«Ἔσται γάρ καιρός, ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται…

Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον…»

(Β΄ Τιμ.4,2-5)

Ομολογία! Σφραγίς γνησιότητος του ορθοδόξου Χριστιανού. Απόρροια της σφοδρής πίστεως στον Χριστό, που εξωτερικεύει την εσωτερική άσβεστη φλόγα που πυρακτώνει την ζώσα ψυχή.

Ομολογία! Η έμφυτη–πηγαία αντίδραση και αρετή των μυριάδων μαρτύρων και ομολογητών της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως. Η προάσπιση των ιδεωδών! Η σθεναρή αντίταξη στην ισοπέδωση. Το άγριο κοντράρισμα στο σάπιο ρεύμα της αθεΐας. Στον μεγάλο χαλασμό «που δεν γνωρίζει ο σκύλος τον αφέντη του».

Ομολογία! Ένα μακρινό οδοιπορικό, που το ξεκίνημά του αρχίζει μετά την σταύρωση του Χριστού. Όταν βρέθηκε το σώμα του Χριστού κρεμασμένο στον σταυρό και «εγκαταλελειμμένο», τότε ήλθε η ώρα των δειλών και των μυστικών. Των κρυπτοχριστιανών. Πήραν θάρρος οι δειλοί και έγιναν τολμηροί. Ομολογητές! Και τολμήσαντες εισήλθον προς Πιλάτον και έκαναν σε λίγα λεπτά αυτά που δεν έκαναν τόσο καιρό.

Κάπως έτσι συμβαίνει και στις μέρες μας. Κάποιοι αίρονται εις το ύψος των περιστάσεων, ξυπνάει μέσα τους το αιώνιο μεγαλείο και πράττουν. Τι; Αναλαμβάνουν θεία ευδοκία εκ νέου την αποκαθήλωση και ταφή του καρφωμένου σώματος του Χριστού. Ομολογούν, για να αναστηθούν όπως και ο Κύριος ανεστήθη. Γιατί χωρίς ομολογία, ανάσταση δεν υπάρχει. Κάποια στιγμή ο κρυπτοχριστιανισμός δραστηριοποιείται και πιάνει τα ηνία της αντεπιθέσεως.

Οι προπάτορές μας στην τουρκοκρατία βάστηξαν την πίστη, την πατρίδα, την αγία ιστορία. Πέθαναν για τα υψηλά ιδεώδη τους. Άφησαν τα κόκκαλά τους στα βουνά, στα λαγκάδια, στις πεδιάδες, στα νησιά, στις στεριές, στις φυλακές, μη προδίδοντες την ορθοδοξία και την Ελλάδα. Τάφοι ηρώων και μαρτύρων. Οστέα ιερά. Λείψανα άγια. Μία Ελλάδα καταματωμένη, όπου πληγώνει όποιον την περιδιαβαίνει. Απέραντο κοιμητήριο η πατρίδα μας. Όπου και αν πατήσουμε, ακούγεται η φωνή του Θεού προς τον σύγχρονο «Μωυσή». «Ο τόπος που πατάς είναι ιερός. Βγάλε τα υποδήματά σου».

Άπειροι οι ομολογητές και οι μάρτυρες. Δεν είναι όμως μόνοι τους. Μαζί βρίσκεται ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι άγγελοι. Οι ψυχές όλων των δικαίων. Η μαρτυρική εκκλησία. Όλοι αυτοί όμως οι αιώνιοι ομολογητές ομολόγησαν και θυσιάστηκαν με την προϋπόθεση εμείς οι νεώτεροι «να ισιάξουμε και να στολίσουμε τον τόπο που ελευθέρωσαν από την σκλαβιά του δυνάστου». Η ομολογία όμως οδηγεί στην απολογία και ασχέτως του χαρακτήρος της απολογίας, η απόφαση πάντοτε είναι τιμωρητική. Ακολουθεί μαρτύριο.

