Οι καιροί αυτοί, είναι καιροί Ηρώων!

Ήρωας είναι αυτός, που

προσπαθεί να γίνει «σύμμορφος της

εικόνος του Υιού του Θεού»

(Ρωμ. 8,29)

Λέγει ο απ. Παύλος· «ό,τι προσωρινά ασκεί μια ελαφριά πίεση πάνω μας, μας προετοιμάζει για ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας. Δε στοχεύουμε σ’ αυτά που φαίνονται, αλλά σ’ αυτά που δεν φαίνονται· γιατί όσα φαίνονται είναι πρόσκαιρα, ενώ όσα δεν φαίνονται είναι αιώνια». «Ουδέν φαινόμενον αιώνιον» γράφει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Μέσα στο μαύρισμα της καρδιά μας, λόγω ταραχής και αθλιότητος του παρόντος κόσμου, η μόνη ελπίδα συνίσταται στην λαχτάρα, να ξαναβρεθούμε σε ένα κλίμα ηθικής καθαρότητος, πνευματικής αισιοδοξίας και χριστιανικής λεβεντιάς. Τώρα που τα φτερά των ψυχών είναι πεσμένα, τώρα που δισταγμός και ηττοπάθεια έχουν παγιδεύσει τους ανθρώπους, διψάμε μέσα στην έρημο της χυδαιότητος. Μία χυδαιότητα που χαρακτηρίζει και εκφράζει, τον ενδότερο σταθμό λυμάτων, όλων αυτών που κουμαντάρουν τον πλανήτη, προπάντων δε την χώρα μας. Εμείς όμως διψάμε εναγωνίως για κάτι πολύ υψηλό και αληθινά πλήρες· για κάτι που να ξαναφέρνει μπροστά μας τον άνθρωπο σε όλη του την μεγαλοσύνη. Πέρα από την «πληρότητα» που επιχειρούν ανεπιτυχώς να προσφέρουν στον κόσμο, τα ηγετικά αλαλάζοντα κύμβαλα του αιώνος τούτου, μέσω εμφύλων ταυτοτήτων. Δυστυχώς όμως οι πρότεροι, βιώνουν μία κρίση ταυτότητος, της ολότελα διχασμένης προσωπικότητός τους και προσπαθούν να την καλύψουν νοθεύοντας τις θεϊκές ταυτότητες των απλών πολιτών.

Αυτή λοιπόν την λαχτάρα μας, την ψυχική μας δίψα, την ικανοποιούμε στις πρώτες σελίδες της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, όπου ο κάμπος της άνυδρης και σαχαρικής αθεΐας έχει πλημμυρίσει από υψηλότατο φρόνημα και πάθος ηρωικό. Μάρτυρες και ομολογητές, οι γνήσιοι πρόγονοί μας και οι καθαρόαιμοι δάσκαλοι της πίστεώς μας και όχι οι τωρινοί εξαθλιωμένοι παπατζήδες, μας μεταγγίζουν έναν πυρετό λησμονημένο στα παγερά χρόνια μας, τον πυρετό της θυσίας· τον παλμό του χριστιανικού ηρωισμού. Εδώ ακριβώς παρεμβαίνει δυναμικά ο απ. Παύλος και λέγει· «Εἰ καί ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ’ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρα καί ἡμέρα» (Β΄ Κορ. 4,16). Με απλά λόγια· μπορεί εξωτερικά να βαδίζουμε στον θάνατο, εσωτερικά όμως, μέρα με την μέρα, η ζωή μας ανανεώνεται.

Ας θυμηθούμε το μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης.

…Καθώς έμπαινε στο αμφιθέατρο, ακούστηκε από τον ουρανό φωνή που έλεγε· «Ίσχυε, Πολύκαρπε, και ανδρίζου». Και κείνον, που μίλησε, κανένας δεν τον είδε· αλλά την φωνή του την άκουσαν οι δικοί μας που βρίσκονταν εκεί…

Ο ανθύπατος άρχισε την ανάκριση…

Εξώμοσε, βρίσε τον Χριστό και σε ελευθερώνω.

