶν στυγνῶν ἀποικιοκρατῶν! Και, ἐνῶ δῆθεν κοπτόμαστε γιά τά φυλακισμένα στό βρετανικό μουσεῖο μάρμαρα τοῦ Παρθενώνα, ἀγνοοῦμε τήν καταλήστευση κειμηλίων ἀπό ἱερούς ναούς τοῦ κατεχομένου τμήματος τῆς νήσου καί τήν πώληση αὐτῶν στούς νεοβαρβάρους Εὐρωπαίους πρός ἐμπλουτισμό ἰδιωτικῶν συλλογῶν ἔργων τέχνης. Βιώνουμε ὡς ἑλληνισμός παρακμή σέ ὅλους τούς τομεῖς. Τά λυπηρά συμβαίνοντα εἶναι ἀπόρροια αὐτῆς και ὄχι βέβαια τῆς «κλιματικῆς κρίσης»!

Παπαδημητρίου Ἀπόστολος

Στοιχεῖα ἄντλησα κυρίως ἀπό τό βιβλίο τοῦ Νικολάου Ψαρουδάκη, προέδρου τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» «Ἡ κυπριακή τραγωδία χωρίς μάσκα».