Ομολογία και μαρτύριο πάνε μαζί. Έννοιες άκρως συνυφασμένες και αρρήκτως συνδεδεμένες. Αν ομολογήσεις, θα μαρτυρήσεις. Αν αναθεωρήσεις, γλυτώνεις την ζωή σου, αλλά χάνεις για πάντα την ψυχή σου.

Όταν συνελήφθη ο Αθ. Διάκος 35 ετών και διετάχθη το σούβλισμά του, εδόθη το περιθώριο της αναθεωρήσεως των ιδεών του, για να γλυτώσει και να απολαύσει και τιμές…

«Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου, ν’ αλλάξεις;»

«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός και να πεθάνω. Πάτε και σεις και η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε! Έλληνας γεννήθηκα και Έλληνας θα πεθάνω».

Εκείνοι τον σούβλιζαν και αυτός χαμογελούσε…

Η συνέχεια της ομολογίας…

«Την συνείδησή μου δεν μολύνω. Την εκκλησία μου δεν προδίδω. Ή κυβερνώ σύμφωνα με τους κανόνες ή δίνω την παραίτησή μου και φεύγω εις το Άγιον Όρος. Να, το κλειδί του κελλιού μου». (Απάντηση του ιερομάρτυρος πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ στον σουλτάνο).

Το κλειδί του κελλιού του, … ξεκλείδωσε την αγχόνη.

Και φτάσαμε στις μέρες μας. Μέρες πονηρές και άκρως ύποπτες.

Το καλό σαν ταπεινό και διακριτικό, στο περιθώριο. Το κακό υπερήφανο, προκλητικό και αδιάκριτο. Βγαίνει στον δρόμο, φοβερίζει και καγχάζει εις βάρος του Χριστού και της πατρίδος. Οι τύραννοι άλλαξαν μεν, αλλά η τακτική παραμένει ίδια και χειρότερη. Τα ’χουν με τον Χριστό και τους οπαδούς του.

Όταν ακούνε για Χριστό, για Εκκλησία· αν είναι ξύπνιοι αφρίζουν σαν δαιμονισμένοι, αν κοιμούνται πετάγονται στον ύπνο τους από τον εφιάλτη του Ναζωραίου. Τους πονάει ο Χριστός με τον έλεγχό του. Ίσως γιατί τους ανακαλεί την δαιδαλώδη ενοχή τους. Ένοχοι παντού. Κύρια ασχολία τους «οι μωρές ζητήσεις, αναζητήσεις και γενεαλογίες και μάχες νομικές» όπως λέει ο Απ. Παύλος.

Άφησαν τον τόπο χωρίς ψωμί, χωρίς φαΐ, χωρίς πατρίδα, χωρίς παρηγοριά. Με επικηρυγμένο το αγαθό· συκοφαντημένο και φθονημένο. Έκλεψαν την ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση. Το παλούκωμα των Τούρκων συνεχίζεται μ’ άλλο τρόπο. Ο ανηλεής γενιτσαρισμός καμουφλαρισμένος συνεχίζει τη γενοκτονία, οι δε σπιουνιές των φράγκων στο ζενίθ.

Ο Χριστός μετά την ίαση του παραλυτικού της Βηθεσδά, έφυγε στα όρη της Γαλιλαίας για να μην τον βλέπουν όλοι αυτοί που τον μισούσαν και φθονούσαν παράφορα και παρεκτρέπονται ερεθιζόμενοι. Αναιτίως φυσικά. Το ίδιο συμβαίνει στις μέρες μας στους πιστούς Χριστιανούς. Είναι οι πιο φιλήσυχοι πολίτες, οι πιο έντιμοι, τα υποδείγματα της κοινωνίας και τα υγιά παραδείγματα. Παρ’ όλα αυτά ενοχλούν, ερεθίζουν. Ίσως γιατί και αυτοί όπως και ο Χριστός να δημιουργούν άθελά τους διαταραχή της ήδη διαταραγμένης και αρρωστημένης συνειδήσεως «των αλλοτρίων».