Πολ: Ογδόντα έξη χρόνια τον υπηρετώ και σε τίποτα δε μ’ έβλαψε. Πώς μπορώ, λοιπόν να υβρίσω τον βασιλέα και σωτήρα μου;

Ανθ: Έχω θηρία. Σε αυτά θα σε ρίξω, αν δεν αλλάξεις γνώμη.

Πολ: Φέρε τα.

Ανθ: Θα σε ανάψω σα λαμπάδα, αν δεν σου φαίνεται σκληρή τιμωρία τα θηρία και μείνεις αμετανόητος.

Πολ: Με απειλείς με τη φωτιά που καίει για λίγη ώρα και ύστερα σβήνεται· και αγνοείς το πυρ της μελλούσης κρίσεως και αιώνιας κολάσεως, που φυλάγεται άσβηστο για τους ασεβείς. Αλλά τι αργοπορείς; Κάμε ό,τι θέλεις…

Η συνέχεια γνωστή. Τον έβαλαν στην φωτιά αλλά δεν κάηκε, οπότε τον χτύπησαν με ξίφος και αμέσως ανέβλυσε τόσο αίμα, που έσβησε την φωτιά. Ένα ιερό πανηγύρι και ένας πνευματικός χορός στήθηκε στον ουρανό.

Δεν κήρυξε ο Θεός τότε ουράνιο πένθος για τον άγιο Πολύκαρπο, σύγχρονοι υποκριτές της Ελλάδος. Ακυρώσατε μαθητική παρέλαση στην Θεσ/νίκη, ημέρα του αγίου Δημητρίου, δήθεν προς τιμή της Φώφης Γεννηματά. Μάλλον προς υποβάθμιση της πανηγυρικής ημέρας. Τους ήρωες όμως, τους τιμάμε με παρελάσεις και τιμητικά αγήματα. Αλλά εσείς απέχετε πόρρω από την ύψιστη αξία του ήρωα, καθότι είστε μικροί οι ίδιοι και συνάμα τον λοιδορείτε και συχνότατα, πέραν δε τούτου στην προκειμένη περίπτωση, η κεκοιμημένη προφανώς για εσάς, δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Παράλληλα λυσσάξατε παντοειδώς, λόγω ποικίλων κόμπλεξ, για την λιτανεία του Αγίου Δημητρίου, την ώρα όμως που πριμοδοτείτε πλουσιοπαρόχως και υποκινείτε με την προστασία του νόμου, που εσείς ψηφίζετε, όλες τις λιτανείες του Σατανά και χωρίς καμία απολύτως τήρηση μέτρων του κορονοϊού. Έννοια σας· ο Θεός δεν το θέλει το άδικο· προπάντων μένει σκεπτικός μπροστά στα δύστροπα ημιονικά σας λακτίσματα. Όμως ο τρόπος σας γέμει δολιότητος, παράνομοι Ιούδες, δούλοι και δόλιοι. Αλλά υπάρχει και συνέχεια, που δεν επιθυμείτε να την σκεφθείτε προς το παρόν…

Εδώ η πρότερη παρένθεση κλείνει, για να επανέλθουμε στο επίκεντρο της σύγχρονης κρίσης. Τι ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας; Μία ανησυχία διαγράφεται στα πρόσωπα, αλλά προπάντων στην σκέψη των συνετών ανθρώπων της κοινωνίας. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη. Άρα, αργεί ο Διογένης να βγει στον δρόμο με τον φανό του, προς αναζήτηση ανθρώπου. Διακρίνουν λοιπόν οι πρότεροι μία επικίνδυνη αλλοίωση της ανθρώπινης ζωής, με κύριο στοιχείο την απώλεια της ανθρώπινης ψυχής. Η προσωπικότητα του ανθρώπου –αυτή η άχραντη εικόνα του Θεού– κινδυνεύει από την ανερχόμενη ανθρώπινη μάζα. Από τον όχλο. Μία διευκρίνιση απαραίτητη για την έννοια μάζα και όχλος. Δεν είναι υποχρεωτικό να ανατρέχει ο νους στην πληθώρα των ανωνύμων. Γιατί ακόμη και ένας να είναι, αλλά μαζάνθρωπος, δημιουργεί το πνεύμα το ανάλογο. Το κακό παρενοχλεί είτε μόνο του, είτε με την μορφή «λεγεώνος». Κάπως έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον φιλόσοφο Γκασσέτ· «οι μάζες δεν μπορούν να κατευθύνουν την κοινωνία, αφού δεν μπορούν να κατευθύνουν την ίδια τους την ύπαρξη. Αυτή δε η έκφραση της μάζας, συνίσταται στην χυδαία ψυχή που έχει το θράσος να διακηρύττει το δικαίωμα της χυδαιότητος και να το τοποθετεί οπουδήποτε. Όπως λένε στην Αμερική το να είσαι διαφορετικός, είναι απαράδεκτο. Όποιος δεν είναι, όπως όλος ο κόσμος, όποιος δε σκέφτεται όπως όλος ο κόσμος, παραμερίζεται».

