«Θαρροῦμεν δέ καί εὐδοκοῦμεν

μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος

και ἐνδημῆσαι πρός τόν Κύριον» (Β΄ Κορ. 5, 8).

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του ογκώδους βιβλίου της ιστορίας της ανθρωπότητας, σταδιακά αντικρίζουμε μορφές απείρων κατακτητών. Άνθρωποι με μεγάλες ικανότητες, με σπάνια εφόδια, με σιδερένια πυγμή και μεγαλεπίβολα σχέδια, αλλά και με άφρενη φιλοδοξία, ακόρεστη εμπάθεια, υψηλή εκδικητικότητα, αχαλίνωτο εγωισμό και λαίμαργες ιμπεριαλιστικές τάσεις.

Πίσω τους απαραίτητη συνοδεία, οι πολυπληθείς στρατοί και στόλοι με όπλα άκρως καταστροφικά πάνω στα οποία στήριζαν την δύναμή τους, επιχειρώντας πολέμους αιματηρούς, ρημάζοντας χώρες, υποδουλώνοντας, σφάζοντας, αιχμαλωτίζοντας, κακοποιώντας και τυραννώντας μυριάδες ανθρώπων, οδηγώντας τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και καταναγκαστικά έργα.

Οι κατακτήσεις τους, όσο μεγάλες και αν θεωρούνταν, στην ουσία ήταν απόλυτα μικρές, προσωρινές όση και η επί γης ζωή τους και φυσικά στηριγμένες στην ωμή βία.

Μπορεί να κατέκτησαν εδάφη, να οικειοποιήθηκαν περιουσίες να εξασφάλισαν εργατικό – δουλικό προσωπικό, όμως το πνεύμα δεν μπόρεσαν ποτέ, ούτε να το νικήσουν ούτε να το υποτάξουν, γιατί οι ίδιοι στερούνταν πνεύματος. Ο δε θάνατός τους, «θανάτωσε» και τις κατακτήσεις τους.

Κάποια στιγμή όμως εμφανίστηκε στην ιστορική σκηνή ένας παράξενος, ξεχωριστός επισκέπτης, που αναστάτωσε με τον τρόπο του την μονότονη τάξη πραγμάτων. Ήταν ένας κατακτητής ακατάβλητος, ανίκητος, ασύγκριτος προπάντων όμως αθάνατος-αιώνιος. Το φλάμπουρό του αγέρωχο κυματίζει εδώ και είκοσι αιώνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, προκαλώντας θαυμασμό και ελπίδα, αλλά και εμπάθεια και ζηλοτυπία. Πολλοί τον θαύμασαν, οι περισσότεροι όμως τον μίσησαν. Αλλά και αυτοί που τον μίσησαν ομολόγησαν μία μεγάλη και τρανή αλήθεια.

«Ἐάν ἐκλείψει ἀπό τόν κόσμο, εἶναι σάν νά σαλευθεῖ ἡ γῆ ἐκ θεμελίων» (ΡΕΝΑΝ)

Είναι αυτός, που ο Θεός πατέρας του παραχώρησε ως κληρονομιά του όλη την γη, μέχρι περάτων αυτής.

«Καί δώσω σοι ἔθνη τήν κληρονομία σου καί τήν κατάσχεσιν σου τά πέρατα τῆς γῆς» (Ψαλ. 2,8).

Είναι αυτός που θα έλθει καβάλα σε λευκό άλογο, έχοντας τόξο, «νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Αποκ. 6, 2).

Είναι ο κατακτητής των κατακτητών, που ονομάζεται Χριστός, και δεν ήλθε να δημεύσει περιουσίες και πλούτη ούτε να διαλύσει οικογένειες και να υποκλέψει δόξες. Προπάντων δεν ήλθε να στερήσει την ελευθερία. Τουναντίον ήλθε να την διακηρύξει περιτράνως και να την κατοχυρώσει θεσμικά με το δικό του αιώνιο «σύνταγμα», καθιστώντας μας «ἀπελευθέρους Κυρίου» (Α´ Κορ. 7,22).

