“Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου” Ματ. 6,18

“Καί πέμψας, ἀπεκεφάλισε τόν Ἰωάννην ἐν τῆ φυλακῆ” Ματ. 14,10

“Ναι” και “όχι”! Δύο λέξεις αντίθετες, με μεγάλη βαρύτητα. Δύο επιρρήματα με τα οποία δηλώνεται αντίστοιχα η καταφατική απάντηση και η αρνητική. Δύο γλωσσικά μόρια, μικρά, άκλιτες λέξεις, που όταν στέκονται στον λόγο μόνες τους, χρωματίζουν έντονα και εμφατικά την παράσταση της ζωής.

Μία μονοσύλλαβη λέξη και μία δισύλλαβη, που όμως έχουν την δύναμη να σταθούν στον λόγο μόνες τους, κυρίαρχες, αυτοκέφαλες και να ανατρέψουν ολόκληρο σκηνικό. Να γυρίσουν την ιστορία πίσω‧ να ακυρώσουν συμφωνίες‧ να σβήσουν όνειρα και να αναστείλουν προσδοκίες‧ να μετατρέψουν την υποτιθέμενη σιγουριά κι ασφάλεια, σε μία εφιαλτική αβεβαιότητα και ένα απρόσμενο αδιέξοδο‧ δύο λέξεις που εγκλείουν την δύναμη να διασαλεύσουν την τάξη, επιφέροντας αναρχία. Δύο λέξεις που “ελέγχουν” την ροή ολοκλήρου του λεξικού, φέροντας τα πάνω, κάτω.

Το ερώτημα που τίθεται είναι. Μπορούν να συνυπάρξουν ταυτοχρόνως οι δύο λέξεις στον λόγο, χωρίς να παρακωλύουν την εξέλιξη μιας πράξης; Με άλλα λόγια είναι δυνατόν να προφέρει κάποιος το “ναι” και ταυτοχρόνως το “όχι”, χωρίς να θεωρηθεί παρανοϊκός ή δίγλωσσος;

Αυτό το “ναι” και το “όχι”, ενσαρκώνουν δύο δυνάμεις. Δύο αρχές, εξουσίες. Δύο “κυρίους”. Ο Χριστός όμως μας συνέστησε, ότι δεν μπορούμε ταυτοχρόνως να δουλεύουμε και να υπακούομε σε δύο κυρίους. Εν προκειμένω, ισχύει;

Κι όμως υπάρχουν κάποιες στιγμές μοναδικές σε έναν λεκτικό αγώνα, που οι δύο λέξεις συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς να αυτοαναιρούνται, ταπεινώνοντας την κοσμική σοφία και ανακόπτοντας τα ανθρώπινα σχέδια.

Αυτές οι στιγμές ατενίζονται, όταν ένα άτομο, ένα σώμα με μία ψυχή, μία συγκροτημένη προσωπικότης ή ένα ηρωικό έθνος, απαντάει «ναι» στον θάνατο και προβάλλει ένα ηχηρό «όχι» στην επιβολή αντιθέων σχεδίων και εθνικών εξευτελισμών.

Τότε αποκαλύπτονται γιγαντιαία αναστήματα, που ορθώνουν ατρόμητα το κύρος της ψυχής τους, αρνούμενα κάθε ιδεολογική ισοπέδωση και ηθική προσβολή, διακυβεύοντας όμως επικίνδυνα την σωματική τους ακεραιότητα και την θέση τους μέσα στην κοινωνία. Με άλλα λόγια παίζουν κορώνα, γράμματα το κεφάλι τους, χωρίς να τους νοιάζει, «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνη». Τότε οι γυμνασμένες συνειδήσεις από το παράδειγμα του Γολγοθά, προτάσσουν αυταπάρνηση με αφοσίωση σε ιδανικά αντίθετα προς τον τομαρισμό και την εν γένει εγωπάθεια. Τότε αποκαλύπτουν πίσω από το βαθύ και τρομερό έρεβος του θανάτου, την χαρά της Ανάστασης.