Έρχονται λοιπόν στην χώρα μας οι μέχρι τούδε παραμερισμένοι, οι ομοφυλόφιλοι, και μέσω της αρωγής του επισήμου κράτους, επιδιώκουν να γίνουν ρυθμιστές της κοινωνίας. Έρχεται η χυδαιότητά τους, μέσω των γυμνιστικών επιτρεπτών παρελάσεών τους, να προσβάλλουν όσια και ιερά και εν τέλει και την δημόσια αιδώ, ενώ οι εισαγγελείς παραμένουν ασυγκίνητοι. Αλλά δυστυχώς μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα των χαμένων ψυχών, των πολτοποιημένων ανθρώπων, που σκέπτονται και ζουν κατά τον ίδιο τρόπο, με την ευγενή καθοδήγηση της τηλεόρασης και του διαδικτύου· που τρώνε και ντύνονται όμοια· που ο καθένας αντικρίζει δουλικά τον έτερο· μέσα εδώ λοιπόν απ’ αυτό το βρώμικο κύκλωμα, αποσύρθηκε η ιερότητα και μοναδικότητα της ανθρώπινης προσωπικότητος. Ξεχάστηκε η ψυχή, οπότε γκρεμίστηκε και ο Θεός μέσα από την κοινωνία και εν συνεχεία βούλιαξε η πρώην προσωπικότητα, γενόμενη μία ψυχρή μάζα. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε τον Καρλ Γιουγκ που λέγει: «Όσο πιο μεγάλο είναι ένα πλήθος, τόσο το άτομο χάνει την αξία του… οπότε οδεύει πια στον δρόμο της σκλαβιάς». Αυτή η σκλαβιά όμως τον αριθμοποιεί. Καταντάει ένα νούμερο, χωρίς ούτε αλγεβρικό νόημα.

Αλλά παλιότερα τον άνθρωπο τον προστάτευε ο Θεός, γιατί ο κόσμος πίστευε στον Θεό. Σήμερα που η αμφιβολία έχει εκτοπίσει από τις ψυχές την πίστη, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει προστασία στο άψυχο κράτος. Και ποιος είναι το κράτος; «L’ etat c’ est moi». Το κράτος είμαι εγώ, λένε οι σύγχρονοι απόγονοι του Λουδοβίκου ΙΔ΄, βασιλιά της Γαλλίας (1638-1715). Κομπάζουν γι’ αυτό, χωρίς να προσφέρουν τίποτα άλλο, εκτός από την υπεροπτική ανικανότητά τους. Γνωρίζουν όμως καλά να αφαιρούν και να καταληστεύουν ό,τι ιερώτερο υπάρχει. Την ανθρώπινη ψυχή. Αυτήν που θάπτεται εδώ και καιρό μέσα στα υλικά συμφέροντα. Δυστυχώς η μέριμνα του σημερινού ανθρώπου, δεν είναι να σώσει την ψυχή του, αλλά να χαρεί την ζωή του, να κερδίσει χρήματα, δόξα και να απολαύσει έντονα τις μέρες· ειδικά τις νύχτες. Έτσι όμως κατ’ ουσίαν καταστρέφεται ολοσχερώς.