Ήλθε όμως να κατακτήσει αυτό που ούτε διενοήθησαν οι πρότεροι κακέκτυποι κατακτητές, αλλά και ούτε μπορούσαν. Στόχος του λοιπόν η ανθρωπίνη ψυχή. Διακριτικός και επιλεκτικός όμως, χτυπάει τον στόχο στο σταυρόνημα. Γνωρίζει την αξία της ψυχής. Γι’ αυτήν άλλωστε έχυσε το αίμα του το ατίμητο, οπότε την διεκδικεί.

Όμως δεν υπελόγισε μία λεπτομέρεια. Αν και δημιουργός και πλάστης, βρίσκεται σε μία παράξενη δυσκολία να κατακτήσει το δημιούργημά του, το πλάσμα του. Γιατί το έχει πλάσει ελεύθερο, άρα αδούλωτο και δυσκατάληπτο.

Το έχει προικίσει με «το αυτεξούσιο», οπότε δεν μπορεί κανείς να το εξουσιάσει χωρίς την θέλησή του. Μπορεί τον άνθρωπο να τον συκοφαντήσεις, να τον φυλακίσεις, να τον βασανίσεις. Ομως να τον υποδουλώσεις πνευματικά και να του κατακτήσεις την ψυχή, χωρίς την θέλησή του, δεν θα το κατορθώσεις ποτέ.

Τον Ιωσήφ η γυναίκα του Πετεφρή τον έβαλε στην φυλακή· στην αμαρτία όμως δεν μπόρεσε να τον ρίξει, διότι εκείνος δεν το ήθελε.

Τους μάρτυρες προκειμένου να αρνηθούν τον Χριστό, τους υπέβαλαν σε ανήκουστα βασανιστήρια, κι όμως προτιμούσαν τον θάνατο.

Έτσι ο άνθρωπος αποτελούσε και αποτελεί ένα ισχυρό φρούριο, που ο φρούραρχός του, σε όποιον θέλει ανοίγει. Έξω από την πόρτα αυτού του φρουρίου κάθεται ο Χριστός και κρούει ευγενικά, με αγάπη να τον ανοίξουμε…

Όμως την πρότερη στρατηγική κίνηση του Χριστού την υπέκλεψαν, αξιολογώντας την απολύτως, όλοι οι εχθροί του και εχθροί του συγχρόνου ανθρώπου.

Ήδη την εφαρμόζουν επιτυχώς, έχοντας ισχυρό πλεονέκτημα την έλλειψη ηθικών φραγμών από πλευράς τους, οπότε μη σεβόμενοι το αυτεξούσιο του ανθρώπου, τον πολεμούν δεινά με ύπουλο τρόπο πότε εν μέσω δουρείων ίππων, πότε ανοίγοντας κερκόπορτες, πολύ συχνά αμείβοντες ουτιδανούς Ισκαριώτες και πότε… προφασιζόμενοι το καλό της κοινωνίας, φυσικά όπως το θεωρούν αυτοί. Όλα αυτά, αφού αντελήφθησαν ότι τίποτα δεν πέτυχαν αιώνες με βία και αίμα. Το μεγαλύτερο προβάδισμα όμως το εξασφαλίζουν, γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος την ψυχή του την έχει υποδουλώσει στην ηθική αποχαλίνωση, στις άτακτες επιθυμίες, στα υλώδη και σαρκικά ένστικτα, στην φιληδονία, στις παράφορες ορμές, στις πλεονεκτικές και αρπακτικές διαθέσεις, στη φιλαυτία, στη φιλαργυρία, στον φθόνο, στο μίσος, στην εκδικητικότητα, στην έχθρα, που τον κατατρώγει όπως το σαράκι το ξύλο, και τον σπρώχνει σε όλα τα δυσώδη αμαρτήματα. Αυτά που ενσαρκώνουν οι σύγχρονοι επίδοξοι κατακτητές και που οι ίδιοι τα κατευθύνουν υποκινώντας τα, άρα και τον άνθρωπο. Έτσι ο τελευταίος, αγκιστρωμένος σε μία ζωή αμαρτωλή που τον τρέφει με τα ξυλοκέρατά της, δεμένος με δεσμούς γηίνους, με συμφέροντα και κέρδη ύποπτα, είναι πρόσφορη λεία στα σύγχρονα όρνεα της εξουσίας, γιατί το φρούριό του παροπλισμένο πλέον πνευματικά κατήντησε ξέφραγο αμπέλι, λεηλατούμενο ανηλεώς από τους ψυχοθήρες και Χριστοκτόνους. Αυτήν την ψυχή και αυτόν τον Χριστό, που μας συνέστησε ο άγιος Κοσμάς να τα σεβαστούμε και να τα κρατήσουμε, γιατί είναι δικά μας και κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει, αν δεν τα δώσουμε οι ίδιοι.