Όλα αυτά όμως είναι στοιχεία που μας παραπέμπουν στο ηρωικό φρόνημα και την αξιοπρέπεια των μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Γιατί, για την ελευθερία της πίστεώς τους, για την τιμή του Θεού που πίστευαν, με την ελπίδα της ανάστασης και της αθανασίας να τους φλογίζει τα στήθη οι Χριστιανοί παρέδιδαν την ζωή αυτή, «αποκεφαλίζονταν», αλλά δεν λυγούσαν και δεν προσκυνούσαν. Έλεγαν ναι και όχι, την ίδια κιόλας ώρα. Έλεγαν «οὐκ ἔξεστί σοι...» και μετά παρέδιδαν το κεφάλι τους επί πίνακι.

Έλεγαν ΝΑΙ στον θάνατο, αλλά ταυτοχρόνως προέβαλαν ένα ηχηρό ΟΧΙ στα σατανικά σχέδια. Όπως ο Χριστός που σταυρώθηκε ψηλά στον σταυρό και ενώ μπορούσε, δεν κατέβηκε από αυτόν, προκειμένου να κυβερνήσει την ανθρωπότητα από εκεί ψηλά με το παράδειγμά του. Σαν μοναδικός και γνήσιος βασιλιάς.

Αυτό επακριβώς συμβαίνει και με τους λαούς. Ένας λαός που φοβάται το θάνατο, δεν μπορεί να μεγαλουργήσει‧ ένας λαός που είναι αφοσιωμένος στις ηδονές του κόσμου αυτού, δε μπορεί να υψώσει την ψυχή του και να κερδίσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του.

Έτσι, λοιπόν, ο δικός μας λαός, ο λαός του 1940, φωτισμένος από την πίστη του στην αιωνιότητα, με την ψυχή διαποτισμένη από υπέροχο φρόνημα αυταπάρνησης, διψασμένος για αθανασία, λαός διαπαιδαγωγημένος από την Εκκλησία του, ήξερε να θυσιασθεί και να νικήσει για να προσφέρει σ' εμάς, τους νεοέλληνες, μία τίμια και περήφανη ζωή και να μας γίνει υπόδειγμα. Ο δικός μας λαός..., ο λαός του 1940... Οι ήρωές μας!

Κάποτε τους αναφέραμε! Κάτι ήταν και αυτό. Για εμάς πάντα τους απογόνους τους. Για να παίρνουμε δόξα και αξία από τα κόλλυβά τους. Τώρα τα πάντα λησμονήθηκαν... Τότε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου 28/10/1942 έλεγε: «Οι ήρωες μάχονται σαν Έλληνες». Τότε, το 1941, ο Στρατάρχης Σμάτς δήλωσε. «Η μάχη της Πίνδου ήλλαξε τον ρουν της ιστορίας». Τότε ... Μάθαμε χρόνια να ζούμε με το τότε, το ένδοξο παρελθόν των προγόνων μας. Μάθαμε χρόνια να μιλάμε για το φως, που έδωσε η Ελλάδα στους άλλους λαούς, αλλά δεν κράτησε λίγο γι' αυτήν. Όμως φτάνει πια το τότε. Τώρα, τι γίνεται; Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Τα συνθήματα, τα σύμβολα, ο λαός ο ίδιος που κατοικεί στα ίδια χώματα..., όλα άλλαξαν. Η χώρα μας δεν είναι πλέον η γη των πατέρων μας. Δεν είναι η πατρίδα μας. Εμείς δεν είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι. Δεν είμαστε ούτε καν άνθρωποι. Μυξοκλαίγαμε εν μέσω κορωνοϊού για τον εγκλεισμό μας «οἴκοι». Ποιό το τραγικό; Δόθηκε η ευκαιρία στην ελληνική οικογένεια να σμίξει, μετά τον εγκληματικό ξενιτεμό στην εξορία του έξω, δόθηκε η ευκαιρία στις γυναίκες να μάθουν να μαγειρεύουν, δόθηκε η ευκαιρία της επανίδρυσης του κρυφού σχολειού..., αλλά δυστυχώς ο χρόνιος εγκλεισμός των υλιστικών ψυχών μας, δεν επέτρεψε να ανατείλει το φως της πνευματικής ελευθερίας. Χάθηκε οριστικά η ευκαιρία μιας ζωηφόρου απόδρασης.