Γι’ αυτό πάλι λέγει ο Καρλ Γιουγκ «Ο άνθρωπος που δεν είναι αγκυροβολημένος μέσα στο θείο, δεν μπορεί να αντισταθεί, μονάχα με την αρετή της προσωπικής του γνώμης, στην φυσική και ηθική δύναμη που έχει πάνω του ο εξωτερικός κόσμος».

Με απλά λόγια, ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στον δαιμονικό αυτό κόσμο που ασφυκτικά μας περικλείει, αν δεν ξυπνήσει μέσα του η ψυχή, αν δεν συναισθανθεί την ευθύνη και το χρέος του έναντι στον Θεό, που του έδωσε τη ζωή για να την κρατήσει ιερά, ελεύθερη. Αλλά αυτή η μοναξιά, που δέρνει τον άνθρωπο, είναι στοιχείο της λησμονιάς και απόρριψης του Θεού, οπότε ζει, όχι σαν άνθρωπος αλλά σαν άψυχη μηχανή. Σαν ρομπότ. Όπως ακριβώς τον επιθυμούν οι κοσμοκράτορες, για να τον κατευθύνουν εύκολα με το τηλεχειριστήριο του κατεξουσιασμού τους. Αλλά ξεχνώντας την ψυχή και τα ηθικά χρέη προς τον Θεό, ο άνθρωπος διαστρέφεται· παραμορφώνεται.

Χάνοντας την πίστη του, γίνεται αντικείμενο στατιστικής, αριθμός, μάζα και ποτέ προσωπικότης. Αλλά ο σύγχρονος κόσμος που περπατά στο άγνωστο, χωρίς βάρκα πλέον και χωρίς ελπίδα, έχει ανάγκη από προσωπικότητα που είναι στραμμένη ψηλά στους ουρανούς. Εκεί που κοιτούσαν και οι μάγοι· το άστρο που τους οδήγησε στην Βηθλεέμ. Στον Σωτήρα!

Ώσπου να τη βρει όμως ο άνθρωπος αυτήν την προσωπικότητα και να την ενστερνισθεί, ας στρέψει το βλέμμα του, ατενίζοντας τους παντοειδείς ήρωες που κοσμούν την κοινωνία μας και φυσικά είναι πολύ κοντά μας. Αυτούς που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να τους καλύψουν με το μαύρο νέφος της δειλίας τους και παλιανθρωπιάς τους, της ατιμίας τους και της ανομίας τους, του χλευασμού και της απόρριψης τους, τα όργανα του «το κράτος είμαι εγώ».

Ενδεικτικά θα κάνω μία αναφορά, ονοματίζοντάς τους.

Ήρωας είναι ο πολύτεκνος πατέρας που αποτελεί τον κύριο αιμοδότη ενός ψυχορραγούντος έθνους. Όμως οι νόμοι που προσπαθούν να «αντιμετωπίσουν» το δημογραφικό πρόβλημα του αποκόπτουν την ανάσα με κάθε τρόπο, για να πεθάνει. Εδώ δεν αντέχει ο Πρόδρομος και αποκαλεί τους υπαίτιους οχιές, φίδια φαρμακερά. Δεν θα ξεφύγετε της θεϊκής οργής.

Ήρωας είναι ο αγνός νέος, που έχει σαν πρότυπό του τον Πάγκαλο Ιωσήφ και ποθεί να δοθεί, είτε στον νυμφίο Χριστό, είτε στο ιερό μυστήριο του γάμου. Αυτόν τον νέο όμως, προσπαθούν οι σύγχρονοι υπουργοί παιδείας να τον εκμαυλίσουν με τα ομοφυλοφιλικά τερτίπια.

Ήρωας είναι ο καθένας που σταυροκοπιέται δημόσια και δαιμονίζονται οι νεοταξίτες, παρουσιάζοντας ισχυρά το φαινόμενο του αφρίσματος από το στόμα και του γενικότερου σεληνιασμού. Το θέμα τους λύνεται, μόνο αν διαβάσει ταπεινός ιερέας εξορκισμό.