Ειδικά η αδιαφορία του συγχρόνου ανθρώπου προς κάθε τι επουράνιο, αποτελεί το ισχυρότερο όπλο των συγχρόνων ισοπεδωτών με το οποίο καταλύουν την κοινωνία πλήρως, άνευ αντιστάσεως.

Αδυνάμου λοιπόν της ανθρωπίνης ψυχής λόγω ασθενείας και βαθείας ναρκώσεως, οι σύγχρονοι δορυκτήτορες πολύ πιο εξελιγμένοι, ευγενείς, με το γάντι, κατακτούν τις ανθρώπινες υπάρξεις – τα εναπομείναντα ψυχοσωματικά λείψανα και τα οδηγούν κατά βούληση όπου αυτοί θέλουν. Μία πολιορκία ανορθόδοξη έχει υποτάξει το ανθρώπινο πνεύμα, αυτό που σεβάστηκε ο ίδιος ο Θεός.

Στρατός τους πάνοπλος, τα μέσα παραπληροφόρησης. Όσο καλύτερα αμείβεται αυτός ο μισθοφορικός στρατός, τόσο επιτυχέστερα πολεμάει, μεταφέροντας τις πλάνες ανάλογα. Τώρα πόσο καλά μπορούν να μεταφέρουν λεκτικά, οι σύγχρονοι νέοι δημοσιογράφοι, αυτά τα ανατριχιαστικά αγράμματα και άγλωσσα όντα, το αντιλαμβάνεται άριστα ένας παλιός γυμνασιόπαις των σχολείων εκείνων, που προσέφεραν την μόρφωση και την αγωγή έναντι της συγχρόνου παραμορφώσεως και αποχαυνώσεως. Αυτό όμως δεν πολυενδιαφέρει τους κατακτητές. Τους ενδιαφέρει μόνο η πλήξη του στόχου. Δηλαδή η πρόκληση – δημιουργία εντυπώσεων με την έντεχνη κατασκευασμένη πληροφόρηση, έστω και αγράμματη. Άλλωστε οι εντυπώσεις υποκαθιστούν στεγανά την πραγματικότητα της ζωής μας.

Κάπως έτσι με ωραίο τρόπο, γλυκύ, ύπουλο, στήνεται το σύγχρονο κοινωνικό σκηνικό. Ανάλογο τρόπο χρησιμοποίησε ο διάβολος για να ρίξει τους πρωτοπλάστους. Όλα παρουσιάζονται λογικά, φυσικά, προπάντων αναγκαία και κανείς δεν αντιλαμβάνεται την σταδιακή υποχώρηση του πνευματικού υπεδάφους, κάτω από τα τρικλίζοντα πόδια της ψυχορραγούσης κοινωνίας.