Αλλά όποιος διώχνει τον Χριστό από τα σπίτια του και την πατρίδα του, επιζητεί την υποδούλωσή του στα θελήματα κάποιων άλλων αφεντάδων. Το είπε ο Ουέλλιγκτων‧ «Αφαιρέστε τον Θεό από τις έδρες και από τα θρανία και θα έχετε συγκομιδή από διαβόλους».

Ποιοί λοιπόν είναι οι διάβολοι; Εμείς οι ίδιοι‧ ο ανισόρροπος και διεστραμμένος κόσμος μας και οι άρχοντές μας. Ποιοί άλλοι; Τα παιδιά, (όσα ξεφύγουν την λαίλαπα της έκτρωσης) που μεγαλώνουν χωρίς Χριστό, μέσα στα σχολεία της αθεΐας και των διαλυμένων οικογενειών.

Γέμισε η κοινωνία δαιμονισμένους. Ανθρώπινες μορφές, μάλλον σατανικές, μισόγυμνες, ολόγυμνες, περιβεβλημένες με κουρελιασμένα ρούχα, κατακηλιδωμένες από το «σφράγισμα» των τατουάζ και με χαλκάδες στα αυτιά και στη μύτη αλλά και αλλού, ποζάρουν προκλητικά έτοιμες... για δέσιμο. Η θεά μόδα το εισήγαγε με εύσχημο τρόπο, ώστε να γίνει αποδεκτό το εν λόγω «ντύσιμο», οπότε λόγω επερχόμενης φτώχειας, να είναι πιο ομαλή η προσγείωση των ιπταμένων ανθρώπων. Των ονειροπαρμένων και εκφυλισμένων γραικύλων.

Όσοι αγαπούν την πατρίδα μας, αυτό το “πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τους αγώνες του λαού της, την θάλασσα και το φως του ήλιου” (Σεφέρης), θλίβονται και πικραίνονται για την τωρινή κατάντια της.

Τα συμπτώματα της παρακμής εμφανέστατα. Κράτος ζήτουλας της οικουμένης και ολότελα δανειοσυντήρητο. Κράτος παρακράτος και ελεεινό προτεκτοράτο της νεοταξικής λύμης και δυσωδίας. Πολίτες αυτού του «κράτους», πανικοβλημένοι, απογοητευμένοι και το χειρότερο, που δεν σέβονται, δεν συμπονούν, δεν αγαπούν την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που την έχουν ξεπουλήσει δεινά, οι ανθυπομετριότητες που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν, που αντί να αναδείξουν και να καλλιεργήσουν τα προτερήματα του λαού, ξέβρασαν όλα τα ελαττώματά του. Αλλά αυτοί, πρόλαβαν και εισέπραξαν επαίνους από όμορες χώρες, που απροκάλυπτα αμφισβητούν την ιστορία και την γεωγραφία μας. Τρία μπράβο ακούστηκαν «ηχηρά» (γράφε ανατριχιαστικά) στα χρόνια μας, γι' αυτούς που γνωρίζουν να λένε μόνο ναι.

30 Ιουνίου 1999. Bravo Giorgos, από τον τύπο της Τουρκίας για τον Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό εξωτερικών της κυβερνήσεως Σημίτη, καθότι έδωσε το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται τουρκική, η μωαμεθανική μειονότητα της Θράκης. Κάποια άλλη στιγμή ο Σημίτης ευχαρίστησε και τους “φίλους μας τους αμερικάνους”. Γιατί; Αυτός γνώριζε...

12 Ιουνίου 2018. Bravo Alexis, ζητωκραυγάζει ο σκοπιανός τύπος για την υπογραφή της προδοσίας της Μακεδονίας στις Πρέσπες, από τον Τσίπρα.

Αλλά για να μη μείνει παραπονεμένος και ο τρίτος, βραβεύτηκε από τον Ζάεφ, γιατί έδωσε μάχες για την Βόρεια Μακεδονία. Λοιπόν, Bravo Kyriakos.