Γι’ αυτό λοιπόν οι τελευταίοι, σφραγίζοντας τις εκκλησιές, τα λυτρωτικά καταφύγια των Χριστιανών, προσπαθούν με κάθε τρόπο, οδηγώντας τους σε μία ανείπωτη πνευματική προσφυγιά, να τους εξανδραποδίσουν. Όποιος τολμήσει και εναντιωθεί στις σύγχρονες νομοθετικές διατάξεις προτάσσοντας την ομολογία του, άμεσα «δέσμιος» απολογείται στους νεοφανείς άρχοντες τους συγχρόνους μεγαλοδημοσιογράφους, που κατέλαβαν πρωτότυπα έδρανα «ενημερώσεως» αλλά και εκδικασμού επιλεκτικά μόνο των χριστιανών και Ελλήνων πατριωτών. Σε συνοπτικά λαϊκά δικαστήρια μπρος στην κάμερα βγάζουν αποφάσεις και πορίσματα επιρρίπτοντας «το κάψιμο της Ρώμης» στους αναρχικούς Χριστιανούς και γνησίους πατριώτες. Την αμέσως επομένη στιγμή οι ως άνω δικαστές λάμπουν από χαρά  κι ικανοποίηση για την μεγάλη προσφορά τους στο σύγχρονο κατεστημένο. Παράλληλα ευφραίνονται ιδιαιτέρως, όταν αντικρίζουν δίπλα τους αναρχικούς να ποδοπατούν και να καίνε την ελληνική σημαία. Από μέσα τους λένε: «Μπράβο σας ρε παιδιά!».

Αλλά και οι καθ’ εαυτού άρχοντες δεν υπολείπονται σε τίποτα. Οι αποφάσεις τους από τα υψηλά έδρανα της εξουσίας μονολεκτικές και άκρως απαιτητικές. Έχουν την εξουσία στα χέρια τους και την χειρίζονται κατά βούληση καθότι είναι σύγχρονοι αυτοκράτορες. Ξήλωσαν τον χριστιανισμό από τις ταυτότητες, τώρα παλεύουν να τον ξηλώσουν και από τις ψυχές, ολοκληρώνοντας το δημιουργικό τους έργο.

Εμείς όμως παρ’ όλα αυτά, ομολογούμε την ορθοδοξία μας. Όλα θα μεριάσουν, θα παρέλθουν, θα καούν. Η ορθοδοξία θα μείνει ασάλευτη, γιατί ανέτειλε εκ του τάφου νικήσασα τον θάνατο και έτσι ο αναστάς και οι αναστημένοι του, κατέστησαν αθάνατοι.

Αυτό άλλωστε συνεχίζει και επιτελείται στην θεία λειτουργία της αναστάσεως. Ανασταίνονται οι ευλαβείς προσκυνητές, οι διψασμένοι πιστοί και παράλληλα αντρειώνονται από το σώμα και το αίμα του Χριστού. Αυτό ενοχλεί και φοβίζει τους συγχρόνους δυνάστες και σφραγίζουν τις εκκλησίες.

Όμως την απάντηση, ας την λάβουν από τον Βολταίρο, τον δικό τους, που έχυσε άφθονο δηλητήριο κατά της χριστιανικής θρησκείας. Παρ’ όλα αυτά σε στιγμή ειλικρινείας ανεφώνησε: «Οι άθεοι είναι οι ηλίθιοι, διότι και αν ακόμη οι άνθρωποι αρνούνταν την ύπαρξη του Θεού, ολόκληρη η φύση θα τους διέψευδε, αφού σύμπασα διακηρύσσει την ύπαρξή του».

Άλλωστε όλοι αυτοί οι διώκτες, επαγγέλλονται τον άπιστο εν καιρώ γαλήνης, όταν κάθονται στο σπίτι τους και στα αξιώματά τους. ΟΧΙ όμως όταν ο θάνατος παρουσιάζεται αδυσώπητος ενώπιόν τους.

Γι’ αυτό ο γέροντας Παΐσιος δεν ήθελε να βλέπει τηλεόραση· «Δεν θέλω να βλέπω τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους».

Παρακαλώ τα ρέστα να τα ζητήσουν από τον ίδιο.

Αρίσταρχος