Έτσι ξεκίνησε εδώ και χρόνια η εφαρμογή μιας νέας νομοθεσίας με παράλληλο γκρέμισμα και πλήρη κατεδάφιση όλων των υγιών θεσμών και την επιβολή νέων ηθών και εθίμων, που έφεραν τα πάνω – κάτω στη σύγχρονη κοινωνία, χωρίς ν’ αντιδρά κανείς, γιατί άπαντες έκλιναν γόνυ στον Βάαλ του εκσυγχρονισμού. Βασικά οι ψηφιζόμενοι νόμοι, ικανοποιούσαν πλήρως τον ανήθικο λαό, οπότε βολεύονταν άπαντες, κατακτητές και κατακτώμενοι, των οποίων η χειραγώγηση προχωρούσε «ανώδυνα», αλλά συστηματικά. Αφού καθαρίστηκε πλήρως η κοινωνία από παρωχημένες αντιλήψεις, έφτασε η μέρα θεμελιώσεως της νέας ζωής μας. Ας την χαρούμε και ας την απολαύσουμε, έχοντας τον Χριστό έξω από αυτήν αναμένοντα και κρούοντα…

Παράλληλα όμως κρούουν με διαφορετικό τρόπο οι σύγχρονοι δορυκτήτορες, κτυπώντας ανηλεώς ό,τι όσιο και ιερό εναπέμεινε σ’ αυτόν τον δύστυχο τόπο.

Τα σφυροκοπήματα ενάντια στο μυστήριο της θείας μεταλήψεως αλλεπάλληλα. Στις μέρες μας χαρακτηρίζεται επίδειξη η συμμετοχή σ’ αυτό.

Κύριοι είναι γνωστόν «ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια ὑμῶν ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος ὑμών» (Γεν. 8,21).

Κάποια πράγματα όμως πρέπει να τα σεβόμαστε, γιατί έχουν σχέση με την φωτιά· είναι η ίδια η φωτιά και κάποια στιγμή θα μας κάψει σίγουρα, έναντι της ασεβούς ερωτοτροπίας μας μαζί της. Λοιπόν για να τελειώνουμε οριστικά· η συμμετοχή στο μυστήριο της θείας μεταλήψεως αποτελεί μεγίστη ομολογία πίστεως, ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει η κοινωνία. Ο δε ανθρώπινος ναός, ναός του Αγ. Πνεύματος, λειτουργεί προς λύπη σας ακόμη, καθότι δεν μπορέσατε να τον κλείσετε. Επειδή δε αναμειγνύεσθε σε πράγματα ξένα προς την δικαιοδοσία σας, λαμβάνουμε και εμείς το έννομο θάρρος να σας υποδείξουμε έναν δρόμο μεταμελείας. Υπείκοντες στο υμνολογικό «… ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν», ασχοληθείτε με τα του οίκου σας τα στενά και ευρέα και μη κυνηγάτε το φως της προβολής, γιατί σας εκθέτει. Θα σας θυμίσω μία ανάλογη συμπεριφορά του Μ. Ναπολέοντα. Κάποτε λοιπόν εξεδήλωσε αντίθετα συναισθήματα και απείλησε τον καρδινάλιο των Παρισίων, πως θα λάβει μέτρα αυστηρά και θα διώξει την εκκλησία. Τότε ο καρδινάλιος του απήντησε:

«Μη ματαιοπονείτε, μεγαλειότατε. Δεν μπορείτε σε τίποτα να βλάψετε την Εκκλησία του Χριστού. Εάν εμείς οι κληρικοί με την ανάρμοστη διαγωγή μας δεν μπορούμε εκ των έσω να κρημνίσουμε από τις καρδιές των ανθρώπων το θείο της οικοδόμημα, πολύ περισσότερο δεν θα το κατορθώσετε σεις εκ των έξω. Η εκκλησία έχει θεία καταγωγή. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα».

Ας προσέξουν λοιπόν και οι εκ των έξω, ιδιαίτερα όμως οι εκ των έσω, ΓΙΑΤΙ:

«Πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματ. ΙΣΤ’ 18).

Αρίσταρχος