Και οι τρεις ήσαν υπέροχοι, γιατί ήταν γιέσμεν.

Αυτή είναι η Ελλάδα του 21ου αιώνα. «Έλληνες» πολίτες φιλόδοξοι, ανιστόρητοι, απάτριδες, ά-Χριστοι και άχρηστοι, θρασύδειλοι, πατριδοκάπηλοι και αγνώμονες, πειθήνια όργανα σκοτεινών κέντρων, λήσταρχοι ιδανικών, αλλά και χρημάτων. Απομεινάρια του Εφιάλτη, του Πήλιου Γούση και των λοιπών μαυραγοριτών της κατοχής.

Αλλά, όταν δεν αγωνίζεσαι και δεν θυσιάζεσαι για μια υψηλή ιδέα, βυθίζεσαι σε έναν ψεύτικο κόσμο γεμάτο ηθικό κενό, πνευματική φτώχεια και νοσηρότητα με ιδανικό τον χυδαίο ευδαιμονισμό. Ευδαιμονισμός, ο ηγεμόνας της Ελλάδος. Ναι λοιπόν σε όλα. Στην ισοπέδωση των αξιών, στην εκβαράθρωση των ιδανικών, στην διαγραφή του χρέους προς την πατρίδα και των θυσιασθέντων. Ειρωνεία για κάθε τι ιερό και όσιο. Προσβολή των εικόνων, των αγίων και ηρώων. Ναι στις φούστες των μαθητών στα σχολεία. Ναι στους κουκουλοφόρους που καίνε την σημαία μας και αμαυρώνουν τις εθνικές παρελάσεις. Ναι στις ομοφυλικές παρελάσεις. Ναι στο πολυτεχνείο, στην γιορτή της δημοκρατίας που έσωσε την Ελλάδα. Ναι στους σάπιους που επιθυμούν το σάπισμα τους, να το επιβάλλουν στη νέα γενιά.

Παλιότερα τα βουνά μας φωτίζονταν από τα χαραγμένα μεγαλοπρεπή ΟΧΙ, με μεγάλες άσπρες πέτρες. Κάποια στιγμή όμως ξετρύπωσαν από τις γλοιώδεις φωλιές τους, οι γυμνοσάλιαγκες του εθνομηδενισμού και της εκκλησιομαχίας και σκέπασαν με την γλίτσα τους αυτά τα συνθήματα, για να μην ελέγχονται οι ίδιοι από τον ανυπόφορο ενδοτισμό τους. Οπότε κράτησαν το όχι μόνο εκεί που τους συνέφερε. ΟΧΙ στον εκκλησιασμό των μαθητών και την μικροβιακή θεία μετάληψη. ΟΧΙ στην έπαρση και υποστολή της σημαίας στα σχολεία. ΟΧΙ στο ρίγος της απαγγελίας του εθνικού ύμνου. Δεν είμαστε άρρωστοι... ΟΧΙ στην γιορτή των τριών ιεραρχών. ΟΧΙ στον τσαρλατάνο της Ναζαρέτ, που έχει αιώνες αναστατώσει την υφήλιο. Ναι στον Σατανά, απροκάλυπτα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει μια ιδιόρρυθμη σκλαβιά.

Ποιός έχει το σθένος στις μέρες μας να αναφωνήσει ναι στον θάνατο, στην απόλυση, στην πείνα, γενόμενος αρνητής στα καλέσματα των συγχρόνων πατριδοκαπήλων και χριστοκαπήλων, αυτών των εγχωρίων κατακτητών; Κι όμως πολλοί το έχουν κάνει, θυσιάζοντας περισσότερα. Άξιοι... Έπεται όμως η συνέχεια. Τον λόγο, τον έχει ο Μακρυγιάννης.

«Ἐσύ, Κύριε, θ' ἀναστήσης τούς πεθαμένους Ἕλληνες, τούς ἀπογόνους αὐτηνῶν τῶν περιφήμων ἀνθρώπων, ὁποῦ στόλισαν τήν ἀνθρωπότη μέ ἀρετή».

Αρίσταρχος