Όμως δεν θα συνεχίσω άλλο, γιατί δεν θα σταματήσω. Πρέπει παρ’ όλα αυτά να ενδιατρίψω ειδικότερα και εκτενέστερα στο φαινόμενο ενός πρωτότυπου ηρωισμού. 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021. Εθνικοθρησκευτική ημέρα. Γιορτάζει επισήμως η πόλη του αγίου Δημητρίου. Η νύφη του Θερμαϊκού. Η εξέδρα των επισήμων κατάμεστη, έτοιμη να υποδεχθεί τους παρελαύνοντες. Εκείνη την ώρα όμως από τους αιθέρες κατέρχονται ένταχοι δύο αλεξιπτωτιστές ελευθέρας πτώσεως, παιδιά της μητέρας Ελλάδος. Τωρινοί, σύγχρονοι ήρωες. Ένας υπολοχαγός και ένας αρχιλοχίας. Έρχεται λοιπόν ο υπολοχαγός, που κατά την πτώση του μαζί με το αλεξίπτωτό του άνοιξε και το ιερό πανί με έμβλημα τον σωτήριο σταυρό μας, έρχεται μπροστά από την εξέδρα και ιστάμενος προ της προέδρου της δημοκρατίας, αναφέρεται ευπειθέστατα και λέγει:

«Εξοχοτάτη κυρία πρόεδρε της δημοκρατίας, σας παραδίδω την γαλανόλευκή μας, αυτήν για την οποία θυσιάστηκαν οι ήρωες του ’40, αλλά κι αυτή, για την οποία πολεμάμε παντοιοτρόπως και εμείς οι σύγχρονοι, οι αμιγείς απόγονοι εκείνων των ηρωικών γιγάντων».

Πιο κάτω όμως θα συνεχίσω εγώ για τον ήρωα υπολοχαγό, γιατί εκείνος δεν μπορεί να τα εκφράσει λόγω ιδιότητος.

(Πάρτε λοιπόν κυρία πρόεδρε την ελληνική σημαία και σκεφθείτε καλά τι θα την κάνετε, καθότι αυτήν που είχατε στο γραφείο σας την υποστείλατε παντοιοτρόπως).

Με έναν πρωτότυπο ηρωικό τρόπο ο υπολοχαγός, υπέδειξε το ιερό καθήκον στην πρώτη κυρία της Ελλάδος. Την τιμή στα ιερά σύμβολα και τα όπλα του έθνους.

Κάτι ανάλογο έκανε και ο ήρωας πιλότος αναφέροντας στίχους του Παλαμά. Είπε και αυτός με ιδιόσημο τρόπο. «Μη μολύνετε τους εθνικούς μας αιθέρες με προδοτικές εκπνοές. Φτύνουμε αίμα για να τους φυλάξουμε».

Κλείνω την γραφή μου με έναν ακόμη ήρωα. Έναν σύγχρονο Παπαφλέσσα. Τον επίσκοπο Γρεβενών. Κατά την επίσκεψη του σε εκπαιδευτικό ίδρυμα προς αγιασμό, έπεσαν τα μάτια του σε μία πινακίδα που χαρακτήριζε την εν λόγω αίθουσα «αίθουσα διαλογισμού». Οπότε απευθυνόμενος στον αρμόδιο της σχολής του είπε· «Απαιτώ να υπάρχει και αίθουσα προσευχής». Εκείνη την ώρα έξυσε το κεφάλι του ο πρότερος και του απηύθυνε εκ νέου ο επίσκοπος ανταπάντηση λεκτική. «Μη ξύνεις το κεφάλι σου, κρατώ μπαστούνι». Κάπως ανάλογα κρατούσε φραγγέλιο τότε ο Χριστός και ξέκανε όλο το εμπορικό κατακάθι από τον οίκο του.

Οι καιροί αυτοί λοιπόν, είναι για ήρωες. Ήρωες δε είναι οι Έλληνες. Αυτό το είπε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου 28/10/1942.

Κατά λέξη: «Άλλοτε ελέγαμεν: οι Έλληνες μάχονται σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: οι ήρωες μάχονται σαν Έλληνες».

Και εμείς θα προσθέσουμε:

«Οι ήρωες συνεχίζουν και υπάρχουν και μιλούν με τον τρόπο τους. Ηρωικά!».

Κατά τα άλλα «Ἴσχυε, Πολύκαρπε καί ἀνδρίζου».

Αρίσταρχος